ทัณฑ์รักอสูรร้าย นิยาย บท 11

วิตโตริโอสอนภาษาอิตาเลี่ยนให้กับกมลเนตรแบบรวบลัด หากแต่กระชับด้วยประสิทธิภาพ คนหัวไวอย่างเธอจึงสามารถพูดได้ดีในระดับที่ครูหนุ่มพอใจ การพูดของกมลเนตรตอนนี้สามารถดำรงชีวิตอยู่ในประเทศอิตาลีได้สบาย เรื่องที่เธอเป็นกังวลจึงหมดไป คราวนี้ก็มาถึงเรื่องสำคัญที่เขาตั้งใจว่า จะบอกกมลเนตรหากเธอพูดและอ่านภาษาอิตาเลี่ยนได้คล่อง

“น้องตาพี่มีเรื่องจะบอก” แล้ววันนี้ก็ถึงวันที่เขาจะบอกบางอย่างกับเธอ

“ค่ะ พี่วิโตจะบอกอะไรตาคะ” วิตโตริโอเอื้อมมือมาจับมือของกมลเนตรแล้วบับกระชับ

“พี่จะบอกว่า...พี่รักน้องตา รักตั้งแต่แรกเห็น ยิ่งชิดใกล้มากขึ้น ความรักของพี่ก็มากตาม ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา พี่เชื่อว่า พี่แสดงให้น้องตาเห็นถึงความจริงใจของพี่ที่มีต่อน้องตา พี่อยากรู้ว่าน้องตารู้สึกยังไงกับพี่ จะรับรักผู้ชายคนนี้ได้หรือไหมครับ” เขาพูดตรงๆ โดยที่เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัว ดวงหน้างามแดงก่ำ หัวใจดวงน้อยเต้นแรงและเร็ว ตื่นเต้นกับการถูกบอกรักครั้งแรกในชีวิต มองหน้าผู้พูดนิ่ง

“ว่ายังไงครับ น้องตารักพี่ไหมเอ่ย” เขาถามย้ำเมื่อเห็นเธอนั่งนิ่งไม่ยอมปริปากพูด มองเธอด้วยสายตาสุดแสนรัก

“เอ่อคือ...คือตา...ตารักพี่วิโตค่ะ”

กมลเนตรตอบไม่เต็มเสียงนัก อาจเป็นเพราะเธอตกอยู่ในอาการขวยเขิน และไม่เคยบอกรักชายใดมาก่อน

แต่สำหรับคนได้รับคำตอบ เขายิ้มกว้าง หัวใจเบิกบานราวกับได้รับน้ำทิพย์จากสวรรค์

“พี่ดีใจที่สุดเลยครับ พี่จะให้มัมมาสู่ของน้อวตากับคุณยายนะครับ” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความสุข

“อย่าเพิ่งเลยค่ะ ตาอยากเรียนจบปริญญาโทก่อนค่ะ” เธอค้านกมลเนตรเรียงลำดับความสำคัญ ให้การศึกษาสำคัญที่สุด เธอปรารถนาจะนำความสำเร็จมาให้ครอบครัว สร้างความภูมิใจให้กับตนเองและคนที่เธอเคารพรัก

“พี่ตามใจน้องตาครับ พี่รอได้ แต่พี่อยากจะหมั้นก่อนได้ไหมครับ พอน้องตาเรียนจบป.โทร เราก็จะแต่งงานกัน” วิตโตริโอไม่ขัดความตั้งใจของกมลเนตร เขายินดีรอคอยให้ถึงวันนั้นด้วยความเต็มใจ แล้วคิดว่า ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปจากที่คุยกันไว้

“ค่ะพี่วิโต” กมลเนตรตอบรับชายหนุ่มตรงหน้า แม้ว่าหัวใจจะรักเขา ทว่าภายในจิตใจกลับมีความรู้สึกว่า งานวิวาห์ของเขาและเธอจะไม่เกิดขึ้น เป็นความรู้สึกที่แย้งขึ้นมาแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว

นภาลัยที่ยืนแอบมองหลานสาวและว่าที่หลายหลานเขยด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข ในที่สุดเรื่องที่นางและทิพย์ธาราคาดหวังไว้ก็เป็นจริงเสียที เห็นทีงานนี้นางกับแม่ของวิตโตริโอคงมีเรื่องคุยกันอีกเรื่อง เรื่องที่ว่านั้นคือ เรื่องงานวิวาห์ที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้านี้

ครอบครัวของนภาลัย รักและเต็มใจรับวิตโตริโอเข้ามาเป็นสมาชิกใหม่ในฐานะหลานเขย แม้ว่ากิตติศัพท์เรื่องคาสโนว่าของเขาจะหนาหู ทว่าระยะเวลาที่ผ่านมา วิตโตริโอแสดงให้นางและทุกคนเห็นว่า เขาจริงใจและรักกมลเนตรจริง

การที่กมลเนตรรับรักวิตโตริโอ และมีแพลนแต่งงานเมื่อเธอเรียนจบ เขาจึงคิดว่า ถึงเวลาแล้วที่จะต้องตัดความสัมพันธ์ระหว่างตนกับปรางค์รวีเสียที ก่อนที่กมลเนตรจะรู้เรื่องที่เขามีผู้หญิงลับๆ ไว้ข้างกาย

ปรางค์รวีนั่งรอวิตโตริโออยู่ภายในห้องชุดสุดหรูวิมานสวาทของเขาและเธอ ระยะเวลาการรอคอยก็กินเวลาไปหลายชั่วโมง ซึ่งเธอเองก็ไม่กล้าที่จะโทรศัพท์ไปหาเขา เพราะเกรงว่าวิตโตริโอจะรำคาญและหงุดหงิด ปรางค์รวีจึงนั่งคอยอยู่เงียบๆ ในห้อง

และแล้วเวลาที่ปรางค์รวีรอคอยก็มาถึงเมื่อประตูห้องเปิดกว้าง ร่างของวิตโตริโอเดินเข้ามาภายในห้องโถงใหญ่ นัยน์ตาสีสวยมองเห็นกระเป๋าสะพายใบหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ เขาก็รู้ได้ในทันทีว่า เวลานี้ใครอยู่ในห้องของตน

“น้ำชามะนาวค่ะคุณเสือ มาเหนื่อยๆ ดื่มสักหน่อยนะคะจะได้ชื่นใจ” แก้วน้ำดื่มที่ตนเองตั้งใจทำถูกยื่นตรงหน้าวิตโตริโอ ที่ยื่นมือรับไว้และจิบดื่มไปเล็กน้อย ก่อนจะวางมันลงข้างกระเป๋าของเธอ

“รักเหรอ...ใช่เธอรักฉัน...แต่ฉันไม่ได้รักเธอ ฉันพูดแค่นี้เธอคงเข้าใจนะ แล้วต่อไปนี้ไม่ต้องมาฝึกงานที่บริษัทอีกนะ ฉันจะเซ็นรับรองให้เธอผ่านการฝึกงาน และก็ไม่ต้องมาที่นี่อีกด้วย ฉันพูดครั้งเดียวคงจะรู้เรื่องนะ” เขาพูดตัดบัวไม่เหลือใย พูดจบก็เดินเข้าไปในห้องนอน แล้วเดินกลับมาหาเธอที่ยืนนิ่งราวกับหุ่นขี้ผึ้งพร้อมกับบางอย่าง “นี่เงิน ฉันให้เอาไปตั้งตัว เธอมีเรื่องอะไรจะบอกฉันว่ามาเลย จะได้จบๆ กันไป”

น้ำตาของปรางค์รวีไหลเป็นทาง มองวิตโตริโอด้วยความเจ็บช้ำน้ำใจ เขาไม่ได้รักเธอ ต่างจากปรางค์รวีที่มอบความรักให้หมดใจ และเป็นความรักที่เขามองไม่เห็นคุณค่า หมางเมินที่จะใส่ใจ วิตโตริโอไม่สนใจใยดีตน แล้วเขาจะสนใจเลือดเนื้อเชื้อไขของตนหรือ และนั่นทำให้ปรางค์รวีตัดสินใจที่จะไม่บอกเรื่องนี้ให้วิตโตริโอรู้ เธอจะเลี้ยงลูกด้วยมือทั้งสองข้างตามลำพัง ดีกว่ายึดเขาไว้ด้วยห่วงเสน่หาที่เกิดขึ้นจากความไม่ตั้งใจ

“ไม่ ไม่มีค่ะ ปรางค์ไม่มีอะไรจะพูดกับคุณเสือแล้ว”

“ถ้าไม่มีอะไรก็กลับไปได้แล้ว ฉันอยากพักผ่อน อ้อ...ขอคีย์การ์ดห้องคืนด้วยนะ เอาวางไว้บนโต๊ะนั่นแหละ”

เจ้าของห้องจบธุระ ก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องนอนโดยไม่หันกลับมามองร่างของเธอเลย แม้แต่หางตา

ปรางค์รวีมองเงินหลายปึกที่อยู่บนโต๊ะนิ่ง เขาตีค่าความรักที่แสนบริสุทธิ์ด้วยเงินก้อนนี้ เงินอาจจะเป็นเรื่องใหญ่สำหรับคนจนอย่างเธอ แต่ไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต

มืออันสั่นเทาหยิบคีย์การ์ดวางลงบนโต๊ะ ข้างเงินจำนวนนับแสนบาททั้งน้ำตา เป็นความผิดของเธอเองโทษใครไม่ได้ ภัทราพยายามเตือนหลายครั้งแล้วว่า คนอย่างวิตโตริโอไม่มีทางให้ความสำคัญกับผู้หญิงมากกว่าคู่นอน ปรางค์รวีไม่เชื่อคำเตือนของเพื่อนรัก เพราะคำพูดหวานหูที่เขากรอกใส่หู และความรักที่มีต่อเขา ทำให้ปรางค์รวีปิดหูปิดตา ไม่เชื่อคำพูดของภัทรา สุดท้ายเธอก็ต้องชอกช้ำระกำใจเช่นนี้

ปรางค์รวีเดินออกจากห้องชุดสุดหรูด้วยหัวใจอันร้าวราน ลำขาทั้งสองข้างแทบยืนไม่อยู่ มันสั่นไปหมด แต่ละก้าวที่ย่ำเท้าเดินออกจากห้อง ไม่ต่างกับว่า หญิงสาวกำลังเดินอยู่ท่ามกลางหนามแหลมคม เจ็บปวด ทุกข์ทรมานเป็นที่สุด แม้ว่าจะเจ็บแต่ก็ต้องก้าวเดินต่อไป ไม่ใช่เพื่อตัวเธอเอง เพื่อลูกในท้องที่กำลังจะลืมตาออกมาดูโลก ในเมื่อคนเป็นพ่อไม่ต้องการ ปรางค์รวีมีความตั้งมั่นว่า จะเลี้ยงลูกด้วยตัวของเธอเอง ต่อไปนี้เขากับเธอได้มาถึงทางแยกที่แยกออกจากกันตลอดกาล