ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1761

ความคิดบางอย่าง พอโผล่ขึ้นมาปุ๊บ ก็สะกดลงไปไม่ได้อีก ตอนที่คุณนายซือถูนึกถึงเรื่องนี้ ความคิดของคนทั้งคนล้วนเกิดการเปลี่ยนแปลง ก่อนหน้านี้คือไม่อนุญาตให้ซือถูมู่หรงกับหลิวหยิงอยู่ด้วยกันเด็ดขาด ตอนนี้คือไม่อนุญาตให้หลิวหยิงไปจากซือถูมู่หรงเด็ดขาด

หลิวหยิงต้องอยู่กับซือถูมู่หรงคนเดียวเท่านั้น

“คุณนายเป็นอะไรไปครับ？”ผู้ช่วยพิเศษเจียงเห็นสีหน้าแววตาของคุณนายซือถูค่อนข้างแปลก แล้วรู้สึกหวาดหวั่นใจ สีหน้าแววตานี้ จะพูดยังไงดี ค่อนข้างน่ากลัว เหมือนได้ทำการตัดสินใจอะไรลงไป แถมจะต้องทำสำเร็จให้ได้

“ไม่มีอะไร แค่นึกถึงเรื่องบางอย่าง หรือว่า ปลงเรื่องบางอย่าง”คุณนายซือถูสงบลง เมื่อก่อนเธอคิดผิดไป เธอมีแค่ซือถูมู่หรงลูกชายเดียวเท่านั้น ตามใจเขาไม่ดีกว่าเหรอ？ในเมื่อเขาอยากอยู่กับหลิวหยิง เธอก็ควรจะไม่ต้องยุ่งอะไรเลย ให้หลิวหยิงกับซือถูมู่หรงเข้าหากัน จะสามารถอยู่ด้วยกันหรือเปล่า จะมีตอนจบยังไง ก็เป็นเรื่องของพวกเขาสองคน ทำไมตัวเองต้องทำเรื่องเกินความจำเป็น และจะต้องคัดค้านให้ได้ด้วยล่ะ？

ความสัมพันธ์ของตัวเองกับซือถูมู่หรงไม่ควรถูกรบกวนเพราะคนอื่น พวกเขาสองคนเป็นหนึ่งเดียวกัน ถ้าซือถูมู่หรงสามารถได้รับความสุข ตัวเองก็จะมีความสุขไปด้วย ถ้าไม่ได้รับความสุข ตัวเองค่อยแนะนำผู้หญิงคนอื่นให้ซือถูมู่หรงซือถูมู่หรงก็จะยิ่งยอมรับได้ง่ายขึ้น

เสียดาย ตอนนี้เรื่องมาถึงขั้นนี้ แต่ตอนนี้ก็ได้ ก็ยังทันอยู่

คุณนายซือถูนึกถึงเมื่อก่อนซือถูมู่หรงล้วนเป็นฝ่ายตามจีบหลิวหยิงมาโดยตลอด ตอนนี้ซือถูมู่หรงเกิดเรื่อง หลิวหยิงก็ควรอยู่ข้างกายซือถูมู่หรงไม่ใช่เหรอ？ในเมื่อหลิวหยิงไม่สามารถลืมความแค้นของพ่อของเธอ แต่ในขณะเดียวกันเธอก็ไม่สามารถมองข้ามสิ่งที่ซือถูมู่หรงทุ่มเทเพื่อเธอ โดยเฉพาะตอนนี้ เพื่อเธอแล้ว ซือถูมู่หรงยังนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ความแค้นกับความละอายใจ สิ่งไหนกันแน่ที่ทรมานคนมากกว่า？คุณนายซือถูคิดอยู่ในใจ ไม่นึกเลยว่าในใจจะคาดหวังขึ้นมาทีละนิดๆ ความทรมานของร่างกาย จะเทียบความทรมานของจิตใจได้ยังไง？เธอไม่อยากให้ซือถูมู่หรงกับอยู่ด้วยกัหลิวหยิงน ไม่อยากให้หลิวหยิงอยู่ดีมีสุขเกินไป ตอนนี้ก็เช่นกันไม่ใช่เหรอ？

ไฟของห้องผ่าตัดสว่างอยู่ตลอดเวลา คุณนายซือถูมองสีแดงเลือดหมูทั้งแผ่นนั้น ความเย็นชาในแววตายิ่งลึกซึ้งมากขึ้น ลูกชายของเธอถูกทรมานจนเป็นแบบนี้ หลิวหยิงก็จะต้องอยู่เคียงข้างอยู่แล้ว

“ฉันอยากไปเจอหน้าหลิวหยิงหน่อย”คุณนายซือถูพูดอย่างใจเย็น ไม่ได้มีความแค้นแอบแฝงแล้ว ยิ่งไม่มีความคลุ้งคลั่งของเมื่อวาน

“คุณนายครับ นี่ไม่ค่อยดีมั้งครับ？”ผู้ช่วยพิเศษเจียงตัวสั่น ท่านประธานเพิ่งเจอหน้าคุณหลิวมา คุณนายซือถูจะไปเจออีก？อีกอย่าง คุณนายจะพูดอะไร？ถ้าคุณนายแอบไปเจอคุณหลิวตอนที่ท่านประธานไม่อยู่ แล้วพูดอะไรที่ไม่ควรพูด ถึงเวลาคนที่ต้องสะสางก็ยังต้องเป็นตัวเองอีก

“ไม่ค่อยดี มีอะไรไม่ดี？ฉันอยากเจอเธอ ไม่ได้หรือไง？”คุณนายซือถูถามอย่างยิ้มหยัน แต่ละคนปกป้องเธอกันจังนะ มันคุ้มเหรอ？

เธอในก่อนหน้านี้ คอยคิดแต่จะให้หลิวหยิงจากไป ตอนนี้……มันไม่ใช่แบบนี้อีกแล้ว

“คุณนายครับ ก่อนหน้านี้ท่านประธานเคยบอกว่าพยายามอย่าให้คุณนายเจอหน้าคุณหลิวครับ”ผู้ช่วยพิเศษเจียงกัดฟันอธิบาย เขาเป็นแค่ผู้ช่วยคนนึงเท่านั้นจริงๆ เรื่องแบบนี้ทำการตัดสินใจไม่ได้ อีกอย่าง ตอนที่คุณนายซือถูถามเขา ทั้งสองคนก็ลงเรือลำเดียวกันแล้ว

“นายก็บอกแล้วว่าคือก่อนหน้านี้ ฉันแค่อยากเจอหน้าหลิวหยิงเฉยๆ ฉันไม่ได้กำลังบอกนาย แค่กำลังแจ้งนาย นายสามารถทำเป็นไม่รู้ก็ได้นะ”คุณนายซือถูพูดอย่างเย็นชา ผู้ช่วยพิเศษเจียงไม่กล้าพาตัวเองไปเจอหลิวหยิง เธอสามารถเข้าใจได้ แต่เธอแค่อยากไปเจอหน้าหลิวหยิงก็แค่นั้นเอง

“คุณนายครับ คุณหลิวท้องแล้วครับ ลูกเป็นของท่านประธาน คุณหญิง……”ผู้ช่วยพิเศษเจียงพูดอย่างลำบากใจ ตอนนี้ท่านประธานนอนอยู่ที่โรงพยาบาล คุณนายซือถูไปเจอหน้าหลิวหยิง ไม่ถึงขั้นอยากจะฆ่าเธอให้ตายไปเลยเหรอ？ทำไมต้องทำเรื่องที่อันตรายขนาดนี้ด้วยล่ะ？

“นายกำลังกลัวอะไรอยู่？กลัวว่าฉันจะทำร้ายหลิวหยิง？”คุณนายซือถูยิ้มหยัน “คนที่ลูกชายฉันสู้สุดชีวิตก็จะปกป้องเอาไว้ มีหรือที่ฉันจะไปฆ่าเธอ？ฉันจะกล้าแตะต้องเธอได้ยังไง？”

ช่างเหน็บแนมกันจริงๆ！

ผู้ช่วยพิเศษเจียงอยากบอกว่าใช่จังเลย แต่เขารู้ว่าตัวเองพูดแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด จึงได้แต่ปิดปากเงียบไม่พูดจา

“แล้วคุณนายจะไปเมื่อไหร่ครับ？”ผู้ช่วยพิเศษเจียงสอบถาม “ตอนนี้ท่านประธานยังนอนไม่ได้สติอยู่ อย่างน้อยก็รอให้ท่านประธานฟื้นขึ้นมาก่อนมั้งครับ？”ผู้ช่วยพิเศษเจียงพูดอย่างพิจารณา คอยสังเกตสีหน้าของคุณนายซือถูอย่างระมัดระวัง

สีหน้าของคุณนายซือถูไม่เปลี่ยน แค่มองผู้ช่วยพิเศษเจียงแวบนึง “ไม่ต้อง ฉันจะไปตอนนี้เลย รีบไปรีบกลับ”

“งั้นผมไปกับคุณหญิงครับ”ผู้ช่วยพิเศษเจียงรีบพูดทันที ให้คุณนายซือถูไปคนเดียวไม่ได้เด็ดขาด ขืนเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจะทำยังไง อีกอย่าง แถมคุณหลิวก็ไม่ได้ตัวคนเดียว ถ้าทำร้ายโดนลูกในท้องก็ยิ่งน่ากลัวเข้าไปใหญ่

“นายกลัวอะไร？ถึงแม้ฉันจะไม่ชอบหน้าหลิวหยิง แต่ไม่ว่ายังไงลูกในท้องของหลิวหยิงก็เป็นหลานของฉัน ฉันยังไม่ถึงขั้นไปทำร้ายเธอหรอก ฉันแค่ไปเจอหน้าหลิวหยิงเฉยๆ ดูหน้าตาตอนนี้ของเธอ ฉันอยากให้หลิวหยิงไปจากลูกชายฉันตลอด ตอนนี้ก็พอดีเลยไม่ใช่เหรอ？”คุณนายซือถูไม่สนสีหน้าของผู้ช่วยพิเศษเจียง ได้พูดโดยตรง

อันฉีมองสีหน้าแววตาที่มาร้ายของคุณนายซือถูแล้ว ได้พยายามพูดอ้อมค้อม “คุณนายคะ พวกเราเข้าไปก็ดีเหมือนกันค่ะ ตอนนี้ดึกแล้ว อากาศหนาว ระวังจะเป็นหวัดเอาได้ค่ะ”

“โอเค งั้นพวกเราก็เข้าไปเลย”คุณนายซือถูไม่อยากชักช้า ได้ส่งสัญญาณให้เธอไปเคาะประตู นี่ไม่อาจปฏิเสธได้

คนที่มาเปิดประตูให้คือคุณแม่หลิว มองหน้าอันฉีที่ไม่รู้จัก อยากถามว่าคือใคร ก็เห็นคุณนายซือถูที่ยืนอยู่ข้างนอก สีหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นตื่นเต้นขึ้นมาทันที

“ทำไม ไม่ต้อนรับฉันมาเหรอ？”คุณนายซือถูก้าวมาข้างๆ พร้อมมองหน้าคุณแม่หลิวแล้วพูดอย่างเย็นชา ไม่มีความยโสโอหังของก่อนหน้านี้ แต่ยังคงทำตัวสูงส่งอีกเช่นเคย

“ใช่ ไม่ต้อนรับ”คุณแม่หลิวเปิดปากพูดอย่างใจเย็น ซือถูมู่หรงกับหลิวหยิงแยกกันแล้ว ทำไมเธอต้องดูสีหน้าของคุณนายซือถูด้วย？

อีกอย่างคุณนายซือถูมาตอนนี้คงไม่มีเรื่องดีแน่นอน หรือว่า เพื่อเรื่องของเมื่อวาน

“ถึงไม่ต้อนรับฉันก็มาแล้ว เธอจะไล่ฉันออกหรือไง？”คุณนายซือถูมองคุณแม่หลิวอย่างยิ้มหยัน เรื่องที่รู้ทั้งรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ทำไมต้องพูดออกมาด้วย？

“ใช่ ฉันอยากไล่คุณออกไป”ระหว่างที่คุณแม่หลิวพูดก็จะปิดประตูด้วยเลย ทันใดนั้นสีหน้าของคุณนายซือถูดูแย่ขึ้นมาทันที ไม่นึกเลยว่าเธอจะกล้าปฏิเสธตัวเอง แถมยังอยากไล่ตัวเองออกไปด้วย เกินไป……จริงๆ

“ที่ฉันมาคือมีเรื่องอย่างอื่นจะคุยกับลูกสาวเธอ”คุณนายซือถูพูดเสียงสูงเล็กน้อย หลิวหยิงไม่โผล่มาสักที แต่ห้องก็แค่นี้เอง เธอไม่เชื่อหรอกว่าหลิวหยิงจะไม่ได้ยิน

“มีอะไรคุณก็คุยกับฉันโดยตรงเลย”คุณแม่หลิวพูดด้วยสีหน้าขมวดคิ้ว คุณนายซือถูมาร้าย วันนี้หยิงเอ๋อร์อารมณ์ไม่ค่อยดี อย่าเจอหน้ากันจะดีกว่า

“เธอแน่ใจ？”คุณนายซือถูมองหน้าคุณแม่หลิว แล้วรู้สึกตลกมาก ทำไม เธอคิดว่าทุกเรื่องล้วนสามารถแทนที่ได้งั้นเหรอ？