ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 715

เสี่ยวอวิ๋นเช่อเข้าวังไปก็ไม่มีใครคัดค้าน เพราะต่างก็รู้กันดี เมื่อฮ่องเต้ได้เจอกับหลานชาย ความโกรธมากมายก็จะมลายหายไป มีสีหน้าที่ดีต่อพวกเหล่าข้าราชบริพาร

อวิ๋นเช่อเดินตามสาวงามทั้งหกคนไป เดินวางมาดเข้าไปในวังเยี่ยนชิ่ง เป็นไปตามที่คิดไว้ฮ่องเต้ทรงดีใจมาก หัวก็ไม่ปวด เอวก็ไม่เจ็บแล้ว อีกทั้งมองเห็นตั๋วเงินที่อยู่ในอ้อมแขน ดวงตาก็เบิกโพลง

นี่สิถึงเรียกว่ารักษาได้ตรงจุด

เหลิ่งชิงฮวนยังคงพอใจกับวิธีทางการแพทย์ของตัวเอง และก็ไม่รู้หลังจากฮ่องเต้ได้เห็นหลานชายสดชื่นแล้ว จะเห็นได้นานๆที

เมื่ออวิ๋นเช่อก่อเรื่องจนทั่วทั้งวังหลวงวุ่นวาย เจ้าก้อนหมั่นโถวจะถูกชายแก่ห่อส่งกลับมาหรือเปล่านะ

เมื่ออวิ๋นเช่อไป ทางฝั่งชิงฮวนที่นี่จึงสงบเงียบ นอกจากเสิ่นหลินเฟิงมักจะมารายงานตัวเองเรื่องมู่หรงฉี ระบายความในใจ

เธอก็มานึกถึงเรื่องราวของเหลิ่งชิงเหยา

ตอนนี้เรื่องนี้ลากยาวมานานแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่เหลิ่งชิงเหยายังคิดที่จะปิดฟ้าข้ามทะเลอย่างมีเลศนัย

สารภาพผิดกับอ๋องเฮ่า ขอร้องให้อ๋องเฮ่าให้อภัย จากนั้นก็หาข้อแก้ตัวกราบทูลฮ่องเต้ น่าจะเป็นวิธีเดียวที่จะปกปิดเรื่องนี้ไม่ให้เผยออกมา

เหลิ่งชิงฮวนคิดไปคิดมา เรื่องนี้ตัวเองวิ่งแจ้นไปออกหน้าที่จวนอ๋องเฮ่าคงจะดูไม่ดีสักเท่าไหร่ เข้ากันไม่ได้ก็คือเข้ากันไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้น ฝีมือการแพทย์ของตัวเอง ในใจพระชายาเฮ่ากลัวจึงคอยระวังตัวเอง

ทางที่ดีที่สุด ก็คือไปหาเซวียอี๋เหนียง

เซวียอี๋เหนียงเข้าออกจวนอ๋องเฮ่าอยู่บ่อยครั้ง พกพาสิ่งของได้สะดวกกว่า เธอคิดอยู่ครู่หนึ่ง หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งจากด้านข้าง เขียนตัวอักษรขนาดเล็กเท่าหัวแมลงวัน “สารภาพ”

จากนั้นก็พับกระดาษข้อความ หยิบกล่องยาบำรุงครรภ์ออกมาจากแหวนนาโน เปิดปลอกรูปเทียนไข ยัดกระดาษข้อความลงไปในกล่องยา เก็บกลับเข้าไปเหมือนอย่างเดิม ใช้ขี้ผึ้งประทับตราอีกครั้ง แล้วเดินไปทางจวนมหาเสนาบดี

คุยกับฉู่รั่วซืออยู่พักหนึ่ง ก็ตรวจครรภ์ให้เธอ จากนั้นก็กระซิบที่ข้างหูฉู่รั่วซือ “ยินดีกับท่านและท่านพี่ด้วย ทารกที่อยู่ในท้องนี้แปดสิบเปอร์เซนต์เป็นเด็กผู้ชาย”

ฉู่รั่วซือตะลึง จากนั้นก็ร้องไห้ด้วยความตื้นตันใจทันที ท่าทางเหมือนตอนแรกที่รู้ว่าท้อง จับมือชิงฮวนไว้ “จริงเหรอ?”

ชิงฮวนพยักหน้า “ท่านพี่ซื่อบื้อของข้าวาสนาดีจริงๆ ทำครั้งเดียวก็ได้ผู้ชาย คราวนี้สิ่งที่ท่านพ่อปรารถนาก็เต็มเปี่ยมแล้ว”

ฉู่รั่วซือสูดหายใจ “ท่าทางข้าเช่นนี้ดูไม่มีโอกาสที่จะสำเร็จใช่ไหม?”

“จริงๆแล้ว ต่อไป หนึ่งปีมีหนึ่งคน ยังต้องคลอดลูกให้ท่านพี่ข้าอีกนะ อย่าได้ร้องไห้งอแงทุกครั้ง” จากนั้นก็พูดกำชับ “เรื่องนี้รู้ได้แค่ท่านกับพี่ใหญ่เท่านั้น อย่าบอกคนนอกเป็นอันขาด เพื่อไม่ให้เกิดปัญหาวุ่นวาย”

แน่นอนว่าฉู่รั่วซือเข้าใจความหมายของชิงฮวน ดีใจจนไม่รู้จะพูดอะไร

เซวียอี๋เหนียงรู้ว่าชิงฮวนมาที่จวนมหาเสนาบดี ก็เข้ามาร่วมวงตามปกติ ชิงฮวนจึงเอายาบำรุงที่เตรียมไว้ล่วงหน้ามอบให้กับเซวียอี๋เหนียง บอกว่าเป็นยาบำรุงครรภ์ที่เตรียมให้ชิงเหยา ถ้านางไปจวนอ๋องเฮ่าเมื่อไหร่ ก็ค่อยเอาไปให้ชิงเหยา

เซวียอี๋เหนียงรับไว้ พูดขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความซาบซึ้ง ข่มอารมณ์ได้ที่ไหนกัน? เหลิ่งชิงฮวนเพิ่งกลับไป จากนั้นก็ไปที่จวนอ๋องเฮ่า

เธอยังไม่รู้สถานการณ์ที่ยากลำบากของลูกสาวตัวเองในตอนนี้ วางอำนาจบาตรใหญ่ในจวนอ๋องเฮ่า ภูมิใจเป็นอย่างมาก

แม่เฒ่าสองคนที่ปรนนิบัติรับใช้ยังเคารพนางอยู่พอสมควร หลังจากที่คอยปรนนิบัติรับใช้ พูดกล่าวทักทาย

เซวียอี๋เหนียงเอาตระกร้าวางไว้บนโต๊ะ หยิบของที่ตัวเองนำมาให้ลูกสาวเหมือนกันออกมา ล้วนเป็นอาหารที่เหลิ่งชิงเหยาชอบทาน สุดท้ายก็สำหรับเด็กน้อย เอายาที่เหลิ่งชิงฮวนให้นางออกมา

“พระชายาฉีเอายาบำรุงครรภ์มาให้เจ้า ให้ข้าเอามาให้ อย่าลืมกินให้ตรงเวลาด้วยล่ะ”

แม่เฒ่าสองคนมองหน้ากัน รีบรับมาไว้ในมือ เปิดกล่องกล่องออก หยิบยาบำรุงออกมาจากด้านใน ตรวจดูอย่างสงบเยือกเย็น

แล้วจึงไปรินน้ำ เอายาให้เหลิ่งชิงเหยาทาน

เหลิ่งชิงเหยารู้อยู่แก่ใจ ว่าในยาบำรุงเม็ดนี้มีความลับอยู่แน่นอน เหงื่อตกอยู่ในใจ “เอามาให้ข้าดูสิ ยานี้สั่งมาให้กี่วัน?”

เซวียอี๋เหนียงรับไป “เจ็ดวัน พี่เจ้าบอกวันละเม็ดเช้ากับเย็น”

เหลิ่งชิงเหยามองเธอด้วยสายตาดุร้าย

เธอท้อใจขึ้นมาทันที

เธอเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง เหลิ่งชิงฮวนจะมีวิธีการอะไรที่รอบคอบ อย่างเช่น พยายามทุกวิถีทางที่จะรับตัวเองไปจวนมหาเสนาบดี จากนั้นก็หาโอกาสที่จะคลอดลูก

เธอไม่เคยคิด หากทำอย่างนี้ ภายหน้าเสนาบดีเหลิ่งจะเผชิญหน้าอ๋องเฮ่าได้อย่างไร?

เธอนอนลงอย่างจิตใจห่อเหี่ยว ยัดยาเม็ดนั้นเข้าไปในปาก เคี้ยวอย่างแรง

กลิ่นขมตลบอบอวลในปากทันที ฝาดจนน้ำตาตัวเองไหลออกมา

เธอจนมุมแล้วจริงๆ ครุ่นคิดไตร่ตรองมาตั้งนาน ก็ยังหาวิธีที่ดีต่อทั้งสองฝ่ายไม่เจอ

เหลิ่งชิงฮวนเป็นความหวังเดียวของเธอ ใครจะไปรู้ จะทิ้งคำที่เย็นชาสองคำนี้ให้ตัวเอง

ในใจรู้สึกรําคาญ อับจนหนทางแล้วจริงๆ

ลุกขึ้นมาในช่วงบ่าย แต่งหน้าแต่งตัว จากนั้นก็ออกจากลานบ้านไป

แม่เฒ่ารีบเดินตามหลังมาทันที “พระชายารองจะไปไหนเพคะ?”

เหลิ่งชิงเหยาไม่หันหน้ามามอง “ไปหาท่านอ๋อง”

“ท่านอ๋องบอกไว้แล้ว ให้ท่านพักผ่อนเยอะๆ อย่าเดินไปไหนมาไหน”

เหลิ่งชิงเหยาทุ่มเดิมพันทั้งหมด ไม่กลัวเกรงสิ่งใด ไม่ได้ซื่อสัตย์เหมือนแต่ก่อน ไม่หันหน้ากลับไป และชักสีหน้าใส่แม่เฒ่า “แม้แต่ท่านอ๋องข้าก็พบไม่ได้เลยหรือไง? ใครให้ความใจกล้าแก่พวกเจ้ากัน?”

แม่เฒ่าไม่กล้าพูดมาก หนึ่งในนั้นวิ่งหายวับไปแจ้งข่าวพระชายาเฮ่าแล้ว