ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1078

“มู่หรง……”อันที่จริงไม่ต้องแจ้งความ เธอก็มีวิธีพิสูจน์ในสถานที่นี้ เธอแค่รอให้ผู้ชายคนนี้เผยกระบวนท่าทั้งหมดก็เท่านั้นเอง จากนั้นก็จัดการทีเดียวรวด

แน่นอน เวินลั่วฉิงก็เข้าใจว่า หากตำรวจเข้าแทรก ทุกอย่างจะยิ่งราบรื่นขึ้น ถึงเวลาก็จะเป็นผลดีกับเธอมากขึ้น

แน่นอน เวินลั่วฉิงยิ่งรู้ว่า ถึงแม้เธอจะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ได้สำเร็จ แต่ก็ยังคงมีคนกระจายข่าวนี้ไม่น้อยเหมือนกัน ซึ่งเมื่อทางตำรวจมาจัดการ ถึงเวลาคนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็ไม่กล้าพูดส่งเดชแล้ว

“ฉิงฉิง วันนี้ผมไม่เพียงแต่ทำเพื่อคุณเท่านั้น มีคนกล้าก่อกวนในงานเลี้ยงของตระกูลเหว้ยของผม หากปล่อยไปอย่างนี้ ผมมู่หรงดัวหยางจะดำเนินชีวิตต่อไปอย่างไร？”มู่หรงดัวหยางตัดบทเวินลั่วฉิง เห็นได้ชัดว่าท่าทีมู่หรงดัวหยางนั้นแน่วแน่มาก

“ฉิงฉิง หนูไม่ต้องสนใจ ให้หยางหยางจัดการเรื่องนี้เอง”ท่าทางของคุณนายเหว้ยก็ชัดเจนมาก

เวินลั่วฉิงจึงไม่ได้พูดอะไรมากอีก เพียงแต่หัวใจของเธอรู้สึกอบอุ่นเท่านั้นเอง

ไป๋หยิงที่เดิมทีอยู่ด้านหน้าเพื่อยุแยง ไม่รู้ว่าถอยไปอยู่ด้านหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะไป๋หยิงรู้ดีกว่าใครอื่น หากเรื่องนี้ตำรวจสืบความจริงเจอ แผนการเธอก็จะจบสิ้นทั้งหมด

ตอนนี้เธอปล่อยให้เรื่องสาวมาถึงตัวเองไม่ได้เด็ดขาด โชคดีที่เธอไม่ใช่คนสั่งการในเรื่องนี้ ผู้ชายคนนี้ไม่รู้จักเธอ

“ตอนนี้ทำยังไงดี？หากแจ้งความแล้วจะสืบได้ไหม？จะสาวมาถึงพวกเราหรือเปล่า？”หลังฝูงชน เฉิงโหรวโหรวกระวนกระวายอย่างเห็นได้ชัด เธอพยายามระงับเสียงให้เบาลงที่สุด แต่ก็ไม่อาจปิดบังความกังวลในน้ำเสียงได้เลย

“คุณกลัวอะไร？พวกเราสองคนไม่ได้ออกหน้าสั่งการเรื่องนี้ซะหน่อย คนในเมืองจิ๋นเป็นคนจัดการ ถึงแม้ตำรวจจะสืบความจริงได้ แต่ก็ไม่สาวมาถึงพวกเราหรอก คุณใจเย็นหน่อยได้ไหม ท่าทางคุณอย่างนี้จะทำให้คนเห็นสงสัยได้”เดิมทีไป๋หยิงก็รู้สึกหงุดหงิดมากอยู่แล้ว เมื่อเห็นใบหน้าเฉิงโหรวโหรวที่ตื่นตระหนกเช่นนี้ก็ยิ่งหงุดหงิดจนอยากกระอักเลือด

“จริงเหรอ？ไม่สาวมาถึงพวกเราแน่นะ？”เฉิงโหรวโหรวได้ยินคำพูดของไป๋หยิงก็รู้สึกเบาใจเล็กน้อย แต่ความตึงเครียดและความกังวลบนใบหน้ายังคงเด่นชัดเจนเดิม

“คุณยังไม่ได้แตกตื่น ไม่ต้องกระวนกระวาย คุณต้องแกล้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ขอเพียงคุณไม่เผยพิรุธเองก็ไม่มีใครสืบมาถึงตัวคุณ”ไป๋หยิงเห็นท่าทางของเฉิงโหรวโหรวก็แทบอยากจะถีบเฉิงโหรวโหรวออกไปจริงๆ

“ฉัน ฉันกลัว ฉันกังวล ดังนั้นฉันแสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นไม่ได้”เฉิงโหรวโหรวเติบโตมาจากชนบท ทั้งยังเป็นชีวิตที่ไม่ได้กินนอนอยู่ดี ในแต่ละวันยังต้องกังวลว่าจะถูกตีหรือไม่ ตั้งแต่เด็กเฉิงโหรวโหรวจึงไม่เคยเห็นงานใหญ่โตอะไรมาก่อน

ดังนั้น เธอไม่รู้วิธีเสแสร้งเลยสักนิด เมื่อเจอเหตุการณ์ก็กระวนกระวายทันที สถานการณ์เช่นนี้ลำพังคำพูดของไป๋หยิงสองสามประโยค จึงไม่อาจชักจูงเธอได้

ยิ่งไปกว่านั้น เวลานี้ในใจไป๋หยิงก็ร้อนรนมาก ไม่มีเจตนาปลอบใจเฉิงโหรวโหรวจริงๆ

“มีอะไรให้คุณกลัวกัน คุณเป็นถึงองค์หญิงองค์กรโกสต์ซิตี้ ถึงแม้จะสืบมาถึงตัวคุณ ใครจะกล้าทำอะไรกับองค์หญิงองค์กรโกสต์ซิตี้？ไป๋หยิงจ้องเขม็งเธอหนึ่งครั้ง พยายามข่มอารมณ์เหี้ยมเกรียมไว้

เฉิงโหรวโหรวได้ยินคำพูดของไป๋หยิงก็รู้สึกโล่งอกไม่น้อย ใช่สิ ตอนนี้เธอเป็นองค์หญิงองค์กรโกสต์ซิตี้ ไม่มีใครไม่ยำเกรงบารมีขององค์กรโกสต์ซิตี้ ดังนั้นไม่มีใครกล้าทำอะไรกับองค์หญิงองค์กรโกสต์ซิตี้หรอก

“และอีกอย่าง คุณเป็นองค์หญิง องค์กรโกสต์ซิตี้ต้องปกป้องคุณอยู่แล้ว ต้องไม่ปล่อยให้เรื่องมาแดงมาถึงคุณหรอก ดังนั้นคุณวางใจได้เลย”ไป๋หยิงรู้สึกดูแคลนเฉิงโหรวโหรวยิ่งนัก แต่เธอยังต้องหลอกใช้สถานะของเฉิงโหรวโหรวอยู่ ดังนั้นเธอจึงต้องอดทนอธิบายให้เฉิงโหรวโหรวฟัง

“พวกเขาจะปกป้องฉันจริงๆเหรอ？แต่ตอนที่พวกเราไปหาพวกเขา ท่าทีพวกเราไม่ค่อยต้อนรับฉันเท่าไหร่เลยนะ”เฉิงโหรวโหรวเบะปาก เธอนึกถึงภาพหลังจากที่มาถึงเมืองจิ๋นแล้วไปหาคนขององค์กรโกสต์ซิตี้ในเมืองจิ๋น

คนพวกนั้นรู้ว่าเธอเป็นองค์หญิงองค์กรโกสต์ซิตี้แล้วก็ไม่ได้กระตือรือร้นที่จะต้อนรับขับสู้เท่าที่เธอคิด

เมิ่งหรานที่เป็นหัวหน้าสาขาเมืองจิ๋นขององค์กรโกสต์ซิตี้ไม่ได้พบหน้าเธอด้วยซ้ำ แค่สั่งให้ลูกน้องมาพบเธอเท่านั้น

ตอนที่เธอแจ้งแผนการ คนนั้นก็แค่รับปากหนึ่งคำอย่างเรียบเฉย ไม่ได้พูดเรื่องอื่นเลย

นึกมาถึงจุดนี้ไป๋หยิงก็รู้สึกเบาใจบ้าง

เฉิงโหรวโหรวได้ยินไป๋หยิงวิเคราะห์จัดแจงก็ไม่มีทีท่ากระวนกระวายใจเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว

“แผนการครั้งนี้ของพวกเราถือว่าล้มเหลวใช่ไหม？เสียดายที่จัดการเวินลั่วฉิงไม่ได้”เฉิงโหรวโหรวมองเวินลั่วฉิงอีกครั้ง แววตาเผยความไม่พอใจหลายส่วนอย่างเด่นชัด“ทำไมคนตระกูลเหว้ยต้องปกป้องเวินลั่วฉิงขนาดนี้ด้วย？พวกเขามีสิทธิ์อะไรที่ปกป้องเวินลั่วฉิงขนาดนี้？เวินลั่วฉิงมีดีอะไรกันแน่？”

เรื่องนี้ไป๋หยิงก็ไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง เธอก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมีคนมากมายปกป้องเวินลั่วฉิง

เย่ซือเฉิน คนตระกูลถัง ตอนนี้ยังมีคนตระกูลเหว้ยเพิ่มขึ้นหนึ่งคน เวินลั่วฉิงถือสิทธิ์อะไรที่ทำให้ทุกคนปกป้องเพียงนี้

ถือสิทธิ์อะไร？！

“วางใจเถอะ วันหลังยังมีโอกาส”ไป๋หยิงขบฟันแน่น น้ำเสียงโหดร้ายหลายส่วนอย่างเด่นชัด ถึงแม้แผนการครั้งนี้จะล้มเหลว เธอก็ไม่มีทางปล่อยเวินลั่วฉิงไปเด็ดขาด

ขอเพียงเฉิงโหรวโหรวคือเจ้าหญิงองค์กรโกสต์ซิตี้ ขอเพียงเฉิงโหรวโหรวฟังเธอ เธอก็ไม่เชื่อว่าจะไม่มีโอกาสทำลายเวินลั่วฉิง

“ก่อนหน้านี้คุณบอกว่าเวินลั่วฉิงชอบเย่ซือเฉินเหรอ พวกเขายังเคยแต่งงานกัน ตอนนี้หย่ากันแล้ว”เฉิงโหรวโหรวมองไปยังไป๋หยิง เธอกะพริบตาปริบๆ ถามประโยคนี้กะทันหัน

“ใช่ ทำไมเหรอ？ทำไมคุณถึงถามเรื่องนี้กะทันหันล่ะ？”บัดนี้ไป๋หยิงรู้สึกมึนงงเล็กน้อย ไมเข้าใจเจตนาที่เฉิงโหรวโหรวถาม เฉิงโหรวโหรวอยากทำอะไร？！

“คุณว่า ถ้าหากฉันเป็นฝ่ายไปหาเย่ซือเฉิน แย่งเย่ซือเฉินมา ถึงเวลาจะเป็นการทำลายเวินลั่วฉิงอย่างหนักหน่วงหรือเปล่า？”เฉิงโหรวโหรวยกมุมปากโค้งขึ้น ใบหน้าเผยความลำพองใจหลายส่วน คงกำลังลำพองใจกับความคิดของตัวเองอยู่