ทัณฑ์รักอสูรร้าย นิยาย บท 36

อเล็สซานโดรเห็นอาการฟิวส์ขาดของภรรยาแล้ว นึกเคืองลูกชายขึ้นมาเหมือนกัน ในอดีตแม้เขาจะเจ้าชู้แต่เมื่อมาเจอกับทิพย์ธาราหญิงสาวที่เขามอบความรักให้ เขาหยุดทุกอย่างและรักภรรยาเพียงคนเดียว ต่างกับลูกชายที่ปากบอกว่ารักกมลเนตร แต่การกระทำนั้นตรงกันข้าม สายตาของลูกชายที่มองปรางค์รวีนั้นล้ำลึกเกินกว่าความรู้สึกเกลียดชัง ม่านตาแห่งความแค้นมีบางอย่างหลบซ่อนอยู่

“รู้ไหมวิโตการกระทำของลูกครั้งนี้ทำให้หลายต่อหลายคนเสียใจ หนูปรางค์ต้องทนทุกข์และร้องไห้ ป๋าเองก็เสียความรู้สึกไม่คิดไม่ฝันว่าลูกชายคนเดียวของป๋าจะชั่วได้มากขนาดนี้ ลูกเป็นทายาทคนเดียวของตระกูลดิมาร์ชี เป็นผู้สืบทอดทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของป๋า ป๋าเห็นเราเป็นคนแบบนี้ป๋าจะวางใจให้ลูกบริหารกิจการของเราได้ยังไง และคนที่เสียใจมากที่สุดคือแม่ของลูก ดูสิการกระทำครั้งนี้ทำให้แม่ของลูกเสียน้ำตามากแค่ไหน ป๋าอยู่กับแม่เรามาหลายสิบปี ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ป๋าเห็นแม่ทาร่าเสียใจและร้องไห้หนักขนาดนี้ ลูกโตแล้วนะ น่าจะคิดก่อนที่จะทำ ต้องรอบคอบมากกว่านี้ การตัดสินใจของลูกแต่ละครั้ง มันอาจจะกระทบกระเทือนคนรอบข้างและคนที่ลูกรักก็ได้ หากเรื่องนี้รู้ถึงหูของหนูโซเฟียป๋ารับรองได้เลยว่า โซเฟียต้องรับไม่ได้กับการกระทำครั้งนี้ของลูกแน่นอน ผลสุดท้ายลูกเองจะเป็นคนที่ต้องเสียใจมากที่สุด”

อเล็สซานโดรต่อว่าลูกชายอีกระลอก ตัวเขาเองอดรนทนไม่ไหวที่เห็นภรรยาสุดที่รักร้องไห้ จำต้องเตือนสติให้ลูกชายตาสว่างเปิดใจเปิดสมองให้กว้าง รับรู้ความผิดของตัวเอง วิตโตริโอซึมซับความผิดครั้งนี้ของตัวเองไว้ในหัวใจ เขามองปรางค์รวีด้วยสายตามที่เปลี่ยนไป อ่อนโยน ลุแก่โทษ เรื่องทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่เขาคิด ปรางค์รวีไม่ได้ทำแท้งลูกอย่างที่มาลีบอก ทุกอย่างเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ เขาควรทำเช่นไรกับเรื่องนี้ดี

“เดี๋ยวนะคะ หนูขอถามอะไรหน่อย คนที่ชื่อเล่นชื่อตาเป็นคนรักของคุณเสือใช่ไหมค่ะ” ภัทราเอ่ยถามทิพย์ธารา ชื่อวิโตที่แสนคุ้นหูนั้น เธอนึกออกแล้วว่าเคยได้ยินที่ไหน เธอเคยได้ยินชื่อนี้ออกมาจากปากของกมลเนตร เพื่อนสนิทอีกคน เมื่อสักครู่ชื่อหนูตาที่ออกมาจากทิพย์ธาราทำให้เธอสงสัยมากขึ้น จึงต้องถามให้รู้แจ้ง

“ใช่จ้ะ”

“แล้วคนที่ชื่อตามีชื่อจริงว่ากมลเนตรใช่หรือเปล่าคะ” ภัทราถามต่อ ใจเต้นตึกตัก

“ใช่จ้ะ มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ” ทิพย์ธาราถามสวนด้วยความสงสัย

ภัทรานิ่งงันไปชั่วครู่ รู้สึกตัวชา หัวใจแทบจะหยุดเต้นเมื่อได้ยินคำตอบ แสดงว่าวิโตริโอทิ้งปรางค์รวีไปหากมลเนตรหรือนี่

โอ้...โลกมันกลมเหลือเกิน ช่างเป็นเรื่องเหลือเชื่อมาก

ปรางค์รวีที่ได้ยินคำถามและคำตอบตัวชายิ่งกว่าภัทราเสียอีก ดวงตาของเธอนั่นเล่ามีแต่ความเศร้าโศกเสียใจ เหมือนคมดาบฟาดฟันลงมาบนร่างกาย แทงเข้าไปในหัวใจอันบอบช้ำ เจ็บจนบรรยายไม่ได้ เสียใจอย่างบอกใครไม่ถูก โลกทั้งโลกเหมือนไร้ซึ่งแสงสว่าง ดำมืด

กมลเนตรเป็นคนรักของวิตโตริโอ สวรรค์กำลังกลั่นแกล้งเธอให้ยิ่งเจ็บปวดรวดร้าวใจขึ้นหลายเท่า

“คุณป้าคงไม่รู้ว่าตาเป็นเพื่อนสนิทของหนูกับปรางค์เองค่ะ”

คราวนี้ทั้งห้องตะลึงเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่ทราบได้ ทิพย์ธาราหันไปจ้องหน้าลูกชายนิ่ง อยากรู้นักว่าวิตโตริโอรู้เรื่องนี้หรือไม่

“วิโตบอกแม่มา บอกแม่ว่าลูกรู้หรือเปล่าว่า หนูตาเป็นเพื่อนกับหนูปรางค์” วิตโตริโอยืนนิ่ง ส่งสายตามองปรางค์รวีที่นั่งอยู่บนเตียง ดวงหน้าของเธอซีดไร้สีของเลือด มองสบตาเขานิ่งราวกับว่าอยากรู้คำตอบนั้นเต็มแก่ ทิพย์ธาราเห็นลูกชายเงียบไปนาน นางรู้สึกได้ว่าคำตอบนั้นคือรู้

“ตอบแม่มา” ผู้เป็นแม่เอ่ยถามย้ำ

“ตอนแรกผมก็ไม่รู้ครับ เพิ่งมารู้ตอนที่รู้ว่า ปรางค์แท้งลูก” เขาพูดตามความเป็นจริง

“แม่จะถามใหม่ว่า ถ้าลูกรู้ตั้งแต่แรกว่าหนูตาคือเพื่อนของปรางค์ ลูกจะยังทิ้งปรางค์ไปหาตาหรือเปล่า”

“ตอนนั้นผมไม่ได้รักปรางค์ ผมรักน้องตา”

ปรางค์รวีแทบจะหยุดลมหายใจ หัวสมองของเธอนั้นว่างเปล่า เขาไม่เคยรักเธอเลย คำว่ารักของเขาคือคำลวงทั้งสิ้น เธอโง่เองที่ถูกเขาหลอก ความเสียใจครั้งนี้ดูเหมือนจะมากกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา เธอไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้วไม่อีกแล้ว

“ปรางค์ขอบคุณคุณป้ามากนะคะที่ช่วยป้าไว้” ปรางค์รวีพนมมือไหว้สตรีใจดีมีเมตตาตรงหน้าอย่างนอบน้อม ทิพย์ธารายิ้มนางดีใจที่ได้ช่วยผู้หญิงแสนดีคนนี้ ให้รอดพ้นจากเงื้อมมือของเสือร้ายนิสัยแย่

“ไม่เป็นไรจ้ะ”

“คุณแม่ปล่อยคนของผมแบบนี้ไม่ได้นะครับ” วิตโตริโอพูดทันที

“ต่อไปนี้แม่สั่งห้ามไม่ให้ลูกยุ่งกับปรางค์อีก ไม่ว่าจะกรณีใดๆ ทั้งสิ้น หากลูกเข้าใกล้ปรางค์เกินสามเมตรเมื่อไหร่ แม่เอาลูกตายแน่ แม่ไม่ได้ขู่นะแม่เอาจริง อยากลองก็เอา” คำพูดของมารดานั้นไม่ได้ขู่ ทุกประโยคเน้นชัดว่าเอาจริง อเล็สซานโดรรู้ดีว่าครั้งนี้ทิพย์ธาราโกรธจริง และโกรธมากด้วย จึงกระซิบพูดบางอย่างกับลูกชายที่ข้างหู

“ปล่อยปรางค์ไปก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง” ตอนนี้น้ำกำลังเชี่ยว ทางที่ดีอย่าเอาเรือไปขวางดีกว่า ปล่อยให้กระแสน้ำไหลผ่านเลยไปก่อน เมื่อทุกอย่างนิ่งจึงนำเรือลงสู่แม่น้ำ ทุกอย่างมันถึงจะราบรื่น

วิตโตริโอหยุดการดิ้นรน จริงอย่างที่บิดาพูดตอนนี้เขาต้องสงบไว้ก่อน รอจังหวะที่ดีแล้วค่อยทำตามที่ใจคิด

“คุณเสือคะปรางค์อโหสิให้คุณในสิ่งที่คุณทำไว้กับปรางค์ ต่อไปนี้เราสองคนเหมือนเส้นขนาน ไม่มีวันบรรจบเข้าหากันได้ ปรางค์ขอให้คุณเสือรักตาให้มากๆ อย่าทำให้ตาเสียใจเหมือนกับที่คุณเสือทำกับปรางค์ ลาก่อนนะคะให้เรื่องทุกอย่างจบลงที่นี่ จะไม่มีใครรู้เรื่องนี้ไม่มีใครเจ็บปวดกับเรื่องนี้อีกต่อไปแล้ว” ปรางค์รวีพูดในสิ่งที่ใจคิด ทางนี้เป็นทางที่ดีที่สุด เป็นหนทางให้เรื่องทุกอย่างจบลง ไม่มีใครเจ็บนอกจากเธอเพียงคนเดียว ความเจ็บปวดที่จะอยู่ในความรู้สึกและหัวใจของเธอตราบนานเท่านาน

วิตโตริโอมองร่างเชลยสาวที่เดินออกไปจากห้อง ความรู้สึกของเขานั้นบอกไม่ถูก เจ็บเมื่อเห็นเธอเดินจากไป เจ็บเมื่อได้ยินคำพูดตัดรอน เจ็บเมื่อเห็นรอยยิ้มบางๆ ที่เธอมอบให้ก่อนจะจากลา ทุกย่างก้าวที่ปรางค์รวีเดินจากไปนั้น เหมือนมีหนามแหลมคมย้ำพุ่งด้วยความเร็วสูงทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจ เจ็บจนเขาต้องเบือนหน้าหนีภาพที่เธอเดินออกไปจากห้อง หากแต่ในใจของเขานั้นบอกกับตัวเองว่า ไม่มีทางที่จะปล่อยปรางค์รวีหลุดมือไป เส้นขนานน่ะหรือ ไม่มีทาง เขาจะหักมุมของเส้นขนานให้เส้นทางของเขาและเธอมาบรรจบกันอีกครั้งให้ได้หลงลืมไปว่าตอนนี้เขามีหญิงสาวที่แสนดีอีกคนรอคอยเขาอยู่เช่นกัน

ปรางค์รวีก้าวเดินอย่างมั่นคง แม้ว่าภายในใจจะอาบไปด้วยความเสียใจ ความเจ็บปวดรวดร้าว หม่นเศร้า ความจริงที่ได้รับรู้ในวันนี้ ดับแสงสว่างที่บังเกิดขึ้นในชีวิต หญิงสาวยืนอยู่ในโลกของความมืด หาหนทางให้กับตัวเองไม่ได้ แสงสว่างแสงเดียวที่ส่องอยู่ไกลลิบ ค่อยๆ เดินทางเข้ามาใกล้ ปรางค์รวีตัดสินใจยุติทุกอย่างด้วยตัวของเธอเอง ชายอีกคนคือคนที่เธอรักสุดหัวใจ หญิงอีกคนคือเพื่อนที่เธอรัก ในเมื่อทั้งสองรักกันเธอควรจะเป็นฝ่ายจากไป จากไปแม้หัวใจจะเจ็บเจียนตายก็ตาม