ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 868

พระชายาเฮ่าตื่นตระหนกทันที นางใช้ความพยายามทั้งหมดในการเลี้ยงพิษงูเหล่านี้และไม่ทำอะไรบุ่มบ่าม เพื่อมอบพวกมันให้กับเหลิ่งชิงฮวน และโจมตีอย่างรุนแรง จากนั้นอ๋องเฮ่าจะสร้างปัญหา และเขาจะปลอดภัยโดยไม่ต้องใช้ความพยายาม

แต่ถ้าพิษงูเหล่านี้ถูกแช่แข็งอยู่ในชั้นน้ำโดยเหลิ่งชิงฮวน และหากเหลิ่งชิงฮวนสามารถระดมกำลังทหารได้จริงๆ มันจะเป็นเรื่องยากที่จะพลิกกระแสน้ำโดยเหลือเพียงทหารจำนวนเท่านั้นที่เสด็จอารองทิ้งไว้ให้

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หัวหน้าเหอได้รับคำสั่งให้ไปที่ค่ายทหารเพื่อส่งกองกำลัง และกำลังเดินทางไปเมืองหลวง อาจจะเสียโอกาสนี้ไปได้

นางคิดและวางแผนมานานแล้ว แต่เหลิ่งชิงฮวนก็จัดการได้ นางจะต้องปลุกงูพิษเหล่านี้ให้ตื่นโดยเร็วที่สุดมิฉะนั้นหลังจากเวลาผ่านไปนานงูที่ถูกแช่อยู่ในน้ำแข็งนานๆ ก็อาจจะเกิดอันตรายได้

สถานการณ์วิกฤติทำให้พระชายาเฮ่าตัดสินใจทันทีที่จะทุ่มทุกอย่างลงไปในครั้งเดียว

นางหวังว่าจะได้ตายไปพร้อมกับเหลิ่งชิงฮวน และนางก็รู้ว่าตนเองอาจไม่มีโอกาสได้กลับไปอีกแล้ว

นางกังวลอยู่ครู่หนึ่งจนอาเจียนเลือดดำออกมาเต็มปาก

เนื่องจากแสงในพระราชวังใต้ดินสลัว เหลิ่งชิงฮวนจึงไม่สังเกตเห็นว่าในเลือดสีดำที่พระชายาเฮ่าอาเจียนออกมานั้นมีบางอย่างกำลังดิ้นอย่างช้าๆ จากนั้นเปลือกบนร่างกายของมันก็แตกออก ก่อนจะมีแมลงดูดเลือดแปลกๆ ออกมา

แมลงบินกระพือปีกและทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า ทำให้เกิดเสียง “หึ่ง” อย่างรวดเร็ว

ใบหน้าของพระชายาเฮ่าบิดเบี้ยว นางจ้องมองที่ชิงฮวนอย่างดุเดือด และกัดฟันพูดด้วยความโกรธ “ฆ่า!”

หลังจากได้รับคำสั่ง แมลงบินก็โฉบลงมาในทิศทางของชิงฮวนทันที

ชิงฮวนไม่คิดว่าพระชายาเฮ่าจะเลือกฆ่าเธอ พระชายาเฮ่าไม่ลังเลที่จะทุ่มทุกอย่างถึงขั้นเอากู่ที่เลี้ยงหัวใจตนเองออกมา

ทันทีที่กู่ออกมา นางก็แทบหมดแรง

จนถึงตอนนี้ชิงฮวนยังไม่เข้าใจว่าตัวเธอกับพระชายาเฮ่าเป็นศัตรูกันแบบไหน? บรรพบุรุษของนางไปขุดหลุมศพตระกูลนางหรืออย่างไร? ทำไมถึงได้กัดไม่ปล่อยเช่นนี้

เธอรู้ว่าหนอนกู่นี้จะต้องทรงพลัง เธอไม่กล้าที่จะประมาทมัน เธอรีบเตรียมตัวสำหรับการต่อสู้ และปล่อยหนอนกู่ในแหวนนาโนออกมา

เห็นได้ชัดว่าหนอนกู่พวกนี้สู้ไม่ได้ พวกมันค่อยๆ ร่วงลงไปทีละตัว

กู่ที่พระชายาเฮ่าเลี้ยงไว้ในหัวใจแข็งแรงและรวดเร็วจนไม่ทันได้ตอบสนอง เห็นแค่เงาพาดผ่าน แม้แต่ปีกของมันก็แข็งแกร่งราวกับคมดาบที่สามารถฆ่าคู่ต่อสู้ได้ในพริบตา

นี่คือมีดขว้างที่เร็วและไวที่สุด ตราบใดที่มันเข้ามาใกล้ก็จะถูกมันเฉือนเนื้อ ถ้ามันโจมตีส่วนสำคัญ มันอาจตัดคอ เส้นเอ็น หลอดเลือด หรือตาได้ในทันที ยิ่งกว่านั้นเป็นไปได้มากที่มันอาจมีพิษอยู่บนร่างกายของ เมื่อได้รับบาดเจ็บบางทีอาจจะไม่มีเวลาล้างพิษด้วยซ้ำ

และแส้ของเธอก็ไม่เหมาะกับการโจมตีในระยะใกล้ เหลิ่งชิงฮวนลากร่างที่เงอะงะของตนเองหลบไปมา เธอพยายามคิดหาอาวุธและวิธีการที่เหมาะสมในการทำลายกู่ตัวนี้ เธอหวังว่าไม้ตียุงไฟฟ้าในมือจะใช้การได้

เมื่อเห็นว่าความสนใจของชิงฮวนถูกเบี่ยงเบนไป พระชายาเฮ่าก็เดินไปที่บ่อสำรวจและพยายามใช้นิ้วเท้าเกี่ยวฝาบ่อ พยายามเปิดบ่อสำรวจและเรียกพิษงูออกมา

ชิงฮวนเข้าใจเจตนาของนางทันที แต่น่าเสียดายที่เธอไม่สามารถสลัดแมลงออกไปและไม่สามารถเข้าหยุดนางได้ เธอรู้สึกเสียดายที่เมื่อครู่ไม่ถอดกระดูกขานาง

ระหว่างนั้นพวกเขาก็ได้บินเสียงดังกึกก้องไปทั่ว

ชิงฮวนเซ เท้าไม่มั่นคงและเกือบจะล้มลงกับพื้น เธอมีความสุขและกังวลอยู่ในใจ เธอมีความสุขที่กำลังจะรอดแต่ก็กังวลเรื่องพิษงู วิธีการของเธอเป็นไปได้ในทางทฤษฎี ดูจากปฏิกิริยาของพระชายาเฮ่า งูจะต้องได้รับผลกระทบแน่ๆ แต่ใครเล่าจะรู้ว่าจะมีตัวแปรอะไรเกิดขึ้นบ้าง

พระชายาเฮ่าไม่โชคดีเท่าเธอ เธอบังเอิญอยู่ติดกับบ่อสำรวจ และฝาบ่อสำรวจเพิ่งถูกเปิดออก จนเศษกรวดลอยกระเด็นออกมาจากบ่อ

ด้านนอกเพิ่งระเบิดควันยังไม่หมด เมื่อรวมกับระเบิดควันที่ลอยออกมา พวกเสิ่นหลินเฟิงจึงไม่กล้าเข้าใกล้

แม้ว่าทางเดินจะระเบิด แต่หินก็จะปิดกั้นทางอย่างแน่นอน ต้องมีคนจัดการ ฝูงงูเองก็ออกไปไม่ได้

นี่เป็นโอกาสที่เธอจะกำจัดพวกมัน

หากช้ากว่านี้ เกรงว่ามันจะไปทำร้ายคนด้านนอก

เธองอตัวเล็กน้อย จ้องมองไปที่ใบหน้าที่เจ็บปวดของพระชายาเฮ่า ก่อนจะเอ่ยทีละคำ “ตอนที่ชิงเหยาขอร้องเจ้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า เจ้าใจอ่อนหรือไม่? เจ้าไว้ชีวิตนางหรือ? ในที่สุดเจ้าก็ได้ลิ้มรสการอ้อนวอนผู้อื่นใช่หรือไม่?”

ดวงตาของพระชายาเฮ่าแทบจะถลนออกมาจากเบ้าตา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหายใจไม่ออกหรือเพราะความเกลียดชังอย่างสุดซึ้งต่อเหลิ่งชิงฮวน

ชิงฮวนหัวเราะเยาะ “ข้ารู้ว่าเจ้าใกล้จะหมดกำลังแล้ว ทั้งหมดนี้เป็นการตอบแทนสำหรับการทำลายตนเองและการกระทำชั่วร้ายทั้งหมดของเจ้า ข้าจะไม่ฆ่าเจ้าเพราะข้าไม่อยากให้มือของข้าต้องแปดเปื้อน หากเจ้ายอมจัดการงูพิษพวกนี้ทั้งหมด บางทีข้าอาจจะยอมช่วยชีวิตเจ้า”

พระชายาเฮ่าส่ายหน้า ตั้งใจที่จะเผชิญกับความตายและไม่อ้อนวอน

“อย่าแม้แต่จะคิด!”

ชิงฮวนส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ “ทำไมเจ้าถึงต้องดื้อรั้นขนาดนี้? พระสนมหลินเฟยและอ๋องเฮ่าคู่ควรกับการเสี่ยงชีวิตงั้นหรือ? เจ้าดูสิ พวกเราติดอยู่ในนี้มานานเท่าไรแล้ว อ๋องเฮ่าจะต้องได้ข่าวแน่นอน แต่ว่า เจ้าคิดว่าในใจเขาการปลิดชีพข้า หรือการช่วยเจ้าจะสำคัญกว่า”

พระชายาเฮ่ากลืนก้อนขมในลำคออย่างไม่เต็มใจและพยายามกลั้นไว้ “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าคนที่ระเบิดพระราชวังใต้ดินไม่ใช่อ๋องเฮ่า”

ชิงฮวนเพียงแต่ยิ้มเยาะและไม่โต้เถียงกับนาง เธอยิ้มอย่างมั่นใจ “ถ้าอย่างนั้น เราก็มารอกันเถอะ ตราบเท่าที่เจ้ายังสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้”