ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 101

บทที่ 101 พวกเขาสามีภรรยานี่จะร้ายเกินไปแล้ว

เธอไม่มีทางปล่อยเวินลั่วฉิง เธอจะทำลายชื่อเสียงของเวินลั่วฉิง ทำให้เธอรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น

ริมฝีปากของเย่ซือฉุนกระตุกอย่างรุนแรง พวกเขาสองสามีภรรยานี่ร้ายไม่แพ้กันเลยจริง ๆคุณหนูเวินคนนี้พูดจาทิ่มแทงเฉียวหยูหนานอย่างเคียดแค้น หลังจากนั้นพี่เขาก็เอามีดเล่มนั้นทิ่มแทงเข้าไปอย่างไร้ปรานี มันน่าโมโหจริง ๆ!!

“ทำไมถึงแกพูดจาแบบนี้?” คุณย่าเย่คาดไม่ถึงว่าเหตุการณ์ต่าง ๆ จะเปลี่ยนไปเป็นเช่นนี้ เมื่อเธอเห็นท่าทีของเย่ซือเฉินที่มีต่อเวินลั่วฉิงแล้วยิ่งโกรธจนแทบจะกระอักเลือด

หลานเธอสมบูรณ์แบบขนาดนี้ จะโง่ถึงขนาดที่จะได้รับผลกระทบเช่นนี้ได้อย่างไรกัน?

ไม่ เธอจะไม่มีวันยอมเด็ดขาด

หรือว่า นี่จะเป็นความอิจฉาของแม่สามีที่เห็นลูกสะใภ้เป็นศัตรูโดยธรรมชาติ อย่างที่เขาว่ากันในนิทาน!!

“ฉันพูดอะไรผิดงั้นเหรอคะ?” เวินลั่วฉิงหันไปถามคุณย่าเย่ และกะพริบตาอย่างไร้เดียงสา

“แก...” เมื่อคุณย่าเย่เห็นหน้าไร้เดียงสาของเวินลั่วฉิงแล้วก็ยิ่งรู้สึกอารมณ์เสีย แต่ในเวลานี้เธอกลับพูดอะไรไม่ออก ประโยคที่เวินลั่วฉิงพูดไปเมื่อครู่ มันไม่มีคำพูดไหนเลยที่ต่อต้านเฉียวหยูหนานโดยตรง

“คุณย่าเย่ อย่าโมโหไปเลยค่ะ วันนี้เป็นงานเลี้ยงของบ้านพวกคุณ อย่าเสียอารมณ์เพราะฉันเลยค่ะ งั้นเดี๋ยวฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ” เฉียวหยูหนานฉลาดจริง ๆ คราวนี้เธอรู้ดีว่าการที่เธอกลับไปจะเป็นทางเลือกที่ฉลาดที่สุด

หากเธอกลับตอนนี้ มันจะทำให้คุณย่าเย่รู้สึกผิดต่อเธอ แต่จะทำให้เวินลั่วฉิงยิ่งรังเกียจเธอ

และแน่นอนว่า การที่เธอกลับตอนนี้ ก็จะทำให้เธอยิ่งมีสติตอนอยู่ต่อหน้าเย่ซือเฉิน และจะได้ภาพที่เห็นอกเห็นใจ

ในอนาคต เธอจะได้มีโอกาสอื่น ๆ ตอนอยู่ต่อหน้าเย่ซือเฉิน

“หยูหนาน เธอ...” คุณย่าเย่ลุกขึ้นยืนตาม ใบหน้าของเธอมีคำขอโทษอยู่เล็กน้อย

“คุณย่าเย่ คุณไม่ต้องส่งฉันหรอกค่ะ” เฉียวหยูหนานรีบพูดตัดบทคุณย่าเย่ ในสถานการณ์แบบนี้ เธอไม่ต้องการให้มีปัญหาอื่น ๆ เข้ามาเพิ่ม เธอไม่สามารถปล่อยให้เย่ซือเฉินรู้สึกไม่พอใจกับเธออีกเด็ดขาด

“พี่ซือเฉิน ขอให้พวกคุณมีความสุขกับการแต่งงานนะคะ ฉันจะไม่รบกวนพวกคุณแล้วค่ะ” เฉียวหยูหนานพูดกับเย่ซือเฉินอย่างจริงใจถึงที่สุด เมื่อเธอพูดจบ ก็ไม่มีใครหยุดเธออีก เธอเดินหันหลังและจากไปอย่างรวดเร็ว

ใบหน้าของเย่ซือเฉินแสดงอารมณ์ออกมาไม่มากนัก

เมื่อคุณย่าเย่มองไปที่เวินลั่วฉิง ก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจ และรังเกียจเธอมากขึ้น

ภายในใจของเวินลั่วฉิงยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย เฉียวหยูหนานนี่ฝีมือดีจริง ๆ

เย่ซือฉุน มองไปที่เวินลั่วฉิงอยู่แวบหนึ่ง และยกมุมปากขึ้นมาเล็กน้อย จู่ ๆ เขาก็รู้สึกว่าพี่สะใภ้ของเขาน่าสนใจมาก!!

แม้ว่าคุณย่าเย่จะไม่พอใจเวินลั่วฉิงเป็นอย่างมาก แต่ว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าเย่ซือเฉินแล้ว มันก็แน่นอนอยู่แล้วว่าเธอไม่สามารถที่จะหาเรื่องเวินลั่วฉิงโดยที่ไม่มีเหตุผลได้

เมื่อคุณปู่เย่นึกถึงความสัมพันธ์ระหว่างเวินลั่วฉิงและบริษัทเว้ยคังแล้ว ก็ไม่ได้พูดอะไรแย่ ๆ ออกมาอีก

ดังนั้น ระหว่างทานอาหารมื้อนั้น สถานการณ์จึงค่อนข้างสงบ

หลังจากที่รับประทานอาหารเย็นเสร็จ เย่ซือเฉินถูกคุณปู่เย่เรียกเข้าไปคุยในห้องสมุด

คุณย่าเย่มองเวินลั่วฉิงยังไงก็รู้สึกขัดตา เพื่อที่จะให้พ้นสายตา เธอจึงกลับไปที่ห้องทันที

ทั้งห้องโถงจึงเหลือเพียงแค่เวินลั่วฉิงและเย่ซือฉุน

“พี่สะใภ้ใหญ่ พี่แกล้งโง่อยู่สินะครับ?” จู่ ๆเย่ซือฉุนเดินเข้ามาใกล้ ๆ ตัวเวินลั่วฉิง ลงนั่งอยู่ข้าง ๆ และถามขึ้นมา

เวินลั่วฉิงมองไปที่เขา ยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไร

เย่ซือฉุน “...”

เขาคิดว่าคำถามของเขา ไม่ว่าเธอจะตอบหรือไม่ เขาก็มองอะไรบางอย่างออกอยู่แล้ว แต่รอบยิ้มของเธอมันหมายความว่ายังไงกันนะ?

แน่นอนว่า มันยังเป็นวิธีง่าย ๆ ที่จะช่วยแก้ไขปัญหาจากเย่ซือฉุนได้อีกด้วย

เย่ซือเฉินเดินออกมาจากห้องสมุด เมื่อลงไปข้างล่าง เขาก็เห็นเวินลั่วฉิงกำลังนั่งเล่นเกมกับเย่ซือฉุนอยู่ตรงโซฟา ทั้งสองคนนั่งชิดกันมาก แถมเย่ซือฉุนยังโน้มตัวไปหาเธออีก อีกนิดก็จะแปะทับตัวเธอแล้ว

“เร็ว พี่เร็วหน่อย...” เย่ซือฉุนตะโกนออกมาเสียงดัง น้ำเสียงดูรีบร้อนมาก เขาเข้าไปใกล้ข้างหน้าของเวินลั่วฉิง และอยากเล่นแทนเธอใจจะขาด แต่ว่า...

“...ตาย ตายอีกแล้ว” เย่ซือฉุนแทบจะบ้า อารมณ์ของเขาในตอนนี้เกินคำบรรยายใด ๆ

จู่ ๆ เขาก็มีความรู้สึกว่าชีวิตนั้นสิ้นหวัง หัวของเขาอ่อนแรงมากและเอียงพิงไปที่ไหล่ของเวินลั่วฉิง เย่ซือฉุนตอนนี้ช่างดูสิ้นหวังเสียจริง ไม่มีแม้กระทั่งความคิดใด ๆ อยู่ในหัวของเขา

เย่ซือเฉินหรี่ตาลง และรีบเดินลงบันไดไปที่โซฟา เขาดึงเวินลั่วฉิงขึ้นมา จากนั้น เย่ซือฉุนก็ล้มลงบนโซฟา

เวินลั่วฉิงตะลึง ความจริงแล้ว ถึงแม้ว่าเย่ซือเฉินจะไม่ดึงเธอ เธอก็สามารถที่จะหลีกเลี่ยงออกมาเองได้อยู่แล้ว

เย่ซือฉุนเงยศีรษะขึ้น เมื่อเห็นดูสีหน้าหมอง ๆของพี่ใหญ่ ก็ตื่นขึ้นมาทันที เขาต้องการที่จะลุกออกจากโซฟา แต่ว่าอาจจะเป็นเพราะว่าตกใจมากเกินไป เขากลับลุกไม่ขึ้น สุดท้ายก็กลิ้งตกลงมาจากโซฟา

เย่ซือเฉินมองเขาแวบหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เขาโอบกอดเวินลั่วฉิงและเดินจากไป

เวินลั่วฉิงมองออกว่าเย่ซือเฉินอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก แต่ไม่น่าใช่เพราะเย่ซือฉุน แต่เกรงว่าน่าจะรู้สึกไม่สบอารมณ์จากการคุยกับคุณปู่เย่ในห้องสมุด

เย่ซือเฉินไม่ได้พูดอะไร และเธอก็ไม่ได้ถามเยอะด้วย ในระหว่างทางเงียบมาก ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรเลยทั้งสิ้น

เมื่อถึงคฤหาสน์ เย่ซือเฉินไม่ได้เข้าไป เขาเพียงปล่อยให้เวินลั่วฉิงลงจากรถ และขับรถออกไป

หลังจากที่เวินลั่วฉิงลงมาจากรถ สีหน้าของเย่ซือเฉินมีความมืดมนและน่ากลัวมากขึ้น

เมื่อนึกถึงคำพูดของคุณปู่เย่ที่พูดกับเขาก่อนหน้านี้ในห้องสมุด แววตาของเขาก็เต็มไปด้วยความเฉยเมย...