ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 160

บทที่ 160 แผนการของคุณชายสามเย่ ช็อคเด็ดนั้นอยู่ตอนท้าย (2)

เขาให้เธอได้ใจไปสักพักก่อน แล้วให้สีสันของฉากละครอยู่ตอนท้ายก็แล้วกัน！

แต่ทว่า ขณะที่เขาจะก้าวเท้าตามไปนั้น สีหน้าก็ได้เปลี่ยนไปเล็กน้อย เพราะจู่ๆเขาพบว่ารองเท้าของเขาติดอยู่ที่พื้นไม่สามารถขยับเขยื้อนได้

และในขณะเดียวกัน เวินลั่วฉิงกำลังเดินไปที่ลิฟต์อย่างรวดเร็ว

บัดนี้เลือดท่วมตัวเวินลั่วฉิง ไม่มีใครกล้าสกัดกั้นเธอไว้ ส่วนคุณชายสามเย่นั้นไม่สามารถขยับได้……

ในมือของเวินลั่วฉิงได้ลากผู้หญิงไว้หนึ่งคน ผู้หญิงคนนี้เหมือนตกใจขวัญอ่อนจนโง่ไปแล้ว จึงไม่ได้ดิ้นรนแต่อย่างใด อีกทั้งยังให้เวินลั่วฉิงลากเธอวิ่งออกไปตามอำเภอใจด้วย

ลิฟต์ตัวอื่นได้หยุดอยู่ที่ชั้น 1 กันหมดแล้ว มีเพียงลิฟต์ส่วนตัวที่หยุดอยู่ที่ชั้น 3

เวินลั่วฉิงยิ้มเบาๆ เห็นได้ชัดว่าเย่ซือเฉินขึ้นลิฟต์ส่วนตัวมา เมื่อเป็นเช่นนี้ก็จะเป็นการถ่วงเวลาให้แก่เธอได้มากเลยทีเดียว

เวินลั่วฉิงเดินเข้าที่ลิฟต์ส่วนตัว ขณะที่ประตูลิฟต์ได้ปิดลง เธอก็เห็นเย่ซือเฉินเดินออกมาจากห้องโถงงานเต้นรำที่สวมหน้ากากแล้ว

ไม่พูดไม่ได้แล้วว่าเย่ซือเฉินมีปฏิภาณไหวพริบและท่าทางที่รวดเร็ว แต่ก็ยังคงช้าไปหนึ่งก้าว

“บ๊ายบาย” ตอนที่ประตูลิฟต์ได้ปิดลง เวินลั่วฉิงได้โบกมือลาอย่างมีมารยาทต่อเขา

บัดนี้ทั้งคู่ได้สวมใส่หน้ากากเอาไว้ ทำให้ไม่เห็นหน้าของอีกฝ่าย

แต่ทว่าเขาได้มองเห็นท่าทางโอ้อวดและได้ใจของเธอไว้หมดแล้ว เขาหรี่ตาราวกับกำลังอมยิ้ม เพียงแต่ว่ารอยยิ้มนั้นช่างน่ากลัวเหลือเกิน

ดี เยี่ยมมากจริงๆ！！

“คุณเฉียว รบกวนคุณช่วยเรื่องหนึ่ง” ขณะที่อยู่ในลิฟต์ เวินลั่วฉิงมองผู้หญิงที่เธอเพิ่งลากมาด้วย จากนั้นก็กล่าวด้วยท่าทีที่นอบน้อมและจริงใจ เพราะยังไงเสียขณะนี้เธอกำลังขอความช่วยเหลือจากผู้หญิงคนนี้อยู่

“คุณเป็นใครกัน？ทำไมฉันต้องช่วยคุณด้วย？”เฉียวหยูหนานเอียงตามองด้วยท่าทางที่เหยียดหยามอย่างไม่มีความอดทน

เวลาเร่งรีบ เวินลั่วฉิงไม่มีเวลาพูดมาก เวินลั่วฉิงไปกระซิบพูดที่ข้างหูของเฉียวหยูหนานไม่กี่คำ สีหน้าของเฉียวหยูหนานก็เปลี่ยนขึ้นมาทันควัน แววตาได้ซ่อนความหวาดกลัวเอาไว้พลางกัดฟันพูดเบาๆว่า “คุณจะให้ฉันทำอะไร？”

“ใส่เสื้อนี้ซะ หากลิฟต์ไปหยุดที่ชั้น 1 ให้คุณแกล้งทำเป็นได้รับบาดเจ็บแล้วล้มตัวออกไป” เวินลั่วฉิงถอนเสื้อคลุมมายากลที่เปื้อนคราบเลือดสดให้เธอ

เวินลั่วฉิงรู้ว่าต้องมีคนรอสกัดกั้นเธออยู่ที่ชั้น 1 อย่างแน่นอน ถึงแม้จะเป็นลิฟต์ส่วนตัวที่มีระดับของโรงแรมก็ตาม พอถึงชั้น 1 ก็ต้องมีคนกดให้หยุดอยู่ดี

ดังนั้น เธอจำเป็นต้องเตรียมแผนการตั้งรับให้ดี

จะสำเร็จหรือล้มเหลวก็ขึ้นอยู่กับการกระทำดังกล่าวแล้ว！

เฉียวหยูหนานไม่ได้สมัครอย่างล้นพ้น แต่ก็ไม่สามารถไม่ทำตามได้

เป็นไปอย่างที่เวินลั่วฉิงคาดการณ์ ลิฟต์ได้หยุดอยู่ที่ชั้น 1 จริงๆ ประตูลิฟต์ได้เปิดออก

เห็นในลิฟต์ส่วนตัวไม่ใช่ท่านประธานของพวกเขา ผู้จัดการลี่จึงมีสีหน้าที่ตกใจ “รั้งพวกเขาไว้”

คนที่ด้านนอกหลายคนรีบเข้ามาล้อมตัวไว้ และเวลานี้เฉียวหยูหนานที่มีเลือดท่วมตัวได้ล้มตัวออกมา

“อุ๊ย คุณผู้หญิงท่านนี้เป็นอะไรหรือเปล่าครับ？”อุบัติเหตุที่น่าตกใจนี้ทำให้ผู้คนตะลึงอ้าปากตาค้าง

เวินลั่วฉิงรีบกดปุ่มปิดประตูลิฟต์อย่างไม่รอให้พวกเขาดึงสติคืนมา ประตูลิฟต์ก็ปิดแล้วลงไปที่ลานจอดรถในชั้นใต้ดิน

บัดนี้คิดจะสกัดให้หยุดก็สายไปเสียแล้ว

“เร็ว รีบตามไปเร็ว ต้องสกัดพวกเขาไว้ให้ได้” ถือว่าปฏิภาณไหวพริบของผู้จัดการลี่นั้นเร็วใช้ได้ รู้ว่าหลงกลเข้าแล้ว จึงรีบสั่งให้คนตามไป

แต่ทว่า เนื่องจากผู้คนเกิดความตื่นตระหนกจึงได้เสียเวลาไปเล็กน้อย

ลิฟต์ที่เวินลั่วฉิงใช้อยู่นั้นได้ลงมาถึงลานจอดรถในชั้นใต้ดินแล้ว เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกเวินลั่วฉิงก็รีบเดินออกไป

เวินลั่วฉิงรู้ว่าจำเป็นต้องมีรถหนึ่งคันถึงจะออกไปได้อย่างรวดเร็ว

สายตาของเย่ซือเฉินหยุดอยู่ที่เฉียวหยูหนานที่สวมใส่เสื้อคลุมที่เต็มไปด้วยเลือด คนฉลาดอย่างเขาก็เข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

ดี ดีมาก ผู้หญิงคนนั้นคิดสรรหาวิธีอย่างสุดกำลังเพื่อที่จะมาต่อกลอนกับเขา！

ทางที่ดีเธอควรจะอธิษฐานไม่ต้องให้เขาจับได้ตลอดไปนะ！！

ลานจอดรถใต้ดิน เวินลั่วฉิงเพิ่งจะขึ้นรถ รถยังไม่ทันสตาร์ทเครื่องก็เห็นลิฟต์หมายเลข 2 ได้เปิดประตูออก

“พวกเขาอยู่ตรงนั้น รีบตามไป” ชายฉกรรจ์หลายคนเห็นเวินลั่วฉิงที่สวมใส่หน้ากากก็จำเธอได้ รีบวิ่งตามเธอเข้ามา

และในเวลาเดียวกันลิฟต์หมายเลข 1ก็มาหยุดอยู่ตรงชั้นใต้ดิน ประตูลิฟต์เปิดออก เย่ซือเฉินก็ก้าวเท้าเดินออกมา ตอนนี้เย่ซือเฉินก็ไม่มีเวลาที่จะถอดหน้ากากทิ้ง

เมื่อเย่อหยู่เฟิงเห็นสถานการณ์ดังกล่าวก็มิได้ตื่นตระหนก กลับมีสีหน้าที่ตื่นเต้น เขาผิวปากกับคนพวกนั้นอย่างร่าเริง จากนั้นก็ถอยรถไปด้านหลัง มันเป็นการล่องลอยที่สวยงามมาก รถได้พุ่งออกไปเร็วราวกับเป็นลูกศร คนที่ชอบแข่งรถอย่างเขามีเทคนิคการขับที่ชำนาญมาก

คนที่กำลังวิ่งไล่ตามได้ถูกทิ้งออกห่างไปไกล แน่นอน รวมทั้งเย่ซือเฉินที่เพิ่งออกมาจากลิฟต์ด้วย

“เรียบร้อย” หางคิ้วของเย่อหยู่เฟิงยกขึ้น ใบหน้าที่ยิ้มแย้มได้เผยความหยิ่งยโสและโอ้อวดที่ไม่เหมือนใครออกมา

“คำนี้ ค่อยพูดตอนที่ออกไปจากโรงแรมนี้ให้ได้ก่อนก็แล้วกัน” เวินลั่วฉิงกลับไม่ได้คิดในแง่ดีเหมือนกับเขา เธอรู้จักความร้ายกาจของเย่ซือเฉินดี

“หมายความว่าอะไร？คุณหมายความว่าทางออกยังมีคนคอยสกัดกั้นไว้หรือ？” เย่อหยู่เฟิงหยุดชะงัก เข้าใจความหมายของเธอทันที

“ไม่ลดความเป็นไปได้นี้” ตอนที่ลิฟต์ได้จอดอยู่ที่ชั้น 2 เธอได้ยินที่พวกเขาพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำว่าให้ปิดทางออกทั้งหมดของโรงแรม

เธอไม่รู้ว่าที่พวกเขาพูดนั้นรวมถึงทางออกของชั้นใต้ดินหรือเปล่า？แต่ว่าเวลานี้โรงแรมคงไม่สามารถเคลื่อนย้ายกำลังคนตั้งมากมายได้ในเวลาอันสั้นหรอก

ดังนั้น เธอจึงได้ตั้งความหวังไว้เล็กน้อย หวังว่าเย่ซือเฉินจะไม่โหดขนาดนั้น！！

แต่ทว่า……