ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 817

ในหนังสือที่ฝุ่นเกรอะมายี่สิบกว่าปีเล่มนี้ ข้าราชการหญิงถงสื่อบันทึกวันที่ที่พระสนมหลินเฟยถูกโปรดปรานในตอนที่เพิ่งจะเข้าวังรวมถึงการมีระดูของนางเอาไว้อย่างชัดเจน

ภายในนั้นมีช่วงหนึ่งว่างเปล่า

นั่นคือตอนที่แม่ของพระสนมหลินเฟยป่วยหนัก นางกลับจวนไปดูแลแม่เกือบหนึ่งเดือน ดังนั้นจึงไม่ได้บันทึกเวลาปรนนิบัติฮ่องเต้เอาไว้ และไม่ได้บันทึกรอบเดือนของนางเอาไว้ด้วย

นี่เป็นการฝ่าฝืนกฎ แต่เป็นการทำตามความกตัญญู

หนึ่งเดือนต่อมาพระสนมหลินเฟยถูกวินิจฉัยว่าตั้งครรภ์ และคลอดอ๋องเฮ่า ‘ก่อนกำหนด’ ครึ่งเดือน

ถงสื่อบันทึกว่า คนที่จับชีพจรและบำรุงครรภ์ให้พระสนมหลินเฟยในตอนนั้นคือหมอหลวงจง

ขมับของฮ่องเต้เต้น ‘ตุบๆ’ รู้สึกปวดหัวยิ่งกว่าเดิม

เขาเรียกลู่กงกงมา “เชิญหมอหลวงจงมาที”

พระสนมฮุ่ยเฟยซึ่งรอชมการแสดงดีๆ อยู่ทางด้านนอกรอมานานแล้ว แต่ก็รอไม่ถึงการแสดงสนุกๆ

นางคิดว่าพอพระสนมหลินเฟยกลับมา ฮ่องเต้ต้องซักถามอย่างจริงจัง และไต่สวนเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพระสนมหลินเฟยกับเสด็จอารองให้ชัดเจน แต่ฮ่องเต้ไม่เพียงแต่สงบเยือกเย็น แต่ยังเตรียมอาหารและเครื่องดื่มอร่อยๆ แล้วให้พระสนมหลินเฟยกลับไปนอนหลับด้วย

นางเข้าห้องไปด้วยความกระวนกระวายใจและไม่เข้าใจเลยสักนิด เมื่อวานฮ่องเต้ยังขว้างปาข้าวของเสียงดังต่อเนื่องเหมือนกับจุดประทัด เหตุใดวันนี้ถึงระงับความโกรธเอาไว้ได้

นี่เป็นการประกาศสงครามกับตนเองโดยใช้การปฏิบัติจริงอย่างนั้นหรือ ลำเอียงเกินไปแล้ว

บอกให้ชิงฮวนรู้นิดหน่อยเพื่อให้นางเตรียมใจไว้สักเล็กน้อยดีหรือไม่

หากไม่ได้จริงๆ ก็เก็บข้าวของไปอาศัยฉีเอ๋อร์หลบเป็นการชั่วคราว

คุกสวรรค์

ผู้คุมวางกล่องใส่อาหารลง แล้วตระเตรียมตะเกียบเงิน ถ้วยจาน และชาปี้หลัวชุน หลังจากนั้นยกไส้ตะตะเกียงขึ้น แล้วยิ้มสู้อย่างระมัดระวัง

ชิงฮวนเอาแผนที่มั่วเป่ยที่ถือไว้มือวางลงด้านข้าง เช็ดไม้เช็ดมือ และเหลือบมองอาหารของวันนี้

มีอาหารหลายอย่างอยู่ในกล่อง ไก่ดำท้องขาว หางกวางนึ่ง ฝักเขียวสอดใส่ของสดสามชนิด แล้วก็ของว่างหลายอย่าง

นางแจะปาก เนื่องจากไม่มีความอยากอาหาร จึงชี้นิ้วไปยังของว่างหลายอย่างนั้น “เหลือสองจานนี้เอาไว้ ส่วนอันอื่นๆ ให้พวกสหายเป็นรางวัล”

ผู้คุมกลืนน้ำลาย พลันหัวเราะ ‘ฮี่ฮี่’ และขอบคุณสำหรับรางวัล แล้วยกอาหารเดินจากไปอย่างดีอกดีใจ

มีเสียงฝีเท้าอยู่ด้านนอกห้องขัง ดูเหมือนว่าจะมีคนมา ชิงฮวนวางตะเกียบลงแล้วเงยหน้าขึ้น

พระเจ้า คนคุ้นเคย เป็นญาติ ไม่สิ เป็นครอบครัวเดียวกัน

พระชายาเฮ่ามาแล้ว

แต่ทว่าไม่ได้มาหาตนเอง แต่โดนคนส่งเข้ามา

ในที่สุดฮ่องเต้ก็ตาสว่างแล้ว รู้ว่าตนเองอยู่ในคุกคนเดียวเบื่อหน่ายเกินไป จึงส่งสะใภ้เข้ามาคลายความเบื่อหน่ายให้ตนเอง

นางดีอกดีใจ “พี่สะใภ้รอง อย่างไรพี่ก็เป็นธรรมที่สุด รู้ว่าข้าอยู่คนเดียวเบื่อหน่าย ไม่ว่าจะพูดอย่างไรลมแรงทำให้รู้ความแข็งแกร่งของหญ้า กาลเวลาทำให้รู้ใจคน”

พระชายาเฮ่าแต่งกายด้วยชุดสีขาว เส้นผมอันงดงามติดอยู่บนหน้าอย่างยุ่งเหยิง สีหน้าขาวซีดยิ่งกว่าชุดสีขาวบนร่างกาย แทบจะไม่มีสีเลือด มองดูนางแวบหนึ่ง แล้วไม่สนใจนาง

ไม่ว่าใครก็ดูออกว่าพระชายาเฮ่าต้องโทษ และตกอยู่ในที่นั่งลำบากคนเดียว

เหลิ่งชิงฮวนพูดพร้อมกับหน้าอกต่อไปว่า “ท่านวางใจเถิด ข้าคุ้นเคยกับคุกสวรรค์ดี ล้วนเป็นสหายของข้าทั้งนั้น มามามา เข้ามาใกล้ๆ ข้าหน่อยสิ ข้าจะได้ปกป้องท่าน”

พระชายาเฮ่ามองชิงฮวนอย่างเย็นชา “ดูเหมือนว่าน้องสะใภ้สามอยู่ในคุกจะสบายดีมาก มิน่าล่ะถึงสุขจนไม่คิดถึงแผ่นดิน”

เสแสร้ง เสแสร้งจริงๆ เสแสร้งต่อไป!

“ได้ยินพี่สะใภ้รองพูดแบบนี้ ดูไม่เป็นธรรมอย่างมาก หากไม่ใช่เพราะร่างกายของน้องสาวข้าโดนพิษเยอะแบบนั้น ข้าคงจะเชื่อข้อแก้ต่างของท่าน”

พระชายาเฮ่ายิ้มเล็กน้อย “ต่อให้ข้ากระโดดลงแม่น้ำหวงก็ชำระล้างไม่สะอาด ถึงอย่างไรเหลิ่งชิงเหยาก็บ้าไปแล้ว ไม่มีทางเป็นพยานให้ข้า”

“ข้ารักษาอาการบ้าของนางได้” ชิงฮวนกล่าวอย่างมีแผนอยู่ในใจ “พิษ ข้าก็ถอนได้”

รอยยิ้มตรงมุมปากของพระชายาเฮ่าแข็งทื่อ “อันที่จริง ข้าประหลาดใจนัก ถึงแม้น้องสะใภ้สามจะบอกว่าท่านตาถ่ายทอดวิชาความรู้ให้แต่เล็ก อ่านหนังสือปรัชญามาหลายปี แต่ชนบทมีความรู้จำกัด หลังจากกลับเมืองหลวง ก็อยู่แต่ในจวนมหาเสนาบดี แล้วเจ้าร่ำเรียนวิชาแพทย์อย่างไร”

ชิงฮวนไม่ตอบแต่ถามกลับว่า “เหมือนกันเลย ข้าก็ประหลาดใจมาตลอด เมื่อก่อนตอนที่พี่สะใภ้รองอยู่ปาสู่ คงจะมีชีวิตที่ยอดเยี่ยมมาก”

ทั้งสองคนต่างรู้อยู่แก่ใจ

หลังจากพระชายาเฮ่าชะงัก ก็กลับมาสงบอย่างรวดเร็ว พลันหาที่สะอาดๆ แล้วนั่งลง “ดูเหมือนว่าน้องสะใภ้สามจะตรวจสอบเรื่องของข้ามานานแล้ว”

ชิงฮวนเรออย่างมีความสุข “เหมือนกันนั่นแหละ พี่สะใภ้รองก็คงจะส่งคนไปสอบถามรากเหง้าของข้าที่บ้านเก่าของข้าเช่นกัน บางทีอาจจะเคยทำอุบายอะไรลับหลังกันก็ได้”

“น้องสะใภ้สามพูดแบบนี้ ข้าจะทำอุบายอะไรได้เล่า”

“พี่สะใภ้รองความสามารถล้ำเลิศ ไม่มีสิ่งใดทำไม่ได้ แถมยังเกลียดข้ากับน่าจาอี๋นั่ว จะปล่อยให้โอกาสผ่านไปง่ายๆ ได้อย่างไรกัน”

สีหน้าของพระชายาเฮ่าแข็งทื่ออีกครั้ง “น้องสะใภ้สามหมายความว่าอย่างไร ข้าไม่มีความแค้นกับเจ้า มีอะไรให้น่าเคียดแค้นกันเล่า”

“ข้าก็คิดว่าพวกเราสองคนไม่มีความแค้นต่อกัน แต่พี่สะใภ้รองยืนกรานที่จะผลักความรับผิดชอบในการโค่นล้มลัทธินักบุญหญิงมาให้ข้า ข้าก็ทำอะไรไม่ได้”

“จินตนาการของน้องสะใภ้สามช่างเหลือล้นเสียจริง เรื่องตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ นึกไม่ถึงว่าจะยกขึ้นมาเอ่ยได้”

ชิงฮวนเม้มริมฝีปาก และจับจ้องสีหน้าของพระชายาเฮ่าอย่างเข้มงวด “ช่วงเวลาสำคัญอย่างความเป็นความตายของลัทธินักบุญหญิง นึกไม่ถึงว่าจะมีคนแอบเอาข่าวไปบอกคนอื่นล่วงหน้า เลยทำให้เจ้าสำนักของลัทธินักบุญหญิงหนีไปอย่างง่ายดาย และรอดจากความตาย จะว่าไปแล้ว ถึงแม้ว่าพี่สะใภ้รองจะออกมาจากลัทธินักบุญหญิงนานแล้ว แต่ความรู้สึกผูกพันธ์ที่มีต่อลัทธินักบุญหญิงยังคงลึกซึ้ง”