ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 419

เหลิ่งชิงฮวนย้อนคิดอย่างละเอียดอีกครั้ง จุดน่าสงสัยที่ถูกขุดคุ้ยออกมาจากเรื่องราวเศษเล็กเศษน้อยนับตั้งแต่ได้รู้จักกับฉีจิ่งอวิ๋น ช่างขัดแย้งกับเหตุผลที่จะปลอบใจตัวเองให้ปฏิเสธตัวตนที่แท้จริงของเขาเสียเหลือเกิน

ตนกับมู่หรงฉีก็เพิ่งจะทะเลาะกันเรื่องของเหลิ่งชิงหลางไปหยกๆ หากบุ่มบ่ามเข้าไปบอกเขาว่าสหายของเขานั้นไม่ได้เป็นอย่างที่เห็น เขาจะคิดว่าตนปั้นน้ำเป็นตัวเพื่อหาเรื่องเขาหรือไม่

ในขณะที่กำลังจมอยู่ในห้วงความคิด เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นที่หน้าประตู ตามด้วยเสียงคำนับของแม่นมเตียว ที่แท้ มู่หรงฉีรีบกลับมาเมื่อได้รับรายงาน

เหลิ่งชิงฮวนไม่สนใจเรื่องที่ตนเองยังโกรธเคืองอยู่ แล้วรีบลุกขึ้นปราดเข้าไปหาเขา อย่างไรเสีย ธุระนั้นสำคัญกว่า เก็บความคับข้องใจส่วนตัวเอาไว้ก่อน แล้วค่อยมาสะสางในภายหลัง

มู่หรงฉีเลิกม่านขึ้นและก้าวเท้าเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าเคร่งเครียด เขาเหลือบมองเหลิ่งชิงฮวนก่อนจะยิ้มเยาะอย่างเย็นชา

“เที่ยวเล่นเสียสนุกเลยสินะ?”

ในถ้อยคำเหล่านี้แฝงไปด้วยความประชดประชัน

เหลิ่งชิงฮวนอธิบาย “ข้าแค่ออกไปผ่อนคลายอารมณ์เท่านั้น ทำไมพวกทหารอารักขาต้องตื่นตระหนกขนาดนี้ล่ะ”

“จริงหรือ?” มู่หรงฉียกยิ้มที่มุมปาก “ดูท่าแล้ว อารมณ์ของเจ้าคงจะดีขึ้นไม่น้อยเลย ข้ายังคิดว่าเจ้าจะอารมณ์ร้ายเหมือนสิงโตเสียอีก”

ตาทึ่มนี่กำลังหาเรื่องกันอยู่ใช่ไหม ตอนนี้ข้าอุตส่าห์สงบศึกไม่เอาเรื่องเจ้าเป็นการชั่วคราว แต่เจ้ากลับหันมาแว้งกัดข้าน่ะหรือ

เหลิ่งชิงฮวนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “ข้ามีเรื่องต้องคุยกับท่าน เราพักเรื่องนี้ไว้ก่อนเถอะ”

“อย่าเลย มีเรื่องอะไรก็พูดให้ชัดเจนกันไปเลยดีกว่า” มู่หรงฉีพูดอย่างเย็นชา “ตัวเองทำผิดแล้วยังกล่าวโทษผู้อื่นได้อย่างฉะฉานเช่นนี้”

ถ้อยคำเหล่านี้ด่านางตรงๆ ไม่พอ ซ้ำยังเต็มไปด้วยหนามแหลม เวลานี้ เหลิ่งชิงฮวนเริ่มรู้สึกงงงวย “ใครทำอะไรผิดหรือ”

มู่หรงฉีก้าวเท้าเข้ามาใกล้ “ผู้ชายที่มาส่งเจ้าวันนี้เป็นผู้ใด”

เหลิ่งชิงฮวนนิ่งเงียบ ตอนนั้นโฉวซือเส่าอยู่บนรถม้านี่นา ทำไมเขาถึงรู้ได้ล่ะ

มู่หรงฉีซักไซ้ไล่ถามต่อ “แล้วผู้ชายที่ออกนอกเมืองไปกับเจ้า เป็นผู้ใดอีกล่ะ เหลิ่งชิงฮวน เจ้ากล้าพูดออกมาหรือไม่”

“ทำไมข้าจะไม่กล้า ข้าไม่ได้ทำเรื่องผิดทำนองคลองธรรมซะหน่อย” เหลิ่งชิงฮวนเงยหน้าขึ้น นางเริ่มหงุดหงิดแล้ว

“ใช่สิ เจ้าไม่ได้ทำเรื่องผิดทำนองคลองธรรม ไม่เช่นนั้นจะกล้าพากลับมาที่จวนอย่างผ่าเผยเพื่อหยามน้ำหน้าข้าเช่นนี้หรือ ไม่ใช่ว่าเจ้าปลอมตัวหนีตามเขาไปแล้วหรอกหรือ ไฉนจึงกลับมาอีก”

ช่างไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย เหลิ่งชิงฮวนโกรธจนลืมเรื่องสำคัญไปหมดแล้ว

“มู่หรงฉี ข้ากลับมาแล้วมันขวางหูขวางตาท่านใช่ไหม ข้าไม่ควรกลับมาใช่หรือเปล่า ท่านพูดออกมาตรงๆ เลยก็ได้ ข้าจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย หากข้ากลับมาอีกก็เป็นไอ้ลูกหมา ท่านจะพูดจาอ้อมค้อมแบบนี้ก็เพื่อโจมตีข้าใช่ไหมล่ะ

ข้าออกนอกเมืองไปสำนักแม่ชีหนานชานเพื่อสืบเรื่องของเฟยอิงเว่ย เมื่อเสร็จแล้วก็รีบกลับมาที่เมืองหลวงนี่ ทำไมท่านถึงได้คิดว่าพวกเราทำเรื่องโสมมและเลวร้ายขนาดนั้น ในใจท่านคิดแต่เรื่องงี่เง่า ไม่ได้แปลว่าผู้ชายทุกคนจะเป็นเหมือนท่านสักหน่อย!”

เพราะความโมโห เหลิ่งชิงฮวนเผลอโพลงออกไปโดยไม่ทันคิด

มู่หรงฉีมองกลับมาอย่างเย็นชา ในดวงตามีเปลวไฟกำลังลุกโชนอย่างบ้าคลั่ง จนแทบจะกลืนกินเหลิ่งชิงฮวนอยู่แล้ว

“นี่เป็นความคิดจากใจจริงของเจ้าใช่หรือไม่ ในสายตาของเจ้า ข้าสู้คนอื่นไม่ได้! ที่ทะเลาะกับข้าในวันนี้ก็เป็นแค่ข้ออ้างที่เจ้าจะไปจากข้า”

เหลิ่งชิงฮวนไม่ต้องการอธิบายแล้ว และขี้เกียจจะอธิบายอีกด้วย โอ่งน้ำส้มสายชูนี้หมักมาตั้งแต่ชาติไหนกันเนี่ย ถึงเพิ่งจะถูกซือมากวงทุบทำลายทิ้งในวันนี้ นางพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และข่มอารมณ์ไว้

“วันนี้ ข้าไม่อยากเถียงกับท่านเรื่องนี้ มู่หรงฉี ข้ามีเรื่องสำคัญจะบอกท่าน เฟยอิงเว่ยหนีรอดไปได้จริงๆ เจ้าสำนักอินทรีทองที่พวกท่านไล่สังหารครั้งก่อนคนนั้นน่าเป็นตัวปลอม เจ้าสำนักอินทรีทองตัวจริงยังคงเป็นอิสระและอยู่นอกกฎหมาย แล้วเมื่อกี้นี้ ระหว่างทางที่ข้ากลับมา ข้าได้เจอกับ...”

ว่าไปแล้ว โฉวซือเส้าเองก็ไม่ใช่คนที่มีฐานะธรรมดาๆ ความลับที่พูดไม่ได้เช่นนี้ ตนเองจะพูดออกไปได้อย่างไร การรักษาความลับของผู้ป่วยถือเป็นจรรยาบรรณวิชาชีพขั้นพื้นฐาน

นางนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง

“เหลิ่งชิงฮวนเอ๋ยเหลิ่งชิงฮวน สรุปแล้วเจ้าต้องการสิ่งใดจากข้ากันแน่ ข้าทุ่มเททั้งหัวใจและวิญญาณให้เจ้า ข้าซื่อสัตย์จริงใจ ข้ายินดีที่จะอดกลั้นและยอมให้อภัยกับสิ่งที่เคยผิดพลาดของเจ้า ไม่เคยถามเรื่องในอดีตของเจ้า ข้ารับปากจะรักและเอ็นดูเจ้าเพียงคนเดียวไปตลอดชีวิต ข้าพยายามมาโดยตลอด

แต่เจ้ากลับเหยียบย่ำความจริงใจของข้า! เจ้าเด็ดขาดก้าวร้าวกับข้าถึงเพียงนี้ แต่กลับไม่เคยจริงใจกับข้า เว้นระยะห่างที่อธิบายไม่ได้กับข้า เจ้ามีความลับของเจ้า เจ้ายอมจะบอกผู้ชายคนอื่น แต่ไม่เคยยอมรับความช่วยเหลือจากข้า หากไม่สนิทใจกัน เช่นนี้ก็ไม่ต่างกับคู่สามีภรรยาที่ต่างก็เคยมีครอบครัวมาก่อนหน้าแล้ว เจ้าเคยคำนึงถึงความรู้สึกของข้าบ้างหรือไม่”

เมื่อต้องเผชิญกับคำตำหนิของมู่หรงฉี เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกขมขื่นอยู่ในใจไม่สามารถพูดออกไปได้

บางที หากตนบอกความจริงเรื่องสำนักแม่ชีหนานซานและเรื่องของเฟยอิงเว่ยกับเขาตั้งแต่แรก ตนเองก็คงไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไรเลย

แต่ตนเองมัวแต่กังวลว่าจะสูญเสีย กลัวว่ามู่หรงฉีจะไม่พอใจ กลัวว่าจะเกิดปัญหายุ่งยากตามมา กลัวว่าความสุขที่เพิ่งจะเคยมีจะสูญหายไป ดังนั้น นางจึงตั้งใจจะจัดการเองอย่างเงียบๆ

แต่เสียดายที่นางประเมินตัวเองสูงเกินไป บางครั้งผู้ชายก็อ่อนไหวกว่าผู้หญิงมากนัก

เหลิ่งชิงฮวนก้มศีรษะลง “มู่หรงฉี หากท่านพูดถึงเรื่องความจริงใจ พวกเราต่างก็ไม่มีใครทุ่มเทน้อยไปกว่ากันหรอก ข้าใช้ทัศนคติที่จริงจังที่สุดเพื่อรักษาและปกป้องความรู้สึกระหว่างพวกเรา แม้ว่าท่านจะทำผิด ข้าเองก็ไม่คิดจะปล่อยมือง่ายๆ เพราะข้านั้นตัดใจไม่ลง แล้วข้าก็ไม่ได้โง่ถึงขนาดทำลายความสัมพันธ์ที่ไม่ได้มาง่ายๆ นี้หรอก ดังนั้น ข้าจึงพยายามระมัดระวัง

ระหว่างสามีภรรยา ไม่ว่าใครต่างก็ต้องมีความลับที่ยากจะพูดออกมา การปกปิดไม่ได้หมายความถึงการโกหกและนอกใจ ยิ่งไม่ใช่การทรยศหักหลัง ดังนั้น ข้าให้เกียรติท่าน ให้พื้นที่กับท่าน ไม่คิดจะเอาเรื่องกับเรื่องที่ผ่านไปแล้วของท่าน เฉกเช่นเดียวกัน ข้ามีเรื่องที่ปิดบังท่านจริงๆ แต่ข้าคิดว่าข้ามีจิตสำนักที่ดีพอ สักวันหนึ่ง หากท่านไม่มีอคติในใจจริงๆ แล้ว ข้าย่อมจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ท่านฟังอย่างตรงไปตรงมา

ส่วนวันนี้ เรื่องของเหลิ่งชิงหลางที่ข้าทะเลาะกับท่าน ข้าก็แค่คิดว่า ความภักดีเป็นเรื่องที่พื้นฐานที่สุด ส่วนท่าน ก็ได้ผิดสัญญาที่เคยให้ไว้ คิดไม่ถึงเลยว่าจะทำให้ท่านรู้สึกถูกกระทำได้ถึงขนาดนี้ ความพยายามของข้ากลายเป็นกลอุบายและสิ่งไร้ค่า หากท่านรู้สึกว่าคำขอนี้ของข้ากลายเป็นพันธนาการที่ผูดมัดท่านไว้จริงๆ ข้าก็ยินดีที่จะปล่อยมือ”

“ปล่อยมือ?” คำสองพยางค์นี้ทิ่มแทงมู่หรงฉีเข้าเต็มๆ “พูดออกมาได้ง่ายดายเช่นนี้ เจ้ายังกล้าพูดอีกหรือว่าเจ้าจริงจัง แล้วความพยายามของข้าล่ะ เจ้าเอาไปไว้ที่ใด ข้าไม่ซื่อสัตย์กับเจ้าที่ใดกัน”

เหลิ่งชิงฮวนฝืนยิ้มออกมา “ท่านไม่เชื่อข้า ต่อให้ข้าพูดมากเท่าไร ก็ไม่มีประโยชน์ หากดูตามภาวะการเจริญเติบโตของทารกในครรภ์ของเหลิ่งชิงหลางแล้ว ก็น่าจะสี่เดือนกว่าๆ ได้! นี่ยังไม่พอจะอธิบายทุกอย่างอีกหรือ ท่านกับนางแอบทำอะไรลับๆ ล่อๆ กันมาตลอด ที่ผ่านมาล้วนแล้วแต่ใช้คำหวานๆ หลอกข้า! ความพยายามของท่านอยู่ตรงไหนล่ะ”