ทัณฑ์รักอสูรร้าย นิยาย บท 30

“โอ้ว...อืม...ดี” เสียงห้าวดังขึ้น เมื่อความยิ่งใหญ่ของบุรุษอยู่ในอุ้งปากเล็ก ขยับเข้าออกจนเขาต้องปล่อยเสียงครางเพื่อบรรเทาความกระสันซ่าที่ได้รับ มือหนาขยุ้มเส้นผมของเธอที่เคลื่อนไหวขึ้นลง บางครั้งเธอก็ใช้ปลายลิ้นแลบเลียตรงส่วนปลาย ตวัดไปรอบๆ อย่างชำนาญงาน

“ปรางค์...ดีเหลือเกิน” วิตโตริโอพูดเสียงพร่า จวนเจียนจะระเบิดสายธารสวาทเข้าไปในปากของเธอ เขาต้องหยุดยั้งอารมณ์ไว้ก่อนเพราะมันยังไม่ถึงเวลา

ร่างเล็กถูกดันให้นอนราบไปบนที่นอน ร่างสูงก็หยัดตัวขึ้นสูง ตวัดเรียวขางามพาดพันเอวสอบ ชำแรกแทรกร่างกายเข้าหาความเร้าใจที่พร้อมสรรพสำหรับเกมสวาท ขยับเคลื่อนไหวทันทีหลังจากที่เขาเดินทางเข้าไปจนสุดปลายทาง

“คุณเสือ...อา...อา...คุณเสือ” ปรางค์รวีครางเสียงกระเส่า ยกสะโพกรับจังหวะที่กะรชั้นเข้าใส่ เอวสอบทำงานอย่างหนักจากนุ่มนวล เริ่มแปรสภาพเป็นความร้อนแรงเต็มพิกัด ทุกแรงถาโถมที่เข้าใส่เกิดเสียงดังราวกับฟ้าคำราม ตามแรงรักหนักหน่วง ความเสียวซ่านบังเกิดตามรูขุมขน ความสุขอาบไปทั่วร่างกาย เชื้อไฟลามไปทั่วเกล็ดเลือด

ยอดทรวงอยู่ในอุ้งปากหนากลืนกินราวกับว่าเป็นน้ำดื่มดับกระหาย ชีวาวายหากไม่ได้ลิ้มลอง เวลาเดียวกันกลีบดอกไม้ช่องามก็ถูกพญาอินทรีย์โบยบินเข้าหาด้วยความเร็วสูง ขนเส้นเล็กเส้นน้อยตามร่างกายของทั้งคู่ ลุกชันตอบรับความหฤหรรษ์ที่เดินทางมาเยือนคนทั้งสอง

“อา...คุณเสือ...คุณเสือ” ความรู้สึกเสียวกระสันอันมากมายที่ได้รับ ทำให้ปรางค์รวีก้าวผ่านประตูสวรรค์ ย้ำเท้าเดินไปยังดินแดนสวยงามที่สะพรั่งไปด้วยดอกไม้นานาพันธ์ กรีดร้องรับความสุนแสนวิเศษ

ช่องทางรักที่ตอดรัดความเป็นชาย รัดแน่นจนใบหน้าของเขาเหยเกจากความซ่านสยิว วิตโตริโอออกแรงโยกโยนมากขึ้น รุนแรงขึ้น ถี่ระรัวขึ้น เพื่อทะยานไปยังสถานที่เดียวกับปรางค์รวี

“อ้าปากปรางค์” เขาสั่งเสียงสั่น

ปรางค์รวีทำตามอย่างว่าง่าย อ้าปากตามที่เขาสั่ง เขายกสะโพกอัดแน่นเข้าไปในดอกไม้ดอกสวยอย่างหนักหน่วง ทะยานเข้าออกราวกับพายุ ก่อนจะดึงกายแกร่งออกจากดอกกุหลาบงาม นำสิ่งนั้นเข้าไปในโพรงปากเล็กที่เผยอออกกว้าง ปลดปล่อยระเบิดปรมาณูลูกใหญ่ แผ่กระจายเป็นสายน้ำอุ่นเข้าไปในช่องปากของเธอจนหมดสิ้น เป็นความสุขที่เขาไม่เคยได้รับจากใครมาก่อน สุขจนจุกในทรวงอก

“พอ” เขาแทบจะครางไม่มีเสียง สาเหตุมาจากเรียวปากบางดูดกลืนนกตัวใหญ่ ที่พ่นลาวาแห่งสายน้ำเข้าใส่ ร่างหนาถึงกับตัวสั่นสะท้าน ปากเผยอปล่อยเสียงครางห้าวต่ำเป็นทางยาว วิตโตริโอเพิ่งได้รับรู้ความเสียวที่สามารถทำให้เขาหัวใจวายได้ก็คราวนี้ เขารีบดึงตัวเธองออกจากปากของเธอทันทีก่อนที่เขาจะชีวาวายคาอก ลงมานอนหอบหายใจแรงข้างกายสาวที่หายใจไม่ต่างจากเขา

“ราตรีนี้มันอีกนานกว่าจะจบ ฉันบอกเธอแล้วไงว่าคืนนี้เธอต้องป้อนให้ฉันจนอิ่ม” เขาพูดเมื่อเธอหันหลังให้เขา กำลังจะปิดเปลือกตาที่เหนื่อยอ่อนหวังจะพักผ่อน ลำคอของเธอนั้นแสบไปหมด เช่นเดียวกับหัวใจที่เสียดทานไปด้วยความอดสู เสียใจ

มือหนากระชากร่างของปรางค์รวีให้นอนหงาย ทาบทับเธอทั้งตัว เชื่อมร่างกายให้เป็นหนึ่งเดียว โยกไหวไปตามจังหวะอารมณ์ ไม่สนใจเสียงร้องครางครวญของเธอ เพราะครั้งนี้บทเพลงรักของเขารุนแรงมากหลายเท่าตัว เจ็บระบมไปทั่วสรรพางค์กาย

“ร้องอีก ร้องดังๆ เสียงร้องไห้และเสียงครางของเธอ คือเสียงดนตรีที่ไพเราะที่สุด เท่าที่ฉันเคยได้ยินมา” ช่างเป็นคำพูดที่สร้างความเจ็บปวดให้เธอไม่น้อย ปรางค์รวีไม่รู้ว่าการเดินทางของความใคร่จะสิ้นสุดลงเมื่อเวลาใด เธอไม่รู้ รู้เพียงว่าความเจ็บช้ำและร้าวระบมเกาะกินอยู่ในผนังทุกด้านของหัวใจ ยอมรับคำพิพากษาที่เขาหยิบยื่นให้ หวังเพียงว่าสักวันหนึ่ง เธอคงหลุดจากวงโคจรของบทลงทัณฑ์ของอสูรร้ายตนนี้

งานประกวดการออกแบบเครื่องเพชรและอัญมณีระดับโลก รวมทั้งการออกร้านขายเครื่องประดับจากร้านจิวเวลรี่ชื่อดัง จัดอย่างยิ่งใหญ่ในโรงแรมสุดหรูกลางเมืองเชียงใหม่

ความที่งานในครั้งนี้มีมูลค่าของสินค้ารวมกันแล้วสุดจะประมาณ ทำให้ทางโรงแรมต้องเข้มงวดเรื่องความปลอดภัน ฉะนั้นงานนี้จึงมีหน่วยรักษาความปลอดภัยกระจายกำลังอยู่โดยรอบ ทั่วทุกมุมของงาน ไม่เพียงแต่คอยดูแลความปลอดภัยให้กับผู้ที่มาร่วมงานเท่านั้น ยังครอบคลุมไปถึงเครื่องเพชร เครื่องประดับ อัญมณีเลอค่ามามายที่จัดแสดงอยู่ภายในงาน งานยิ่งใหญ่ขนาดนี้เป็นไปได้สูงที่มิจฉาชีพจะแฝงมาในงาน

“งานนี้จัดยิ่งใหญ่สมราคาคุยจริงๆ นะวิโต” ฟิลิปโปอดทึ่งกับการแสดงผลงานของร้านเพชรชั้นนำจากทั่วโลกครั้งนี้ยิ่งนัก ดูโดดเด่น หรูหรา มีระดับสมกับที่เจ้าภาพประโคมข่าวไปทั่วโลก

“ผมก็ว่าอย่างนั้น เราไปที่ร้านของเราดีกว่าครับ” วิตโตริโอและฟิลิปโปมุ่งตรงไปที่ร้านดิมาชี จิวเวลรี่ เป็นร้านที่ใหญ่ที่สุดในงานนี้ และมีผู้คนให้ความสนใจมากที่สุดเช่นกัน

..............

สายตาคมกล้าของใครคนหนึ่ง มองนิ่งไปยังร่างของวิตโตริโอที่อยู่ไม่ไกล สายตาคู่นั้นที่มองมา เปิดเผยอย่างไม่เป็นมิตร เดือดดาล แค้นเคือง เขาหลับตานิ่งก่อนจะลืมตาขึ้นมา หลบซ่อนความเกลียดชังไว้ภายใน เปิดเผยสายตาออกมาอย่างเป็นมิตร เดินตรงไปหาศัตรูอย่างไม่หวาดหวั่น

“สวัสดีครับคุณวิตโตริโอ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ได้ยินแต่ชื่อมานานเพิ่งได้มีโอกาสเจอ ผมยินดีมากครับ” โรเจอร์ เจมส์เดินเข้ามาทักทายวิตโตริโอที่มีสีหน้างงๆ เพราะเขาไม่รู้จักคนที่เข้ามาทัก แต่เป็นเพราะมารยาททำให้เขายื่นไปจับมือของอีกฝ่ายเป็นการทักทายตอบ

“สวัสดีครับ ผมอาจจะหลงๆ ลืมๆ ไปบ้าง ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรครับ”

“ผมชื่อโรเจอร์ เจมส์ครับ” วิตโตริโอยิ้มเมื่อรู้ว่าบุคคลที่อยู่ตรงหน้าคือใคร โรเจอร์ เจมส์คนนี้ไม่ได้มีอายุมากเหมือนกับที่ตนคิด ตรงกันข้ามยังหนุ่มแน่น อายุน่าจะพอๆ กับเขา

“ผมได้ยินชื่อคุณมานาน เพิ่งได้เห็นตัวจริงวันนี้เอง ผิดกับที่ผมคิดไว้มากเลยครับ” วิตโตริโอเริ่มบทสนทนา

“ที่บอกว่าผิดคาด เพราะผมไม่ได้แก่อย่างที่คุณคิดเอาไว้ใช่ไหมครับ คงเหมือนผมที่ตอนแรกคิดกับคุณอีกทางหนึ่ง พอได้รู้ได้เห็นอะไรบางอย่าง ทำให้ความคิดของผมเปลี่ยนไป” โรเจอร์พูดให้อีกฝ่ายขบคิด

“ลุงอย่ารู้เลยครับ ถ้าลุงรู้แล้วลุงจะหนาว”

เขาจะบอกออกไปได้อย่างไรว่า การออกแบบเครื่องเพชรชุดนี้มีแรงบันดาลใจจากปรางค์รวี คืนนั้นหลังจากผ่านพ้นบทสวาท ปรางค์รวีหลับลงทันทีด้วยความอ่อนเพลีย แต่เขายังไม่หลับ วิตโตริโอเดินออกมาจากห้องนอนเพื่อหาอะไรดื่ม พอเดินกลับเข้ามาเรือนร่างเปล่าเปลือยของปรางค์รวีปรากฏอยู่ตรงหน้า ในยามหลับเธอดูบริสุทธิ์สดใส จนเขาอดคิดไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนี้จะกล้าฆ่าลูกของตัวเองได้ลงคอ

ตอนนั้นเขาไม่ได้คิดอะไร หยิบกระดาษและดินสอขึ้นมาออกแบบเครื่องประดับฆ่าเวลา แต่พอเหลือบมองร่างเปลือยนั้น ความคิดบางอย่างแล่นเข้ามา มือของเขาทำตามอย่างที่ใจคิด ออกแบบเครื่องประดับโดยไม่รู้ตัว สามัญสำนึกแห่งความเกลียดชัง เคียดแค้น ถูกวาดลงไปในกระดาษ จนได้เครื่องประดับที่มีชื่อว่า น้ำตาเลือด เพราะเขาจะทำทุกอย่างให้น้ำตาของเธอเป็นสายเลือดให้จงได้

อีกราวหนึ่งชั่วโมงผลประกาศผู้ได้รับรางวัลชนะเลิศ อยู่ในมือของพิธีกรบนเวที ท่ามกลางความลุ้นระทึกของเจ้าของเครื่องเพชรที่เข้าร่วมประกวด แต่สำหรับโรเจอร์เขานิ่งรอฟังคำประการผลด้วยรอยยิ้ม

“ท่าทางโรเจอร์จะมั่นใจเหลือเกินนะว่าจะชนะ” ฟิลิปโปพูดกับวิตโตริโอเมื่อเห็นท่าทางของโรเจอร์

“เดี๋ยวก็รู้ครับลุง” วิตโตริโอไม่มีท่าทางเดือดร้อนเมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่าย เพราะเขาเองก็มั่นใจว่าเครื่องเพชรของตนชุดนี้มีดีมากพอที่จะชนะเช่นกัน

“ผลการประกวดรางวัลชนะเลิศการออกแบบเครื่องประดับอยู่ในมือผมแล้วนะครับ หลายท่านคงจะใจจดใจจ่อกับการรอคอยในครั้งนี้ ไม่เป็นการเสียเวลาผมจะประกาศรายชื่อของร้านที่ได้รางวัลรองชนะเลิศอันดับสองก่อนนะครับ ได้แก่ร้านบางกอก คอลเลคชั่นครับ ส่วนอันดับหนึ่งและอันดับสองคะแนนมาสูสีกันมากนะครับ ผมจะประกาศรายชื่อของทั้งสองร้านนี้ก่อนนะ ร้านแรกคือร้าน โรเจอร์ เจมส์ครับ ส่วนอีกร้านหนึ่งคือร้านดิมาชี จิวเวลรี่ และชื่อต่อไปนี้คือชื่อร้านที่ได้รับรางวัลชนะเลิศนะครับ ร้านที่ได้รับรางวัลชนะเลิศในการออกแบบเครื่องเพชรก็คือร้านดิมาร์ชี จิวเวลรี่ครับ ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ” เสียงปรบมือดังทั่วห้องอีกครั้ง หลังจากที่ได้ยินร้านที่ได้รับรางวัลชนะเลิศ เป็นไปตามคาดไม่มีพลิกโผ วิตโตริโอขึ้นไปรับรางวัลด้วยตัวเอง ก่อนจะลงมาเผชิญหน้ากับโรเจอร์ที่รออยู่ด้านข้างเวที

“ขอแสดงความดีใจด้วยนะครับในการชนะครั้งนี้” โรเจอร์ยิ้มรับกับการพ่ายแพ้ในครั้งนี้

“ขอบคุณมากครับ”

“แต่ครั้งต่อไปคุณต้องลิ้มรสกับความพ่ายแพ้บ้างนะครับ เตรียมตัวรอรับความรู้สึกนั้นได้เลย” โรเจอร์พูดเบาๆ ไม่ดังมาก เพราะมีสายตาของคนอื่นดูอยู่

“ยินดีเสมอครับ” วิตโตริโอตอบรับสงครามที่กำลังจะเริ่มขึ้นด้วยความยินดี

ทั้งสองถูกผู้สื่อข่าวและช่างภาพนับสิบรายล้อมถ่ายภาพการพบปะในครั้งนี้ ก่อนจะแยกย้ายกันไปในเวลาต่อมา สงครามการต่อสู้ทางการค้าและทางหัวใจกำลังจะเริ่มขึ้น การต่อสู้ครั้งนี้ต้องมีฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดมวยมอดดับดิ้น ไม่เช่นนั้นสงครามครั้งนี้จะไม่มีข้อยุติ