ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1147

คุณชายสองโจ๋วและคุณชายสี่จี้ไม่ได้พูดอะไร แต่ว่าต่างก็เดินเข้ามา นั่งลง ความหมายนั้นชัดเจนอย่างมาก

นัยน์ตาของเย่ซือเฉินฉายแสง เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าวันนี้เจ้าพวกนี้ผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด?

"พี่สาม มา ผมดื่มกับพี่แก้วหนึ่ง" คุณชายห้าฉิงรินเหล้า ก่อนหน้านี้เขาสั่งอาหารและเหล้าเรียบร้อยแล้ว

เย่ซือเฉินองไปที่คุณชายห้าฉิง เขาไม่เคยชอบดื่มเหล้ามาก่อน ปกติก็ดื่มไม่เยอะ สถานการณ์ที่มาถึงแล้วดื่มหนึ่งแก้วทันทีแบบนี้มีน้อยครั้งมาก

นั่นเป็นเมื่อปีที่แล้วตอนที่เขาเพิ่งทำธุรกิจ อยู่ภายใต้สถานการณ์ที่จำเป็นต้องทำเท่านั้น

ดื่มเหล้ากับเพื่อนๆ สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือผ่อนคลาย คุณชายสามเย่ยิ่งไม่เคยดื่มหนักแบบนี้

แต่ว่า วันนี้คุณชายสามเย่ดีใจ ดีใจอย่างมาก เขาเป็นพ่อคนแล้ว เขามีลูกสาวหนึ่งคน มีลูกชายหนึ่งคน จนถึงตอนนี้เขาก็ยังดีใจอย่างมาก ดังนั้นดื่มเหล้าเพื่อข่มความรู้สึกก็ได้เหมือนกัน

"ได้" ดังนั้น เย่ซือเฉินจึงตอบอย่างรวดเร็ว แล้วยกแก้วเหล้าขึ้นมาชนแก้วกับแก้วของคุณชายห้าฉิงที่ยื่นมา จากนั้นก็ดื่มจนหมด

พวกเขาเห็นคุณชายสามเย่ดื่มแบบนี้ ตกตะลึงอย่างมาก

พวกเขาแต่ละคน มองหน้ากัน ภายในใจมีความคิดเดียวกัน ซึ่งก็คือสิ่งที่พวกเขาคาดเดาเป็นเรื่องจริง

เย่ซือเแนที่พวกเขารู้จักไม่มีวันดื่มแบบนี้ ต้องเป็นเพราะถูกทิ้งแน่ๆ รู้สึกเสียใจ ดังนั้นจึงเป็นแบบนี้

"พี่สาม วันนี้พี่คิดอยากจะดื่มยังไง ขอแค่พี่พูดออกมา พวกเราจะดื่มกับพี่จนถึงที่สุด" สีจี้ถอนหายใจเล็กน้อย ถ้าหากพี่สามถูกพี่สะใภ้สามทิ้งจริงๆ สิ่งเดียวที่เขาทำได้ก็คือเมาไปพร้อมกับพี่สาม

"พี่สาม ผมด้วย พี่สามบอกให้ดื่มยังไงพวกเราก็จะดื่มแบบนั้น" คุณชายห้าฉิงเองก็แสดงท่าทีออกมา

"พี่สาม......" คุณชายสองโจ๋วร้องเรียกหนึ่งครั้ง จากนั้นตบไหล่เย่ซือเฉิน ไม่ได้พูดอะไร แต่ว่าการเทเหล้าจนเต็มแก้วของเขาก็อธิบายความคิดของเขาหมดแล้ว

เสี่ยวชีอายุยังน้อย สุขภาพก็ไม่ดีอีกด้วย ดังนั้นจึงดื่มไม่ได้：“พี่สาม ผมดื่มเหล้าไม่ได้ พวกพี่ดื่ม ผมดื่มน้ำ พวกพี่ดื่มหนึ่งแก้ว ผมดื่มหนึ่งขวดโอเคไหม?"

"พวกนายทำอะไรกัน?" ในที่สุดเย่ซือเฉินก็ทนไม่ไหวจึงเอ่ยถาม คืนนี้พวกเขาเป็นอะไรกัน เห็นได้ชัดว่าผิดปกติ

ฉิงถิงก็ช่างเถอะ ฉิงถิงชอบดื่มอยู่แล้ว แต่ว่าสีจี้เดิมทีชอบดื่มเหล้ามาก ทว่าหลังจากมีแฟนสีจี้ก็ไม่ดื่มเหล้ามานานแล้ว

พี่สองเป็นหมอ ปกติมารวมตัวกันพี่สองไม่ค่อยดื่มเท่าไหร่

แต่ว่าคืนนี้แต่ละคนทำเหมือนทุ่มสุดตัวเพื่อมอมตนให้เมา!!

"พี่สาม ชีวิตคนเราย่อมต้องพบเจอกับเรื่องไม่คาดฝัน ไม่ว่าจะเจอเรื่องอะไร นายต้องจัดการด้วยความใจเย็น......" คุณชายสองโจ๋วเป็นคนสุขุม ครุ่นคิด อดไม่ได้ที่จะพูดเกลี้ยกล่อม

เพราะถึงอย่างไรการดื่มเหล้าเพื่อให้ลืมความทุกข์ก็ไม่ใช่วิธีที่ดี เกิดเรื่องขึ้นต้องคิดหาวิธีแก้ปัญหา

"พี่สอง พี่รู้แล้วเหรอ?" เย่ซือเฉินได้ฟังคำพูดของคุณชายสองโจ๋วถึงกับหยุดชะงัก เห็นได้ชัดว่าน้ำเสียงเคล้าไปด้วยความเหลือเชื่อ เรื่องนี้เขาเพิ่งรู้เมื่อกี้ พี่สองรู้ได้ยังไง?

แต่ละคนได้ยินคำพูดของคุณชายสามเย่ ต่างสบตากัน ดูท่า เรื่องนี้เป็นความจริง

แต่ละคนมองไปที่เย่ซือเฉิน แววตาเปี่ยมไปด้วยความสับสน แน่นอน สิ่งที่มีมากกว่านั้นคือความเห็นอกเห็นใจ

"ใครบอกพวกนายว่าฉันถูกทิ้ง?" เย่ซือเฉินกะพริบตาปริบๆ แล้วกะพริบตาปริบๆอีก จากนั้นกวาดมองพวกเขา แววตาคล้ายกำลังมองคนโง่อย่างไรอย่างนั้น

"พี่สาม ไม่ใช่เหรอ? เมื่อกี้พี่เองก็ยอมรับแล้วไม่ใช่เหรอ?" เสี่ยวชีทำหน้าตกตะลึง มองไปที่เย่ซือเฉิน รู้สึกวิงเวียนศีรษะ

"พี่สาม เรื่องแบบนี้ไม่น่าขายหน้า ไม่ต้องฝืน" คุณชายสองโจ๋วคิดว่าเย่ซือเฉินไม่อยากเสียหน้าต่อหน้าทุกคน

"พี่สาม พี่มีเรื่องอะไรก็พูดออกมา บางทีอาจจะรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง......"

"ฉันมีเรื่องอยากจะบอกทุกคนจริงๆ" เย่ซือเฉินพูดแทรกคุณชายห้าฉิง สายตาของเขากวาดมองไปที่ทุกคน：“วันนี้ฉันเรียกทุกคนมาก็เพื่อจะบอกเรื่องใหญ่กับทุกคน"

เย่ซือเฉินจงใจหยุดพูด จากนั้นยกมุมปากขึ้นมาช้าๆ เห็นได้ชัดว่าเคล้าไปด้วยรอยยิ้ม

"พี่สาม พี่พูดออกมาเถอะ พวกเรากำลังฟังอยู่" เสี่ยวชีพยักหน้า เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของพี่สาม เสี่ยวชีรู้สึกแปลกๆ แต่ว่าเสี่ยวชียังคงรู้สึกว่าพี่สามกำลังฝืนทน

คนอื่นๆก็มีความคิดไม่ต่างจากเสี่ยวชี รู้สึกว่าเย่ซือเฉินไม่อยากเสียหน้าต่อหน้าทุกคน ดังนั้นจึงฝืนยิ้ม

เย่ซือเฉินมองดูสีหน้าของพวกเขา รอยยิ้มบนใบหน้ากว้างมากยิ่งขึ้น เย่ซือเฉินเหยียดตัวนั่งตรง กระแอมไอ จากนั้นพูดช้าๆอย่างชัดถ้อยชัดคำ：“ฉันเป็นพ่อคนแล้ว"

ตอนที่เย่ซือเฉินป่าวประกาศเรื่องนี้น้ำเสียงของเขาเคล้าไปด้วยความโอ้อวด และมากไปกว่านั้นคือความภาคภูมิใจ

ถูกต้อง เขาภาคภูมิใจ เขาเป็นพ่อคนแล้ว เขาจะไม่ภาคภูมิใจได้เหรอ?