ทั่วทั้งใต้หล้าข้ายอมสยบเพียงนาง นิยาย บท 1

บทที่ 1 ขอพรกับดาวตก

ณ แดนเทพอันศักดิ์สิทธิ์

มหาเทพหวงหลงนั่งหรี่ตาเล็งศิลาเทวะธาตุหลายลูกในกล่องด้วยสีหน้าคร่ำเครียด ครุ่นคิดว่าจะหยิบศิลาลูกไหนขึ้นมาดีดใส่ศิลาของอีกฝ่ายเพื่อทำแต้มตีเสมอ

คู่ต่อสู้ที่นั่งอยู่ตรงข้ามมีใบหน้างดงามราวอิสตรี เอนกายอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน พิงหมอนอิงใบใหญ่บนตั่ง อากัปกิริยาค่อนไปทางเกียจคร้าน

มือขาวหมุนจอกสุราดอกท้อหยกพันปี ส่งกลิ่นหอมกรุ่นละมุนไปทั่วสวนลอยฟ้า ณ ตำหนักของมหาเทพหวงหลง ริมฝีปากหยักสีลูกท้อสุกเหยียดยิ้มยียวน เอื้อนเอ่ยเย้ยหยันฝีมือดีดลูกแก้วของสหายรัก

"ท่านจะเลือกศิลาอีกนานเท่าใด หวงหลง ข้ารอจนรากจะงอกอยู่แล้ว สู้ไม่ได้ก็ยอมแพ้เสียเถิด ดันทุรังไปก็เปล่าประโยชน์"

"เฮอะ! สงครามยังไม่จบ อย่าเพิ่งนับศพทหาร ชิงหลง รอบนี้ข้าไม่แพ้เจ้าแน่!" มหาเทพหวงหลงแค่นเสียง ใบหน้าหล่อเหลาราวหยกสลักดูยุ่งเหยิง ตัดสินใจหยิบก้อนศิลา ซึ่งกำลังเปล่งแสงเรืองรองสีขาวสลับดำออกมาจากกลางกล่องถือไว้ในมือ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดพรายที่มุมปาก

"เพ้ย! แบบนี้ขี้โกงกันนี่หวงหลง! ท่านจะเอาศิลาเทวะธาตุลูกนั้นออกมาใช้ไม่ได้นะ!" เสียงคัดค้านของมหาเทพชิงหลงดังขึ้นทันที หลังประจักษ์แก่สายตาว่า สหายรักเลือกหยิบศิลามหาเทวะธาตุออกมาใช้ต่อกร

"ไม่ได้มีกฎข้อไหนห้ามไว้นี่ เจ้าเตรียมตัวรับความพ่ายแพ้เสียเถอะชิงหลง ฮ่าๆๆ"

ทว่าในชั่วขณะที่มหาเทพหวงหลงเตรียมง้างนิ้วดีดเต็มแรงอยู่นั้น เสียงหวานล้ำทรงพลังของมหาเทวีเฟิ่งหนี่ว์ ก็ดังขึ้นขัดจังหวะการตัดสินแพ้ชนะในศึกดีดลูกแก้วครั้งนี้เสียก่อน

"ท่านพี่อยู่ไหนเจ้าคะ น้องกลับมาแล้วเจ้าคะ!!!"

มหาเทวีที่พึ่งออกจากกักตน ส่งเสียงถามหาพระสวามีทันทีเมื่อมาถึงตำหนัก

มหาเทพหนุ่มรูปงามทั้งสองสะดุ้งเฮือก ลนลานเก็บศิลาเทวะธาตุใส่กล่อง หากมหาเทวีรู้ว่าพวกเขากำลังเล่นพนันดีดลูกแก้ว โดยใช้ศิลาเทวะธาตุเป็นอุปกรณ์ และมีสุดยอดสุราทิพย์ของนางเป็นของเดิมพันล่ะก็…ไม่อยากจะคิดถึงผลที่ตามมา

ไหนว่าจะกักตนห้าร้อยปี! นี่พึ่งผ่านไปสี่ร้อยกว่าปีเอง!!

หากแต่สิ่งที่ทำให้มหาเทพทั้งสองต้องประหลาดใจ ไม่ได้หยุดลงเพียงแค่นี้

ศิลาเทวะธาตุสีขาวดำ หรือก็คือ ศิลามหาเทวะธาตุหยินหยาง ศิลาธาตุอันทรงพลังที่สุด ซึ่งถือเป็นไม้ตายสำคัญที่มหาเทพหวงหลง ยอมงัดออกมาใช้เพื่อเผด็จศึกครั้งนี้ จู่ๆ ก็เปล่งแสงสว่างจ้า กลิ้งหล่นจากโต๊ะพลัดตกจากขอบระเบียงสวนลอยฟ้า ร่วงลงสู่ภพเบื้องล่าง หายวับไปต่อหน้าต่อตามหาเทพแสนซุกซนทั้งสอง

"ม่ายยยย…!!!"

ภพมนุษย์ มหาพิภพทงเทียนเหอ

อาณาจักรอู๋ซาง

บนกองฟางสูงไม่ห่างจากบ้านหลังเล็กริมทุ่งนามากนัก เด็กหญิงวัยเก้าหนาวผู้มีหน้าตาน่ารักราวตุ๊กตา องคาพยพทั้งห้าบนใบหน้าได้รูปสมบูรณ์แบบ

หากแต่ความงามที่พึงมี กลับถูกปานสีชาดรูปเปลวเพลิงขนาดใหญ่ พาดอยู่บนแก้มด้านซ้ายยาวไปจนถึงขมับ เบียดบังลดทอนความสมบูรณ์แบบไปหลายส่วน

ทว่ามีสิ่งหนึ่งซึ่งทำให้ทุกคนต่างเอ็นดูนางยามพบหน้า นั่นคือดวงตาดอกท้อกลมโตไร้เดียงสา สุกสกาวเจิดจรัสประหนึ่งอัญมณีเม็ดงามล้ำค่า

ใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือกอบของ หวังลี่ถิง แหงนมองเหล่าดวงดาราที่กำลังทอแสงระยิบระยับบนท้องฟ้ายามราตรีอย่างเหม่อลอย

ภายในใจของเด็กหญิงตัวน้อย เพียรคิดว่าไยจนป่านนี้ พลังธาตุของนางถึงยังไม่ตื่นขึ้นมาเหมือนเด็กคนอื่นๆ ในครอบครัวเสียที ทั้งที่บิดาและมารดาต่างก็มีพลังธาตุด้วยกันทั้งคู่

…เพียงแต่มารดาของหวังลี่ถิงได้จากโลกนี้ไปตอนที่เด็กหญิงมีอายุได้ห้าหนาว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน