ทัณฑ์รักอสูรร้าย นิยาย บท 22

มาลีกลับมาถึงพักของตนในเวลาเกือบเที่ยงของวันใหม่ พอเธอเข้ามาในห้องก็ตกใจเล็กน้อย เมื่อเห็นร่างของฟรานซิสโกนั่งจิบเบียร์อยู่บนโซฟา เธอยิ้มให้เขาก่อนจะเดินไปสวมกอดร่างหนาอย่างเอาใจ

“คุณฟรานโก้มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ทำไมมาไม่บอกเจนี่ก่อน”

“อยากมาก็มา แต่มาไม่เจอเธอ ดันเจอคนอื่นแทน” เขาพูดอย่างไม่สบอารมณ์นัก เพราะตื่นขึ้นมาหวังจะได้เห็นหน้าแม่กระต่ายน้อยของเขา หากแต่ทุกอย่างภายในห้องกลับว่างเปล่า ไร้สิ่งมีชีวิตนอกจากตัวเอง ฟรานซิสโกจึงมานั่งดื่มเบียร์แก้เซ็งแทน กะว่านั่งดื่มหมดกระป๋องนี้แล้วจะกลับบ้าน ทว่ามาลีกลับมาเสียก่อน

“อ๋อ...เพื่อนของเจนี่เองค่ะ พอดีมาพักที่นี่ชั่วคราว อีกสองสามวันก็กลับค่ะ”

“เพื่อนเธอชื่ออะไร อยู่ที่ไหน เรียนที่เดียวกับเธอหรือเปล่า”

คำถามหลายคำถามของฟรานซิสโก ทำให้มาลีสงสัยว่า เหตุใดเขาต้องการรู้รายละเอียดมากมายขนาดนี้

“คุณฟรานโก้ถามทำไมคะ”

“เธอมีหน้าที่ตอบก็ตอบมา” เขาเอ็ดเสียงเขียวไม่พอใจที่ถูกย้อนถาม

“เพื่อนของเจนี่เป็นคนไปไทยค่ะ ชื่อตาค่ะ แต่ที่นี่เรียกตาว่าโซเฟียค่ะ และเรียนที่เดียวกับเจนี่ค่ะ” มาลีบอกรายละเอียดต่างๆ ที่เขาอยากรู้ครบถ้วนทุกคำถาม ต่อจากนี้จะเป็นทีที่เธอจะถามเขาบ้าง

“เจนี่บอกคุณฟรานโก้หมดแล้ว ที่นี่คุณพอจะบอกเหตุผลให้เจนี่ฟังได้หรือเปล่าคะว่า ทำไมคุณถึงอยากรู้ และตอนนี่โซเฟียอยู่ที่ไหน”

“ฉันไม่รู้หรอกว่าเพื่อนของเธอไปไหน พอตื่นมากก็ไม่เห็นแล้ว และที่อยากรู้เพราะว่าเมื่อคืนฉันนอนกับเพื่อนของเธอน่ะสิ” มาลีตกใจกับคำตอบของหนุ่มกระทิงดุคนนี้เป็นอย่างมาก มันจะเป็นไปได้อย่างไรที่กมลเนตรจะนอนกับชายอื่นที่ไม่รู้จัก ทั้งๆ ที่ตัวเองมีคนรักแสนจะเพียบพร้อมไปทุกอย่างอยู่แล้วทั้งคน แต่คนอย่างฟรานซิสโกไม่เคยโกหกเช่นกัน

“มันจะเป็นไปได้ยังไงคะที่โซเฟียจะมีอะไรกับคุณ ในเมื่อโซเฟียมีแฟนแล้ว” เธอพูดราวกับไม่เชื่อ

“มันก็เป็นไปแล้ว ไม่เชื่อเธอลองไปดูผลงานในห้องสิว่า ฉันเป็นคนแรกของโซเฟียหรือเปล่า ส่วนเรื่องแฟน โซเฟียมีแฟน ไม่ได้มีผัว เลิกกันได้อยู่แล้ว” เขาพูดก่อนจะดื่มเบียร์ที่เหลือจนหมดกระป๋อง ยิ่งคิดเขายิ่งกลัดกลุ้ม คิดถึงเรือนร่างบางขึ้นมาทันทีทันใด

มาลียิ้มในที่สุดเธอก็มองหาช่องโหว่ที่จะทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างกมลเนตรและวิตโตริโอสั่นคลอน ใครที่มาลีอิจฉาริษยาจะถูกเธอแทงข้างหลังได้ตลอดเวลา เมื่อโอกาสมาถึง ไม่สนใจด้วยว่า จะเป็นเพื่อนของตนหรือไม่

ทันทีที่ลืมตาตื่น เธอพบว่าเหตุการณ์เมื่อคืนไม่ใช่ความฝัน ทุกอย่างเป็นเรื่องจริง สิ่งที่เฝ้าถนอมให้ชายที่ตนรักในคืนแต่งงาน ถูกพรากไปอย่างไม่มีค่าให้กับชายแปลกหน้า ใบหน้าของเขายามหลับ หล่อเหลาทำให้คนที่มองใจกระตุกขึ้นมาทันใด หากแต่เขาเป็นเทพบุตรในคราบของอสูรร้าย ที่พรากพรมจรรย์ของหญิงสาวผู้อ่อนแอ วินาทีนั้นในสมองของกมลเนตรคิดเพียงว่า ต้องไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ไปให้ไกลก่อนที่ชายคนนี้จะตื่นมาก วิ่งหนีความจริงแสนเจ็บปวด

มือบางขัดคราบและกลิ่นกายของเขาที่ติดอยู่ตามร่างกายทุกสัดส่วน แต่ยิ่งขัดมากเท่าใดความรู้สึกนั้นมันยิ่งฝังแน่นลงไป เพราะคิดอยู่ในความทรงจำ เป็นความทรงจำที่แสนหวานและอาบซ่านไปด้วยไฟเสน่หา

“ทำไม...ทำไม...ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยทำไม...ฮือ” เธอพร่ำพูด ในขณะที่มืงยังขัดถูไปตามร่างกายอย่างไม่กลัวเจ็บ ขัดไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบลงมาไม่ขาดสาย

เรื่องนี้จะโทษเขาฝ่ายเดียวก็คงไม่ได้ เธอเองก็โอนอ่อนผ่อนตามไปกับเขาด้วย แม้ว่าจะพยายามต่อสู้ ดิ้นรนมากแค่ไหน สุดท้ายก็พ่ายแพ้ต่อเพลิงพิศวาสที่เข้าครอบงำ หากเธอเข้มแข็งกว่านี้ เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น

กว่าสองชั่วโมงที่กมลเนตรอยู่ในห้องน้ำ หญิงสาวเดินออกมาด้วยจิตใจเหม่อลอย ว้าวุ่นใจ ไม่รู้จะเริ่มต้นตรงไหนดี เธอไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว ไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ กมลเนตรแปดเปื้อนคาวโลกีย์ แล้วเช่นนี้เธอจะสู้หน้าวิตโตริโอได้อย่างไร ถนนอันแสนสวยงามที่โรยด้วยกลีบกุหลาบ แปรเปลี่ยนเป็นขวากหนาม สร้างความเจ็บปวดในยามที่ก้าวเดิน คิดแล้วน้ำตาก็ไหลรินเป็นทาง

เสียงอะไรบางอย่างที่อยู่นอกห้องนอน สร้างความฉงนให้กับเจ้าของห้องเป็นอย่างมาก ห้องนี้เธออยู่คนเดียว ไม่มีบุคคลอื่น จะว่าเป็นวิตโตริโอก็ไม่น่าใช่ เพราะคนรักของเธอจะเข้าออกที่นี่แต่ละครั้งต้องได้รับอนุญาตจากเธอเสียก่อน

“ใครคะ” เธอถามคนที่อยู่ด้านนอก แต่ไร้เสียงตอบ กมลเนตรจึงเปิดประตูห้องนอนอย่างเบามือ ค่อยๆ เดินย่องออกจากห้อง ระมัดระวังตัวเต็มที่