ทัณฑ์รักอสูรร้าย นิยาย บท 35

ในขณะเดียวกันด้านนอกห้อง

วิตโตริโอแปลกใจที่เห็นประตูห้องชุดของเขาเปิดออกกว้าง คนที่เฝ้าอยู่หน้าห้องตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงไม่ได้อยู่ด้านหน้า ทั้งสามรับรู้ถึงความผิดปกติ จึงระแวดระวังตัวมากขึ้น

รังสรรค์เป็นคนเดินนำหน้าเจ้านายหนุ่ม คอยระวังภัยด้านหน้า ส่วนด้านหลังมีบาคลอสระวังอยู่ รังสรรค์แทบจะก้าวเท้าไม่ออก ปลายเท้าของเขาหยุดชะงัก มองเห็นประตูห้องนอนของเจ้านายหนุ่มเปิดออกกว้าง มีบุคคลหลายคนยืนอยู่ในห้องนั้น บุคคลที่อยู่ในห้องนั้นเขารู้จักดีทุกคน งานนี้เจ้านายของเขาคงต้องหยอดน้ำข้าวต้มแน่

“เป็นอะไรเสก” วิตโตริโอถาม พร้อมกับเดินแทรกเข้าไปในห้องด้วยความอยากรู้ว่า เหตุใดรังสรรค์จึงหยุดชะงักไม่ก้าวเดินต่อ

ในที่สุดเขาก็รู้ว่าเหตุผลที่ลูกน้องไม่ก้าวเดินเข้าไปในห้อง เพราะเห็นมารดาและบิดาอยู่ในห้องนอนของเขานั่นเอง คราวนี้คนที่ยืนนิ่งเป็นรูปปั้นคือวิตโตริโอแทน พร้อมกับคำถามว่า บิดาและมารดาเดินทางมาเมืองไทยตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมเขาถึงไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน แล้วเหตุใดบุพการีทั้งสองจึงเข้าไปอยู่ในห้องนอนของเขาได้

“คุณป๋า คุณแม่” เขาเรียกชื่อบุพการีที่เขารักยิ่งกว่าชีวิตเสียงเบา ทิพย์ธาราผละจากอ้อมอกของสามี หันมามองผู้พูดด้วยสายตาที่เอาเรื่อง โกรธ และอยากรู้เหตุผลที่ทำกับผู้หญิงที่น่าสงสารคนนี้

“วิโต แม่อยากรู้ว่าทำไมลูกถึงทำกับผู้หญิงคนนี้แบบนี้”

ทิพย์ธาราตวาดถามอย่างโกรธเกรี้ยว เนื้อตัวสั่นด้วยความโกรธ วิตโตริโอมองร่างของปรางค์รวีที่อยู่ในอ้อมกอดของภัทราเขม็ง ก่อนจะตอบมารดาด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย หากแต่เย็นวาบ จนคนที่ได้รับฟังอยากจะเอามีดจามหัว เอาเลือดชั่วๆ ออกมาจากตัวของลูกชาย

“ถ้าคุณแม่หมายถึงผู้หญิงที่ผมล่ามโซ่เอาไว้ เธอก็สมควรแล้วที่ปรางค์จะต้องเจอแบบนี้ คุณแม่ไม่รู้หรอกครับว่าผู้หญิงคนนี้ชั่วมากแค่ไหน แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ” คนที่เจ็บกับคำพูดของเขานั้นไม่ใช่ใคร เป็นปรางค์รวีที่น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลอาบลงมาไม่ขาดสาย คำพูดของเขาเหมือนค้อนปอนด์ที่ตอกย้ำความเจ็บปวด ให้ลึกเข้าไปในหัวใจ

“ลูกเป็นใครถึงทำกับหนูคนนี้แบบนี้ ถึงเขาจะผิด แต่ลูกไม่มีสิทธิ์ตัดสินหรือพิพากษาใครได้ เขาเป็นคนนะไม่ใช่สัตว์ที่จะต้องล่ามโซ่และขังเอาไว้แบบนี้” ทิพย์ธาราตะโกนต่อว่าลูกชาย หัวใจของคนเป็นแม่เจ็บยิ่งนัก เมื่อได้รับรู้การกระทำของลูก

“ทำไมผมจะไม่มีสิทธิ์ที่จะทำแบบนี้กับปรางค์ ในเมื่อผมเป็นพ่อของเด็กในท้อง ลูกของผมถูกผู้หญิงใจหยาบคนนี้ทำแท้ง เพื่อจะไปหาผู้ชายคนใหม่ คุณแม่ได้ยินอย่างนี้แล้วคงรู้นะครับว่าสิ่งที่ผมทำลงไปมันน้อยมากกว่าการกระทำของปรางค์เสียอีก”

ทิพย์ธาราพูดไม่ออกนิ่งงัน ผู้หญิงที่น่าสงสารคนนี้น่ะหรือจะกล้าทำแท้ง นางไม่เคยรู้จักหญิงสาวคนนี้มาก่อน น่าแปลกความรู้สึกของทิพย์ธารานั้น ผูกพันคล้ายกับว่าหญิงสาวคนนี้ เป็นคนที่นางต้องปกป้อง ปรางค์รวีร้องไห้เสียงดังมากยิ่งขึ้น ความเสียใจจากเหตุการณ์ครั้งก่อนประดังเข้ามาในความรู้สึกอีกครั้ง ภัทราพอจะเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด วิตโตริโอเข้าใจเพื่อนของเธอผิดนั่นเอง

“คุณเสือคุณคิดเองเออเองทั้งนั้น ฉันไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่คุณได้ยินและรับรู้มาคืออะไร แต่ฉันบอกคุณตรงนี้ไว้เลยว่า คุณกำลังเข้าใจปรางค์ผิด ปรางค์ไม่ได้ทำแท้ง” ภัทราพูดออกมาอยากเหลืออด เป็นไงเป็นกันวันนี้เธอจะเปิดเผยความจริงทุกอย่างเอง เพื่อเพื่อนของเธอ

ทิพย์ธาราเดินไปหาร่างของปรางค์รวีที่นั่งร้องไห้อยู่ที่เตียง ลำแขนเรียวเล็กโอบกอดร่างของหญิงสาวรุ่นลูกไว้ในอ้อมอก โยกลำตัวปรางค์รวีเบาๆ ฝ่ามือนุ่มลูบเรือนผมของเธออย่างปลอบโยน

“หนูชื่อปรางค์ใช่ไหมจ้ะ ไหนลองเล่าให้แม่ฟังสิว่าเรื่องมันเป็นมายังไง เรื่องที่เพื่อนของหนูปรางค์พูดเป็นเรื่องจริงใช่หรือไม่”

น้ำเสียงที่นุ่ม สัมผัสที่อ่อนโยน กิริยาที่ปลอบประโลม ปรางค์รวีรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยเป็นอย่างมาก ปรางค์รวีเอ่ยปากเล่าเรื่องราวตั้งแต่ต้นจนกระทั่งถึงปัจจุบันให้ทุกคนได้รับฟัง

ทิพย์ธาราหลั่งน้ำตาออกมาเมื่อได้ยินคำพูดทุกคำพูดของปรางค์รวี และทุกคนที่อยู่ในห้องนี้รู้สึกสงสารและเห็นใจในโชคชะตาของปรางค์รวียิ่งนัก โดยเฉพาะวิตโตริโอที่ตาสว่างทันที เรื่องราวทั้งหมดกัปตาลปัตรจนเขาไม่ทันได้ตั้งตัว คนที่ถูกกลับเป็นผิด คนที่ผิดกลับเป็นถูก

“เพี้ยะ...เพี้ยะ” เสียงฝ่ามือของทิพย์ธาราฟาดลงไปบนใบหน้าของลูกชายอย่างแรงสองครั้งซ้อน แค่นี้ยังน้อยเกินไปสำหรับการลงโทษคนที่หูเบา ใจหยาบ โง่เขลา และสิ้นคิด

“แม่ไม่เคยคิดเลยว่าลูกจะเป็นคนแบบนี้ แม่ใช้ข้าวและนมเลี้ยงดูลูกมาตั้งแต่เล็กจนโต อบรมสั่งสอนให้ลูกเป็นคนดี ไม่ได้ให้หญ้าเป็นอาหาร แต่ทำไมลูกถึงโง่อย่างนี้ ทำการใหญ่มาก็เยอะ สืบเรื่องคอขาดบาดตายมาก็มาก แต่เรื่องนี้ทำไมลูกไม่สืบให้ดีเสียก่อน หนูปรางค์ทนทุกข์ทรมานเพราะลูกมามากเท่าไหร่ แทนที่ลูกจะเห็นใจ กลับทำร้ายซ้ำเติมอย่างนี้ นี่หรือคือการตอบแทนความรักที่หนูปรางค์มีให้ แม่เสียใจจริงๆ แม่เสียใจ แล้วอย่างนี้แม่จะไปของหนูตาให้ลูกได้ยังไงในเมื่อลูกเลวขนาดนี้” ทิพย์ธาราพูดไปร้องไห้ไป คำว่ากล่าวที่นางพูดออกมานั้น รุนแรงมากที่สุดนับตั้งแต่วิตโตริโอเกิดมา ทิพย์ธาราเป็นคนใจเย็น เรียบร้อยแต่ครั้งนี้นางควบคุมอารมณ์ความโกรธไม่ได้