ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1693

น่าเสียดายที่ตอนนี้หลิวหยิงไม่ได้สนใจเรื่องราวระหว่างอันฉีกับซือถูมู่หรงก็เลยถือโอกาสไม่ตอบอะไร และประจวบกับถึงที่พักพอดี หลิวหยิงโทรให้คุณแม่หลิวมารับเธอ อันฉีมองไปที่หลิวหยิงที่ไม่ต้องการสื่อสารเลยแม้แต่น้อยแต่ก็ไม่ได้บีบบังคับ บางทีวันหนึ่งหลิวหยิงก็อยากจะได้ยินมัน ใครจะรู้?

หลังจากที่หลิวหยิงลงจากรถ ผู้ช่วยพิเศษเจียงก็จ้องไปที่อันฉีด้วยแววตาไม่ดี “เธอไม่ควรพูดมากแบบเมื่อกี้”

อันฉีงงงวย เมือกี้ดูเหมือนเธอจะไม่ได้พูดอะไรเลย นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธออยากพูด คนอื่นไม่ได้ฟังเหรอ?

ผู้ช่วยพิเศษเจียงโกรธเอามาก ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้จักเจียมตัวเลยจริงๆ เมื่อกี้ทำอะไรลงไป ปัญญาอ่อนหรือไง?

“ทำไมเธอถึงพูดกับหลิวหยิงมากขนาดนั้น เธอไม่ควรบอกให้ใครรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเธอกับผู้อำนวยการ” ผู้ช่วยพิเศษเจียงกล่าวอย่างเย็นชา ถือโอกาสรถหยุดอยู่กับที่และจะไม่ไปส่งเธอแล้ว

ทันใดนั้นอันฉีก็ยิ้มและเธอก็มองไปที่ผู้ช่วยพิเศษเจียงอย่างยั่วยุ “คุณคิดว่าถ้าฉันไม่บอกเธอ เธอจะไม่รู้หรือสงสัยหรือไง?”

“?” ผู้ช่วยพิเศษเจียงแสดงถึงความไม่เข้าใจ อันฉีและหลิวหยิงเพิ่งพบกัน มีอะไรให้สงสัยอีก? เซ้นส์ของผู้หญิงน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?

“ผู้อำนวยการซือถูใจดีกับคนที่มาใหม่ขนาดนี้เลยเหรอ อีกอย่างตอนที่เราพบกันในวันแรก เธอยังบอกว่าเป็นพนักงานใหม่อีกด้วย ความสัมพันธ์อะไรที่คนมาใหม่สามารถได้รับความสนใจเป็นพิเศษ? เธอไม่พูด ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่รู้หรือไม่สนใจ”

อันฉีนั้นตรงไปตรงมา และตัวผู้ช่วยพิเศษเจียงเองก็รู้สึกว่าสิ่งที่พูดนั้นไม่ถูก แต่เขารู้สึกว่าหลิวหยิงไม่น่าจะสงสัย ตอนนี้ที่อันฉีพูดออกมาคิดว่าไม่จำเป็นในเวลานั้น

อันฉีจำได้เสมอว่าเมื่อผู้ช่วยพิเศษเจียงกล่าวว่าเขาเป็นพนักงานใหม่ในเวลานั้น ใบหน้าของหลิวหยิงตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ตามมาด้วยความโล่งใจ อันฉีคิดว่าหลิวหยิงจะต้องหลงรักผู้อำนวยการซือถูแต่ความรักนี้ถูกเก็บกดไว้ลึกเกินไป เพื่อที่บางครั้งเธอจะไม่รู้สึกถึงมันจนกว่าเธอจะถูกกระตุ้นโดยบางสิ่ง หรือเมื่อมีบางอย่างที่เกินความเข้าใจของเธอ เธอจะแสดงมันออกมา อันฉีต้องการจะพูดเพียงเพราะเธอไม่ต้องการให้หลิวหยิงเข้าใจผิดและเธอยังต้องการให้หลิวหยิงรู้ว่าเธอรักใครสักคนจริงๆ อย่างจริงจัง

“คุณอย่ากังวลไปเลย ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับผู้อำนวยการไม่ใช่สิ่งที่คนอื่นสามารถเข้าไปแทรกแซงได้ ฉันแค่รู้สึกสงสารเธอและรู้สึกว่าเธออดทนมากเกินไป” ในความรัก ผู้หญิงที่มีความสุขและผู้หญิงที่ไม่มีความสุขสามารถรับรู้ได้อย่างรวดเร็ว วันนี้หลิวหยิงสงบนิ่งไม่น้อยเลย แต่ความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าของวันนั้น เธอจดจำไว้เสมอว่าความรู้สึกที่มีต่อผู้อำนวยการซือถู นอกจากจะขอบคุณแล้ว ก็ไม่มีความคาดหวังใดๆ อีก เมื่อเธอมีความรู้สึกที่ไม่จำเป็นต่อผู้อำนวยการซือถูแล้ว มากกว่าการทำร้ายตัวเองยังเป็นการทำร้ายหลิวหยิงด้วย เธอไม่ควรและไม่สามารถเข้าหาชายที่แต่งงานแล้ว

“คราวหน้าอย่าทำอีกและอย่าคิดมาก สิ่งที่คุณต้องทำคือทำงานให้ดีและไม่ต้องกังวลเรื่องอื่น” ผู้ช่วยพิเศษเจียงเตือนโดยอธิบายว่าบางครั้งมันก็อ่อนแอไร้พลังและจะกลายเป็นเรื่องยุ่งยากมากขึ้นเรื่อย ๆ คนสองคนจะแก้ปัญหาของตัวเองไม่ดีเหรอ? สุดท้ายแล้วคนอื่น ๆ ก็เป็นแค่คนนอก

อันฉีเอียงหัวของเธอ เขากังวลเกี่ยวกับตัวเอง! ดูออกได้ยังไงว่าไม่ค่อยมีความสุข?

“เธออยากไปไหน เดี๋ยวฉันพาไป” ผู้ช่วยพิเศษเจียงรู้ดีอยู่ในใจว่าอันฉีจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับความรู้สึกของคนอื่นโดยเฉพาะเรื่องความรู้สึก ดูเฉยๆ อย่าไปทำมาก แค่ผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะไม่เข้าใจและฉันไม่คิดว่าเธอจะยุ่งเกินไปนักหรอก

“โรงพยาบาล” อันฉีตอบตรง ๆ ตอนนี้อาการของแม่เธอดีขึ้นมาก ไม่มีอุบัติเหตุ เธอสามารถออกจากโรงพยาบาลได้ภายในหนึ่งเดือน เธอยังคงคุ้นเคยกับการใช้เวลากับแม่ของเธอทุกวันแม้ว่าเธอจะต้องทํางานล่วงเวลาเป็นเวลานานหลังจากที่เธอหลับไป เธอยังคงใช้เวลากับแม่ทุกวันราวกับยืนหยัดในความสงบภายใน

“เธอเข้าใจผิดไปแล้วหรืออาจจะเข้าใจผิด?” คุณแม่อันไม่ตอบโดยตรง แต่ถามให้ชัดเจนยิ่งขึ้น

“อาจจะเข้าใจผิด หนูเห็นเธอเสียท่า” อันฉีตอบตามความจริง แววตานั้นทำให้เธอรู้สึกลำบากใจ มันคงเป็นการแสดงออกถึงความเจ็บปวดหลังจากความรักที่ลึกซึ้ง แสงสว่างในดวงตาของเธอหายไปในทันที ราวกับตกอยู่ในความมืด

“ในเมื่อมันเป็นแค่การคาดเดาของลูก ทำไมถึงอยากเป็นฝ่ายที่ไปอธิบายล่ะ มันไม่เหมือนลูกร้อนตัวเหรอ?”คุณแม่อันพูดอย่างจริงจัง “ลูกไม่รู้ว่าเธอเข้าใจผิดหรือเปล่า สิ่งที่ลูกต้องทำคือไม่ต้องอธิบาย แต่เพื่อพิสูจน์ด้วยข้อเท็จจริงว่าลูกไม่ได้สนใจคนรักของเธอ ต้องไม่เข้าใกล้คนรักของเธอเลย” มีกี่ปัญหาทางอารมณ์ที่ไม่รุนแรงเกินไปในตอนแรกที่กลายเป็นความเข้าใจผิดที่ใหญ่กว่าเพราะการกระทำที่ไม่จำเป็นของคนอื่น? ความรักนั้นทั้งเห็นแก่ตัวและพิเศษ ไม่มีใครควรริเริ่มเข้าไปแทรกแซงความรู้สึกของผู้อื่น แม้ว่าพวกเขาจะเฉยเมย แต่ก็ควรรู้ว่ากำลังทำอะไรและหยุดให้ทันเวลา

“แต่ดูเหมือนว่าทั้งสองคนจะแยกจากกันในตอนนี้และไม่ค่อยได้เจอกัน หนูกลัวว่าผู้หญิงจะเข้าใจผิดและช่องว่างระหว่างคนทั้งสองจะยิ่งลึกขึ้น” อันฉีรู้ดีว่าความสามารถในการแต่งเติมความคิดของผู้หญิงนั้นแข็งแกร่งเพียงใด อาจเป็นเงื่อนงำแต่เธอก็สามารถคิดเรื่องอื่นได้ทันที เกรงว่าสองคนนี้ไม่มีเวลาอธิบาย จะเข้าใจผิดและแตกหักกัน

“นั่นคือสิ่งที่ลูกควรกังวลเหรอ ความเข้าใจผิดระหว่างพวกเขาต้องแก้ไขด้วยตัวเอง ลูกเป็นหนึ่งในนั้น แต่ลูกเป็นแค่คนที่บังเอิญปรากฏตัวเพียงครั้งเดียว มันจะมีอิทธิพลมากขนาดนั้นเลยเหรอ? ถ้าลูกไม่โผล่มาอีก พวกเขาทั้งสองยังไม่ดีกัน นั่นเป็นเพราะความสัมพันธ์ยังลึกซึ้งไม่พอ เป็นปัญหาของพวกเขาเอง ถ้าทั้งสองคืนดีกัน แล้วลูกล่ะ? บางทีอาจจะเป็นตัวช่วย ดังนั้นจะดีกันหรือไม่ดีกัน จะมีปัญหาเพราะลูกมากไปหรือเปล่า ตราบใดที่ลูกไม่เข้าใกล้สองคนนั้นอีกก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องคิด เว้นแต่ลูกไม่มีความตั้งใจที่จะจากไปเลย หรือมีแรงจูงใจซ่อนเร้น”น้ำเสียงคุณแม่อันเริ่มเย็นชา เธอรับไม่ได้ว่าลูกสาวเป็นคนไร้ยางอาย เธอรู้ดีว่าทั้งสองคนเป็นคู่รักกัน แต่เธอก็เข้าไปพัวพันกับความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาด้วย

“แม่ หนูเปล่านะ หนูแค่ถามจริงๆ!” อันฉีอธิบายอย่างรวดเร็ว “หนูไม่มีแผนและจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกเขา หนูแค่รู้สึกว่าผู้อำนวยการซือถูช่วยชีวิตเราไว้ ถ้าแฟนสาวของเขาเข้าใจผิดเรื่องเขาเพราะหนู หนูจะสงสารเธอและรู้สึกผิด”

คุณแม่อันครุ่นคิดอย่างรอบคอบแล้วพูดช้าๆ “เขาช่วยเราแล้วเราก็ซาบซึ้ง แต่ความสัมพันธ์ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากใคร คนสองคนจะตกหลุมรักได้หรือไม่ เดินด้วยกันได้หรือไม่ และพวกเขาสามารถฝึกฝนได้ระดับนั้นหรือไม่ก็ตัดสินโดยคนอื่นไม่ได้ มองแค่คนสองคน คนอื่นๆ ถ้าไม่ใช่คนที่ไม่รู้จัก ก็ไม่มีผลอะไรกับคนสองคน ถ้าไม่ใช่ทหารที่ถูกบังคับ ถ้าไม่ใช่การทำเพื่อคนอื่น ถ้าไม่ใช่เพราะอุปสรรค ถ้าเตะทิ้งก็หลุดพ้น ถ้าไม่เตะทิ้งก็จะหยุดอยู่แค่นี้”