ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 409

ขบวนส่งเจ้าสาวไปมั่วเป่ยค่อยๆ ห่างเมืองหลวงออกไป กินอาหารท่ามกลางลมหลับนอนในที่โล่งแจ้ง ตอนกลางคืนกองทัพตั้งกระโจมบริเวณศาลาพักม้าในป่า

องค์ชายอันต๋ากับใต้เท้าหลู่อยู่ด้านหน้าภาชนะอาหารของเหลิ่งชิงฮวน เพ่งมองซ้ายขาวอย่างละเอียด คิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ

องค์ชายอันต๋าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “เจ้าแน่ใจหรือว่าภาชนะอาหารเล็กๆ สามารถเปลี่ยนเป็นยาชนิดต่างๆ”

ใต้เท้าหลู่พยักหน้า “กระหม่อมแน่ใจ พวกยาที่พระชายาฉีใช้ อิงตามระดับทักษะปัจจุบันของฉางอัน ไม่สามารถผลิตออกมาได้ ตัวอย่างเช่น สายสวนปัสสาวะที่นางใช้กับพระองค์ วัตถุดิบนั้นเรียกว่าพลาสติก เป็นผลิตภัณฑ์ของอุตสาหกรรมเคมี มิควรปรากฏขึ้นที่นี่ นางต้องมีลู่ทางรับวัตถุดิบยาเหล่านี้แน่”

“ตามข่าวที่คนของพวกเราไปสืบถามมา ทุกครั้งที่นางตรวจโรค จะมีภาชนะอาหารอันนี้อยู่ข้างมือ ด้านในสามารถหยิบยาทุกอย่างที่นางต้องการออกมาได้ ดังนั้นข้าน้อยจึงชี้ขาดว่า พิรุธคงจะอยู่ภายในภาชนะอาหารนี้เป็นแน่”

องค์ชายอันต๋าไม่แปลกใจกับคำนามแปลกใหม่ที่ออกมาจากปากของเขา “แต่เห็นชัดเจนว่ามันเป็นเพียงภาชนะอาหารธรรมดา ฉางอันมีอยู่เต็มท้องถนน พวกเราศึกษามาสองสามวันแล้ว แต่ไม่พบความแตกต่างอะไรเลย”

ใต้เท้าหลู่ขมวดคิ้วและคิดหนัก “ในนั้นต้องมีเคล็ดลับบางอย่างที่พวกเราไม่รู้ อย่างเช่นแสดงลายนิ้วมือ หรือรหัสลับ เพียงแต่พวกเรายังหาทางเชื่อมของมันไม่ได้”

“เช่นนั้นตอนนี้จะทำอย่างไร จะย้อนกลับฉางอันและไปจับพระชายาฉีมาก็มิได้ ท่านฉีอ๋องรับภรรยาเท่าชีวิต พวกเราล้วนเห็นชัดเจน อยู่ที่จวนฉีอ๋องตั้งหลายวันยังไม่มีโอกาสยุแยงตะแคงรั่ว มิฉะนั้น ข้าจะแต่งองค์หญิงจอมปลอมกลับมาทำไม ใช้เล่ห์เหลี่ยมเล็กน้อย พาพระชายาฉีกลับมั่วเป่ยทันที”

ใต้เท้าหลู่เอามือล้วงเจ้าไปในภาชนะอาหาร คลำหาอยู่ครู่หนึ่ง ยังคงไม่มีอะไรเช่นเคย “หรือว่าข้าเดาผิด หลังจากพระชายาฉีรู้ว่าภาชนะอาหารโดนสับเปลี่ยน เช่นนั้นต้องตามหาอย่างเอิกเกริก ชัดเจนว่าภาชนะอาหารนี้สำคัญมาก ไม่เช่นนั้น…”

เขาเงยหน้าขึ้นมา “องค์หญิงจิ่นอวี๋บอกว่าสนิทสนมกับนางมาก ลองถามนางดูไหม”

องค์ชายอันต๋ากัดฟัน ลุกขึ้นยืนและก้าวเท้าออกไป

จิ่นอวี๋สวมเครื่องยศสตรีนั่งตัวตรงอยู่บนรถม้าทั้งวัน จึงเหนื่อยสายตัวแทบขาดแล้ว

ไต้มั่วประคองนางเอาไว้ ถอดเสื้อผ้าหนาเตอะออกไป ขยับแขนขาอันแข็งทื่อ จากนั้นเดินเข้าไปในอ่างอาบน้ำ โดนน้ำอุ่นโอบล้อมทันที ถอดหายใจอย่างผ่อนคลาย

ตรงหน้าอก สวมอำพันสีเหลือง ภายใต้การแทรกซึมของน้ำร้อน ยิ่งเพิ่มความแวววาวและโปร่งแสงมากขึ้น

นางยกมือลูบอำพันชิ้นนี้ หรี่ตาลงเล็กน้อย ทำเสียงไม่พอใจ และขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

เหลิ่งชิงฮวนโจมตีอย่างต่อเนื่อง ทำให้นางไม่มีเวลาหายใจ ดวงตายังไม่ทันฟื้นคืนสู่สภาพเดิม ก็โดนไล่ออกมาจากเมืองหลวง

โชคดีที่นางยอมเสี่ยงเก็บวิญญาณสัตว์ร้ายที่แท้จริงเอาไว้ ขอเพียงฝึกฝนคาถาคุมจิตสำเร็จ ก็จะมีวิชาติดตัว ช้าเร็วจะกลับมาแข็งแกร่ง

ประตูห้องโดนคนคนด้านนอกเตะเปิดอย่างหยาบคาย องค์ชายอันต๋าปรากฏตัวตรงหน้าประตู

ศาลาพักม้าสร้างอย่างง่ายๆ แม้แต่ฉากกั้นห้องยังไม่มี ประตูห้องอ้ากว้างเช่นนี้ แค่องครักษ์ทางด้านนอกหันหน้ามา ก็เห็นจิ่นอวี๋ที่แช่อยู่ในอ่างน้ำ

นางกับไต้มั่วส่งเสียงร้องพร้อมกัน ไต้มั่วได้สติก่อน จึงเอาร่างบดบังสายตาจากภายนอก

“องค์ชายอันต๋า พระองค์กับองค์หญิงของหม่อมฉันยังไม่ได้สมรสกัน บุ่มบ่ามเข้ามาเช่นนี้ เหมือนจะไม่เหมาะสม”

องค์ชายอันต๋ายกขายาวๆ ก้าวเข้าไปในห้อง และโบกมือไล่ไต้มั่วอย่างเย็นชา “ไสหัวออกไป!”

เรือนร่างของจิ่นอวี๋จมลงในน้ำ ขลาดกลัวเล็กน้อย แต่ยังพยายามรักษาความสูงส่งของตนเองไว้ “ควรออกไปคือท่านต่างหาก”

องค์ชายอันต๋ายิ้มเยาะ “ยังคิดว่าตัวเองเป็นองค์หญิงแห่งฉางอันแสนสูงส่งอย่างนั้นหรือ ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป เจ้าก็คือตัวประกันจากฉางอันและถูกกักขังอยู่ที่มั่วเป่ยของข้า เป็นทาสรับใช้ของข้า”

ไต่มั่วเข้าใจความหมายของสิ่งที่เขาพูด นางตกใจจนหน้าซีด พลันก้มหน้าเดินออกไปอย่างเศร้าซึม

จิ่นอวี๋มองเขาอย่างหวาดกลัว ไม่กล้าขยับตัวอีก ท่าทางโอหังที่พยายามรักษามาตลอดทางล้วนสลายหายไปเหมือนเมฆควัน ตกอยู่ใต้ฝ่าเท้า

“พระองค์จะทำอะไร”

“ข้าอยากทำอะไรงั้นหรือ คนฉางอันอย่างพวกเจ้าคงคิดว่าข้าเป็นคนโง่ใช่ไหม เอาข้ามาเล่นเป็นลิง พูดชัดเจนว่าจะเปิดด่านเถี่ยวาน นึกไม่ถึงว่าบนหนังสือจะเล่นอุบาย ข้าจะเอาเถี่ยชวนมาทำอะไร”

“หม่อมฉันไม่ทราบ หม่อมฉันไม่ทราบอะไรทั้งนั้น”

จิ่นอวี๋เศร้าใจอยู่ครู่หนึ่ง หรือว่าฮ่องเต้ไม่เคยตรึกตรองถึงสถานการณ์ของตนเองมาก่อน ทำเช่นนี้ เอาข้าวางไว้ที่ไหนหรือ เขาไม่กลัวว่าคนมั่วเป่ยจะพาลใส่ข้าหรืออย่างไร

มิน่าล่ะ เขาถึงปล่อยให้เหลิ่งชิงฮวนก่อความวุ่นวายตามสบาย และส่งตนเองมาแต่งงานที่มั่วเป่ย เพราะอาลัยอาวรณ์ลูกสาวแท้ๆ ของตน

“ไม่รู้แล้วอย่างไร อีกอย่างเจ้าน่ะ คิดว่าข้าไม่รู้เรื่องชั่วระหว่างเจ้ากับมู่หรงฉีหรือ ร้องห่มร้องไห้ตลอดทาง สุดท้ายจะแสดงสีหน้าให้ใครดู”

องค์ชายอันต๋าก้มตัวลง จ้องจิ่นอวี๋เขม็ง ดวงตาเคร่งเครียดเหมือนงูพิษ

ถึงแม้จิ่นอวี๋จะแช่อยู่ในน้ำร้อน แต่ทั่วร่างกายยังสั่นเทา ฟันก็คลอนเช่นกัน “เช่นนั้นทำไมพระองค์ยังอยากแต่งหม่อมฉันเป็นภรรยา ไม่ใช่ทอดทิ้ง”

“แน่นอนว่าข้าเต็มใจ ใครใช้ให้เจ้าเป็นตาน้ำเล่า”

จิ่นอวี๋มึนงง เจอสถานการณ์เช่นนี้ นึกไม่ถึงว่ายังหัวเราะออกมาได้ “นึกไม่ถึงว่าพระองค์จะเชื่อ ถึงแม้หม่อมฉันไม่ทราบว่าพระองค์ไปเอาคำพูดพวกนี้มาจากไหน แต่หม่อมฉันบอกท่านได้อย่างชัดเจน ทั้งหมดนี้เป็นกับดัก กับดักของเหลิ่งชิงฮวน ฮ่าฮ่า เหลิ่งชิงฮวนนะ เหลิ่งชิงฮวน เพื่อส่งข้าออกมา เจ้าพยายามมากจริงๆ