ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 826

เสกทหารจากเมล็ดถั่ว?

คำพูดของเจ้าสำนักลัทธินักบุญหญิงทำให้โฉวซือเส่ารู้สึกขนหัวลุก นั่นแทบจะเป็นเทพนิยายเรื่องหนึ่ง เพียงแค่โปรยถั่วหนึ่งกำมือลงบนพื้นจะสามารถสร้างกองทัพขนาดใหญ่ได้แล้วอ๋องเฮ่ากับพระชายาจะมัวรออะไรอยู่อีก นางจะได้เปรียบในด้านจำนวนทหารและอยู่ยงคงกระพันในทุกการต่อสู้ ไม่มีใครในโลกจะสามารถหยุดนางได้อีก

เมื่อได้ยินคำสั่งจากเจ้าสำนักลัทธินักบุญหญิง ผู้ใต้บังคับบัญชาที่สวมชุดดำจำนวนมากวิ่งออกมา พร้อมกับถือมีดเหล็กขนาดใหญ่ไว้ในมือ

เขาคิดว่าเมื่อครู่เป็นแค่คำขู่ที่ทำให้ผู้คนหวาดกลัว ใครจะรู้ว่าในวินาทีต่อมาเขาจะพูดไม่ออกอีกต่อไป

เจ้าสำนักลัทธินักบุญหญิงพึมพำเสียงเบา ขณะที่คว้าเมล็ดถั่วออกมาแล้วโยนขึ้นไปในอากาศ ชายสวมชุดดำหลายสิบคนกระโดดขึ้นรับเมล็ดถั่วไว้ในมือ ก่อนจะกลืนมันลงคอ

ไม่นานหลังจากที่เมล็ดถั่วเข้าไปในท้อง ชายฉกรรจ์ในชุดดำเริ่มพองตัวออกราวกับเส้นเลือดแตกกระจาย เต็มไปด้วยกลิ่นอายสังหาร เสื้อผ้าบนหน้าอกของพวกเขาระเบิดออกด้วยแรงทั้งหมด

จากนั้นจึงพุ่งเข้าหาโฉวซือเส่าอย่างไม่เกรงกลัว

แน่นอนว่าโฉวซือเส่าเองก็ไม่เกรงใจอีกต่อไป เขาใช้ดาบแทงไปที่หัวโจก ทว่าดาบนั้นกลับทะลุผ่านร่างออกไปและร่างนั้นหายไปอย่างไร้ร่องรอย

หากเขาคือคนธรรมดาคงจะตกใจจนอกสั่นขวัญแขวน คิดว่าตรงหน้าคือทหารที่แม่มดชราใช้คาถาอาคมเสกมาต่อสู้ ทว่าโฉวซือเส่ารอบรู้มากกว่านั้น เขาจึงรู้ว่านี่เป็นเพียงหนึ่งในกลอุบายที่คล้ายกับวิชานินจา

สิ่งที่เขาต่อสู้อยู่เป็นเพียงเทคนิคการใช้ร่างกายและการเคลื่อนไหวอันรวดเร็ว

แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้เขารู้สึกหนักใจคืออีกฝ่ายไม่เพียงแต่แข็งแกร่งเท่านั้น แต่ยังดูเหมือนว่าจะสูญเสียความรู้สึกเจ็บปวดไปอย่างสิ้นเชิง

เมื่อดาบของเขาเจาะเข้าไปร่างกายของคู่ต่อ พวกเขากลับไม่มีการตอบสนอง ไม่แม้แต่จะขมวดคิ้ว

แม้ว่าแขนจะหักหรือดาบยาวทะลุอก คู่ต่อสู้ก็ยังแข็งแกร่งและพลังการต่อสู้ไม่ลดลงเลยแม้แต่น้อย

แม่มดเฒ่านั่นเอาถั่วอะไรให้พวกเขากินกันแน่ ทำไมถึงดูเหมือนซอมบี้ขนาดนี้ หากมอบให้ทหารของเสด็จอารองกินคนละหนึ่งเมล็ด... อาจต่อสู้เอาชนะอีกฝ่ายได้อย่างง่ายดาย

โฉวซือเส่ากำลังต่อสู้กับเหล่าทหารอย่างไม่กลัวตาย แม่มดเฒ่าไม่ได้ตั้งใจจะปล่อยให้เป็นเช่นนั้น นางหยิบตุ๊กตาตัวเล็กๆ ออกมาจากแขนเสื้อ ก่อนจะแทงดวงตาของตุ๊กตาด้วยเข็มเงินในมือ

โฉวซือเส่าไม่ได้สนใจในตอนแรก แต่ในไม่ช้าเขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างเข้าตา มันรู้สึกแสบและคันจนทนไม่ได้ เขาอดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตา ตอนนี้มองแทบไม่เห็นอะไรตรงหน้าอีกต่อไป

คราวนี้โฉวซือเส่ารู้สึกหวาดกลัวจริงๆมันมีวิชาชั่วร้ายแบบนี้อยู่บนโลกด้วยหรือเนี่ย

แม่มดเฒ่ากำลังพยายามอย่างสุดความสามารถ

ผู้คนจำนวนมากขึ้นจากอีกด้านหนึ่งล้อมรอบเขาไว้อย่างหนาแน่นและต่อเนื่อง โฉวซือเส่าเห็นโอกาสจึงส่งสัญญาณเพื่อติดต่อหอกระบี่และรอกำลังเสริม

ท่ามกลางการสู้รบที่ดุเดือด นอกจากเสียงอาวุธกระทบและเสื้อผ้าเสียดสีกัน เสียงม้าเร็วดังเข้ามาใกล้มากขึ้น โดยไม่รู้ว่าเป็นมิตรหรือศัตรู

เมื่อเสียงเกือกม้าหยุดลงที่เชิงเขา มีคนกระโดดลงจากหลังม้าและพุ่งไปหาหัวหน้าเหอ ก่อนจะรายงานเสียงดัง “รายงานท่านหัวหน้า การรบในมั่วเป่ยกำลังรุนแรง เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ”

โฉวซือเส่าลืมตามองด้วยความยากลำบาก เขาเห็นหัวหน้าเหอหยิบจดหมายจากผู้ส่งสาร เขาอ่านด้วยความดีใจทันทีและตะโกนอย่างตื่นเต้น “พระเจ้าทรงเมตตา! ในที่สุดท่านอ๋องก็กำจัดอุปสรรคได้แล้ว!”

หลังจากพูดจบ เขาก็มอบรายงานการต่อสู้ให้กับเจ้าสำนักลัทธินักบุญหญิงที่ยืนอยู่ด้านหลัง หลังจากได้เห็น นางก็ดีใจทันที “สถานการณ์โดยรวมเป็นสิ่งสำคัญที่สุด เราอย่ามัวเสียเวลากับชายคนนี้เลย ถอนกำลังกันเถอะ”

โฉวซือเส่าไม่อยากปล่อยให้โอกาสครั้งนี้หลุดลอยไป ไม่อย่างนั้นเขาจะไม่สามารถทำตามที่สัญญากับชิงฮวนได้ และมันคงเป็นเรื่องน่าอายที่จะพูดออกไป แต่ “ทหารถั่ว” เหล่านั้นรับมือยากจริงๆ พวกมันไม่กลัวตายและกล้าที่จะสู้เพื่อหยุดเขา สุดท้ายโฉวซือเส่าทำได้เพียงแค่เฝ้าดูหัวหน้าเหอและแม่มดเฒ่าเดินออกไปอย่างผยอง

เพียงแค่แวบเดียว พวกเขาก็หายตัวไปในพริบตา

วันนี้เป็นวันที่แย่จริงๆ

ผู้คนในหอกระบี่อยู่ไม่ไกลจากตำแหน่งของโฉวซือเส่า เมื่อพวกเขาได้รับข่าวจึงรุดไปช่วยโฉวซือเส่าทันที

ที่นี่ดูไม่เลว ด้านหลังเป็นวิวภูเขาและมีแม่น้ำไหลผ่าน สภาพแวดล้อมเงียบสงบ แทบไม่มีใครผ่านไปมา

“นั่นเป็นเพราะระยะทางกว่า 20 ลี้ไปทางตะวันออกของสถานที่นี้คือยอดเขามังกรหลับ ดูเหมือนว่าที่นี่จะไม่มีชื่อนะขอรับ”

“ยอดเขามังกรหลับ? นั่นไม่ใช่สถานที่สร้างสุสานจักรพรรดิหรอกหรือ”

“ใช่ขอรับ ว่ากันว่าภูเขาหลิงอวิ๋นอยู่เหนือเส้นชีพจรมังกร ดังนั้นจึงมีผู้อยู่อาศัยไม่มากนักในบริเวณใกล้เคียง”

สุสานจักรพรรดิอยู่ห่างจากเมืองหลวงเพียงหนึ่งร้อยลี้ อีกฝ่ายวนไปรอบเป็นวงกลมเพื่อกำจัดการสะกดรอยตาม

ทันทีที่ลูกน้องพูดถึงสุสานจักรพรรดิ เขาก็จำสิ่งที่หัวหน้าเหอพูดเมื่อครู่ได้และถามว่า “เกิดเรื่องบางอย่างที่มั่วเป่ยใช่หรือไม่”

“ตั้งแต่เราติดตามหอกระบี่ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ยังไม่ได้รับข่าวสารใดๆ เลยขอรับ”

โฉวซือเส่ามีลางสังหรณ์บางอย่างในใจ คำพูดที่บอกว่า “อุปสรรคร้ายแรง” ของหัวหน้าเหอ ทำให้เขากังวลมากยิ่งขึ้น

“องครักษ์อินทรีอยู่ที่ไหน พวกเขาไม่มีข่าวคราวเลยหรือ”

ผู้ใต้บังคับบัญชาตอบด้วยความเคารพ “ตอนที่ได้รับเครื่องหมายที่ท่านทิ้งไว้ พวกเราจึงแบ่งกองทหารออกเป็นสองกลุ่ม โดยองครักษ์อินทรีจะไปติดตามหมอ”

ความหวังเล็กน้อยผุดขึ้นมาในใจของโฉวซือเส่าทันที “พยายามองครักษ์อินทรีเดี๋ยวนี้ หากพบเบาะแสของหมอผู้นั้นแค่ขู่ก็พอ อย่าลืมปล่อยเสือกลับถ้ำและไว้ชีวิตหมอผู้นั้นเอาไว้”

ผู้ใต้บังคับบัญชารู้สึกงงงวย แต่พวกเขาก็ทำตามคำสั่งทันที

โฉวซือเส่าสั่งให้ผู้คนในหอกระบี่ขยายพื้นที่เพื่อค้นหาเบาะแสของหัวหน้าเหอกับแม่มดเฒ่า ในขณะเดียวกันก็สั่งให้คนกลับไปที่เมืองหลวงเพื่อสอบถามเกี่ยวกับข่าว

เขามั่นใจว่าต้องมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นแน่ๆ