ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1774

เมิ่งหลินไม่สังเกตยู่ต๋าอีกแล้ว แถมยังปล่อยข่าวอีกว่าถังหลินได้กลับประเทศRไปแล้ว ยู่ต๋าได้ยินข่าวนี้ก็ดีใจเป็นบ้าเป็นหลัง ในที่สุดคนคนนี้จะกลับไปแล้ว งั้นที่ประเทศR เขาอยากจะทำอะไรก็สามารถทำได้แล้ว

สามวันหลังจากได้ยินข่าว คนของยู่ต๋าพบว่าถังหลิน เมิ่งหลินและเหยียนหยู พวกเขาขึ้นเครื่องบินออกไปจากที่นี่พร้อมกัน ยู่ต๋ากลับเข้ามาในห้อง นิ่งสงบไปทั้งตัว หลายวันก่อนหน้านี้ เขาระมัดระวังกลัวว่าถังหลินจะรู้อะไร ตอนนี้ถ้าหลินกลับไปแล้ว ความคิดที่จะเคลื่อนไหวก่อการร้ายทั้งหมดของเขา รวมถึงเรื่องที่มีคนในราชวงศ์พูดไว้ก่อนหน้านี้

เจ้าชายที่ร่วมมือกับยู่ต๋า ไม่พอใจองค์ชายใหญ่มาโดยตลอด ครั้งนี้คารูตายแล้ว ยู่ต๋าคือผู้มีอำนาจคนใหม่ จึงอยากจะใช้โอกาสนี้ร่วมมือกับยู่ต๋า โค่นองค์ชายใหญ่ลง และเจ้าชายน้อยหลินเป้ยจะกลายเป็นหนามยอกอก

“คุณไปถามดูหน่อย จะลงมือกับเจ้าชายน้อยไหม ตอนนี้ถังหลินไปแล้ว พวกเราจะทำอะไรก็สะดวกไปหมด” ยู่ต๋าพูดกับคนที่อยู่ด้านข้าง

คนด้านข้างพยักหน้าและออกไป ข่าวที่ได้ต้องให้ลงมือกับหลินเป้ยแน่นอน คนเหล่านี้รู้ดี สำหรับหลินเป้ยแล้ว แม่ของเธอคือจุดอ่อนของเธอ ดังนั้นจึงให้คนควบคุมแม่ของหลินเป้ยไว้แล้ว ส่งจดหมายให้หลินเป้ยหนึ่งฉบับ รอให้หลินเป้ยเข้ามาติดกับเอง

ถังหลินพี่โดนพวกยู่ต๋าเข้าใจว่าออกจากประเทศRไปแล้ว ตอนนี้อยู่ในห้องของหลินเป้ย กอดหลินไว้และอ่านจดหมาย

ถังหลินประคองจดหมายไว้ ยิ้มและมองหลินเป้ย ยู่ต๋าคนนี้ไม่ทำให้เขาผิดหวัง ลงมือได้รวดเร็วดี แต่อย่างนี้ก็ดี เขาไม่ต้องรอนาน เขาแทบจะรอไม่ไหวที่จะพาหลินเป้ยออกไปจากที่นี่

“คุณจะจัดการพวกเขายังไงดี?” ถังหลินถามหลินเป้ย ยู่ต๋าลักพาตัวแม่ของเธอ จะจัดการยังไงขึ้นอยู่ความคิดของหลินเป้ยทั้งหมด

หลินเป้ยมองจดหมาย โกรธจนทนไม่ได้ คนพวกนี้พุ่งเป้ามาที่เธอ? ลักพาตัวแม่ของเธอ หาเรื่องใส่ตัวใช่ไหม ยู่ต๋าและเธอไม่เคยมีความเกี่ยวข้องกันมาก่อน แล้วทำไมยู่ต๋าต้องลักพาตัวแม่ของเธอด้วยละ?

หลินเป้ยมองถังหลิน : “หรือว่าเพราะคุณ หยวนยู่ต๋าถึงได้ลักพาตัวแม่ของฉันไป? ” ก่อนหน้านี้ถังหลินอยู่ที่นี่ ยู่ต๋าไม่ทำอะไรเลย แต่ตอนนี้ เคลื่อนไหวรวดเร็วขนาดนี้ คาดว่าก่อนหน้าได้คิดวิเคราะห์ไว้ก่อนแล้ว แค่รอให้ถังหลินจากไป

“คุณโง่หรือไง? ฉันกำลังปกป้องคุณ และก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเขา ที่นี่ประเทศR ฐานะของคุณ ความเป็นความตายของคุณ ที่เกี่ยวข้องก็แค่เรื่องของประเทศR” ถังหลินตบหัวหลินเป้ยครั้งหนึ่ง ทำไมอยู่ก็กลายเป็นโง่ไปแล้วล่ะ อีกอย่างฐานะของเธอ โดนคนจับจ้องก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือไง?

หลินเป้ยตั้งใจคิดสักครู่ และเอ่ยปากช้าๆ : “ความหมายของคุณคือ พวกเขาจับจ้องมาที่ฉัน ก็เลยอยากจะมาจัดการฉัน”

ถังหลินพยักหน้า ยังดีไม่ถือว่าโง่ เธอเป็นผู้ช่วยที่มีความสามารถขององค์ชายใหญ่ คนพวกนั้นไม่สามารถลงมือกับองค์ชายใหญ่ได้ทันที จึงทำได้เพียงแค่ดึงความสนใจมาที่ตัวของหลินเป้ย เรียกได้ว่าหาคนมารับผิดชอบความผิดแทน?

“ดังนั้น ตอนนี้จะทำยังไง?” ถังหลินดันจดหมายเข้ามาตรงหน้าหลินเป้ย บนจดหมายเขียนเวลาและที่อยู่ไว้อย่างละเอียด แค่รอให้หลินเป้ยไป

“ก็ต้องไปสิ เวทีจัดไว้เรียบร้อยแล้ว นักแสดงนำอย่างฉันไม่ไปได้ยังไง?” หลินเป้ยยิ้มเยาะ ทำไม พวกคิดว่าตัวเองจะรังแกได้ง่ายหรือไง? หลินเป้ยพูดพลางขมวดคิ้วมองถังหลิน

ถังหลินลูบหัวหลินเป้ย “ไม่ต้องกังวล ฉันจะตามอยู่ด้านหลังคุณ ปกป้องคุณตลอด” เขาไม่ยอมให้คนรักของตัวเองบาดเจ็บ โดยเฉพาะต่อหน้าแม่ยาย ถังหลินไม่สนใจความคิดเห็นราชามากนัก ในเมื่อหลินเป้ยก็ไม่ค่อยจะสนใจอยู่แล้ว แต่แม่ของหลินเป้ย เป็นคนเดียวที่หลินเป้ยใส่ใจ ดังนั้น เขาจะไม่ปล่อยให้หลินเป้ยและแม่ของเธอบาดเจ็บ

“ไม่ต้อง ฉันจะไปคนเดียว พวกเขาอยากจัดการฉันไม่ใช่หรือไง? กลัวอะไร? ไม่ว่ายังคุณก็จะปกป้องฉันอยู่ด้านหลังตลอดใช่ไหม?” หลินเป้ยพูด เธอสามารถปรับอารมณ์ได้อย่างวดเร็ว มีถังหลินอยู่ก็ดีแล้ว เมื่อกี้เธอแค่อยู่ๆ ก็รู้สึกไม่ค่อยเป็นความจริง ไม่รู้ว่าควรจะจัดการอารมณ์ตัวเองอย่างไร แต่อ้อมกอดของถังหลิน ทำให้เธอรู้สึกถึงการมีตัวตนของตัวเอง ความรู้สึกที่ตัวเองได้รับความหวงแหนและความสนใจ

หลังจากนั้น ตัวเองค่อยๆ ตั้งสติ และตัดสินใจอย่างใจเย็น

“ได้ เอาตามที่คุณบอก” ถังหลินมองเป้ยหลินที่เย่อหยิ่งตรงหน้า พูดอย่างเอาใจผู้หญิงของเขา ไม่ใช่ดอกไม้ที่บอบบาง แต่มีความสามารถ

ตอนนี้หลินเป้ยเป็นกังวลสถานการณ์ของแม่เล็กน้อย ยู่ต๋าเกลี้ยกล่อมแม่ไป น่าจะไม่ทำร้ายเธอ แต่ไม่รู้ว่าสถานการณ์ของแม่ในตอนนี้มั่นคงหรือไม่ จะเกิดอะไรขึ้นไหม

แต่หลินเป้ยคิด แม่ของตัวเองไม่ใช่เด็กผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง ดังนั้นจึงไม่น่าเกิดเหตุการณ์พิเศษอะไรขึ้น และหลินเป้ยรู้สึกว่ายู่ต๋าไม่น่าจะเริ่มทำร้ายแม่ของเธอก่อน เพราะเขาอยากจะร่วมมือกับราชวงศ์ ถึงแม้ว่าแม่ของตัวเองจะไม่ใช่คนสำคัญ แต่ตัวเองเป็นคนขององค์ชายใหญ่ที่ประเทศRองค์ชายใหญ่เป็นตัวแปรสำคัญ พวกเขาไม่กล้าบุ่มบ่าม ดังนั้นเพียงแค่รอให้ถึงวันพรุ่งนี้ก็จะได้เจอแม่แล้ว

“พรุ่งนี้คุณจะไปคนเดียวจริงหรือ?” เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้ ถังหลินพบว่าตัวเองยังคงเป็นห่วงอย่างยิ่ง เขากลัวว่าหลินเป้ยจะได้รับบาดเจ็บจากความประมาทของตัวเอง เหตุการณ์อย่างนี้เขาทนไม่ได้แน่นอน

หลินเห็นแววตาที่เป็นกังวลของถังหลิน อดหัวเราะไม่ได้ เมื่อกี้ยังนิ่งสงบขนาดนั้น ทำไมตอนนี้ถึงได้กังวลขึ้นมาล่ะ? ไม่มั่นใจในตัวเองขนาดนั้นเลยหรือไง?