ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1670

ราวกับตึกถล่ม หัวใจของ​​หลิวหยิงเต็มไปด้วยรู ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะอดทนไม่ไหวอย่างกะทันหัน ดังนั้น ​​คุณแม่หลิวยังยืนยันว่าจะพา​​​​หลิวหยิงไป เธอไม่สามารถให้ซือถูมู่หรงมาส่งผลกระทบต่อ​​หลิวหยิงได้อีกแม้แต่น้อย ยิ่งไม่สามารถให้ซือถูมู่หรงมาดึงความรู้สึกในใจของ​​หลิวหยิงออกมาได้ ตอนนั้น ถ้าโดนโจมตีถึงสองด้าน หลิวหยิงจะต้องทนไม่ไหวแน่

คุณแม่หลิวกระทั่งคิดว่า ถ้าหากแบบนี้ก็ไม่ได้ หากหลังจากนี้ ความรู้สึกที่หลิงหยิงมีต่อซือถูมู่หรงลึกซึ้งมากจริงๆ และหลิวหยิงก็ยอมรับที่จะอยู่ด้วยกันกับซือถูมู่หรง ถ้าอย่างนั้น เธอก็คงยินยอม หลิงหยิงทรมานตัวเองมามากพอแล้ว เธอไม่มีทางไปทรมานคนอื่นแน่ และไม่คิดที่จะไปทรมานซือถูมู่หรง เพียงแค่ในใจ ทรมานตัวเองมาตลอด

หลิวหยิงมองสีหน้าเป็นห่วงของคุณแม่หลิว ในใจก็เสียใจเล็กน้อย ที่ทำให้มารดาเป็นห่วง สำหรับแม่แล้ว เพียงแค่โดนงูกัดครั้งเดียว ก็กลัวเชือกไปเป็นสิบปี เรื่องที่ซือถูมู่หรงทำเมื่อห้าปีก่อน เป็นหลุมที่ก้าวผ่านไม่ได้ในใจแม่มาตลอด แม่กลัวมันจะเกิดขึ้นซ้ำอีกครั้งมาก ดังนั้น ถึงยืนหยัดที่จะไปจากที่นี่ หลิวหยิงซบอยู่ในอ้อมกอดของแม่ “แม่คะ พวกเราจะไปจากที่นี่ หนูก็อยากจะไปจากที่นี่เหมือนกัน หลังจากนี้ เราไปเที่ยวกัน ไปเที่ยวเล่นกันทุกที่ ดีไหมคะ?”

น้ำเสียงออดอ้อน ทำให้ใจของคุณแม่หลิวคลายลงเล็กน้อย ใช่ เธอไม่ควรแสดงสีหน้าตึงเครียดเกินไป ตอนนี้หลิวหยิงยังไม่รู้สึกถึงอะไร ทำไมตัวเองต้องกดดันหลิวหยิงเพิ่มด้วยล่ะ? ปล่อยให้เธอลืมเรื่องนี้ไปไม่ดีกว่าหรอ? บนโลกนี้มีเรื่องสนุกๆ มีที่สนุกๆมากมาย ขอแค่หลิวหยิงมีความสุขอยู่เสมอ เรื่องรำคาญใจพวกนั้น เธอก็จะไม่นึกถึงอีก ซือถูมู่หรง ก็จะไม่ถูกนึกถึง เวลาผ่านไปนานเข้า ความรู้สึกเหล่านั้นก็จะถูกผนึกจริงๆ อย่างน้อย ก็จะไม่มากระทบต่อเธอได้ง่ายๆอีกต่อไป

หลังจากที่คุณแม่หลิวคิดแบบนี้ อารมณ์ตึงเครียดของตัวเองก็ผ่อนคลายลง สิ่งที่เธอต้องทำ ก็คือเป็นตัวอย่างที่ดีสำหรับหลิวหยิง เพลิดเพลินกับการใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในทุกวัน และพาหลิวหยิงเพลิดเพลินกับการใช้ชีวิตไปด้วยกัน

ดังนั้น คุณแม่หลิวจึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ต่อหน้าหลิวหยิง เริ่มค้นหาตั๋วเครื่องบิน คุณแม่หลิวไม่ได้หาตั๋วเพื่อกลับบ้าน แต่เป็นจองที่อื่นแทน

“ลาซา?” หลิวหยิงมองด้วยความประหลาดใจ “แม่ เราไม่กลับบ้านหรอคะ?”

“โลกนี้ช่างกว้างใหญ่ เราไปดูด้วยกัน” คุณแม่หลิวพูดอย่างซุกซน เธออยากพาหลิวหยิงไปพักผ่อนหย่อนใจ ลาซา เป็นที่แรกของพวกเขา เธอคิด บรรยากาศที่นั่นน่าจะทำให้หลิวหยิงลืมเรื่องกลุ้มใจไปได้บ้าง

“ครั้งนี้น่ะ เราไปที่ไหน ก็ไปเที่ยวที่นั่น สนุกกับชีวิตให้เต็มที่” คุณแม่หลิวพูด ไม่มีอะไรมีความสุขไปกว่าการเป็นอิสระหรอกมั้ง ไม่ใช่บอกว่า ชีวิตนั้นมีค่า แต่ความรักนั้นมีค่ามากกว่า หากเพื่ออิสรภาพ ทั้งสองสิ่งก็ละทิ้งได้งั้นหรอ? แม้ว่าจะเขียนในสภาพแวดล้อมที่พิเศษ แต่ว่า เวลาส่วนมากก็ใช้งานได้จริง อย่างไรเสีย คนเรา ต่างก็ไล่ตามอิสระอยู่ตลอดกาล พยายามหาเงิน ไม่ใช่เพราะอยากใช้ชีวิตตามใจกว่านี้สักหน่อยหรือไง?

“ค่ะ!” หลิวหยิงพยักหน้า เธอมองออก แม่ก็เพื่อเธอโดยเฉพาะถึงไปพักผ่อนหย่อนใจ แต่ว่าเมืองแห่งแสงตะวัน เธอชอบมาก มีความรู้สึกสงบอย่างหนึ่งที่แผ่ออกมาจากใจ นั่นคือความรู้สึกที่ไม่มีในสถานที่อื่นๆ

คุณแม่หลิวเลยจองตั๋วรถสำหรับวันมะรืนนี้ หลิวหยิงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา โทรหาเวินลั่วฉิง นัดเจอเธอวันพรุ่งนี้

แตกต่างจากบรรยากาศที่อบอุ่นและเงียบสงบของหลิวหยิง ทางด้านซือถูมู่หรงความกดอากาศต่ำมาตลอด ไม่ มีแค่เขาคนเดียวเท่านั้น และก็เป็นแค่เรื่องของเขาคนเดียวเท่านั้นเหมือนกัน

ซือถูมู่หรงขับรถเร็วตลอดทางกลับมาที่บ้าน กระแทกประตูเข้าไป ความสิ้นหวังก่อนหน้านี้กดอยู่ในใจของเขามาตลอด เพิ่มความโกรธขึ้นมาอีกเล็กน้อย หลิวหยิง หลิวหยิง เหอๆ เขาดูเธอผิดไปจริงๆ!

ซือถูมู่หรงดื่มอย่างไร้สติเรื่อยๆ เขาดื่มเกินขนาดน้อยมาก แต่ว่าตอนนี้ กลับรู้สึกว่าการเมาเหล้าคลายความเศร้านับพัน ไม่ผิดหรอก เขายังไม่เชื่อ ไม่มีหลิวหยิง ข้างกายเขาจะไม่มีผู้หญิงคนอื่น ก็แค่ผู้หญิงไร้หัวใจคนหนึ่ง แม้ว่าตัวเองจะคิดถึงตลอดแล้วยังไง เธอก็ยังคงใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุข!

ใจที่อยากจะแก้แค้น ซือถูมู่หรงเลยอยากจะลองดูจริงๆ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วโทรออก ข้างในมีเสียงที่สงบแต่ให้ความเคารพดังออกมา: “ท่านประธาน มีอะไรครับ?”

“หาผู้หญิงสักคนส่งมา” ซือถูมู่หรงพูด โดยไม่รู้เลยว่าประโยคนี้ทำให้คนที่อยู่อีกฝั่งของโทรศัพท์ช็อคมากขนาดไหน เขาตอบสนองได้สักพัก ถึงจะลองถามดู: “ผู้หญิงคนหนึ่งเหรอครับ? หาใครสักคนก็ได้หรอครับ?” เขาจำได้ว่าข้างกายท่านประธานมีผู้หญิงอยู่ ก็คือหลิวหยิง เมื่อก่อนเคยมาที่บริษัท ท่านประธานรักใคร่เธอมาก ทำไมถึงเปลี่ยนไปเร็วขนาดนี้? เขาคิดในใจ ที่แท้ก็แปรเปลี่ยนง่าย จิตใจของเจ้านายไม่สามารถคาดเดามั่วๆได้

“ต้องการให้ผมพูดอีกครั้งไหม? พามาภายในหนึ่งชั่วโมง” ซือถูมู่หรงพูดอย่างเย็นชา พูดมากเสียจริง ทำไมหลิวหยิงจากไปแล้ว ข้างกายเขาก็ไม่สามารถมีผู้หญิงคนอื่นได้หรือไง? นี่กำลังสงสัยอะไร? อีกอย่าง ช่วงนี้พวกเขาใช้ชีวิตว่างเกินไปสินะ ถึงกล้ามาสงสัยในคำพูดที่ตัวเองพูดออกมา

ซือถูมู่หรงพิงบนโซฟา ดื่มเหล้าพลางคิดว่า ถ้าเป็นเมื่อก่อนหลิวหยิงอยู่ เกรงว่าคงจะเตือนให้เขาดื่มน้อยลง แต่ตอนนี้ เขาดื่มมากแค่ไหนก็ไม่มีใครสนใจ หยิ่งทะนง แต่เหงา คนไงล่ะ! คน เป็นสิ่งมีชีวิตที่ขัดแย้งกันจริงๆ

ซือถูมู่หรงตัดสินใจที่จะลืมหลิวหยิง แต่เขารู้ดีว่าไม่สามารถลืมได้ ทำได้เพียงซ่อนเธอไว้ในใจทีละนิดทีละนิด ไม่ให้เธอออกมาอีก เขาคิด เขาทำเป็นว่าหลิวหยิงตายไปแล้วละกัน ตายอยู่ในใจของเขา ฝังอยู่ในใจของเขา ต่อจากนี้ไป พวกเขาไม่เกี่ยวข้องกันอีก เขาปล่อยหลิวหยิงไป...และก็ปล่อยตัวเองอย่างช้าๆ ครอบครองไม่ได้ ยอมแพ้ ก็พอแล้วไม่ใช่หรือไง?