ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 312

ต่อมา เหลิ่งชิงฮวนก็มิได้เอื้อยเอ่ยอันใดอีก และใจจดใจจ่อกับการกินกระต่ายในมือ

การเคลื่อนไหวของนางดูสง่างามอย่างที่มิเคยเป็นมาก่อน ใช้มีดผ่าตัดอันคมกริบในมือเลาะกระดูกกระต่ายทีละชิ้น ก่อนจะวางเรียงไว้ข้างๆ อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย

เห็นได้ชัดว่ามันจืดชืด แต่กลับจงใจทำเป็นอวด แสดงออกมาว่ากินด้วยความเอร็ดอร่อย และดูเหมือนจะมิได้สนใจอันใดเลย

มู่หรงฉีที่หิวโหยมาทั้งวันก็นั่งอยู่ข้างๆ นาง มิพูดจาอันใดเช่นกัน มองดูนางเจ็บปวดทุกข์ระทม และกลืนมันลงไปอย่างยากลำบาก ปรากฏภาพความดื้อรั้นหัวแข็งซ้อนขึ้นมาในใจ

ลูกกระเดือกของเขาก็เลื่อนขึ้นลงอย่างยากลำบาก ออกแรงกลืนความรู้สึกในใจที่ประดังประเดขึ้นมาครั้งแล้วครั้งเล่า นอกจากมีความทุกข์ใจแล้ว ก็ยังไร้เรี่ยวแรงเช่นกัน

จนกระทั่งเหลิ่งชิงฮวนกินอิ่ม ก็ล้างมือและหน้าให้สะอาดด้วยน้ำในลำธารอย่างระมัดระวัง แล้วหันหลังกลับไปยังบ้านพักบนภูเขา ก่อนจะปิดประตูเสียงดัง “ปัง”

มู่หรงฉีเฝ้าอยู่หน้าประตูของนาง โดยหันหลังพิงประตูห้อง ก่อนจะหลับตาลงท่ามกลางอากาศหนาวเย็นที่เพิ่มขึ้นบนภูเขา ผมและขนตาหนาเปียกชื้นจากน้ำค้างยามเช้า ราวกับงานประติมากรรม ตลอดจนแสงแรกของวัน เขาก็ลุกขึ้น สลัดความเปล่าเปลี่ยวออกไป และจะต้องขี่ม้าไปยังค่ายทหาร

เมื่อเหลิ่งชิงฮวนได้ยินเสียงเกือกม้าของเขาไกลออกไปแล้ว ถึงจะหันกลับมากอดผ้าห่มแล้วเข้าสู่ห้วงนิทรา

นางมิได้กลับไปที่จวน และอาศัยอยู่ในบ้านพักบนภูเขาเป็นเวลาสักพักหนึ่งแล้ว นางก็คิดไม่ออกเช่นกันว่าจะไปที่ใด ผู้อื่นหากทะเลาะกัน ก็สามารถกลับไปที่บ้านของมารดาได้ แต่นางมิสามารถกลับไปที่บ้านของผู้เป็นมารดาได้เช่นกัน ถึงไปใจก็ยังอาลัยอาวรณ์

ในยามพลบค่ำ มู่หรงฉีรีบกลับมาจากค่ายทหารด้วยเส้นทางที่คดเคี้ยวอันยาวไกล

เหลิ่งชิงฮวนหลับไปแล้ว และเพิกเฉยเขาอีกครั้ง

เขาพักอยู่ในห้องถัดไป และในวันรุ่งขึ้นก็ยังต้องตื่นเร็วเช่นเคย เขายืนอยู่หน้าประตูของเหลิ่งชิงฮวนอยู่นาน และเอ่ยขึ้นมาประโยคหนึ่ง

“พี่สะใภ้เฉินบอกว่าเมื่อวานเจ้ากินอาหารไปน้อยมาก ข้ามิอยากรบกวนเจ้า แต่เจ้าต้องดูแลตัวเองให้ดีๆ ”

เหลิ่งชิงฮวนเอาผ้าห่มคลุมศีรษะ มิเอื้อนเอ่ยวาจาใดๆ

แม้ว่านางจะปฏิเสธการพบหน้าตลอด แต่มู่หรงฉีก็ยังคงพยายามไปๆ มาๆ เช่นเดิม และยืนกรานที่จะอยู่ในบ้านพักบนภูเขาเพื่อปกป้องนางอย่างเงียบๆ

เพียงเพราะบ้านพักบนภูเขานั้นค่อนข้างอยู่ห่างไกลจากค่ายทหารเล็กน้อย เขาจึงต้องตื่นเช้าเป็นอย่างมาก และกลับมาในยามดึกดื่น ทำงานหามรุ่งหามค่ำอย่างแท้จริง

แต่เหลิ่งชิงฮวนก็มิได้ประนีประนอมเพราะความจริงใจของเขา แม้ว่าหัวใจนั้นจะสั่นคลอนเล็กน้อยอย่างหลีกเลี่ยงมิได้ก็ตาม

คนแรกที่ข่มอารมณ์เอาไว้มอยู่ ก็คือเหลิ่งเซียงที่เมื่อมาถึงบ้านพักบนภูเขา ก็ตำหนิด้วยน้ำเสียงและสีหน้าถมึงทึง

ต่อมา สุขภาพร่างกายของเหล่าไท่จวินจากจวนกั๋วกงก็มิดีนัก เสิ่นหลินเฟิงจึงตามนางเข้าไปในจวนเพื่อวินิจฉัย และหลังจากนั้นเหล่าไท่จวินก็พูดเกลี้ยกล่อมซ้ำไปซ้ำมาอยู่นาน

ต่อมาหลังจากนั้น พระชายารุ่ยก็มาหาถึงประตูเช่นกัน แล้วพูดจาถากถางประชดประชัน และด่าทอนางอย่างจัง

เหลิ่งเซียงกล่าวว่า “เหตุใดเจ้าถึงมีนิสัยใจคอเช่นแม่ของเจ้าด้วย? ผู้ชายจะมีภรรยาหรือนางสนมเยอะมันก็เป็นเรื่องปกติมิใช่รึ? มิจำเป็นต้องผัวเดียวเมียเดียวก็ได้ จะรับคนอื่นมิได้เลยหรืออย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้น นั่นก็น้องสาวแท้ๆ ของเจ้าเอง”

เหล่าไท่จวินเอ่ย “พวกข้าต่างผ่านกันมาแล้วทั้งนั้น ใครๆ ก็ต่างเคยผ่านช่วงเวลาที่รู้สึกแปลกๆ ในใจเช่นนี้ ประเดี๋ยวมันก็ผ่านไป เจ้าโกรธเช่นนี้ ก็สามารถผลักฉีเอ๋อร์เข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของผู้อื่นได้อย่างมิต้องสงสัย สุดท้ายแล้วจะมีผู้ชายที่ไหนทนขอเจ้าคืนดีได้นานขนาดนั้นกัน?”

พระชายารุ่ยกล่าว “ผู้ชายก็มิได้มีค่าอันใดปานนั้น แต่เจ้าก็ต้องให้ความสำคัญกับเขามากๆ เช่นกัน เจ้าจะวิ่งไปกระเง้ากระงอดทุกหนทุกแห่ง แล้วเลี้ยงนังจิ้งจอกสองตัวให้อยู่ดีกินดีไว้ในจวนน่ะหรือ ทำไมเจ้าช่างโง่เขลาเช่นนี้? ในระหว่างที่พี่สามยังเป็นหนี้บุญคุณเจ้าอยู่ รีบไปเจรจากับเขาเสีย! ให้เขารับรองให้เจ้า”

เหลิ่งชิงฮวนมิได้โต้แย้งอันใด นางเข้าใจดี ในยุคนี้ ความรู้ความเข้าใจของผู้คนที่มีต่อพฤติกรรมของนางเอง คิดว่าเป็นสิ่งที่มิมีเหตุผล ทำให้ผู้คนรู้สึกว่าเข้าใจได้ยาก นางก็เป็นผู้หญิงที่มีความหึงหวงทั่วไป มิรู้จักชั่วดี และมิสามารถเยียวยาได้ ตนจะพูดอันใดไปก็ผิดอยู่ดี

มีเพียงเหลิ่งชิงเฮ่อเท่านั้นที่มิบีบบังคับนาง เพียงแค่ให้ชิงฮว่ามาอยู่กับนางเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ และเฝ้าดูมิห่างสักนิ้วเดียว กลัวว่านางจะคิดมิตก

ชิงฮว่าก็ยังมิเข้าใจความรักของชายหญิงอยู่ดี มักจะมองนางด้วยความสงสารราวกับแมวน้อยถูกทอดทิ้งที่เห็นเหลิ่งชิงฮวนทุกข์ใจ

ณ จวนท่านอ๋องฉี

“เจ้าอย่าลืมสิว่า ท่านอ๋องไปที่จวนมหาเสนาบดีเพื่อขอข้าแต่งงานโดยเฉพาะ นี่มันคือโชคชะตาฟ้าลิขิต แม้ว่าเจ้ากับท่านอ๋องจะเป็นรักในวัยเด็ก ได้เจอหน้ากันทั้งเช้าทั้งเย็นแล้วอย่างไรเล่า? ท่านก็มิเหลียวมองอยู่ดี”

ทั้งสองพูดจาถากถางประชดประชันกันไปกันมาอย่างมิมีใครยอมใคร แต่ก็มิมีผู้ใดสามารถทำอันใดกันได้

นางหนึ่งกำลังตั้งครรภ์ มีคนหนุนหลังเลยมิมีอันใดให้ต้องกลัว ส่วนอีกนางหนึ่งคือจวิ้นจู่ที่ฝ่าบาทเป็นผู้แต่งตั้งให้ด้วยตนเอง เป็นหัวแก้วหัวแหวนของฮุ่ยเฟย ขอเพียงแค่นางเอ่ยปากเท่านั้น

แม่จ้าวรีบเดินมา เมื่อเห็นจิ่นอวี๋ที่นี่ จึงดึงแขนเสื้อของเหลิ่งชิงหลางออกไปเงียบๆ โดยมิพูดจาอันใด

เหลิ่งชิงหลางถามขึ้นอย่างอดรนทนมิไหว “มีอันใดรึ?”

แม่จ้าวมองจิ่นอวี๋ด้วยหางตา หลังจากนั้นก็กระซิบบอก “มีแขกมา”

เมื่อเหลิ่งชิงหลางเห็นท่าทางลับๆ ล่อๆ ของแม่จ้าว ก็พอจะคาดเดาได้ว่าผู้ใดมา จึงไปพูดต่อหน้าจิ่นอวี๋อย่างมีชัยว่า “จวิ้นจู่จิ่นอวี๋ เจ้าพักผ่อนให้สบายใจไปเถิด อย่างไรก็แล้วแต่ ฤดูใบไม้ร่วงช่างยาวนาน ยากเหลือเกินที่จะอยู่ตัวคนเดียว ช่างน่าสงสารเสียจริง ถ้าเจ้าเบื่อจริงๆ ล่ะก็ ไปคุยกับข้าที่เรือนจื่อเถิงได้นะ”

สองตาของจิ่นอวี๋จ้องมองไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย ทำเพียงตะเบงเสียงออกมา “ท่านพี่ไปอยู่อาศัยที่อื่น มิยอมกับมา พระชายารองเหลิ่งคงจะต้องนอนกอดหมอนร้องไห้คนเดียว ห้องเต็มไปด้วยความอ้างว้าง ช่างทรมานเหลือเกิน มิต้องมาพูดจาประชดประชันกับข้าที่นี่หรอก ก็แค่คนที่หัวเราะเยาะผู้อื่น โดยที่ตัวเองก็มิได้ต่างอันใดกับข้าเลย”

เหลิ่งชิงหลางพูดจาเหยียดหยามเสียงขึ้นจมูก หันหน้ากลับแล้วเดินออกไป ฟังผิ่นจือซ่อนตัวอยู่ที่หลังชั้นวางกระถางต้นไม้ชะเง้อมองไปทางจิ่นอวี๋ แถมยังทำมือหมุนวนไปที่หน้าอกของเขาอย่างย่ามใจ

เหลิ่งชิงหลางปรายตาไปมองก็รู้ว่าเขาเกิดความกำหนัดขึ้นมาอีกแล้ว จึงเอื้อมมือขึ้นไปหยิกแขนของฟังผิ่นจือ ก่อนจะตำหนิด้วยเสียงเบาๆ “ตายจริง!”

ฟังผิ่นจือทำหน้าตาบูดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด แต่กลับไม่กล้าส่งเสียง เมื่อมองซ้ายมองขวาแล้วมิมีผู้ใด และรู้ดีว่าจิ่นอวี๋ตามองมิเห็น จึงจับเอวของเหลิ่งจิงหลางด้วยความกำเริบเสิบสานพร้อมหัวเราะคิกคัก

เหลิ่งชิงหลางหันหน้าไปมองจิ่นอวี๋ที่อยู่ข้างหลังอย่างหวาดหวั่น ก่อนจะบิดเอวอ้อนแอ้นไปมาให้ฟังผิ่นจือ แล้วกลับไปที่เรือนจื่อเถิงตามๆ กันไป

มีแสงวาบวับอยู่ในดวงตาของจิ่นอวี๋ คล้ายกับดวงดาวที่ส่องแสงระยิบระยับอยู่ชั่วขณะ ความเหม่อลอยเมื่อครู่นี้ไปไหนแล้ว?