ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1772

ถังหลินตั้งใจคิดวิเคราะห์สักครู่ และเอ่ยปากว่า “ฉัน0tพาคุณไปจากที่นี่ ไปประเทศZดีไหม?”

หลินเป้ยหน้าซีดด้วยความตกใจจนแทบจะกระโดดออกมา ไปจากที่นี่? ไปประเทศZ ถังหลินแค่พูดๆ ไปหรือเปล่า? เธอเป็นเจ้าชายน้อยของประเทศหนึ่งเลยน่ะ จะจากไปง่ายๆ ได้ยังไง

ถังหลินเห็นหลินเป้ยมีปฏิกิริยารุนแรงขนาดนี้ จึงลูบหัวเธอ เขาไม่อยากแยกกันกับหลินเป้ย ความเป็นได้ที่เขาจะอยู่ที่นี่ตลอดไปมีไม่มาก แต่ถ้าพาหลินเป้ยไปจากที่นี่ยังพอจะเป็นไปได้ คนที่หลินเป้ยให้ความสนใจที่นี่มีน้อยมาก ถ้าไม่ได้จริงๆ ก็พาคนที่หลินให้ความสนใจไปด้วยกัน

ถังหลินจริงจัง เขาอยากพาหลินเป้ยกลับไป อยากพัฒนาความสัมพันธ์กับเธอ จากนั้น ทั้งสองคนก็อยู่ด้วยกันตลอดไป

หลินเป้ยมองถังหลิน สีหน้าเย็นชาขึ้นมาในพริบตา : “อย่ามาพูดเล่นอย่างนี้”

ถังหลินมองหลินเป้ย เธอโง่หรือเปล่า ถ้าหากแค่อยากจะพาหลินเป้ยไปประเทศZ เขามีวิธีมากมาย แต่ตอนนี้ไม่อยากพูดอะไรมาก และไม่ยินดีให้เธอสับสนกับปัญหานี้

เข้ามาในห้อง ถังหลินปิดประตูทันที หลินเป้ยยืนอยู่ตรงนี้ อยู่ๆ ก็รู้สึกไม่ปลอดภัย เธอยืนมองถังหลินอยู่ตรงนั้น

ถังหลินเดินเข้ามายืนตรงหน้าหลินเป้ย มองตาเธอและพูดออกมาทีละคำ “อย่าขยับ ให้ฉันกอดคุณสักครู่”

หลินเป้ยยืนนิ่งไม่ขยับ ถังหลินไม่รอให้หลินเป้ยตอบและกอดเธอไว้ หลินเป้ยยืนนิ่งไม่ขยับ เธอรู้สึกได้ตอนนี้ถังหลินอยากจะกอดเธอจริงๆ แค่อย่างจะกอดเธออย่างบริสุทธิ์ใจ ตอนนี้เอง หลินเป้ยรู้สึกว่าตัวเองอยากจะกอดเขากลับ ถึงขนาดควบคุมตัวเองไม่ได้ที่จะกอดเขา

ถังหลินไม่ได้เคลื่อนไหวอย่างอื่น เพียงแค่กอดหลินเป้ยอย่างบริสุทธิ์ใจ ไม่ทำอะไรทั้งนั้น ระยะห่างอย่างนี้ เขาสามารถรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิบนร่างกายของหลินเป้ย และกลิ่นหอมที่เส้นผมของเธอ ความรู้สึกรักและอาลัยนี้ ทำให้เขาหยุดไม่ได้

ถังหลินรู้สึกว่าตัวเองไม่อยากจะปล่อย แต่ก็กอดไว้ตลอดไม่ได้ ทำได้เพียงปล่อย และจูงหลินเป้ยไปนั่งที่โซฟา ให้หลินนั่งบนตักเข่า ถามอย่างอดทนว่า : “ทำไมต้องหลบฉัน?”

หลินเป้ยรู้สึกแข็งทื่อไปทั้งตัว เธอบอกถังหลินได้ไหมว่าที่หลบเขาเพราะอยากจะแยกกับเขา? เพราะเสียใจภายหลังหรือเปล่า? อีกอย่าง เธอไม่อยากให้ถังหลินรู้เลยแม้แต่นิดว่าตัวเองตั้งท้อง เธอต้องการเด็กคนนี้ แต่ไม่อยากให้เขารู้

“ฉันไม่ได้หลบคุณ” หลินเป้ยกล่าว ถังหลินไม่ได้โกรธ เขายิ้มและเอนตัวไปหอมหลินเป้ย “งั้น ก่อนหน้านี้ที่บอกว่าจะไปงานเลี้ยงด้วยกัน ทำไมไม่รอฉันละ”

หลินเป้ยจนปัญญาแล้ว เธอจะรอเขาไหม ในใจถังหลินไม่รู้หรือไง? วันนี้จงใจถามขึ้นมาเพราะอะไร

ดังนั้นหลินเป้ยจึงไม่ได้ตอบถังหลิน ถังหลินไม่สนใจและกอดหลินเป้ย ก่อนหน้านี้เขาเข้าใจมาตลอดว่าการกอดไม่สามารถเติมเต็มความพอใจได้ แต่ตอนนี้ ความรู้สึกที่กำลังกอดหลินเป้ยทำให้เขารู้สึกพึงพอใจมาก คนคนนี้ อยู่ในอ้อมกอดเขานิ่งสงบเหมือนแมว ทำให้เขามีความสุขมากจริงๆ

“วันนี้คุณมาที่นี่ เพราะอะไร?” หลินเป้ยรู้ถ้าไม่มีธุระ ถังหลินไม่มีทางมาที่นี่ เมื่อกี้ เธอก็ได้ยินที่ถังหลินพูดว่าเกี่ยวกับยู่ต๋าและคนอื่นๆ ดังนั้น ครั้งนี้เขามาพูดเรื่องนี้โดยเฉพาะ เขาใจดีขนาดนั้นเลยหรือไง?

ถังหลินอดหัวเราะไม่ได้ เธอกำลังคิดอะไร เธอต้องคิดว่าตัวเองไม่ได้มาที่นี่เพราะเธอแน่นอนเลย น่าเสียดาย สาเหตุเดียวที่เขามาที่นี่ ก็เพราะหลินเป้ย ดังนั้นเมื่อถังหลินพูดจึงมีความรู้สึกแรงจูงใจผสมอยู่เล็กน้อย : “ฉันมาที่นี่ เพราะมีใครบ้างคอยหลบฉันอยู่ตลอดไง”

หลินเป้ยเม้มปาก เธอไม่เชื่อ ถังหลินว่างขนาดนั้นเลยหรือไง? ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าเขาอยากจะเจอตนเองมีวิธีตั้งมากมาย ต้องวุ่นวายขนาดนี้เลยหรือไง? ทั้งยังเดินทางมาโดยเฉพาะอีกด้วย

“นี่ฉันก็มีเหตุการณ์ที่น่าเชื่อถือเหมาะสมที่จะเจอหน้าคุณสักครั้งไม่ใช่หรือไง? คุณดูสิ ฉันลำบากขนาดไหน” ถังหลินแสร้งทำน้อยใจ

หลินเป้ยไม่หลงคารมเขา ถามโดยสนใจแต่ตนเองว่า “คารูถูกคุณฆ่าตายใช่ไหม?”

หลินเป้ยอึกอัก แววตาจริงจังของถังหลินทำให้เธอหวั่นไหวเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร หรือจะบอกว่า เธอยังกลัว ถังหลินทำอะไรที่ไม่ควรทำเพื่อเธอ ฐานะของเขาซับซ้อน ไม่สามารถทำตามใจได้ขนาดนี้

“ถังหลิน” หลินเป้ยเอ่ยขึ้นมาทันที

“อืม? ” ถังหลินตอบทันที

“ถังหลิน คุณต้องไม่ลืมว่าฉันเป็นเจ้าชายน้อยของประเทศR ก่อนหน้านี้เป็น หลังจากนี้ก็เป็น ระหว่างเราไม่มีอนาคต” หลินเป้ยรู้ว่าตอนนี้ทั้งสองคนกำลังแก้ปัญหาเฉพาะหน้าโดยไม่สนใจปัญหาที่จะตามมาในภายหลัง ทั้งๆ ที่รู้ว่าหลังจากนี้ไม่สามารถเป็นไปได้ แต่ก็ยังทำอย่างนี้

ถังหลินอยากจะหัวเราะ เด็กโง่คนนี้กังวลเรื่องอะไรกันเสียอีก เธอมีฐานะเป็นเจ้าชายน้อยอย่างชัดเจนแล้วยังไง เขาอยากจะขอแต่งงานกับเธอ ใช่ว่าจะไม่มีทาง หรือจะบอกว่า หลินเป้ยไม่คิดพิจารณาถึงอนาตคของพวกเขาแล้ว คิดว่าเป็นไปไม่ได้ จึงอยากจะยอมแพ้? ความคิดนี้ทำให้ถังหลินพึงพอใจมาก เขาไม่กลัวว่าหลินเป้ยจะรู้ว่าไม่มีอนาคต แค่กลัวว่าหลินเป้ยจะไม่เคยคิดถึงอนาคตของพวกเขา นั้นถึงเรียกว่าไม่มีอนาคตจริงๆ

“เรื่องที่คุณกลัว ฉันจะช่วยคุณแก้ไขเอง ที่คุณต้องทำก็คือเป็นตัวของตัวเองให้ดี รอฉันมาขอคุณ” ถังหลินอิงอยู่บนไหล่ของหลินเป้ย คนคนนี้เป็นเจ้าชายน้อยมานานเกินไปแล้ว จนเหมือนจะไม่รู้ว่าควรจะออดอ้อนยังไงให้เหมือนเด็กผู้หญิงเสียแล้ว แต่การออดอ้อนและอ่อนโยนตรงหน้าเขาบางครั้งบางคราว ก็ทำให้เขาปฏิเสธไม่ได้ เหมือนกับคนที่กินมะนาวมากๆ และอยู่ๆ ได้กินแอปเปิล รสชาติหวานเหมือนกัน

อีกทั้งถังหลินรู้ว่าที่หลินเป้ยมอบให้เขาคือทั้งหมดที่เธอสามารถให้ได้ในตอนนี้ ถังหลินจึงไม่โลภ ไม่รีบร้อน อยากให้หลินเป้ยค่อยๆ ปล่อยวางความระมัดระวังในใจ ค่อยๆ เรียนรู้ พึ่งพาเขา เชื่อใจเขา

หลินเป้ยมองถังหลิน ก็เพราะว่าเธอรู้ คนคนนี้จริงจังจึงได้รู้สึกลำบากใจยิ่งขึ้น คนคนนี้จริงใจต่อเธอ ความชอบนี้ เธออยากจะครอบครองไว้เพียงคนเดียว แต่เธอเป็นเจ้าชายน้อยของประเทศR จะอยู่ด้วยกันกับเขาได้ยังไง? หรือว่าจะให้เธอเปิดเผยฐานะของตนเอง?

ถังหลินรู้ว่าหลินเป้ยกังวล เขาให้หลินเป้ยมองเขา “คุณมองตาฉัน เชื่อฉันได้ไหม ขอแค่คุณยินดีแต่งงานกับฉัน ขอแค่คุณยินดีที่จะอยู่เคียงข้างฉัน เรื่องอื่นไม่ต้องกังวล” ถังหลินไม่กลัวอะไรทั้งนั้น กลัวแค่ว่าหลินเป้ยเด็กโง่คนนี้จะไม่ยินดีที่จะอยู่เคียงข้างเขา ไม่อย่างนั้นการกระทำทั้งหมดของเขาก็ไม่มีความหมายอะไร