ทัณฑ์รักอสูรร้าย นิยาย บท 31

ภัทราคิดอยู่นานว่า จะล่วงรู้ได้อย่างไรว่า หญิงสาวปริศนาที่อยู่ในห้องของวิตโตริโอคือใคร จะใช่ปรางค์รวีเพื่อนรักของเธอหรือไม่ มีทางเดียวเท่านั้นคือเข้าไปในคอนโดแห่งนั้น เพื่อสืบหาความจริง แล้วจะเข้าไปได้อย่างไรนี่สิคือปัญหา ครั้นจะเดินเข้าไปทางประตูหน้าหรือประตูไหนก็ไม่ได้ ระบบความปลอดภัยของคอนโดเข้มงวด เข้าออกด้วยระบบคีย์การ์ด หากเป็นคนนอกจะได้รับอนุญาตจากเจ้าของห้องพักที่ต้องการมาหา ซึ่งวิตโตริโอไม่มีวันให้เธอเข้าไปง่ายๆ แน่อน

เหมือนโชคเข้าข้างภัทรา สายของเมื่อวานนี้เธอย้อนกลับไปยังคอนโดของวิตโตริโอ หวังจะหาลู่ทางเข้าไปด้านใน แต่ทว่ากลับเห็นประกาศรับสมัครแม่บ้านติดอยู่ตรงทางเข้า ทำให้เธอมองเห็นโอกาสที่จะได้เข้าไปค้นหาความจริง วันนี้เธอจึงยื่นใบลาพักร้อนตามสิทธิ์ของตนเป็นเวลา15วัน และเดินทางมาสมัครงานทันที

“หน้าที่ของคุณรับผิดชอบทำความสะอาดที่ชั้น1-10 ทำความสะอาดโดยรอบ ตามทางเดินของแต่ละชั้น ส่วนภายในห้องของลูกค้าคุณไม่มีสิทธิเข้าออก นอกจากเจ้าของห้องนั้นๆ จะจ้างวานให้คุณทำความสะอาด ทางเราถือว่าเป็นรายได้พิเศษของคุณ เราไม่ห้ามแต่ต้องทำหลังจากที่คุณทำงานในส่วนของคุณเสร็จสิ้นเรียบร้อยแล้ว คุณเข้าใจที่ฉันพูดแล้วใช่ไหมคะ” ผู้จัดการคอนโดบอกรายละเอียดในการทำงานให้ภัทราฟัง หลังจากตกลงรับหญิงสาวหน้าตาใสซื่อคนนี้เข้าทำงาน

“เข้าใจแล้วค่ะ” ภัทรารับคำเสียงหนักแน่น

“พรุ่งนี้คุณมาเริ่มงานตอนแปดโมงเช้านะคะ” ยุพินผู้จัดการคนโดยเอ่ยบอก

“ขอทำงานวันนี้เลยได้หรือเปล่าคะ ประมาณว่าศึกษางานก่อนลงมือปฏิบัติจริง” ภัทราคิดว่าเวลาแต่ละนาทีมีค่า หากเธอปล่อยให้เลยผ่านไปความจริงที่อยากรู้จะต้องล่าช้าออกไปอีก เธอไม่มีเวลารอขนาดนั้น ภัทรามีเวลาแค่15วันเท่านั้น

ผู้จัดการวัยสี่สิบตอนต้นมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม ท่าทางขยันขันแข็งอย่างนี้นางชอบยิ่งนัก ไม่อู้งาน หาได้ยากยิ่ง แต่ไม่รู้หรอกว่าทุกอย่างที่ภัทราทำมีอะไรแอบแฝงอยู่

“เธอาอย่างนั้นก็ได้ ฉันจะให้พี่วาดเป็นคนเทรนงานให้เธอเอง”

ไม่ถึงสิบนาทีป้าวาดแม่บ้านทำความสะอาดเดินเข้ามาในห้องนิติบุคคลของคอนโด

“ป้าวาดจ๊ะนี่ภัทราจะมาเป็นพนักงานทำความสะอาดคนใหม่รบกวนพี่วาดช่วยสอนงานให้หน่อยนะคะ” ยุพินบอกวาสนา

“ได้ค่ะ” วาสนาหันมายิ้มอย่างเป็นมิตรกับภัทรา ก่อนจะพากันเดินออกไปจากห้องทำงานของยุพิน

“เจ้าของที่นี่คงรวยมากเลยนะป้า คอนโดก็ใหญ่โตมโหฬาร ภายในตกแต่งอย่างดี ค่าห้องก็ปาเข้าไปหลายล้าน แต่น่าเสียดายนะคะที่เจ้าของไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วย” ภัทราเริ่มแผนการล้วงความลับทันที

“ใครบอกล่ะว่าเจ้าของเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ คุณเสืออยู่ชั้นบนสุดของคอนโด” วาสนาพูดไปจัดเตรียมเครื่องมือทำความสะอาดไป

“เหรอคะ” ภัทราทำเสียงสูง “ท่าทางห้องของคุณเสือเนี่ยจะใหญ่น่าดูเลยนะป้า เพราะเป็นถึงเจ้าของ จะให้อยู่แบบห้องธรรมดาได้ยังไง จริงไหมป้า”

“มันก็แหงอยู่แล้ว ห้องของคุณเสือกินเนื้อที่ทั้งชั้น แบ่งเป็นห้องของคุณเสกและลูกน้องคนอื่นๆ อีกสามห้อง ส่วนห้องของคุณเสือมีห้องนอนสามห้อง ห้องนั่งเล่น ห้องครัว ห้องรับแขก ห้องออกกำลังกาย ระเบียงส่วนตัวที่มีสระน้ำ เป็นเจ้าของก็ต้องมีอะไรพิเศษกว่าคนอื่นอยู่แล้ว” วาสนาตอบแบบไม่คิดอะไร ไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังหลงกลภัทรา

“หนูก็ว่าอย่างนั้น แต่หนูอดสงสารคนที่ทำความสะอาดห้องของคุณเสือไม่ได้ สงสัยจะเหนื่อยน่าดู ห้องก็ใหญ่แถมยังต้องทำทั้งชั้นอีก” ภัทราพูดทำนองเห็นใจคนที่ทำความสะอาดชั้นนั้น ทั้งๆ ที่รู้ว่าคนที่ทำคือวาสนา

“ป้าทำเองแหละ แต่ไม่เหนื่อยหรอก ไม่ได้ทำทุกวัน ทำวันเว้นวันเท่านั้น ก็ไม่ได้ทำอะไรมากด้วย ดูดฝุ่น จัดข้าวของให้เข้าที่ คุณเสือทำห้องสะอาดอยู่แล้ว”

“เวลาป้าทำความสะอาดห้องของคุณเสือ ทำห้องนอนด้วยหรือเปล่าคะ” วาสนาหยุดชะงักมือที่กำลังจัดเตรียมอุปกรณ์ หันมามองหน้าของภัทราที่ถามซอกแซกอย่างสงสัย

“หนูถามทำไม”

“หนูก็ถามเอาไว้ เผื่อว่าชั้นที่หนูดูแลอยู่เค้าจ้างหนูไปทำความสะอาดห้อง หนูจะได้รู้ว่าหนูต้องทำที่ห้องไหนบ้าง หรือว่าทำทั้งหมด”

ภัทราหาข้อแก้ตัวได้อย่างรวดเร็ว ไม่คิดเลยว่าคำถามที่เธอถามออกไปนั้นจะทำให้วาสนาสงสัย แต่คนอย่างภัทราลื่นยิ่งกว่าปลาไหลอยู่แล้ว

“ป้าไม่ได้ทำความสะอาดห้องนอนของคุณเสือหรอก เพราะว่าเขาไปได้ให้ป้าทำ ส่วนชั้นที่หนูรับผิดชอบก็แล้วแต่เจ้าของห้องว่าต้องการให้หนูทำหรือเปล่า ไปกันได้แล้วป้าจะสอนงานให้หนู เดี๋ยวป้าต้องไปทำความสะอาดห้องของคุณเสืออีก” ภัทราหูผึ่งเมื่อได้ยินวาสนาบอกว่าจะไปทำความสะอาดห้องของวิตโตริโอ เธอจึงคิดหาทางที่จะเข้าไปทำความสะอาดในห้องนั้น แต่ก็คิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไรดีที่จะมีโอกาสเข้าไปในห้องนั้นได้สักครั้ง

......

วิตโตริโอมองโทรศัพท์ที่อยู่ในมือนิ่ง เหตุใดการพูดคุยกับหญิงคนรักครั้งนี้ เขารู้สึกถึงความห่างเหิน ราวกับมีช่องว่างที่ขยายตัวใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ระหว่างตนกับกมลเนตร การสนทนาเมื่อครู่ไม่เหมือนคนรักพูดคุยกันยามห่างไกล คล้ายกับคนที่โทรศัพท์ไปถามสารทุกข์สุกดิบมากกว่า อีกทั้งความรู้สึกคิดถึงที่เขาบอก ไม่ได้มากมายเหมือนครั้งก่อน ตลอดระยะเวลาที่อยู่เมืองไทย เขาแทบจะไม่นึกถึงกมลเนตรด้วยซ้ำไป

ผิดกับอีกคน ปากเขาก็บอกว่าเกลียด แต่ใจกลับคิดถึงโหยหาอยู่ตลอดเวลา และความคิดถึงมากล้นนี่เอง ที่ทำให้เขาก้าวลงจากรถยนต์ที่จอดนิ่งสนิทหน้าอาคารคอนโด ก่อนจะเดินเร็วๆ เข้าไปในตัวอาคารสูง อยากจะเดินเพียงก้าวเดียวถึงห้องนอนของเขาด้วยซ้ำไป

การเดินทางกลับมาของวิตโตริโออยู่ในสายตาของนักสืบจำเป็นอย่างภัทรา หญิงสาวทำทีเป็นทำความสะอาดบริเวณตัวลิฟต์ที่เจ้าของคอนโดกำลังจะเดินเข้าไป สายตาของรังสรรค์มองเห็นหญิงสาวคนหนึ่ง ท่าทางคุ้นตา ไม่ว่าจะเป็นรูปร่าง สัดส่วน รวมทั้งใบหน้าแม้ว่าดวงหน้าของเธอนั้นจะถูกปิดด้วยหน้ากากอนามัยครึ่งหน้า เพื่อไม่ให้ใครจับได้ภัทราลงทุนซื้อแว่นตาใสกรอบใหญ่อีกชั้นหนึ่ง เผื่อมีคนจับได้โดยเฉพาะรังสรรค์

“เป็นแม่บ้านคนใหม่เหรอไม่เคยเห็นหน้า” รังสรรค์เอ่ยถามขณะที่กำลังจะก้าวเข้าไปในลิฟต์

“ใช่ค่ะ” ภัทราดัดเสียงเพื่อไม่ให้เขาจับได้

“หน้าเธอนี่คุ้นๆ นะ เราเคยเจอที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า”

รังสรรค์ถามด้วยความสงสัย ยิ่งมองท่าทางของแม่บ้านคนใหม่ที่หลบหน้าหลบตา แล้วความสงสัยยิ่งเพิ่มมากขึ้น

“ไม่เคยหรอกจ้า ฉันเป็นคนสุพรรณเพิ่งเข้ามาทำงานที่นี่เป็นที่แรก จะเจอคุณได้ยังไงคะ” ภัทราพูดเสียงเหน่อ เหมือนกับว่าเธอเป็นคนสุพรรณจริงๆ

“แล้วทำไมประโยคเมื่อกี้ถึงไม่พูดเสียงเหน่อล่ะ พูดภาษากลางชัดแจ๋วเชียว” รังสรรค์สงสัย

“อ๋อ...เข้าเมืองตาหลิ่วก็ต้องหลิ่วตาตามยังไงล่ะจ้ะ ฉันก็กลัวว่าคุณจะล้อเลียนคนบ้านนอกคอกนาอย่างฉัน ก็เลยต้องพูดภาษากลางกับคุณเมื่อกี้ไงจ้ะ” ภัทราแก้ตัวได้อย่างฉะฉาน แม้ว่าในใจจะตื่นเต้นก็ตาม

“ถ้าเธอบอกว่าเป็นคนสุพรรณ ก็คงไม่ใช่ยัยจอมยุ่งที่ฉันรู้จัก” รังสรรค์เดินเข้าไปในลิฟต์ทันทีที่พูดจบ ปล่อยให้ภัทรายืนสงสัยว่ายัยจอมยุ่งของเขา หมายถึงใคร