ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 773

ในที่สุดตี้ลี่ก็รู้สึกพอใจ เทียนซื่อสะกิดเอวนางเบา ๆ “นายหญิงกำลังถามเจ้าอยู่นะ จะแต่งงานหรือไม่?”

ตี้ลี่ทั้งเขินทั้งดีใจ จึงบิดเอวกระทืบเท้าและหันหลังวิ่งหนีออกไปหลบ

ชิงฮวนเรียกรองแม่ทัพอวี๋ให้ตื่น “สำเร็จแล้ว เตรียมสินสอดรอได้เลย”

รองแม่ทัพอวี๋พยายามระงับสีหน้าดีใจจนแทบคลั่งของตัวเองเอาไว้ และแสร้งทำเป็นมึนงงพร้อมกับทำสีหน้าประหลาดใจ “สำเร็จอะไรหรือขอรับ? เมื่อครู่นี้กระหม่อมคงไม่ได้พูดอะไรที่ไม่เหมาะสมออกไปใช่ไหมขอรับ? ทำไมกระหม่อมถึงจำอะไรไม่ได้เลย?”

ชิงฮวนมองเขาที่ทำเป็นเสแสร้งแกล้งทำอย่างเงียบ ๆ ไม่ได้เปิดโปงออกมา “ไม่มีอะไร เหมาะสมมากเลย ก็แค่รู้สึกเลี่ยนนิดหน่อย”

รองแม่ทัพอวี๋พูดต่อ “ถ้าเช่นนั้นก็ดีแล้วขอรับ ขอบพระคุณพระชายา ต่อไปข้าจะทำดีต่อตี้ลี่และให้เกียรติท่านเสมือนผู้หลักผู้ใหญ่คนหนึ่งอย่างแน่นอน”

ชิงฮวนแบะปาก ชายฉกรรจ์ร่างใหญ่หนวดเฟิ้มขนาดนี้ และเป็นโคแก่ที่ชอบกินหญ้าอ่อน ยังเรียกข้าว่าผู้อาวุโสอีกนี่กำลังเห็นข้าเป็นแม่ยายอย่างงั้นหรือ?

คำพูดนับร้อยพันคำก็ไม่เพียงพอที่จะบรรยายความตื่นเต้นของรองแม่ทัพอวี๋ที่ได้รับสิ่งที่เขาต้องการแล้วได้ เขาแทบจะอดใจไม่ไหวอยากจะไปคุกเข่าโค้งคำนับและจุดธูปบูชาชิงฮวน จากนั้นเขารอต่อไปไม่ไหวจึงรีบสะบัดตูดและยิ้มทึ่ม ๆ ตามออกไป ตื่นเต้นจนตีลังกาสามตลบติดต่อกัน

ชิงฮวนขยิบตาให้เทียนซื่อที่ยืนอยู่ฉากกั้นข้างหลัง “ไปเถอะ เจ้าไปคอยช่วยรองแม่ทัพอวี๋ให้เขาผ่านพ้นชะตากรรมนี้ไปได้อย่างปลอดภัย และกอดสาวงามกลับมาได้อย่างราบรื่น ถ้าไม่แกล้งหลอกถามจะได้เรื่องได้อย่างไร?”

“ตี้ลี่ต้องการหยั่งเชิงรองแม่ทัพอวี๋ หม่อมฉันไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมพระชายาถึงต้องให้หม่อมฉันไปแจ้งข่าวกับรองแม่ทัพอวี๋ด้วยเพคะ?”

ชิงฮวนพูดอย่างเรียบเฉยว่า “ตี้ลี่คอยติดตามข้าไปทำการค้าขายเป็นเวลานาน จึงเห็นความรู้สึกเป็นเหมือนการค้าขาย ถ้าหากไม่เข้าใจอีกฝ่ายอย่างถ่องแท้ก็จะรู้สึกไม่ปลอดภัย ข้าจึงทำให้นางสมปรารถนา เอาตามนาง ด้วยการสะกดจิตรองแม่ทัพอวี๋

บุรุษที่มีความจริงใจอย่างรองแม่ทัพอวี๋มีไม่มาก ทุกคนต้องมีที่พื้นที่ของตัวเอง มีความลับที่ยากจะพูดออกมา และมีเรื่องในอดีตบางอย่างของตัวเอง ถ้าหากเขาไม่อยากพูดก็อย่าได้ไปหยั่งเชิงกัน

อีกอย่างอย่าได้ไปหยั่งเชิงบุรุษเชียว ความเฉลียวฉลาดในการค้าที่มีอย่าได้เอามาใช้กับเรื่องความรู้สึกเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นจะขาดทุน”

เทียนซื่อพยักหน้าเห็นด้วย นางก็รู้สึกว่ารองแม่ทัพอวี๋เป็นคนดีมาก แม้ว่าจะมีเรื่องราวในอดีตบางอย่างมาก่อน แต่หลังจากนี้คงจะรู้จักเห็นคุณค่ามากยิ่งขึ้น ตี้ลี่แต่งงานกับเขาจะต้องมีความสุขมากแน่ๆ

และตี้ลี่ก็ลังเลใจตัดสินใจไม่ได้อยู่นาน ตอนนี้น่าจะวางใจได้แล้ว

ทางด้านรองแม่ทัพอวี๋ พระชายาของตัวเองก็แอบช่วยเหลือมากมายขนาดนี้ แน่นอนว่าจะต้องลวงความในใจออกมาให้จงได้

เพิ่งจะออกจากประตูมา รองแม่ทัพอวี๋ก็เดินกลับมาอีกครั้งด้วยท่าทีจริงจัง “ท่านอ๋องเชียนเสด็จมาขอรับ”

อ๋องเชียนยื่นคำร้องขอเข้าพบชิงฮวน หลังจากลังเลมาหลายวันในที่สุดก็ตัดสินใจได้เสียที

ชิงฮวนออกไปต้อนรับเขาด้วยตัวเอง และพยายามยิ้มให้เป็นธรรมชาติที่สุด ตอนที่ท่านอ๋องเชียนพบกับตัวเองจะได้ไม่รู้สึกประหม่ามากเกินไป จะได้ผ่อนคลายความตึงเครียดที่มีลงได้ แต่ในความเป็นจริงแล้ว พอท่านอ๋องเชียนได้เจอกับนาง ก็ยังคงหน้าแดงถึงหูทุกทีเหมือนเดิม ยังพูดจาตะกุกตะกัก พูดไม่ปะติดปะต่อเล็กน้อย

พลังขู่ขวัญของชิงฮวนนั้นค่อนข้างแรงกล้า และชื่อเสียงที่สร้างเอาไว้ข้างนอกก็มีเยอะ แม้ว่าจะไม่เหมือนกลิ่นอายสังหารของมู่หรงฉี แต่ท่าทีที่นางแสดงออกมาเหมือนไม่สนใจข่าวซุบซิบนินทาพวกนั้น ในสายตาของอ๋องเชียนแล้วรู้สึกว่าเหมือนผู้อาวุโสที่ทรงอำนาจผู้หนึ่ง จึงรู้สึกตึงเครียดจนเหงื่อไหลทั่วทั้งหัว

“พี่สะใภ้สาม ยาที่ค...ครั้งก่อนท่านมอบให้ข้าทานนั้นยังมีอีกหรือไม่? ข้ามีความรู้สึกประหม่า”

“มีสิ” ชิงฮวนตอบด้วยรอยยิ้มกลับไป และสั่งให้คนใช้ถวายน้ำชาและก็ไปเอายามาให้อ๋องเชียนกินในทันที

“ยังประหม่าอยู่อีกไหมเพคะ?” ชิงฮวนกะพริบตาปริบ ๆ ถาม

อ๋องเซียนบังคับตัวเองให้หายใจเข้าลึก ๆ พยายามผ่อนคลายอารมณ์ “ดีมากแล้วล่ะ”

“แต่ในความเป็นจริงแล้ว สิ่งที่ข้าให้ท่านกินเมื่อครู่นี้ไม่ใช่ยากล่อมประสาทที่ข้าให้ท่านทานในวันนั้น แต่เป็นยาบำรุงธรรมดาเท่านั้น สิ่งที่ทำให้ท่านมีอาการดีขึ้นจริง ๆ แล้วไม่ใช่ยา แต่เป็นจิตใจของตัวท่านต่างหาก

สิ่งนี้เรียกว่าคำแนะนำทางจิตวิทยา ดังนั้นท่านต้องเชื่อมั่นในตัวเอง ตราบใดที่จิตใจของท่านแข็งแกร่งพอ ก็จะสามารถเอาชนะความยากลำบากทุกอย่างไปได้”

“เป็นนางที่สร้างแรงกดดันให้กับท่าน ทำให้ท่านไม่อยากติดต่อกับคนอื่นและโลกข้างนอกงั้นหรือ?”

“ก็ไม่ใช่ทั้งหมดหรอก” อ๋องเชียนกล่าวอย่างอึก ๆ อัก ๆ “ข้ากลัวว่าบางครั้งตัวเองจะควบคุมอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่ ๆ และเกิดบ้าคลั่งขึ้นมา”

“เพราะอะไรถึงเป็นเช่นนี้ได้?”

อ๋องเชียนส่ายศีรษะ แค่เขาเอ่ยพูดถึงเพียงเท่านั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปอยู่นาน และดูแย่อย่างมาก น้ำเสียงก็กำลังเริ่มสั่นคลอ

“ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว ทุกครั้งที่เห็นเลือดแดง ๆ ก็จะกระวนกระวายใจ หายใจไม่ออก หวาดกลัว จากนั้นก็เกิดอาการคลุ้มคลั่งและเคยทำร้ายคนอื่นมาแล้วด้วย”

“และท่านไม่เคยคิดมาก่อนบ้างหรือ ว่าตัวเองจะต้องไปขอความช่วยเหลือจากหมอ?”

อ๋องเซียนส่ายศีรษะอีกครั้ง “นางปิดข่าวทั้งหมดและไม่อนุญาตให้คนในวังหลวงแพร่งพรายออกไป โดยบอกว่าสิ่งนี้จะมีผลกระทบต่อตำแหน่งของข้าในใจของเสด็จพ่อ นางกลัวว่าข้าที่เหมือนสัตว์ประหลาดจะทำให้นางเสียหน้า จะเป็นไปได้อย่างไรที่นางจะหาหมอให้ข้า?”

ชิงฮวนนิ่งเงียบไปสักพัก ก้นบึ้งของหัวใจอ๋องเชียนน่าจะโกรธแค้นหรงกุ้ยเหรินอย่างมากเลยสินะ ดังนั้นตั้งแต่เริ่มเล่าจนถึงตอนนี้ จึงใช้คำว่า “นาง” แทนการเรียกชื่อพระนาง และถึงขนาดที่ไม่ยอมเอ่ยถึงตำแหน่งสนมของพระนางเลย

“ถ้าเช่นนั้นทำไมท่านถึงยอมมาหาข้าล่ะ?”

“เป็นเพราะกงสี่ หลังจากอยู่กับนางแล้ว ข้ารู้สึกว่าการพบปะคนอื่นได้ไม่ใช่เรื่องแย่อะไร มีกงสี่คอยสนับสนุนข้า ให้ข้าเกิดความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับโลกภายนอก ข้าลองพยายามอยู่หลายครั้ง แต่ก็ล้มเหลวทุกครั้งไป

แต่ว่าครั้งนี้คาดไม่ถึงว่าข้าจะทำร้ายกงสี่ให้ได้รับบาดเจ็บ และยังบาดเจ็บรุนแรง จนทุกวันนี้ก็ผ่านไปนานแล้วแต่นางก็ยังไม่หายดี

ข้ากลัวมาก กลัวว่าตัวเองจะยังมีครั้งต่อไปอีก กลัวว่ากงสี่จะก้าวเข้ามาปลอบโยนข้าโดยไม่สนใจชีวิตตัวเองอีก พอคิดได้แบบนี้ ข้าก็เจ็บปวดใจจนแทบหายใจไม่ออก มันมากกว่าความรู้สึกตึงเครียดและความวิตกกังวลที่เป็นอยู่นี้เสียอีก ดังนั้นข้าจะยอมทำเพื่อกงสี่ รวบรวมความกล้าและลองดูอีกครั้ง”