ทัณฑ์นางโลม นิยาย บท 29
“เกือบไปแล้วยายพิตต้า...หลับให้ถึงเช้านะคะคุณธีร์” พิยะตาดึงผ้าห่มคลุมให้คนเมาก่อนจะลุกไปปิดไฟที่ข้างประตู เธอมองร่างที่นอนนิ่งอีกครั้งก่อนจะออกไป ประตูปิดสนิทแล้วคนที่เมามายเริ่มขยับตัวเขาถอนหายใจเช่นหญิงสาวแต่มันคงมากกว่าร้อยเท่า เพราะการพิสูจน์รสนิยมของตัวเองมันชัดเจนเขาไม่มีอารมณ์พิศวาสหญิงสาวแม้แต่น้อย เขาจึงแกล้งหลับนิ่งไปเฉยๆ ด้วยเกรงว่าหญิงสาวจะรับรู้ความผิดปกติของเขา
หลังจากหลุดพ้นการเป็นเหยื่ออารมณ์แล้ว พิยะตาก็เดินกลับห้องทันที เท้าเรียวชะงักเล็กน้อยตอนเข้าไปในห้องของตัวเอง กลิ่นไอแอลกอฮอล์คงจะติดตัวเธอมาจากห้องของเจ้าของบ้าน หญิงสาวรีบปิดล็อคประตูจนแน่นก่อนจะหันมาตกตะลึงกับภาพเบื้องหน้า
“คุณธัญญ์”
“ดีนะที่ยังจำสามีได้” เท้าคู่เดิมถอยไปจนติดประตู ชายหนุ่มรีบคว้าตัวเธอไว้ก่อนจะหลุดรอดไป เขาออกแรงลากเธอไปยังที่นอนนุ่มร่างสาวถูกผลักล้มพร้อมแรงกดทับที่ชายหนุ่มกราดใส่ไม่ยั้ง ใบหน้าคมซุกไซร้ราวกับกระหายอดอยาก
“ปล่อยนะคนบ้า ปล่อยฉัน” มือเท้าทั้งถีบดันร่างคนลุกล้ำ
“ลืมรสสวาทของผมแล้วหรือไงจ๊ะที่รัก”
“อีตาบ้า ปล่อยๆ เดี๋ยวนี้ไม่งั้นฉันจะฟ้องคุณธีร์” ชื่อที่เธอเอ่ยยิ่งทำให้เรี่ยวแรงคนหนุ่มเพิ่มขึ้นมือหนาคว้าเสื้อตัวบางกระแทกอย่างแรงจนขาดวิ่น เนื้อนวลขาวเนียนที่เขาเคยสัมผัสตอนนี้รอเขาอยู่ตรงหน้า ชายหนุ่มรีบก้มขบเม้มแรงเสียจนหญิงสาวร้องกรี๊ด
“อ๊าย ปล่อยนะ เจ็บปล่อย คุณธัญญ์บ้าไปแล้วเหรอ ปล่อย”
“ฮึบ้าน่ะสิ”
“ได้โปรดอย่าทำแบบนี้ ฉันเป็นอาสะใภ้คุณนะ” คำพูดเธอยิ่งสร้างความโกรธให้คนโหดร้าย เขาไม่คิดปราณีเนื้อบางอีกมือหนาบีบเคล้นทรวงอกจนะมันแทบตายเป็นเสี่ยง เสียงร้อนที่เจ็บปวดเคล้าความเสียวซ่านของคนสาวดังกระตุ้นความป่าเถื่อนในตัวเขาเพิ่มขึ้น ปากหนาดูดเนินอกขาวจนเป็นรอยแดงคล้ำ
“อ๊าย ปล่อยคนบ้า คุณธัญญ์คุณบ้าไปแล้วเหรอ” ชายหนุ่มคว้าขาเรียวแยกออกเขาแทรกตัวเองระหว่างขาทั้งสองข้างของเธอ ชั้นในตัวจิ๋วถูกรูดออกมาแค่หน้าขา ร่างหนาก็กดมันลงด้วยตัวเขา อวัยวะด้านในกางเกงยีนส์พองนูนจนเขาต้องปลดซิบกางเกงออกให้มันได้โผล่ยืดตัว
“ไม่นะ พิตต้าไม่ต้องการแบบนี้”
“เธอไม่มีสิทธิ์เลือก ผู้หญิงที่ยอมใช้ตัวเองแลกกับเงิน ไม่ควรร้องขออะไรทั้งสิ้น” น้ำเสียงที่ไร้เยื่อใยกลั่นน้ำตาของพิยะตาออกมาหลายหยด เธอดิ้นขัดขืนฝืนร่างกายมากกว่าทุกครั้งแต่ดูจะไร้ผม ยิ่งเธอหนีร่างหนีก็รุนแรงกับเธอมากขึ้น
“โอ๊ยเจ็บนะ ฮือๆ” หญิงสาวแผดเสียงร้องเมื่อแก่นกายชายเข้าสู่ร่างกายอย่างไม่ยั้ง เอวแข็งแรงบดเบียดเนื้อบางราวกับกัดมัน เสียงครางของเขาร้อนแรงจนหญิงสาวเผลอคลอเสียงตามไปด้วย
“อืม” จังหวะที่ชายหนุ่มรุมเร้าเร่งแรงขึ้น หยดเหนื่อยที่กล้ามหน้าอกซึมหนาจนหยดถูกใบหน้าขาว แขนทั้งสองรั้งตัวคนสวยไม่ให้ขยับหนี
“อืม ซี้ด ไม่เลว เธอยังใช้ได้ อ๊า”
“คนเลว ฉันจะไม่ให้อภัยคุณแล้ว”
“จะสนใจทำไมในเมื่อเธอไม่มีค่าอะไร” แต่ละคำที่หลุดจากปากช่างเชือดเฉือนใจพิยะตานัก เขาไม่เหลือเยื่อใยอะไรแล้วจริง เรียวขาขาวเบี่ยงหนีชายหนุ่มจึงพลิกตัวเองลงจากร่างบางแล้วจับให้เธอตะแคงข้างหันหลังให้เขา ความแข็งแกร่งยังวนเวียนเข้าออกจากเส้นทางสวรรค์ ธัญญ์เอี้ยวตัวสูดดมกลิ่นหอมจากแก้มเนียนที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา มือหนาขย้ำบั้นท้ายกลมแรงจนเธอต้องยกมันขึ้น
“ฮือ สารเลว ปีศาจร้ายชัด”
“เหมาะกับนางมารอย่างเธอไง” เกมส์กามที่ร้อนแรงยังคงดำเนินไปเสียงหญิงสาวครางต่ำๆเล็ดลอดออกมาหลายครั้ง แต่คนใจร้ายก็ชะงักยั้งอารมณ์ราวกับแกล้งให้เธอทรมาน แขนเรียวถูกยกพาดลำคอหนาเพื่อให้คนหนุ่มเลื่อนสัมผัสดูดเม้มยอดอกอิ่มได้ถนัด เขาปลุกเร้าให้เธอร่วมสนุกด้วยปลายลิ้นสากลากวนรอบเม็ดทับทิมจนมันชูชันสู้ รอยยิ้มที่พึงพอใจผุดเด่นก่อนที่เขาจะเร่งแรงอัด
“อ๊าๆ ซี้ด” อึดใจหนึ่งร่างหนากระตกหนักจนลำตัวเกร็งแข็ง ธัญญ์จูบปากบางแลกรับลิ้นหวาน ร่างบางค่อยๆขยับออกแต่มือที่ไวก็รั้งตัวเธอแล้วช้อนให้คนสาวขึ้นนั่งอยู่บนลำตัวเขา
“ไม่แล้วนะ พิตต้าไม่ไหวแล้ว”
“จุจุอย่าเสียดังสิจ๊ะเดี๋ยวว่าที่สามีก็ตื่นมาเห็นกันพอดี”
“คุณธัญญ์” เอวบางถูกยกโดยมือชายเขาควบคุมจังหวะเสียวซ่านให้หญิงสาวขับเคลื่อนตาม ท่อนขาหนาเกร็งรับเนื้อขาวที่กระแทกทับ เสียงเนื้อที่ชุ่มเหงื่อสัมผัสดังเป็นจังหวะชัดเจน
“โอ๊ยๆ อ๊า” ความคับแน่นตอดรัดอาวุธชายจนเขาส่งเสียงมีความสุข คนสวยควบคุมจังหวะได้เองโดยไม่ต้องให้มือหนาส่งรับแล้ว เสียงกระสันเย้ายวนให้คนโหยหาความรักพลิกร่างตัวเองทาบทับร่างที่หอมรัญจวนใจ สายตาที่เว้าวอนขออะไรซักอย่างจับจ้องใบหน้าสวยทุกจังหวะการเข้าออกแต่เมื่อขึ้นจุดที่จะต้องปลดปล่อยเขากลับหลับตาไม่มองหน้าเธอ ธัญญ์ได้ความสุขสมใจร่างกายที่อ่อนแรงนอนเหยียดยาวมีเพียงผ้าห่มหนาปกท่อนล่างเท่านั้นส่วนร่างเจ้าของห้องเธอนอนคุดคู้ตัวสะอื้นเบาๆ อยู่ข้างชายหนุ่ม พิยะตาอัปยศใจตัวเองเธอพ่ายแพ้แรงเล้าโลมที่เย้ายวนของเขาทุกครั้งไป
“ฮือ...คนชั่วใจร้าย” เธอพึมพำเบาเสียงที่สุด
“จุ๊บ มีความสุขด้วยกันแบบนี้ยังจะมาด่าว่าผมอีกเหรอ”
“ฮือๆ คนเลว คนบ้า ออกไปจากห้องพิตต้านะ”
“ไม่ไปจนกว่าคุณจะหยุดด่าว่าสามีตัวเอง”
“คุณไม่ใช่สามีพิตต้า คุณมันก็แค่...อุ๊บ” เสียงบ่นอุบนิ่งหายเข้าไปในปากหนา เขาจูบบดเบียนเรียวปากแดงชุ่มฉ่ำให้หญิงสาวสงบการอาละวาดลง
“อืม” ร่างบางอ่อนยวบลง เธอนอนขดตัวนิ่งข้างร่างหนากำยำ แขนแข็งแรงทำหน้าที่เป็นหมอนให้เธอหนุน หญิงสาวหลับตาพริ้ม ตักตวงไออุ่นที่เขาปลดปล่อยออกมาให้มากที่สุด เสียงลมหายใจเหนื่อยล้าของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวมั่นใจว่าตลอดเวลาที่เขาไม่กลับบ้าน คงไปหมกตัวทำหน้าที่ตกแต่งบาร์เหล้าอยู่แน่นอน
ห้องนั่งเล่นสีขาวสะอาดมีเสียงเพลงโรแมนตกเปิดเบาๆ เสียงคนที่นั่งพักผ่อนอารมณ์หัวเราะครื้นเครง ความสดใสของเสียงทำให้คนที่เดินบางต้องชะงักเท้าหันมอง หญิงสาวยิ้มร่าเริงมีความสุขอย่างมาก เธอหัวเราะขบขันกับใครอีกคนที่ชายหนุ่มไม่อยากจะรับรู้ แต่อารมณ์พุ่งพล่านร้อนรนกลับพาเขาเดินเข้าไปมองหน้าคนสนุกสนาน
“ไม่ใช่ค่ะ ต้องเดินตัวนี้สิคะ คุณธีร์แพ้แล้วนะ”
“ฉันยอมแพ้จริง...พิตต้าเล่นหมากรุกเก่งกว่าฉันอีก”
“คิคิ พิตต้าเป็นเซียนเลยนะคะ”
“อะ อ้าว ธัญญ์มาตั้งแต่เมื่อไหร่” ธัญญ์ยิ้มมุมปากเยาะเย้ยความโง่เขลาของตัวเอง
“ก็นานพอที่จะเห็นคู่รักคู่ใหม่สวีตกัน”
“อะไรของแก...อยู่ๆ ก็มาแซว”
“ช่างเค้าเถอะค่ะคุณธีร์ อย่าไปสนใจเลยสงสัยจะเพิ่งส่างเมา” พิยะตาขยับตัวเข้าไปนั่งแนบชิดว่าที่สามี เขาเองก็หันมองเธออย่างเอ็นดูก่อนจะโอบไหล่เล็กเอาไว้ เรียกความดุดันในสายตาของชายอีกคนทันที
“มีความสุขกันขนาดนี้ผมคงต้องตกกระป๋องแน่ครับอา”
“เหลวไหลน่า แกก็หลานฉัน อีกอย่างพิตต้าเค้าไม่ต้องการสมบัติแกหรอก”
“ว่าได้เหรอครับ ผู้หญิงส่วนใหญ่ก็กระหายเงินทั้งนั้น” เรียวปากบางเม้มแน่น
“เก่งนี่ ออดอ้อนเสียจนอาธีร์อ่อนขนาดนั้น”
“แน่อยู่แล้ว เรื่องแบบนี้ฉันถนัด” มือหนาคว้าไหล่เล็กบีบอย่างลืมตัว
“แล้วเรื่องบนเตียงล่ะถนัดด้วยหรือเปล่า”
“อีตาบ้า ลามก”
“ทำเป็นทนไม่ได้ หน้าอย่างคุณมันเกินบรรยายแล้ว”
“อะไรของคุณที่ว่าเกินบรรยาย”
“เจนจัดขนาดนี้ ลีลาก็ใช่ย่อย”
“อ๊าย” มือเรียวยกขึ้นจะทุบแต่เขาก็เบี่ยงตัวหลบ
“เอ หรือว่ามันน้อยไปครับ”
“หยุดพูดได้แล้ว”
“ฮึ อาธีร์คงจะสะท้านจนลืมไม่หลงแน่ๆ กลิ่นหอมๆแบบนี้” เขาพูดพร้อมยื่นหน้ามาสูดดมกลิ่นสาว
“ออกไปนะ ไม่งั้นฉันจะตะโกนเรียกคุณธีร์”
“คิดว่าขู่แล้วผมจะกลัวงั้นเหรอ”
“ก็ลองดูสิคะ ว่าคุณจะ” ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบปากหนาก็กระแทกเบียดบดเรียวปากแดงระเรื่อแน่นหนาแรงเสียจนหญิงสาวแทบล้มมือชายเลื่อนประคองศีรษะไม่ให้เธอเบี่ยงหลบ เขาบดขยี้ดูดดื่มหญิงสาวนิ่งไม่ต่อต้านจนเขาต้องค่อยๆ ถอนรสจูบออก
“เพี๊ยะ” ดวงตาเป็นประกายสั่นไหว มือเรียวที่อาศัยจังหวะการถอนจูบตบใบหน้าคมเข้มอย่างแรง ก่อนจะผลักร่างหนาจนล้มลงหน้าประตูห้อง
“โครม” หญิงสาวกระแทกประตูปิดทันที เธอหันหลังพิงประตูปล่อยหยาดน้ำตาให้ไหลรินออกมา ความโหดร้ายราวกับปีศาจของเขาทำให้จิตใจสาวยิ่งบอบช้ำลงทุกวัน มือเรียวยกขึ้นปิดหน้าตัวเองพร้อมปล่อยโฮแบบกั้นเสียงไม่ให้คนข้างนอกได้ยิน ส่วนชายหนุ่มเสียทีถูกขับไล่ออกมาเขาก็หน้าเสีย มือหนาทาบบนประตูไม้สีขาวที่แผ่นหลังของหญิงสาวพิงอยู่ เขาลูบมันเบาๆ ราวกับจะซึมซับอะไรบางอย่างเอาไว้ ธัญญ์หลับตาพร้อมเม้มปากเขาสะกดความเจ็บปวดที่ไม่เคยเอ่ยให้ใครรับรู้เอาไว้ ไม่มีครั้งไหนที่เห็นใบหน้าของคนสวยแล้วหัวใจเขาจะไม่เต้นแรงเหมือนตื่นเต้น แต่ทุกครั้งที่เธออยู่กับคนอื่นหรือพยายามผลักไสเขาความปวดร้าวมันก็แทรกเข้ามาทุกที
“พิตต้า เธอทำแบบนี้เพื่ออะไร” เสียงสบถเบาๆ ก่อนที่เขาจะหันหลังเดินไป
“ฮือๆ” เสียงปล่อยโฮที่กั้นเอาไว้ไม่อยู่ เธอรับรู้ว่าเขาจากไปแล้วจึงปลดปล่อยความเสียใจออกมา ร่างบางทรุดนั่งลงช้าๆ พิยะตาไม่เคยทรมานใจขนาดนี้มาก่อน เธอต้องแทรกทำเป็นรักอีกคนทั้งที่ใจนั้นมีใครอีกคนเต็มเปี่ยม
“อาโด่ง พิตต้าเหนื่อยจังเลย ฮือๆ”
“คุณธัญญ์...อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ มันเจ็บปวดรู้ไหม” สิ่งที่เธออยากจะขอร้องให้ชายหนุ่มเลิกโวยวายเหยียดหยามเธอเสียที เขาเป็นคนเดียวที่ควรรู้เอาไว้ว่าหญิงสาวไม่ได้เป็นเช่นผู้หญิงที่เขาวาดเอาไว้ในใจ เธอไม่ได้มารยายั่วยวนชายคนอื่นที่ไม่ใช่สามี และไม่ได้กระหายเงิน เธอไม่ต้องการเงินทองพวกนั้นเลยซักนิดเดียว สิ่งที่ต้องกามันคือชีวิตของเธอต่างหาก อิสระที่หายไปเธออยากได้มันคืนมากที่สุด
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทัณฑ์นางโลม