ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1663

นี่คือจุดที่เวินลั่วฉิงไม่ค่อยชอบซือถูมู่หรง เขาเฝ้าอยู่ชั้นล่างได้ตั้งนานขนาดนี้ กลับไม่กล้าแม้แต่จะเข้าประตูไป หรือพูดว่าทำไม่ได้ จากจุดนี้ เวินลั่วฉิงก็พอจะเดาได้ ระหว่างหลิวหยิงกับซือถูมู่หรงมีความขัดแย้งกันมากแค่ไหน และไม่สามารถคืนดีกันได้

ถ้าหลิวหยิงมีท่าทีว่าอยากจะอยู่กับซือถูมู่หรง เธอก็จะไม่ต่อต้านแบบนี้ หลิวหยิงตอนนี้ ต่อต้านซือถูมู่หรงอย่างสุดขีด ไม่เพียงแค่ไม่เคยคิดว่าทั้งสองคนจะอยู่ด้วยกัน ยังคิดที่จะจากไป เวินลั่วฉิงแค่คิดว่าหลิวหยิง หนีไปเป็นเพราะซือถูมู่หรงทั้งหมด ก็รู้สึกอึดอัด จากไปไม่มีปัญหา แต่การจากไปนี้ เหมือนว่าจะไม่มีวันกลับมา หลิวหยิงดูเหมือนจะไม่กลับมาอีกแล้ว นี่คือจุดที่เวินลั่วฉิงรู้สึกทิ่มแทงใจจริงๆ

เวินลั่วฉิงถึงกับไม่กล้าที่จะถามหลิวหยิง ว่าเธอจะกลับมาไหม คำถามนี้จะต้องทำให้หลิวหยิงลำบากใจมากอย่างแน่นอน กระทั่ง...ทำให้เธอรู้สึกทนไม่ได้ เวินลั่วฉิงไม่บังคับ ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่สนใจ

“เธอเป็นแฟนผมแน่นอน” ซือถูมู่หรงรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ก็ยังพูดอย่างใจเย็นว่า “เราไม่ได้เลิกกันเสียหน่อย”

เวินลั่วฉิงโกรธจนหัวเราะ คนคนนี้? ดีที่เมื่อก่อนเธอคิดว่า ซือถูมู่หรงจริงใจจริงๆกับหลิวหยิง คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะ...ไร้ยางอายขนาดนี้!

“คุณกับหลิวหยิง มีความสัมพันธ์แบบชายหญิงกันตอนไหน?” เวินลั่วฉิงถาม ถ้าซือถูมู่หรงชอบหลิวหยิงจริงๆ คงจะไม่มีท่าทีเหมือนจะใช่แต่ก็ไม่ใช่แบบนี้หรอกมั้ง? ยิ่งกว่านั้น เขาเห็นหลิวหยิงเป็นแฟน หลิวหยิงรู้หรือเปล่า?

“ถ้าฉันจำไม่ผิด ระหว่างคุณกับหลิวหยิง มีความสัมพันธ์ตามสัญญาห้าปี เวลาห้าปีครบแล้ว คุณกับหลิวหยิง ไม่เกี่ยวข้องกันอีกต่อไป เป็นแค่คนแปลกหน้ากัน” เวินลั่วฉิงพูด หลิวหยิงพูดก่อนหน้าไว้ชัดเจน ซือถูมู่หรงก็แค่ไม่อยากให้เธอจากไป อย่างอื่นก็ไม่ได้พูดอะไร แม้แต่ซือถูมู่หรงรู้สึกอย่างไรกับเธอหลิวหยิงก็ไม่รู้

ยิ่งกว่านั้น ถ้าซือถูมู่หรงเคยใช้หัวใจไล่ตามหลิวหยิงจริงๆ หรือเคยแสดงความรู้สึกของตัวเองอย่างชัดเจน ระหว่างพวกเขาก็คงจะไม่แข็งกระด้างเช่นนี้ แค่กลัวว่าซือถูมู่หรงดึงดันไม่อยากให้หลิวหยิงจากไป และไม่ให้เหตุผลใดๆแก่เธอ ยิ่งไม่เคยแสดงความรู้สึกของตัวเองออกมา ทำให้หลิวหยิงรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกเล่นสนุก ถึงไม่อยากเกี่ยวข้องใดๆกับซือถูมู่หรงแม้แต่น้อย

“ไม่มีทาง ระหว่างหลิวหยิงกับผม ไม่มีวันเป็นคนแปลกหน้ากัน เธอจะเป็นภรรยาของผม” ซือถูมู่หรงพูดอย่างใจเย็น ท่าทางมุ่งมั่น เวินลั่วฉิงเลิกคิ้ว พูด ใครทำไม่ได้ แต่หลิวหยิงไม่ยินยอม เขายังจะคุกคามหลิวหยิงต่อไปไหม?

“แต่ว่า สถานการณ์ตอนนี้ คือหลิวหยิงไม่ต้องการพบคุณ ถ้าคุณไปพบเธอตามปกติ เกรงว่าคงจะไม่เจอเธอละมั้ง? ตอนนี้ คุณสามารถพูดคุยกับหลิวหยิงปกติ สื่อสารตามปกติได้ไหม?” เวินลั่วฉิงบรรยายความเป็นจริงอย่างเย็นชา กระตุ้นซือถูมู่หรง

สีหน้าของซือถูมู่หรงเปลี่ยนเป็นมืดมนในทันที ที่เธอพูดเป็นความจริง หลิวหยิงปฏิเสธเขาตลอด แม้แต่พูดคุยก็ไม่ยอม ราวกับว่าเห็นเขาเป็นคนแปลกหน้า ซือถูมู่หรงไม่สามารถยอมรับสถานการณ์แบบนี้ได้ แต่ก็ไม่อยากจะทำร้ายหรือกระตุ้นหลิวหยิง ไม่มีวิธีอะไร ทำได้แค่รอ

“ประธานซือถู สัญญาห้าปีสิ้นสุดลงแล้ว คุณได้โปรดปล่อยหลิวหยิงไป และปล่อยตัวคุณเองไปด้วย” เวินลั่วฉิงน้ำเสียงจนปัญญา หลิวหยิงต่อต้านซือถูมู่หรงสุดหัวใจ นี่ไม่ใช่เรื่องที่เธอสามารถช่วยได้ ยิ่งไปกว่านั้น เธอไม่มีทางช่วยแน่

“ปล่อยเธอไป แล้วใครจะมาปลดปล่อยผม?” ซือถูมู่หรงราวกับได้รับบาดเจ็บ หลิวหยิงไม่ได้ให้โอกาสอะไรเขาเลย ไม่ยอมรับความรู้สึกของเขา ในใจเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เขาตกหลุมรักคนคนหนึ่ง แต่กลับไม่มีโอกาสแม้แต่จะเข้าใกล้ เขาไม่ได้ปล่อยหลิวหยิงไป แต่หลิวหยิงก็ทรมานหัวใจของเขามาตลอด

“ประธานซือถูเป็นคนฉลาด รู้ว่าฉันหมายถึงอะไร อีกอย่าง ไม่เหมือนกับหลิวหยิง คนที่ไม่ปล่อยประธานซือถู คือตัวคุณเอง” น้ำเสียงของเวินลั่วฉิงเย็นชาขึ้น ความหมายของซือถูมู่หรง คือเขาจะไม่ยอมปล่อยหลิวหยิงจากไปแน่นอน แม้จะมีความเกลียดชัง นี่ทำให้เวินลั่วฉิงเป็นห่วงมาก เป็นห่วงว่าหลิวหยิงจะได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า

“นี่เธอเป็นคนพูดหรอ หรือว่าคุณพูด?” ซือถูมู่หรงกล่าว หลิวหยิงสองสามวันนี้ไม่ออกมา เขานึกว่าต้องการพักผ่อน เพราะงั้น ตั้งใจหลบเขาโดยเฉพาะหรอ? ถ้าเขาอยากจะเจอหลิวหยิง หลิวหยิงจะหลบพ้นงั้นหรอ?

“ต่างกันด้วยหรอ? ฉันไม่เชื่อว่าประธานซือถูมองความหมายของหลิวหยิงไม่ออก เธอไม่อยากพัวพันอะไรกับคุณอีก ถ้าเป็นไปได้ หวังว่าพวกคุณจะเลิกกันด้วยดี” เวินลั่วฉิงขยับไปด้านข้างเล็กน้อย ไปยืนตรงที่ร่ม เวลาก็เป็นเช่นนี้ ผ่านไปโดยไม่รู้ตัว พอรู้สึกตัวได้ ก็เป็นเวลาที่ตัวเองจำเป็นต้องเปลี่ยนแปลง

ซือถูมู่หรงอยากจะบอกว่าต่างกันมาก น่าเสียดาย คำพูดนี้พูดออกมาจากปากของเวินลั่วฉิง และออกมาจากปากของหลิวหยิง ไม่แตกต่างกันมากนักจริงๆ เพราะว่า นี่เป็นความคิดของหลิวหยิงจริงๆ แต่ว่า ไม่ว่าใครจะเป็นคนพูด เขาก็จะไม่ยอมแพ้

“ความหมายของคุณเวิน คือไม่อยากให้ผมเจอหลิวหยิงงั้นหรือ?” ซือถูมู่หรงหรี่ตาแล้วพูด ผู้หญิงตรงหน้าสวยมาก ราวกับดอกไห่ถัง สวยแต่ไม่ฉูดฉาด ประณีตราวกับคริสตัล บริสุทธิ์งดงาม ถ้าเป็นตามปกติ เขายินดีที่จะติดต่อคนสวยและฉลาดคนนี้ แต่น่าเสียดาย คนคนนี้เป็นเพื่อนที่ดีของหลิวหยิง ตอนนี้ ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามตัวเอง ซือถูมู่หรงรู้ ว่าผู้หญิงตรงหน้ามีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับคุณชายสามเย่ น่าเสียดาย แม้จะเป็นเช่นนี้ เธอก็ไม่ควรพูดคำพูดพวกนี้กับตัวเอง นี่ไม่ใช่เรื่องที่เธอสามารถเข้าไปยุ่งได้

“หรือจะบอกว่า คุณคิดจะหยุดผม? เป็นศัตรูกับผมงั้นหรอ?” คำพูดของซือถูมู่หรงแฝงความอันตรายเล็กน้อย

เวินลั่วฉิงเหมือนจะไม่รู้สึกถึงอันตรายนี้ เธอยิ้มบางๆ: “ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะหยุดคุณ แต่หลิวหยิงไม่อยากเจอคุณ ถ้าหลิวหยิงยินยอมกลับไปกับคุณ ฉันจะไม่ขวางแน่นอน แต่ ถ้าหลิวหยิงไม่ยินยอม... ถ้าอย่างนั้น ก็ขอโทษด้วย”

คำพูดของเวินลั่วฉิงความหมายชัดเจน ซือถูมู่หรงฟังเข้าใจ เขารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย คำพูดของเวินลั่วฉิง สะท้อนความคิดของหลิวหยิงอย่างเจาะจง เธอปฏิเสธตัวเองอย่างชัดเจน