ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1733

พอไม่มีแสง สิ่งมีชีวิตที่ที่มืดมิดเหล่านี้คึกคักมีชีวิตชีวาขึ้นมาทีละนิด ถังจื่อโม่ถอยไปด้านหลังช้าๆ ตอนกลางวันเขาเตรียมตัวเอาไว้แล้ว วัชพืชกับกิ่งไม้บนพื้น ถูกเขากองสุมไว้ด้วยกัน ไฟแช็กที่อะหลิงให้เขาเมื่อตอนกลางวัน ตอนนี้มีประโยชน์ใช้สอยแล้ว

ความแห้งในฤดูร้อน ทำให้วัชพืชเหล่านี้จุดไฟติดได้ง่ายมาก ตอนที่ถังจื่อโม่ขยับมือ รู้สึกว่าตนเองมือสั่นเล็กน้อย หวาดกลัวอย่างอธิบายไม่ถูกว่าเขาก็จะถูกเผาไปด้วย เพียงแต่เมื่อเทียบกับอันตรายที่อยู่ข้างหน้าแล้ว อะไรก็ยอมรับได้ทั้งนั้น

แสงไฟลุกขึ้นในพริบตา ถังจื่อโม่เอาวัชพืชกองสุมไว้เป็นเส้นทางหนึ่งไว้ก่อนแล้ว เส้นทางทะลุผ่านรูปของสัตว์ เวลานี้ลุกพรึ่บขึ้น แมลงสาบเหล่านั้นหลีกหนีอย่างรวดเร็ว ตัวที่หลบไม่ทันก็ถูกเผาไป เสียงดังเปรี๊ยะๆ ทั้งยังมีกลิ่นเหม็นคาวจากการเผาไหม้

ถังจื่อโม่ไม่ได้ลังเล วิ่งไปทางรูปสัตว์ทันที ก่อนกดลงไปโดยไม่คิดอะไรทั้งสิ้น อยู่ที่นี่ต้องตายแน่ๆ กดลงไปแล้วก็ไม่แน่ว่าจะรอด แต่เขาไม่มีทางให้ถอย

ความไร้น้ำหนักเกิดขึ้นในชั่วพริบตา ถังจื่อโม่รู้สึกว่าร่างกายกำลังตกลงไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็กลิ้งไปตามขั้นบันได ถังจื่อโม่ลอบคิดว่าตัวเองไม่ได้คิดให้มากนัก หากรู้ก็คงโดดลงมาตรงๆ ไม่จำเป็นต้องกลิ้งลงมา ยังดีที่ขั้นบันไดไม่ยาวนัก เพียงแต่ตอนที่กระแทกโดนหน้าผาก มันเจ็บมาก!

ถังจื่อโม่รู้สึกว่าหางตามีหยดน้ำตาไหลออกมาแล้ว เขาลุกขึ้นนวดหน้าผาก ยังดีที่ก้าวนี้ตนเดิมพันได้ถูกต้องแล้ว! แต่ว่าที่นี่มันคือที่ไหนกันนะ?

ถังจื่อโม่ปีนขึ้นมา บนผนังฝังไข่มุกราตรีไว้ ภายใต้แสงเหล่านี้ เขาสามารถมองเห็นโลงศพมากมายทุกทิศทุกทางรอบตัว เขามองไปทีละโลงๆ ล้วนเป็นโลงโปร่งแสง ดูไม่ออกเลยว่าเป็นสถานที่ใด

ที่นี่ คือสุสานของเกาะซื่อหลีเหรอ? ถังจื่อโม่มองผ่านแต่ละโลงไป ทุกทิศทุกทางไม่มีสิ่งประดับอื่นๆ ทะลุผ่านโลงโปร่งแสง สามารถมองเห็นได้ว่าคนที่นอนอยู่ด้านในได้กลายเป็นกระดูกขาวร่างหนึ่งไปแล้ว แต่ที่มือล้วนมีไข่มุกสีดำเม็ดหนึ่งโดยไม่มีข้อยกเว้น

ทางออกอยู่ที่ไหน? ถังจื่อโม่เดินวนรอบหนึ่งแล้ว จุดเริ่มต้นคือจุดที่กว้างใหญ่เหมือนสิ่งก่อสร้างบนพื้น ล้วนวางโลงศพเหล่านี้เอาไว้อย่างเป็นระเบียบ ทว่าดูเหมือนจะกองไว้จนเต็ม วางไม่ได้แล้ว

ถังจื่อโม่ไม่คิดถึงสิ่งเหล่านี้ มองไปรอบๆ ที่นี่น่าจะมีทางออกอยู่นะ? แต่ว่าเสาะหาอย่างละเอียด ก็ไม่มีทางออกใดเลย ประหลาด

หรือว่า มีเพียงย้อนกลับไปทางเดิมเท่านั้น? ถังจื่อโม่คัดค้านความคิดนี้อยู่เล็กน้อย เขาเดินเลียบขึ้นบันไดไป จุดที่ตกลงมาเมื่อครู่ สูงประมาณหนึ่งเมตร ตามหลักแล้ว ไม่น่าจะกลิ้งตกลงมา ทำไมเมื่อครู่ตอนตกลงมาถึงรู้สึกว่ามันลึกมากล่ะ?

ถังจื่อโม่รู้สึกได้ถึงความประหลาด ไข่มุกราตรีเป็นแถวๆนี้ มีเพียงหนึ่งเดียวที่สีต่างไป ถ้านี่เป็นสวิตช์ มันจะ...ไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ? ถังจื่อโม่ไม่เชื่อสักเท่าไหร่ ยังกดไปทีละอันๆ ไข่มุกราตรีที่เป็นสีเดียวกันเหล่านั้น กดไม่ได้สักอัน ถังจื่อโม่วางมือลงบนไข่มุกสีแดง ทดลองดู ไม่กล้าขยับ

ถังจื่อโม่รู้สึกเหลือเชื่อ แต่ว่าตอนนี้ เขาไม่กล้าทดลอง สัตว์ที่อยู่ข้างนอกเหล่านั้น คาดว่าไม่สงบเงียบแน่ กั้นไว้ด้วยผนังหินผืนหนึ่ง เขาสามารถได้ยินเสียงแกรกกรากบนพื้น คงจะไต่คลานไปมา

ถังจื่อโม่พิงไปข้างๆ รอก่อนก็แล้วกัน รอจนฟ้าสว่างค่อยออกไป

แต่เขารอไม่ถึงฟ้าแจ้ง ก็ได้ยินเสียงคนกำลังตะโกนเรียกเขา

ถังจื่อโม่นึกว่าตัวเองฟังผิดไป จนกระทั่งเสียงใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ถึงมั่นใจว่าไม่ได้ฟังผิด——เป็นเสียงของอะหลิง เธอกำลังเรียกถังจื่อโม่

ตอนนี้ถังจื่อโม่เพิ่งจะสังเกตว่า ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เสียงแกรกๆกรากๆจากการไต่คลานของสัตว์ที่อยู่ด้านนอกได้หายไปแล้ว เหลือเพียงเสียงของอะหลิง

ถังจื่อโม่คิดไว้ดีมาก แต่คิดไม่ถึงเลยว่า อะหลิงจะตกลงมาด้วย ถังจื่อโม่งงงวย ทำไมทั้งสองล้วนตกลงมาเช่นนี้? เขาประหลาดใจยิ่งกว่า ระยะห่างหนึ่งเมตร เขากลับกลิ้งตกลงมาตรงๆได้ แต่ความจริงเป็นเช่นนี้ ถังจื่อโม่อึ้งตะลึงอธิบายไม่ถูก จึงไม่คิดมันเสียเลย

ถังจื่อโม่คิดจะรับอะหลิง แต่ตอนที่ตกลงมา อะหลิงกลับชนกระแทกถังจื่อโม่ออกไป อะหลิงกลิ้งลงไปแล้ว ถังจื่อโม่รีบตามลงไปทันที

เหมือนกัน กระแทกลงบนโลงศพ อะหลิงกระแทกเข้ากับหน้าผากเช่นเดียวกัน แต่หนักกว่าถังจื่อโม่ มีเลือดไหลออกมา

“เธอไม่เป็นไรนะ?” ถังจื่อโม่ตกใจแล้ว สถานที่นี้ ทำไมถึงประหลาดเช่นนี้ อะหลิงนอนอยู่บนพื้นไม่ขยับ ทำให้เขากังวล ที่ทำให้เขาพูดไม่ออกที่สุดก็คือ พื้นนั่นปิดไปอีกครั้งแล้ว แล้วจะออกไปอย่างไร!

ถังจื่อโม่ไม่มีเวลามาสนใจเรื่องนี้ วิ่งไปข้างกายอะหลิง เธอสวมชุดที่ใส่ตอนเจอกันครั้งแรก ชุดสีดำหนาวเหน็บ แต่ถังจื่อโม่รู้สึกคุ้นเคย เขายื่นมือไปประคองอะหลิง คิดจะเช็ดคราบเลือดบนหน้าผากให้อะหลิง แต่ในมือไม่มีอุปกรณ์ ได้แต่ใช้แขนเสื้อค่อยๆเช็ด

เพียงแต่ หลังจากที่ประคองอะหลิงขึ้นมา ถังจื่อโม่ก็พบว่า บนร่างของอะหลิงเต็มไปด้วยคราบเลือด เสื้อผ้าเหมือนถูกแช่เลือดมาอย่างไรอย่างนั้น ชื้นเปียก เพียงแต่เลือดนี้ ไม่รู้ว่าเป็นเลือดของเธอเองหรือว่าผู้อื่น

ถังจื่อโม่กังวลใจเล็กน้อย ม้วนแขนเสื้ออะหลิงขึ้น เห็นว่าบนนั้นไม่มีบาดแผลอะไร ในใจจึงวางใจลงเล็กน้อย ยังดี เธอไม่เป็นอะไร

ก็ใช่ มาปรากฏตัวที่นี่ได้ คิดจะพาตนออกไปอย่างสง่าผ่าเผย ย่อมไม่เป็นอะไรแน่ เพียงแต่ไม่รู้ว่า อะฉีเป็นอย่างไรบ้างแล้ว อะหลิงมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ ก็แสดงว่าอะฉีถูกจัดการไปแล้วสินะ