ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 567

“ในเมื่อฉีเอ๋อร์กับชิงฮวนขอความเมตตาเพื่อเจ้า ข้าก็จะไม่บังคับให้เจ้าตอบคำถามอีกต่อไป แต่คดีความนี้ต้องตรวจสอบให้ถึงที่สุด ต้องเปิดเผยความจริงเพื่อคืนความบริสุทธิ์ให้ตัวเจ้าเอง ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เพิกถอนตราประทับหงส์ในการดูแลหกตำหนักของเจ้าเป็นการชั่วคราว และมอบให้พระสนมฮุ่ยเฟยกับหลินเฟยช่วยกันดูแลสองคน ส่วนเจ้าจงให้ความร่วมมือหาตัวคนที่ลอบทำร้ายพระสนมฮุ่ยเฟยออกมาก่อน และอธิบายเหตุผล”

ฮองเฮาไม่กล้าตอกกลับ จึงขอบคุณสำหรับความเมตตาอย่างกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรม

แมลงพิษบนร่างกายของพระสนมฮุ่ยเฟยสามารถรักษาได้ด้วยกินยา ไม่นานก็จะเหมือนกับคนทั่วไป

ขันทีที่รับผิดชอบในการไต่สวนจิ่นอวี๋เดินเข้ามา และกราบทูลฝ่าบาทว่า “ทูลฝ่าบาท องค์หญิงจิ่นอวี๋ไม่ยอมรับสารภาพ นางบอกว่า นอกเสียจากท่านฉีอ๋องจะไปพ่ะย่ะค่ะ”

มู่หรงฉีเส้นเลือดตรงหน้าฝากเต้นตุบๆ และกล่าวอย่างรวดเร็วว่า “ไม่ไป!”

ฮ่องเต้ทำเสียงไม่พอใจ “พวกไร้ประโยชน์ ปากของสตรีแค่คนเดียวก็แงะไม่ออกอย่างนั้นหรือ”

ขันทีเหงื่อแตกพลั่ก พลันร้องขอให้ไว้ชีวิต

เหลิ่งชิงฮวนเข้าใจ จิ่นอวี๋ถือเป็นกู่มนุษย์ของน่าจาอี๋นั่ว คาดว่าชีวิตคงจะอยู่ในกำมือของน่าจาอี๋นั่ว หากต้องการให้นางสารภาพทุกอย่างที่รู้ออกมา การลงโทษตามปกติ คงจะไม่ได้ช่วยอะไรจริงๆ

นางเหลือบมองมู่หรงฉีซึ่งอยู่ข้างๆ และก้าวขึ้นไปข้างหน้า “ฝ่าบาท ให้ชิงฮวนไปพูดกับจิ่นอวี๋สักประโยคสองประโยคไม่ดีกว่าหรือ”

“ไม่ได้!” มู่หรงฉีพูดเสียงแข็ง “คนผู้นี้อันตรายเกินไป”

“ไม่เห็นเป็นไร ข้าไม่เข้าใกล้นางก็พอแล้ว” เหลิ่งชิงฮวนมีภาพต้นไผ่อยู่ในใจ

ฮ่องเต้พยักหน้า “เจ้าระวังตัวด้วยล่ะ”

“เช่นนั้นข้าไปกับเจ้าด้วย” มู่หรงฉีเปลี่ยนความคิด

นั่นจะได้อย่างไร

เหลิ่งชิงฮวนปฏิเสธทันที และขยิบตาให้เขาอย่างเงียบๆ

มู่หรงฉีไม่เข้าใจเจตนาของเหลิ่งชิงฮวน แต่พอเห็นใบหน้าปลิ้นปล้อนของนาง ก็รู้ว่าต้องมีขีดจำกัดอย่างแน่นอน จึงไม่รบเร้าอีกต่อไป

เหลิ่งชิงฮวนไปยังตำหนักเย็นทันที ผลักประตูเข้าไป และยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าจิ่นอวี๋

จิ่นอวี๋เพิ่งจะโดนลงโทษ ทั่วร่างกายเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ กำลังหวีผมอันยุ่งเหยิงอย่างไม่รีบร้อน คงจะได้ยินเสียงฝีเท้าของเหลิ่งชิงฮวน ยิ้มอย่างเย็นชา ใบหน้าสีเขียวแดงเต็มไปด้วยรอยช้ำยังคงบวมเป่ง โฉมหน้าเปลี่ยนไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

“ทำไมเป็นเจ้าล่ะ”

เหลิ่งชิงฮวนมองนางอย่างเย็นชาเช่นเดียวกัน “มิฉะนั้นล่ะ เจ้าคิดว่ามู่หรงฉีอยากจะเจอเจ้าหรือ หน้าตาของเจ้าในตอนนี้ ขอแนะนำเจ้าว่า อย่าพบคนเลยจะดีกว่า มิฉะนั้นอาจจะทำคนตกใจกลัวสักสองสามคนโดยไม่ระวัง”

แก้มของจิ่นอวี๋ตึงเปรี๊ยะ “เจ้าเป็นสตรีที่น่ารังเกียจที่สุดเท่าที่ข้าเคยเจอมา”

“ข้าก็เช่นกัน” เหลิ่งชิงฮวนยกริมฝีปากเล็กน้อย “ทุกครั้งที่มู่หรงฉีเอ่ยถึงเจ้าก็คิดเห็นเช่นนี้”

“ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้ายุยง ท่านพี่ไม่มีทางทำกับข้าเช่นนี้”

เหลิ่งชิงฮวน ‘แจะปาก’ ด้วยความประหลาดใจ “ท่านพี่ของเจ้ายอมวิ่งไปผ่าอันตรายที่ด่านชายแดน กินนอนกับพวกบุรุษเลวทราม ดีกว่ากว่าอยู่ฟังคำพูดสนิทสนมของเจ้าที่เมืองหลวง เขารังเกียจเจ้ามากเพียงใด เจ้าเอาความกล้าจากไหนมาจากไหนถึงพูดออกมาเช่นนี้”

“ท่านพี่เป็นบุรุษที่ดีมีความทะเยอทะยานสูง สร้างคุณงามความดีวิสัยทัศน์กว้างไกล เจ้าจะรู้อะไร”

เหลิ่งชิงฮวนทำเสียง ‘ชิ’ เป็นการถากถาง “หากเจ้าไม่มีคำสั่งเสียอะไรจะบอก เช่นนั้นข้าก็จะกลับ ไม่ว่างมาฟังเจ้าบ่น เจ้าใช้ชีวิตอยู่ในความฝันของตนเองไปเถอะ”

“ข้าอยากเจอท่านพี่!”

“เจ้าไม่รู้เลยสักนิดว่าองค์รัชทายาทหนานจ้าวกับองค์หญิงวิปริตมากแค่ไหน! ตกอยู่ในกำมือของพวกเขา ตายเสียยังดีกว่าจริงๆ ทำไมเจ้าต้องบอกเรื่องพวกนี้กับท่านพี่ด้วย นังอสรพิษ!”

แน่นอนว่าเหลิ่งชิงฮวนรู้กลอุบายของน่าเยี่ยไป๋กับน่าจาอี๋นั่ว และยังรู้ว่าจิ่นอวี๋ผู้แสวงหาความสมบูรณ์แบบกลัวอะไรมากที่สุด

ทัศนคติของมู่หรงฉีที่มีต่อนาง ก็คือทำลายฟางเส้นสุดท้ายของนาง

“กลอุบายวิปริตของพวกเขา ข้ารู้อยู่แล้ว เพราะว่าองค์รัชทายาทหนานจ้าวพักฟื้นในจวนของข้า พูดคุยกับมู่หรงฉีอยู่บ่อยๆ เจ้าคงจะไม่ได้กระโถนของเขาเหมือนกับที่เขาพูดจริงๆ กระมัง ยังมีจานหยกขาว? ฉากเนื้อกันลม? บ่อสุราป่าเนื้อ?….”

“หยุดพูดได้แล้ว!” จิ่นอวี๋พูดขัดนางด้วยอารมณ์รุนแรง น้ำตาไหลอาบดวงหน้า “น่าจาอี๋นั่วบอกข้าว่า เจ้ายังมีชีวิตอยู่ เจ้ากลับมาอยู่ข้างกายท่านพี่อีกครั้ง นางบอกว่านางจะให้โอกาสข้าแก้แค้นเจ้า ข้าสามารถฆ่าเจ้าด้วยมือของตนเอง”

“แต่ข้าไม่รู้ว่าจะเป็นวิธีการเช่นนี้ ข้าไม่ควรกลับมาสร้างความอัปยศให้กับตนเอง! ไม่สิ ข้าไม่ควรมีชีวิตอยู่ ฮ่าฮ่า! ข้ายังจะขออะไรได้อีก ข้ามีชีวิตต่อไปด้วยความอับอาย ข้าคิดว่า ขอเพียงเจ้าตาย ท่านพี่จะเปลี่ยนความคิดเดิมๆ แต่ภาพลักษณ์ของข้าที่อยู่ภายในใจของท่านพี่น่ารังเกียจมาก ข้ายังจะเหลือความโชคดีอะไร ฮ่าฮ่า ข้าแพ้แล้ว สวรรค์ช่างไม่ยุติธรรม!”

เหลิ่งชิงฮวนถอนหายใจเบาๆ และโปรยเกลือลงบนส่วนปลายของหัวใจจิ่นอวี๋อีกครั้ง

“ทางด้านมั่วเป่ย เกรงว่าคงจะปิดไม่ได้ ตอนนี้เจ้ากลายเป็นชาหลังอาหารของทุกคน พูดคุยฆ่าเวลาด้วยความสนุกสนาน เฮ้อ ชื่อเสียงฉาวโฉ่ไปไกล คงจะเป็นเช่นนั้นกระมัง”

นางหันหลังเดินจากไป จิ่นอวี๋ทางด้านหลังร้องไห้อย่างหมดอาลัยตายอยาก

เพิ่งจะออกมาจากตำหนักเย็น ก็ได้ยินองครักษ์ทางด้านหลังร้องด้วยความตกใจว่า “รีบไปกราบทูลฝ่าบาทเร็ว!”

นางหันหน้าไปมอง เห็นเพียงแมลงหลากสีสันคล้ายกับผีเสื้อยักษ์หลายตัวบินออกมาจากหน้าต่างของจิ่นอวี๋ ร่วงลงบนชายคา จากนั้นกระพือปีกบินออกไป

พวกองครักษ์วิ่งอย่างรวดเร็ว เหลิ่งชิงฮวนไม่ต้องถาม ก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ฝันกลางวันที่ประคับประคองให้จิ่นอวี๋มีชีวิตอยู่ต่อไปได้แตกสลายแล้ว ในที่สุดนางก็ทนต่อไปไม่ไหว ความหวังทุกอย่างดับสูญ และสิ้นใจภายใต้วาจาคมกริบอันอำมหิตและป่าเถื่อนของเหลิ่งชิงฮวนอย่างนาง