ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 532

เหลิ่งชิงฮวนทำเป็นไม่รู้ตัว เธอฟังอย่างตั้งใจเธอได้ยินเสียงคนเหยียบใบไม้เบาๆจริงๆ ถึงแม้ว่าเสียงจะเบาแต่ว่าเสียงรอยเท้านั้นไม่พ้นหูเธอไปได้

เธอหันไปทันที เธอจับเข็มเงินเอาไว้แน่นและพร้อมที่จะปามันออกไปตลอด

อีกฝ่ายนั้นว่องไวมาก เมื่อหันไปเขาก็ไม่อยู่แล้ว เห็นเพียงชายเสื้อสีฟ้าแวบผ่านไป

เนื่องจากเขาอยู่ไกล เหลิ่งชิงฮวนคิดที่จะตามก็ไม่ทันเสียแล้ว

เธอเดินไปข้างหน้าแล้วเดดหญ้าขึ้นมาดู มีรอยเท้าลึกอยู่บนพื้นโคลนสองรอย ดูจากขนาดแล้วน่าจะเป็นชายหนุ่มโตเต็มวัย

ใครกัน? ทำไมเขาถึงไม่กล้าปรากฏตัวออกมาและออกมาพบอย่างเปิดเผยได้

เธอเต็มไปด้วยความสงสัยบวกกับเธอมีฝีมือจึงไม่กลัว แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจแต่ตามเขาไปจากร่องรอยที่หญ้าถูกเหยียบ

เส้นทางที่คดเคี้ยว เห็นได้ว่าเคยมีคนเดินผ่านทางนี้มาก่อน รอยเท้ามาถึงตรงนี้ก็หายไปแล้ว

เหลิ่งชิงฮวนเดินไปตามทางจนสุดทางก็เห็นสุสานเปิดที่มีหลุมฝังศพอยู่แห่งเดียวตรงกลาง ที่ด้านข้างมีต้นไหมเปอร์เซียปกคลุมอยู่ไปทั่ว

เธอเดินเข้าไปข้างหน้าด้วยความสงสัย ที่ป้ายหยกสีขาวหน้าหลุมฝังศพนั้นมีตัวหนังสือสลักชื่อคนเอาไว้อยู่ แต่ตัวหนังสือสีแดงบนนั้นเบลอแล้วแต่ก็สามารถอ่านได้ลางๆว่า “หลุมศพของเหลิ่งชิงฮวนภรรยาที่รัก”

หลุมศพของเธอเอง

เหลิ่งชิงฮวนจะทำตัวไม่ถูก เนื่องจากจู่ๆเธอก็นึกขึ้นมาได้ว่าเหลิ่งชิงเฮ่อได้เล่าเรื่องเหตุการณ์ให้วันนั้นอย่างออกรส

เหลิ่งชิงเฮ่อพูดว่า “ท่านอ๋องฉีร้องไห้จะเป็นจะตายและพูดคำบอกรักออกมาเศร้าโศก ทุกคนที่อยู่ที่นั่นร้องไห้ออกมาจนต่อให้คนตายไปแล้วก็สามารถฟื้นคืนชีพขึ้นมาได้ แต่ใครจะรู้กันเล่าว่าตอนที่ฝาโลงถูกเปิดออกนั้นเองด้านในก็มีเสียงสุนัขตัวเมียร้องดังออกมา อีกทั้งร้องครวญครางออกมาราวกับว่ามันกำลังประจบอย่างอย่างน่าสงสาร

ตอนนั้นสีหน้าของท่านอ๋องฉีก็สดใสขึ้นมา ดวงตาที่มีเส้นเลือดขึ้นเต็มไปหมเของเขาแทบจะถลนออกมา น้ำตาที่ตอนแรกที่นองหน้าของเขา ในเวลานั้นเองก็กลายเป็นเรื่องตลก เขาทั้งร้องไห้และหัวเราะออกมาราวกับคนโง่”

ตอนนี้เธอยืนอยู่ที่เธอเธอสามารถจินตนาการได้ว่าหลายปีมานี้มู่หรงฉีนั้นได้เอาความเศร้าโสกกดข่มมันลงไปได้อย่างไร เขากลืนเหล้าแรงๆลงไปในลำคอทีละอึกให้มันแผดเผาลงไป จากนั้นเขาก็ใช้นิ้วมืออันหยาบกระด้างของเขาลูบไปบนชื่อของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

สุนัขตัวนั้นก็อยู่ที่ด้านหลังของเขาเงียบๆ

ความรู้สึกบางอย่างต้องเอาตัวไปอยู่ตรงนั้นถึงจะสัมผัสมันได้อย่างลึกซึ้ง

เธอเดินเข้าไปทีละก้าว จู่ๆก็มีเสียงร้องอย่างตกใจ จู่ๆมีเหงาสีดำออกมาจากด้านหลังของป้านสุสานที่มีขนาดสูงเท่าคนยืนกระโจนเข้ามาหาเธอ

เหลิ่งชิงฮวนที่กำลังเศร้าเสียใจอยู่นั้นถูกทำให้ตกใจอย่างกะทันหันเช่นนี้ก็รีบหลบแล้วถอยหลังไปสองสามก้าว

เสียงโซ่ดังขึ้น เห็นได้ชัดว่าเงาดำนั้นถูกล่ามไว้กับหลุมศพ คนคนนี้ถูกมัดมือมัดเท้าและพยายามดิ้นรนเข้ามาเหลิ่งชิงฮวน ใบหน้านั้นน่ากลัวและร้องออกมาเสียงอู้อี้อย่างดุร้าย

เหมือนกับสุขนัขบ้าที่ออกมากัดคนพร้อมกับแยกเขี้ยวออกมา

เหลิ่งชิงฮวนจ้องมองไป คนคนนี้ผมเผ้ายุ่งเหยิงจนเป็นผมเป็นฝัก อีกทั้งยังปกคลุมไปด้วยหญ้าแห้ง ใบหน้าดำคล้ำ บนใบหน้าเต็มไปด้วยโคลนและมองไม่ออกถึงผิวที่แท้จริง มีเพียงดวงตาที่มีสีแตกต่างจากคนทั่วไปเคลื่อนไหวไปมา

เสื้อผ้าที่สวมอยู่นั้นขาดรุ่งริ่งและเต็มไปด้วยโคลน มือสองข้างที่โผล่พ้นออกมานั้นก็ดำไปหมด ช่วงข้อต่อนิ้วก็เต็มไปด้วยโคลานสภาพแบบนี้ยิ่งกว่าไก่ขอทานเสียอีก

ใบหน้าของเธอดุร้ายแล้วจ้องมองเหลิ่งชิงฮวนอย่างเกลียดชังและร้ายกาจ เธอพุ่งเข้ามาเรียกเธอเผยให้เห็นฟันราวกับว่าจะฉีกกลืนเธอลงไป

สภาพนี้ช่างน่าเวทนา เกรงว่าเมื่อคนอื่นมาเห็นแล้วจะลงมือกับผู้หญิงคนนี้อย่างรุนแรงและป่าเถื่อน และพวกเขาเป็นเดือดเป็นร้อนแทนเธอ

เหลิ่งชิงฮวนตกใจจนทำตัวไม่ถูก จู่ๆเธอก็นึกถึงเหลิ่งชิงหลางขึ้นมา

“ข้าถูกมู่หรงฉีทำเหมือนสุนัขล่ามเอาไว้ที่นี่เกือบห้าปี ข้าต้องตากแดดตากลม ทนต่อลมหนาววที่พัดมาและทนต่อความหนาวเหน็บจนเกือบตายไม่รู้กี่ครั้ง！ ทำไมเจ้าถึงได้ยังมีชีวิตอยู่ สวรรค์ไม่ยุติธรรม！”

เหลิ่งชิงฮวนคิดไม่ถึงว่าเธอจะเกลียดตัวเองแบบนี้ เห็นๆอยู่ว่าคนที่ทำร้ายคนอื่นคือเธอ โทษที่เธอได้รับนั้นก็สมควร เป็นผลของการที่ทำตัวเองแต่เธอกลับเอาความไม่ดีที่เกิดขึ้นกับตัวเองมาโยนให้กับเธอ

นี่คือความหลงผิด

เหลิ่งชิงฮวนหัวเราะออกมาเสียงเย็น “เหลิ่งชิงหลาง เพื่อผลประโยชน์ของตัวเองเจ้าทำร้ายผู้คนไปมากมาย วันนี้เจ้าลงเอยเช่นนี้นั้นเป็นโทษที่สมควรได้รับ”

“พูดมั่วๆ ทั้งหมดนี้เจ้าบีบให้เกิดขึ้น！ ถ้าหากว่าเจ้าไม่ได้แย่งทุกสิ่งที่เป็นของข้าไป ข้าก็จะเป็นพระชายาฉี เรื่องทั้งหมดนี้จะเกิดขึ้นได้อย่างไร”

เหลิ่งชิงฮวนค่อยๆก้มตัวลงเล็กน้อยมองไปที่เหลิ่งชิงหลางแล้วพูดออกมาอย่างชัดเจนว่า “อย่างแรก เดิมทีแล้วข้านั้นคือบุตรสาวคนโตของจวนมหาเสนาบดี ตอนนั้นจินอี๋เหนียงแย่งลูกเขยไปและพรากท่านพ่อไป

ต่อมาต่อให้เจ้าได้เป็นบุตรสาวคนโต ไทเฮาก็ไม่มีทางเลือกเจ้าเป็นพระชายาฉี เนื่องจากนิสัยและการเลี้ยงดูของเจ้านั้นไม่คู่ควร

สุดท้าย เหลิ่งชิงหลาง อย่าดื้อรั้นเอาแต่หาข้ออ้างให้ตัวเอง มู่หรงฉีไม่ชอบเจ้าก็คือไม่ชอบ ต่อให้เจ้าจะใช้ชื่อของข้าก็เป็นไปไม่ได้

เหลิ่งชิงหลางที่ถูกตัดเอ็นข้อมือและข้อเท้าคลานอยู่บนพื้นราวกับไม่สามารถยยืนตรงขึ้นมาได้ เธอทำได้เพียงแค่เอียงหน้ามองเหลิ่งชิงฮวนที่อยู่สูงหว่าแล้วร้องไห้ฮืออยู่ในลำคอ

“ไม่จริง！ มู่หรงฉีเป็นของข้า ข้าอยู่กับเขาที่นี่มาห้าปี เจ้านับเป็นตัวอะไรกัน”

เหลิ่งชิงฮวนไม่อยากพูดอะไรอีก เหลิ่งชิงหลางบ้าไปแล้ว เธอมองออกว่านี่คือคำโกหกที่เธอใช้ปลอบตัวเองในการถูกล่ามไว้ที่นี่และลิ้มรสไปกับมัน

“เหลิ่งชิงฮวน！”

เสียงโซ่ขยับไปมา เหลิ่งชิงหลางกรีดร้องใส่เธออย่างบ้าคลั่ง “ทำไมกัน ทำไมเจ้าถึยังมีชิวิตอยู่ ทำไมลูกของเจ้าถึงได้คลอดออกมาอย่างปลอดภัย ข้าไม่ยอม ข้าไม่ยอม！ ข้าจะฆ่าเจ้า！”