ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1751

“ได้ งั้นชื่อตอนนี้ของเธอก็คือโม่หลิง พวกเราจะเรียกเธอว่าอะหลิงกันโอเคมั้ย” โม่เฉินยิ้มอย่างใจดีออกมา โม่หลิง เป็นหลานสาวเพียงคนเดียวของบ้านพวกเขาในตอนนี้ เขาจะต้องชอบมากอยู่แล้ว

“เรียกคุณปู่สิ” โม่เฉินมองอะหลิงพร้อมกับพูดออกไป ไม่ว่าจะเป็นโม่จื่อหรือว่าลูกของโม่เนี่ยนหรือว่าลูกของหลินฉือ หรือลูกของโม่ตี๋ในตอนนี้ก็ด้วย เขาก็ชอบหมด

“คุณปู่!” เสียงของอะหลิงชัดเจนรื่นหู ฟังไม่ออกถึงความไม่เต็มใจใด ๆ เลย เธอมองไปยังคนที่อยู่ตรงหน้า รู้สึกได้แค่เพียงการมีที่พึ่งพิงอย่างหนึ่งเท่านั้น บางที อาจะเป็นเพราะว่าเดิมทีแล้วเธอก็คือคนของตระกูลโม่อยู่แล้วก็ได้

ถังจื่อโม่สบายใจขึ้นมา คนตระกูลโม่มองไปแล้วดูชอบอะหลิงมาก อย่างนั้นแล้วในกรณีที่อะหลิงอยู่ที่ตระกูลโม่ จะต้องดีมากแน่นอน

“ดี ๆ งั้นจากนี้ไปเธอก็คือคนตระกูลโม่แล้ว อยู่ที่นี่ ไม่มีใครสามารถรังแกเธอได้ เรื่องก่อนหน้านี้ เธอยินดีที่จะพูดออกมา พวกเราก็ยินดีฟัง ไม่ยินดีจะพูด พวกเราก็จะไม่พูดถึงมันอีกเช่นกัน เพียงแค่อยากให้เธอจำไว้ว่าเธอเป็นคนของตระกูลโม่” โม่เฉินพูด เรื่องก่อนหน้านี้ อะหลิงไม่ได้พูดออกมามากมาย เขามองออกว่าอะหลิงกำลังปิดบังอะไรอยู่ แต่ว่าพวกเขาก็ไม่ได้ไปรบเร้าเธอ สำหรับอะหลิงแล้ว นั่นมันเป็นความลับของเธอ พวกเขาก็จะไม่ไปสืบเสาะ แต่หวังแค่เพียงว่าต่อจากนี้ไปอะหลิงจะสามารถใช้ชีวิตอยู่อย่างมีความสุขได้

“ขอบคุณค่ะคุณปู่!” อะหลิงพูด เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกได้ว่ามีคนชอบกันด้วยใจจริง เพียงแค่เป็นห่วงเธอ เคารพเธอ ไม่สนใจเรื่องอย่างอื่นมากมาย

หลินฉือมองสถานการณ์ที่ตรงหน้าไปอย่างพึงพอใจ เธอรู้อยู่ก่อนแล้วว่าคนตระกูลโม่จะยอมรับอะหลิง เพียงแต่นึกไม่ถึงว่าจะง่ายดายขนาดนี้ อีกอย่างเธอสามารถรู้สึกได้ว่าคุณลุงยอมรับอะหลิงด้วยใจจริง

“พรุ่งนี้นะ ให้อาหลินฉือของเธอพาเธอไปซื้อเสื้อผ้าสักหน่อย ห้องอะไรพวกนี้ ฉันจะให้คนจัดเตรียมให้เรียบร้อย ตระกูลโม่ก็คือบ้านของเธอ ตอนนี้เธอกลับมาบ้านแล้ว” โม่เนี่ยนไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย เธอแต่งงานแล้ว ตอนนี้ เห็นอะหลิงก็รู้สึกว่ามีเด็กสักคนมันก็ไม่เลวเลยเหมือนกัน

อะหลิงมองคนที่อยู่ข้าง ๆ ไปอย่างอึ้ง ๆ เธอรู้สึกได้ว่าคนเหล่านี้ล้วนแล้วแต่จะมีความอ่อนโยนต่อเธอกันทั้งนั้นเลย ความรู้สึกจำพวกนี้เธอชอบมาก อีกทั้งยังหวังอีกว่าจะสามารถถูกปฏิบัติอย่างนี้ไปตลอด

หลินฉือมองโม่เนี่ยนไปอย่างคับแค้นใจ เธอยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย ก็ถูกโม่เนี่ยนแย่งไปก่อนเสียแล้ว อีกอย่างเธอยังไม่สามารถพูดอะไรได้อีกด้วย มันเกินไปแล้วจริง ๆ

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณอาก็เหนื่อยมามากแล้ว ไม่ต้องไปเป็นเพื่อนหนูหรอกค่ะ” อะหลิงเหมือนกับว่าจะรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของหลินฉือ จึงได้รีบพูดออกไปทันที

“เด็กโง่” หลินฉือลูบหัวของอะหลิงไปด้วยความเอ็นดู ตอนที่อยู่ที่บนเกาะ เธอไม่ได้คิดว่าอะหลิงจะอ่อนไหวง่ายขนาดนี้เลย ดังนั้นแล้วเป็นเพราะว่ากลับมาที่ตระกูลโม่งั้นเหรอ?

“ไม่เป็นไร ผมสามารถไปเป็นเพื่อนอะหลิงได้” ถังจื่อโม่รู้สึกปวดใจกับอารมณ์ที่อ่อนไหวของอะหลิง ตอนอยู่ที่เกาะซื่อหลีเธอก็เย็นชามาโดยตลอด แต่ใจของเธอนั้น อันที่จริงแล้วมันได้ปิดผลึกมาโดยตลอด ดังนั้นแล้วตอนนี้ ท่ามกลางสิ่งแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย ตอนที่ได้รับความรักและเอาใจใส่ไปบ้าง ภายในใจส่วนใหญ่มันก็เป็นความกังวล และก็ยังมี...การด้อยค่าตัวเองอยู่บ้างเล็กน้อย

หลินฉือมองถังจื่อโม่ เหมือนกับว่าเขาจะเป็นห่วงเป็นใยอะหลิงเอามาก ๆ ความสัมพันธ์ที่บนเกาะ สำหรับพวกเขาทั้งสองคนแล้ว อย่างที่คิดมันถือว่าเป็นสิ่งที่สำคัญมากเลยทีเดียว

“อย่าคิดมาก ฉันก็แค่ไม่ชอบถูกคุณอาอีกคนของเธอมารังแกเท่านั้นเอง ไม่ได้ไม่ชอบเธอ พรุ่งนี้อาจะพาเธอไปซื้อเสื้อผ้าเอง เสื้อผ้าที่อาออกแบบ ถ้ามันตรงตามที่ต้องการก็สามารถมอบให้เธอได้ทั้งหมดเลย” หลินฉือพูดปลอบออกไป อะหลิงมองไปแล้วดูเย็นชามาก แต่ลึก ๆ ภายในใจกลับอ่อนไหวเป็นพิเศษ สิ่งที่เธอต้องทำเลยก็คือให้อะหลิงเชื่อใจพวกเขา ให้อะหลิงมองที่นี่เป็นบ้านหลังหนึ่ง

ถังจื่อโม่พยักหน้าออกไป “พรุ่งนี้ผมไปพร้อมกับเธอด้วย”

หลินฉือพยักหน้าตอบรับออกไป สำหรับถังจื่อโม่แล้ว อะหลิงเป็นการดำรงอยู่ที่พิเศษมาก ถ้าหากว่าก่อนหน้านี้สำหรับถึงจื่อซีและถังจื่อโม่มันเป็นความลำเอียง ตอนนี้นั้น ได้สามารถปฏิบัติต่อถังจื่อโม่อย่างยุติธรรมได้แล้ว

“ลงไปพักผ่อนกันก่อนเถอะ พวกเธอเองก็เหนื่อยกันมาหลายวันแล้ว” โม่เฉินพูด พวกเขาสามสี่คนมองไปแล้วดูไม่ค่อยจะมีชีวิตชีวากันเลย ไปพักผ่อนก่อนมันก็สำคัญ

หลินฉือพยักหน้าตอบรับไป แล้วก็พาอะหลิงไปที่ห้องของเธอ

หลินฉือรู้สึกว่าตนไม่ได้ฝันมานานมากแล้ว แต่ฝันในวันนี้มันชัดเจนเป็นอย่างมาก เรื่องที่บนเกาะ เหมือนกับเป็นสิ่งที่เคยผ่านมาบ้างนิดหน่อย สิ่งที่น่าอัศจรรย์ยิ่งกว่าเลยก็คือเธอยังอยากจะปล่อยตามลูกปัดพวกนี้ไปอีก ก่อนหน้านี้นอนหลับลึกมาโดยตลอด หลังจากนั้น ก็ค่อย ๆ ตื่นขึ้นมาช้า ๆ อีกที

หลินฉือยังเห็นผู้เฒ่าอีกด้วย สิ่งที่เธอทำกับโม่ตี๋แล้วก็ลูกสาวของเธอนั้น มันไม่ใช่สิ่งที่แม่คนนึงจะทำเลย อีกอย่าง สิ่งที่แปลกเลยก็คือ หลังจากที่ลูกสาวของเธอตายไป นิสัยของคนคนนี้ก็ได้เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นมา

เป็นเพราะอะไรกัน?

“คุณอา หนูฝัน” อะหลิงมองหลินฉือ ความฝันนี้มันแปลกมากเลย เธอคิดว่าหลินฉือคอยอยู่กับเธอในฝันอยู่ตลอด อีกทั้ง กำลังบอกเรื่องบางอย่างกับเธออยู่ จุดที่สำคัญก็คือเธอรู้สึกอย่างบอกไม่ถูกว่าความฝันเมื่อกี้นี้ของพวกเธอมันมีการเชื่อมต่อกันอยู่

“งั้นเหรอ? ฝันถึงเรื่องที่บนเกาะใช่มั้ย?” หลินฉือยิ้มพลางลูบหัวเธอไปเบา ๆ ลูกปัดบนข้อมือ เมื่อกี้มันเพิ่งจะอุ่นขึ้นมาอยู่ครู่นึง ทำให้เธอแคลงใจขึ้นมา แต่ในตอนที่รู้สึกได้ถึงอุณหภูมิของลูกปัดนั้น หลินฉือก็รู้ว่าเธอไม่ได้รู้สึกว่าลูกปัดมันกำลังบอกบางอย่างกับเธออยู่เลย

อะหลิงพยักหน้าออกมา หลินฉือยิ้มพลางเอ่ยออกไปว่า “ถ้าเธอฝันถึงมัน อย่างนั้นแล้ว มันก็เป็นไปได้มากว่าจะเป็นเรื่องจริง คนที่อยู่นอกเหตุการณ์จะมองสถานการณ์ได้อย่างทะลุปรุโปร่งมากกว่าคนที่อยู่ในเหตุการณ์นั้นเองเสียอีก แม่ของเธอ รักเธอจริง ๆ”

อะหลิงฉีกริมฝีปากออกมา อย่างที่คิดจริง ๆ มันเป็นความฝันแบบเดียวกันเลย ถึงแม้ว่าคนที่อยู่ข้าง ๆ เธอจะเป็นผู้เฒ่า แต่แม่ก็ยังปรากฏตัวออกมาอยู่บ้าง เป็นห่วงเธอ รักและปกป้องดูแลเธอ

หลินฉือนึกถึงภาพที่น่าประหลาดภาพสุดท้ายขึ้นมา เหมือนกับว่าเกาะซื่อหลีแต่ไหนแต่ไรมาจะไม่เคยมีอยู่มาก่อนเลยไม่มีผิด เกาะซื่อหลี หลังจากที่ถูกระเบิดไปแล้ว ก็ค่อย ๆ หายสาบสูญไปอย่างช้า ๆ

หลินฉือรู้สึกได้ถึงความแปลกประหลาด ทำไมโลกแห่งความฝันมันถึงได้แปลกประหลาดขนาดนี้ เกาะแห่งหนึ่ง อยู่ดี ๆ ก็หายไปอย่างนี้เลย? แต่ว่า ภาพสุดท้ายนั้น มันหมายความว่าอะไร? หลินฉือรู้สึกว่าจำเป็นต้องส่งคนไปดูสักหน่อย

ช่างเถอะ ไม่ไปดูมันก็เหมือนกัน ถึงยังไงเรื่องแปลก ๆ ที่เกาะซื่อหลีมันก็มีเยอะมาก หลินฉือมองไปทางลูกปัดที่อยู่บนข้อมือ ลูกปัดเส้นนี้ ตอนนี้ได้เป็นสีแดงไปแล้ว ด้านบนได้ประดับไปด้วยสีทอง เหมือนกับว่าถูกอะไรวาดเค้าโครงออกมาเลยไม่มีผิด งดงาม ประณีตมาก

ตอนที่สวมอยู่บนมือ ความรู้สึกที่คุ้นเคย สิ่งนี้เดิมทีแล้วก็เป็นของของเธอ แต่ว่าทุกครั้งในตอนที่ลูกปัดได้มอบสิ่งอื่นให้กับเธอนั้น เธอก็อยากจะปฏิเสธไปโดยจิตใต้สำนึกไปเสียทุกครั้ง แต่รอจนถึงในภายหลังก็จะค่อย ๆ ยอมรับลูกปัดเส้นนี้ไปช้า ๆ แล้วพรากทุกอย่างของเธอไป เธอยอมรับว่า เธอปฏิเสธไปไม่ได้เลย

หลินฉือค้นพบว่าเธอชอบลูกปัดอันนี้ ค่อย ๆ ชอบมากขึ้นเรื่อย ๆ

ไม่ว่าหลังจากนี้มันจะเกิดอะไรขึ้น เธอก็ไม่คิดจะทิ้งลูกปัดเส้นนี้ไป