ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1158

บอร์ดี้การ์ดทั้งสองคนเอาตัวเฉิงโหรวโหรวลงมาทางด้านล่าง หลังจากนั้นก็ลากเธอไปที่หน้าประตูแล้วโยนออกไป

ตอนที่บอร์ดี้การ์ดทั้งสองคนผลักตัวเฉิงโหรวโหรวไปนั้นเห็นได้ชัดว่าใช้แรงอยู่พอสมควร ดังนั้นเฉิงโหรวโหรวจึงล้มไปนั่งลงอยู่ที่พื้น

เวลานี้ด้านนอกบริษัทตระกูลเย่กรุ๊ปมีคนอยู่จำนวนไม่น้อยพอดี เห็นเฉิงโหรวโหรวถูกบอร์ดี้การ์ดของบริษัทตระกูลเย่กรุ๊ปจับโยนออกมา ก็พากันล้อมเข้ามาดูกันอย่างคึกคัก

คนที่ชอบดูความคึกคักนี้ก็เป็นเรื่องธรรมชาติ ตอนไหน ที่ไหน ก็มีคนที่ชอบเป็นไทยมุงแบบนี้ไม่น้อยอยู่แล้ว

“เอ๊ะ? นี่มันอะไรกัน? ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้ถูกบอร์ดี้การ์ดของบริษัทตระกูลเย่กรุ๊ปจับโยนออกมาแบบนี้กัน?”

“บริษัทตระกูลเย่กรุ๊ปเป็นบริษัทใหญ่ คอยระวังเรื่องภาพลักษณ์มาโดยตลอด อย่างการที่จะจับคนโยนออกมาแบบนี้นี่เป็นครั้งแรกอย่างแน่นอน”

“พูดแบบนี้ ผู้หญิงคนนี้ก็เป็นกรณีพิเศษน่ะสิ พิเศษมากเลยนะเนี่ย เพียงแต่ว่าไม่รู้ว่าเป็นใครกัน?”

“ฮ่าๆๆ กรณีพิเศษแบบนี้เกรงว่าไม่มีใครอยากจะยินยอมหรอกนะ”

คนที่ล้อมรอบเฉิงโหรวโหรวพากันหัวเราะเสียงดังออกมา

เวลานี้เฉิงโหรวโหรวทั้งร้อนใจและทั้งโมโห เธอพยายามก้มหน้าลงอย่างสุดชีวิต ใช้มือบังหน้าเอาไว้ กลัวว่าจะถูกคนจำได้ และตอนนี้คนที่มุงดูอยู่รอบๆก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นอีกด้วย เพราะเฉิงโหรวโหรวกลัวว่าคนอื่นจะจำได้ จึงไม่กล้าลุกขึ้น

แต่เธอเองก็รู้ว่าตัวเองไม่สามารถนั่งอยู่แบบนี้ตลอดได้ เฉิงโหรวโหรวอยากจะลุกขึ้นมาให้เร็วที่สุด หลังจากนั้นก็รีบออกไปจากที่นี่ แบบนั้นก็จะไม่มีคนจำเธอได้แล้ว

ทันใดนั้นเองเฉิงโหรวโหรวก็รู้สึกว่าความคิดนี้ของตัวเองนั้นดีมากแล้ว มือหนึ่งของเธอค้ำเอาไว้ที่พื้น อยากจะลุกขึ้นมาเร็วๆ เพียงแต่ว่าเมื่อครู่ที่บอดี้การ์ดผลักเธอนั้นก็ใช้แรงอยู่เล็กน้อยจริงๆ ตอนที่เธอล้มลงมาเมื่อครู่นี้นั้น ล้มลงมาแรง ดูเหมือนเท้าจะพลิกไปแล้ว แต่คงจะไม่สาหัสมาก ก่อนหน้านี้เธอไม่ทันได้สังเกต

เวลานี้เธอลุกขึ้นมาอย่างกะทันหัน ด้วยกำลังที่รุนแรงนี้ ตรงข้อเท้าก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา เธอไม่ได้ลุกขึ้นยืน แล้วก็ทิ้งตัวนั่งกลับลงไปอีกครั้ง

แบบนี้ แผนการที่เธออยากจะรีบออกไปจากตรงนี้ให้ได้โดยเร็วนั้นก็ล้มเหลว อีกทั้งเวลานี้เธอยังลืมที่จะบดบังใบหน้าตัวเองเอาไว้อีกด้วย

“เอ๊ะ! ทำไมหน้าดูคุ้นๆ?” จู่ๆหนึ่งในกลุ่มคนนั้นก็เอ่ยร้องขึ้นมาเบาๆ

“ใช่ไหม? รู้จักเธอหรือ?” เพื่อนที่อยู่ข้างๆคนนั้นเอ่ยถามขึ้น

ร่างของเฉิงโหรวโหรวแข็งทื่อ หัวใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นขึ้นมาในเวลานั้น

ไม่เอา อย่าให้คนจำเธอได้เลย

ตอนนี้หัวหน้าก็ไม่ชอบเธอแล้ว คนที่องค์กรโกสต์ซิตี้ก็ล้วนแต่ไม่ชอบเธอกันทั้งนั้น ถ้าหากพวกเขารู้ว่าเธอถูกบริษัทตระกูลเย่กรุ๊ปจับโยนออกมา จะต้องยิ่งเกลียดเธออย่างแน่นอน

เวลานี้เองในใจของเฉิงโหรวโหรวได้แต่ภาวนาขออย่าให้คนจำเธอได้

แต่พระเจ้าก็ไม่ได้ให้เป็นไปตามที่เธอขอเอาไว้

“อา ฉันจำได้แล้ว ฉันจำได้แล้ว” ครั้งนี้คนๆนั้นก็ส่งเสียงร้องออกมา เสียงสูงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แล้วเวลานั้นเองที่ทุกคนต่างก็พากันมองไปยังเด็กผู้หญิงที่ร้องเสียงสูงออกมาคนนั้น รอให้เธอพูดผลลัพธ์ออกมา

ร่างของเฉิงโหรวโหรวนั้นแข็งทื่อไปหมดแล้ว เธออึ้งไปพักหนึ่ง คงจะไม่มีใครจำเธอขึ้นมาได้เร็วขนาดนี้จริงๆหรอกมั้ง?

ช่วงที่น่าขายหน้าแบบนี้ เธอหวังว่าทุกคนจะไม่รู้จักเธอ

“ถ้าหากพวกเราไม่ได้จำผิดคน การปฏิบัติตัวของเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้นี้ก็ไม่ดีเลยสิ ถึงแม้ว่าตอนนี้เจ้าหญิงจะถูกคนของบริษัทตระกูลเย่กรุ๊ปโยนออกมา แต่ก็สะท้อนให้เห็นว่าเธออยู่ที่องค์กรโกสต์ซิตี้นั่นก็ไม่ได้รับความรักเท่าไหร่แน่ๆเลย ถ้าไม่อย่างนั้นบริษัทตระกูลเย่กรุ๊ปคงจะไม่ทำแบบนี้หรอก”

เฉิงโหรวโหรวได้ยินคำพูดของเด็กผู้หญิงคนนั้น รู้สึกเพียงแค่ความรู้สึกที่จุกอยู่ในอกนั้นช่างรู้สึกแย่มากเหลือเกิน

ตั้งแต่แรกหัวหน้าก็ไม่ชอบเธอ ตอนแรกนั้นหัวหน้าก็ไม่ได้เชื่อผลตรวจดีเอ็นเอ เขาให้ทำการตรวจดีเอ็นเออีกครั้ง หลังจากพิสูจน์ว่าเธอก็คือลูกสาวของหัวหน้า หัวหน้าก็ยังคงเย็นชากับเธอเช่นเดิม แม้กระทั่งไม่มองเธอเลยเสียด้วยซ้ำ และไม่เคยพูดคุยกับเธอเลยแม้แต่ประโยคเดียว

เธอเองก็ไม่เข้าใจว่าทั้งๆที่ผลตรวจดีเอ็นเอชัดเจนวางอยู่ตรงหน้าแล้ว หัวหน้าก็ยังไม่ยอมรับเธอ?

เธอได้ยินไป๋หยิงพูดว่า หัวหน้านั้นใส่ใจและห่วงใจเวินลั่วฉิงมากเป็นพิเศษ และเอาใจใส่ในเรื่องราวของเวินลั่วฉิงมากเป็นพิเศษอีกด้วย

ต่อให้เวินลั่วฉิงจะเป็นลูกสาวจริงๆของหัวหน้า แต่ตอนนี้ก็ไม่มีหลักฐานใดๆมาพิสูจน์ แล้วหัวหน้ามีสิทธิอะไรถึงได้ทำดีขนาดนั้นกับเวินลั่วชิง แต่กลับไม่สนใจไยดีลูกสาวคนนี้อย่างเธอเลย

ถ้าหากเวินลั่วฉิงเป็นลูกสาวของหัวหน้าจริงๆ ถ้าหากถึงตอนนั้นพิสูจน์ได้แล้วว่าเวินลั่วฉิงก็คือเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ ถึงตอนนั้นเธอกลัวเพียงแค่......

ไม่ ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด!!

เธอจะไม่ยอมให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นเป็นอันขาด

ดังนั้น เธอจำเป็นที่จะต้องคิดหาวิธีกำจัดเวินลั่วฉิง

เวลานี้เฉิงโหรวโหรวคิดอย่างมุ่งมั่นมากเกินไป ในใจนั้นกัดฟันด้วยความเกลียดชัง และตอนนี้ใบหน้าก็ปรากฏความโหดเหี้ยมขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

“นี่คืออาการอะไรของเธอน่ะ ไม่ใช่ว่าอยากจะฆ่าฉันหรอกใช่ไหม?” เด็กผู้หญิงที่วิเคราะห์อยู่เมื่อครู่นี้เห็นท่าทางที่ดูโหดร้ายของเฉิงโหรวโหรวแล้วก็ถอยหลังไปด้วยความตกใจ