ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1055

เวินลั่วฉิงเป็นคนช่างสังเกต แม้ว่าตอนนี้จะอยู่ค่อนข้างไกลกัน แม้ว่าสถานการณ์แบบนี้ไป๋หยิงจะไม่กล้าอวดดีเท่าไหร่ และพยายามปกปิดอย่างมาก แต่เวินลั่วฉิงก็ยังคงมองออกอยู่ดี

“ไม่ใช่มั้ง?” ฉู่หลิงเอ๋อรู้สึกอึ้งจนเห็นได้ชัด : “เพราะอะไรล่ะ? เป็นถึงเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ทำไมต้องเชื่อฟังหล่อนด้วย? ต่อให้หล่อนมีตำแหน่งสูงส่งอยู่ในองค์กรโกสต์ซิตี้ก็ไม่น่าจะต้องเชื่อฟังนะ”

เวินลั่วฉิงเม้มปากเล็กน้อย และเงียบไปชั่วขณะ เธอก็คิดว่าไม่น่าเป็นไปได้ แต่เธอรู้ดีว่าการวินิจฉัยของตัวเองไม่มีทางผิดพลาด

“ฉิงฉิง แล้วเธอคิดว่าคืนนี้หล่อนจะทำอะไรเธองั้นเหรอ?” ตอนนี้ฉู่หลิงเอ๋อไม่ได้มีท่าทางนึกสนุกอีกแล้ว แต่กลับจริงจังและเคร่งขรึมเหมือนตอนปฏิบัติภารกิจ

องค์กรโกสต์ซิตี้ทำให้เธอไม่กล้าประมาท

เวินลั่วฉิงดวงตาลุกวาวเล็กน้อย จากนั้นก็หันสายตาอย่างกะทันหัน ไปมองไป๋หยิงอีกครั้ง

ตอนนี้ไป๋หยิงกำลังพูดคุยอยู่กับคุณหญิงคนหนึ่ง ไม่รู้ว่ากำลังคุยอะไรกัน ไป๋หยิงยิ้มตลอดเวลา ไม่เห็นสิ่งผิดปกติใด ๆ เลย

แต่ว่า เมื่อครู่เสียงของไป๋หยิงดังไปหน่อย ทำให้เมื่อครู่นี้เวินลั่วฉิงได้ยินเสียงของไป๋หยิง

ดวงตาของเวินลั่วฉิงหรี่ลงเล็กน้อย

“ทำไมเหรอ?” ฉู่หลิงเอ๋อเห็นท่าทางผิดปกติของเวินลั่วฉิง จึงเอ่ยถาม

“ฉันเคยได้ยินเสียงของหล่อนมาก่อน” เสียงของเวินลั่วฉิงค่อนข้างทุ้มต่ำ เสียงของผู้หญิงคนนั้นเธอเคยได้ยินมาก่อน

“เมื่อห้าปีก่อนตอนที่อยู่โรงแรมหล่อนน่าจะเคยพูดให้ได้ยิน? เธอเคยได้ยินเสียงของหล่อนก็ไม่แปลกนี่นา” ฉู่หลิงเอ๋อยังไม่ทันตั้งสติ จึงไม่เข้าใจความหมายของเวินลั่วฉิง

“ไม่ ไม่ใช่เมื่อห้าปีก่อน เมื่อห้าปีก่อนตอนที่อยู่โรงแรมหล่อนจงใจเปลี่ยนเสียงพูด ไม่ได้ใช้เสียงจริง ๆ ของหล่อน” เวินลั่วฉิงพูดด้วยท่าทางมั่นใจเป็นอย่างมาก เมื่อห้าปีก่อนแม้ว่าเธอถูกวางยา แต่เธอสามารถแน่ใจได้ว่าตอนนั้นผู้หญิงคนนั้นจงใจปลอมเสียง

“หล่อนจงใจปลอมเสียงแสดงว่าหล่อนกลัวฉันจะฟังเสียงออกว่าหล่อนเป็นใคร? ฉะนั้นเมื่อก่อนฉันต้องเคยได้ยินเสียงหล่อนแน่นอน” เวินลั่วฉิงครุ่นคิด แล้วเอ่ยเสริมขึ้นมาอีกประโยค

“เธอหมายความว่าเธอไม่เคยเจอหล่อนมาก่อน แต่เคยได้ยินเสียงของหล่อน? นี่มันอะไรกัน?” ฉู่หลิงเอ๋อรู้สึกงุนงง : “ฉิงฉิง เธอทำให้ฉันสับสนงุนงงไปหมดแล้ว”

“ฉันคิดว่า ฉันรู้แล้วว่าหล่อนเป็นใคร” เวินลั่วฉิงแอบถอนหายใจออกมา น้ำเสียงฟังดูซับซ้อนเหลือเกิน

“ใคร?” ฉู่หลิงเอ๋อตาเป็นประกายขึ้นมาทันที : “หล่อนเป็นใคร? แล้วแค้นอะไรเธอ?”

เวินลั่วฉิงหลุบตาลงเล็กน้อย ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่ ถึงได้เงียบไปชั่วขณะ

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉู่หลิงเอ๋อเห็นเธอเป็นแบบนี้ ดังนั้นฉู่หลิงเอ๋อจึงไม่ได้ซักไซ้อะไรอีก

“ฉิงฉิง ให้ฉันไปสืบดูหน่อยไหม ดูสิว่าผู้หญิงคนนั้นตั้งใจจะทำอะไร?” ฉู่หลิงเอ๋อชอบเรื่องสนุกอยู่แล้ว แต่เรื่องที่เป็นการเป็นงานเธอก็ไม่ประมาทเลินเล่อเด็ดขาด

“ไม่ต้องหรอก เธอไปสืบก็คงสืบอะไรไม่ได้” เวินลั่วฉิงส่ายหน้า มองไปทางฉู่หลิงเอ๋อ : “วันนี้แขกมากขนาดนั้น เวลาสั้น ๆ สืบอะไรไม่ได้หรอก อีกอย่างผู้หญิงคนนี้ถนัดหลอกใช้คนอื่น ไม่มีใครรู้ว่าแผนการต่อไปของหล่อนจะหลอกใช้ใครอีก”

“แล้วพวกเราจะไม่ทำอะไรกันเลยเหรอ รอให้หล่อนมาทำร้ายเธอเนี่ยนะ?” ฉู่หลิงเอ๋อนัยน์ตาลุกวาวเล็กน้อย : “นี่ไม่ใช่สไตล์ของเธอเลยนะ และก็ไม่ใช่สไตล์ของฉันด้วย”

วันนี้เป็นงานเลี้ยงของเว้ยคัง เวินลั่วฉิงไม่อยากทำลายงานเลี้ยงของเว้ยคัง

“แล้วจะรออะไรอีกล่ะ? ไปสิ” ฉู่หลิงเอ๋อเข้าใจความหมายของเวินลั่วฉิงดี ก็แค่ข่มขู่ยัยร้ายลึกคนนั้นไม่ใช่เหรอ? สำหรับเธอถือเป็นเรื่องที่ง่ายมาก

เวินลั่วฉิงเดินไปทางคุณนายเหว้ย ทันที ขณะที่ไป๋หยิงพาเฉิงโหรวโหรวเดินมาตรงหน้าคุณนายเหว้ย เวินลั่วฉิงก็เดินมาอยู่ข้าง ๆ คุณนายเหว้ยพอดี

ไป๋หยิงเห็นเวินลั่วฉิงเข้ามากะทันหัน ก็อึ้งไปอย่างเห็นได้ชัด รู้สึกคาดไม่ถึงอยู่บ้าง และเธอก็ไม่ค่อยเข้าใจถึงเจตนาของเวินลั่วฉิงที่จู่ ๆ ก็เดินเข้ามาแบบนี้

แต่เธอนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้เวินลั่วฉิงไม่เคยเห็นรูปร่างหน้าตาจริง ๆ ของเธอมาก่อน จึงรู้สึกโล่งใจ จากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดว่า : “คุณนายเหว้ย คนนี้คือเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ของพวกเราค่ะ”

“หลายวันก่อนฉันก็ได้ยินเรื่องที่องค์กรโกสต์ซิตี้รับตัวเจ้าหญิงคนหนึ่งกลับมา เจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้มาร่วมงานเลี้ยงบริษัทเว้ยคังของพวกเรา นับว่าเป็นเกียรติของเว้ยคัง” คนที่เข้ามาหาเป็นแขก อีกทั้งยังเป็นถึงเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ คุณนายเหว้ยจึงเสียมารยาทใส่ไม่ได้อยู่แล้ว

ขณะที่คุณนายเหว้ยพูดก็ได้หันไปมองเฉิงโหรวโหรว ใบหน้าไม่ได้ดูผิดปกติเท่าไหร่ แต่ในใจกลับรู้สึกสงสัยอยู่บ้าง เธอเคยได้ยินลูกชายพูดถึงเรื่องราวขององค์กรโกสต์ซิตี้ ลูกชายบอกว่าหัวหน้าขององค์กรโกสต์ซิตี้ยอดเยี่ยมมาก แต่เจ้าหญิงคนนี้ดูแล้วก็ไม่เห็นจะมีดีสักเท่าไหร่เลย

แน่นอนว่า เจอหน้ากันครั้งแรกคุณนายเหว้ยไม่รู้จักนิสัยใจคอของเจ้าหญิงคนนี้ว่าเป็นยังไงอยู่แล้ว แต่เจ้าหญิงคนนี้สายตาดูลอกแลกตลอดเวลา แสดงว่าเจ้าหญิงคนนี้กระวนกระวายใจ และไม่มีความมั่นใจในตัวเองมาก ๆ

แน่นอน ในสถานการณ์เช่นนี้คุณนายเหว้ยไม่มีทางพูดอะไรมากหรอก

“คุณนายเหว้ยเกรงใจเกินไปแล้วค่ะ” เฉิงโหรวโหรวพยักหน้าอย่างมีมารยาทให้คุณนายเหว้ยเล็กน้อย จากนั้นสายตาของเฉิงโหรวโหรวก็หันไปทางเวินลั่วฉิง : “เมื่อครู่เห็นคุณนายเหว้ยออกหน้าแทนคุณเวินคนนี้ ไม่ทราบว่าคุณนายเหว้ยเป็นอะไรกับคุณเวินคนนี้เหรอคะ?”

เฉิงโหรวโหรวนึกถึงเมื่อครู่นี้ที่คุณนายเหว้ยปกป้องเวินลั่วฉิง ในใจก็เป็นกังวลตลอดเวลา จนสุดท้ายก็อดไม่ได้ เลยถามหยั่งเชิง!!