ทัณฑ์รักอสูรร้าย นิยาย บท 53

โรเจอร์ตีหน้ายุ่งเมื่อรู้ข่าวจากลูกน้องว่า ปรางค์รวีเดินทางไปอิตาลีพร้อมกับครอบครัวดิมาร์ชี มันทำให้เขาคาดคิดว่า ผู้หญิงคนนี้ต้องมีความสำคัญกับครอบครัวนี้เป็นอย่างมาก ไม่อย่างนั้นคงไม่พาปรางค์รวีไปอยู่ด้วย

“เรื่องพลิสซิลล่าเอาไว้ก่อน แล้วเรื่องที่ให้จัดการไปถึงไหนแล้ว” เขาเปลี่ยนเรื่อง เรียงลำดับความสำคัญ

“ใกล้จะเรียบร้อยแล้วครับ คนของเราทางโน้นบอกว่า ลงมือได้ในคืนพรุ่งนี้ครับ” ลาโอ้ตอบผู้เป็นนายทางโทรศัพท์

“เตรียมการให้พร้อมนะ มันต้องระวังตัวมากขึ้นกว่าเดิมแน่ เอาให้ราบเลยนะ ให้สาสมกับที่มันทำกับฉันไว้” โรเจอร์เดินทางกลับไปอิตาลีคืนนี้ และคืนนี้วิตโตริโอต้องรู้จักกับคำว่าสูญเสียและหายนะ เหมือนกับที่มาเฟียเลือดร้อนฝากรอยแค้นไว้ให้เขา

“ครับเจ้านาย” ลาโอ้รับคำ

“อีกอย่างอย่าลืมเอาของฝากมาให้ฉันด้วยนะ” โรเจอร์หันมาบอกลาโอ้ก่อนจะเดินตรงไปที่รถยนต์ ลาโอ้พยักหน้ารับคำ ของฝากที่เจ้านายบอกก็คือเครื่องเพชรที่อยู่ในร้านดิมาร์ชี จิวเวลลี่

คืนนี้ลาโอ้ไม่รู้หรอกว่าคำว่าหายนะนั้นจะบังเกิดกับฝ่ายใด แต่ที่ลาโอ้รู้เพียงว่าบุญคุณต้องทดแทน แค้นต้องชำระเท่านั้น

โรเจอร์นั่งมองภาพถ่ายของมาเรีย ในภาพถ่ายมาเรียกำลังส่งยิ้มให้เขา เป็นรอยยิ้มที่เขาไม่เคยลืม โรเจอร์รักมาเรียมาก รักมากก็แค้นมาก เขาจึงทำทุกอย่างให้คนที่เป็นตัวต้นเหตุของการเสียชีวิตของน้องสาว ย่อยยับไปต่อหน้า เขาถึงจะสะใจและหายแค้น

“รอก่อนนะคนดีของพี่ อีกไม่นานพี่จะส่งไอ้วิโตไปรับใช้น้องบนสวรรค์” โรเจอร์พูดกับภาพถ่ายในมือ อีกไม่นานวิตโตริโอต้องตายทั้งเป็น เขาจะทำให้วิโตริโอรู้ว่าความเจ็บปวดจากการสูญเสียคนที่ตนรักเป็นอย่างไร

..................

ลาโอ้ดึงหมวกไหมผมอำพรางใบหน้า ให้สัญญาณมือกับลูกน้องที่ตามมาด้วย ทั้งหมดย่องเข้าไปในร้านเพชรชื่อดัง หยิบกุญแจมาไขอย่างชำนาญ ตัดสัญญาณกันขโมยด้วยรหัสที่ลาโอ้จำได้ขึ้นใจ จากนั้นลาโอและพวกเดินเข้าไปในห้องด้านใน

ทั้งหมดยืนอยู่หน้าตู้เซฟขนาดใหญ่ ลาโอ้กดรหัสเปิดเซฟอย่างคล่องแคล่ว ประตูเซฟเปิดออกเมื่อรหัสที่กดถูกต้อง มือหนาของลาโอ้เปิดประตูเซฟออกกว้าง เขายิ้มอยู่ภายใต้หมวกไหมพรมที่คลุมใบหน้า ก่อนที่ทั้งหมดจะกวาดเครื่องเพชรนับร้อยรายการใส่กระเป๋าของแต่ละคนที่เตรียมมา จากนั้นลาโอ้ได้ทิ้งรอยจารึกไว้ด้วยการทำลายข้าวของที่อยู่ในร้านจนไม่สามารถใช้การได้

“เรียบร้อยครับนาย”

ลาโอ้พูดกับปลายสายอีกครั้งเมื่องานทุกอย่างเสร็จสิ้น ภายในระยะเวลาไม่ถึงห้านาที เครื่องเพชรที่อยู่ในร้านมีมูลค่ามากกว่าหนึ่งพันล้านบาท นอนสงบนิ่งอยู่ในกระเป๋าของลาโอ้และพวก ก่อนที่ทั้งหมดจะแยกย้ายกันไปคนละทิศทาง

...................

วิตโตริโอยืนอยู่หน้าประตูห้องนอนของกมลเนตร เขายืนนิ่งอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจเคาะประตู เมื่อคืนเขาคิดทบทวนเรื่องราวทั้งหมด เขาต้องเปิดใจพูดคุยกับกมลเนตรให้รู้แจ้ง หากเรื่องที่มาลีพูดเป็นเรื่องจริง กมลเนตรและฟรานซิสโกมีใจให้กัน เรื่องทุกอย่างจะเป็นไปในทิศทางที่ดีขึ้น ไม่มีใครต้องลำบากใจในเรื่องราวของความรักหลายเศร้าอีกต่อไป

“พี่วิโต” กมลเนตรเอ่ยชื่อผู้มาเยือน

“พี่เข้าไปได้ไหม” เขาถามอย่างสุภาพ

“เชิญค่ะ” กมลเนตรเอ่ยอนุญาต เขามาก็ดีแล้วเธอมีอะไรจะพูดกับเขาอยู่พอดี วิตโตริโอเดินเข้าไปภายในห้องของกมลเนตร โดยไม่รู้ว่ามีสายตาของคนสองคนมองอยู่ด้วยความบังเอิญ

“พี่มีเรื่องอยากจะคุยกับตา” เขาเปิดเรื่อง

“ตาเองก็มีเรื่องจะคุยกับพี่วิโตเหมือนกันค่ะ”

“ตาจะให้พี่พูดก่อนหรือตาจะพูดก่อนดีครับ”

“ไม่ว่าจะเป็นใครพูดก่อน วันนี้เราสองคนก็ต้องรับรู้เรื่องของอีกฝ่าย เพราะฉะนั้นตาให้พี่วิโตพูดก่อนค่ะ” เธอพูดด้วยรอยยิ้ม วันนี้เธอจะต้องบอกเรื่องที่อัดอั้นอยู่ในใจของเธอให้อีกฝ่ายได้รับรู้ วิตโตริโอสูดลมหายใจเข้าและออก ก่อนจะเริ่มพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดและตั้งใจ

“สิ่งที่พี่จะพูดกับตาในวันนี้ พี่ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นตรงไหนดี พี่คิดและทบทวนเรื่องราวทั้งหมดอยู่นาน ชั่งใจอยู่หลายครั้งว่าจะบอกเรื่องนี้กับตาดีหรือเปล่า เมื่อคืนนี้เป็นคืนที่พี่ตัดสินใจแน่นอนแล้วว่าวันนี้พี่ต้องบอกเล่าความจริงให้ตาได้รับรู้ พี่จะบอกตาว่าครั้งหนึ่งพี่เคยทำร้ายผู้หญิงคนหนึ่งให้เจ็บช้ำทั้งทางร่างกายและจิตใจ เธอรักพี่มาก ยอมพี่ทุกอย่างยอมแม้กระทั่งให้พี่ทำร้ายเธอโดยที่เธอไม่ร้องขอพี่สักคำ พี่มีลูกกับเธอด้วย แต่ทว่าอุบัติเหตุทำให้เธอคนนั้นต้องแท้งลูก พี่เข้าใจผิดคิดว่าสาเหตุที่เธอแท้งลูกนั้นเป็นเพราะอยากจะไปหาคนใหม่ พี่บังคับและขู่เข็ญทำร้ายเธอต่างๆ นานาให้เจ็บปวดทั้งกายและใจ”

น้ำเสียงของวิตโตริโอช่างเศร้า และรู้สึกผิดอย่างมากมาย

“จนกระทั่งวันหนึ่งเมฆสีดำกลับสว่างไสว เมื่อพี่รู้ความจริงทุกอย่าง เธอไม่ได้ทำแท้งอย่างที่พี่คิด เธอแท้งลูกอย่างไม่ตั้งใจ ทุกคนที่รู้ความจริงประณามพี่ ต่อว่าพี่ แต่เธอคนนั้นไม่เคยว่าพี่เลยสักคำ เธออภัยและอโหสิให้พี่ทุกอย่าง เรื่องราวความเจ็บปวดไม่ได้มีเพียงเท่านั้น เธอเจ็บยิ่งกว่าเมื่อรู้ว่าพี่เป็นคนรักของเพื่อน เธอเจ็บจนไม่สามารถบรรยายออกมาได้ ความรักที่พี่คิดว่ามีให้ตานั้นมันถ่ายทอดไปให้เธอคนนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ พี่ไม่เคยรู้ตัวเลย มารู้อีกทีเมื่อวันที่เธอเดินจากพี่ไป เพิ่งรู้ว่าหัวใจดวงนี้ทั้งดวงของพี่มอบให้กับปรางค์ ตาคงอยากรู้ว่าเธอคนนั้นคือใคร ผู้หญิงคนนั้นคือปรางค์รวี พี่ขอโทษนะตา พี่ขอโทษ”

“ตาก็ไม่โกรธพี่วิโตเหมือนกันค่ะ เราเปิดใจตอนนี้ดีกว่าเก็บความในใจเอาไว้ เราสองคนต้องพานพบกับคำว่าเจ็บปวด ความรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต ปรางค์กับคุณฟรานโก้ก็เจ็บที่รักคนรักของเพื่อน ตาเองก็เจ็บที่รักคุณฟรานโก้ พี่วิโตก็เจ็บที่รักปรางค์ ทุกคนเจ็บหมด เจ็บเพราะคำว่าเพื่อนที่เชื่อมให้เราทั้งสี่คนจมอยู่กับคำๆ นี้ คำว่าเจ็บปวดร้าวรานใจ” คำพูดของกมลเนตรจริงทุกประการ ทั้งสี่คนเจ็บเพราะรักคนรักของเพื่อน แต่ต่อไปนี้ความรักของทั้งสี่กำลังหาจุดลงเอยได้ในไม่ช้า

“พี่มีเรื่องหนึ่งที่กลุ้มใจ” เขาพูดออกมาหลังจากเคลียร์ปัญหาแน่นอกให้ทุเลาลง แต่มีอีกเรื่องหนึ่งที่เป็นปัญหาใหญ่ “แล้วพี่ก็ต้องการคนช่วยด้วย”

“อะไรคะ” กมลเนตรเอ่ยถาม

“ปรางค์เค้าพยายามไม่พบหน้าพี่ ไล่พี่ทุกครั้งที่พี่พยายามจะชิดใกล้ เพราะปรางค์คิดอยู่เสมอว่าพี่เป็นคนรักของตา ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของตัวเอง เขากลัวตาเจ็บเหมือนกับที่ปรางค์เจ็บ ถ้าพี่เดินเข้าไปบอกปรางค์ว่าตาไม่รักพี่แล้ว แต่รักฟรานโก้ปรางค์คงไม่เชื่อ” เขารู้ว่าต่อให้พูดปากถึงรูหู ปรางค์รวีคงไม่เชื่อเขาอย่างแน่นอน กมลเนตรยิ้ม หญิงสาวรู้ดีว่าจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร

“ตาจะเป็นคนไปพูดกับปรางค์เองค่ะ รับรองว่าปรางค์ต้องเชื่อแน่นอน” กมลเนตรรับคำมั่นใจว่าเธอต้องทำได้อย่างแน่นอน

“เอาอย่างนี้ ตาช่วยพี่ พี่ช่วยตา พี่จะไปบอกฟรานโก้เองว่าหัวใจของพี่มอบให้ใครดีไหม มันจะได้ไม่ต้องอกแตกตายเหมือนพี่ พี่รู้นะว่าฟรานโก้มองตาบ่อยๆ แต่พอพี่มองไปฟรานโก้หลบสายตาทันที”

เขาเองก็สังเกตเห็นเช่นกัน แต่เขาไม่พูดเพราะยังไม่มั่นใจเหมือนตอนนี้

“ตกลงตามนี้ค่ะ ตาจะไปพูดกับปรางค์เดี๋ยวนี้เลย”

“พี่ก็จะไปพูดกับฟรานโก้เดี๋ยวนี้เหมือนกัน” ทั้งสองยิ้มให้กันอย่างมีไมตรี เป็นยิ้มที่จริงใจ ยิ้มอย่างพี่กับน้อง ไม่มีเรื่องชู้สาวเข้ามาเกี่ยวข้อง

“ขอบใจน้องสาวของพี่มากนะที่ช่วยพี่” เขาพูดเมื่อเดินออกมาจากห้อง โดยมีร่างของกมลเนตรเดินตามออกมาด้วย

“ตาเองก็ต้องขอบคุณพี่ชายที่แสนดีเหมือนกันค่ะ ที่ช่วยเหลือน้องสาวคนนี้” วิตโตริโอโอบกอดร่างบางเพียงหลวมๆ กมลเนตรโอบกอดร่างหนาเช่นกัน เป็นอ้อมกอดของพี่กับน้อง

แต่สำหรับอีกสองคนที่มองมายังร่างของหนุ่มสาวที่กอดกันหน้าห้อง หัวใจของฟรานซิสโกกับปรางค์รวีร้าวราน เจ็บเกินกว่าที่จะยืนดูต่อไปได้ เขาและเธอรีบเดินเข้าไปในห้องของตัวเองทันที เพื่อหนีภาพหวานบาดตาบาดใจ