ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 183

บทที่ 183 คุณชายสามเย่หึงแล้ว คนบางคนต้องแย่แน่ (4)

คุณชายห้าฉิงพ่นลมออกจากมุมปากอย่างแรง เขาไม่ได้ตาบอดไปใช่ไหม เวินลั่วฉิงหลบพี่สาม แล้วไปหาเย่อหยู่นานเนี่ยนะ

ไม่ เขาไม่ได้ตาบอด เป็นเวินลั่วฉิงต่างหากที่ตาบอดไปแล้ว ใช่ ต้องใช่แน่ ๆ

“เรียกฉันทำไม” เวินลั่วฉิงนั่งลงบนเก้าอี้ขาสูง ปรายตามองไปที่เย่อหยู่นานอย่างนิ่ง ๆ

“ฉันอยากเข้าห้องน้ำ” เย่อหยู่นานจ้องเธอ เขากดเสียงต่ำแฝงไปด้วยอารมณ์โกรธ

“แล้วยังไงเหรอ” เวินลั่วฉิงเลิกคิ้วถาม เขาอยากเข้าห้องน้ำ แล้วเรียกเธอทำไมกัน

หรือจะให้เธอช่วยเข้าห้องน้ำแทนเขางั้นเหรอ

“เธอต้องช่วยฉัน” เย่อหยู่นานพูดเสียงลอดไรฟัน

“ทำไมฉันต้องช่วยนาย หรือนายจะให้ฉันช่วยเอาขวดน้ำมาให้งั้นเหรอ จะเอายี่ห้อหวาฮาฮาหรือหยินหยางไคว่เสี้ยนล่ะ” เวินลั่วฉิงเลิกคิ้วถาม พลางจ้องมองเขา แล้วพูดต่อว่า : “ฉันว่าสำหรับนายใช้แค่ยี่ห้อหวาฮาฮาก็น่าจะพอแล้ว...”

“เวินลั่วฉิง...” สีหน้าเย่อหยู่นานเคร่งขรึมขึ้นทันที ทั้งโกรธ ทั้งอาย

เขามันบ้าไปแล้ว หาเรื่องใส่ตัวเองแท้ ๆ ที่ไปเรียกเธอมาหา

ที่จริงแล้วเขารู้ดีว่าทำไมถึงเรียกเธอมา ยังไงเธอก็ช่วยอะไรเขาไม่ได้อยู่ดี เรื่องนี้ไม่มีใครสามารถช่วยเขาได้ เขาแค่ทนไม่ได้ที่ตัวเขาเองนั่งเดือดร้อนอยู่ตรงนี้ แต่เวินลั่วฉิงกลับสบายใจไม่ทุกข์ร้อนอะไร

แน่นอนว่าเสียงที่ทั้งคู่คุยกันไม่ดังเท่าไหร่ เพราะยังไงเรื่องนี้ก็ไม่ควรที่จะให้คนอื่นได้ยิน

“เธอมันร้าย เธอคอยดูแล้วกัน” เย่อหยู่นานในตอนนี้โกรธจัดแล้ว แต่กลับทำอะไรไม่ได้สักอย่าง ทำได้แค่พูดขู่ไปเท่านั้น

เวินลั่วฉิงเหลือบมองเขา เลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย ข่มขู่เธอเหรอ เธอเกลียดการถูกคนอื่นข่มขู่ที่สุด เวินลั่วฉิงยิ้มออกมา แล้วจงใจผิวปาก

แน่นอนว่าเสียงผิวปากเธอไม่ดังเท่าไหร่ แค่ให้เย่อหยู่นานได้ยินก็พอแล้ว

“เวินลั่วฉิง เธอจำไว้นะ” เย่อหยู่นานกัดฟันพูดเสียงแข็ง ถ้าหากเขาขยับตัวได้เมื่อไหร่ เอาเธอตายแน่

รู้ทั้งรู้ว่าเขาขยับตัวไม่ได้ รู้อยู่แก่ใจว่าเขาร้อนรน แต่เธอกลับจงใจผิวปาก เย่อหยู่นานยิ่งโมโหไปกันใหญ่ รู้สึกแทบจะทนไม่ได้แล้ว

เย่อหยู่นานเกลียดจนกัดฟันกรอด แต่เวินลั่วฉิงกลับนิ่งเฉยไม่สะทกสะท้าน

คุณชายห้าฉิงมองไปยังเวินลั่วฉิงที่นั่งอยู่กับเย่อหยู่นาน แล้วหันไปมองเย่ซือเฉินที่อยู่ข้าง ๆ เขา

สีหน้าของเย่ซือเฉินดูไม่ค่อยออกว่ากำลังรู้สึกยังไง สายตาคู่นั้นดูเย็นชามาก แต่อารมณ์โกรธที่ปะทุอยู่รอบตัวกลับทำให้รู้สึกหนาวเหน็บ อีกทั้งอุณหภูมิโดยรอบ ๆ เขาก็เหมือนจะลดต่ำลงไปหลายองศา

คุณชายห้าฉิงพ่นลมออกมา เวลานี้รู้สึกได้ว่าด้านหลังเขามีลมเย็นประทะเข้ามา ต้นคอรู้สึกเย็นขึ้นมาทันที เขาเอามือขึ้นมาลูบต้นคอ นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าเรื่องสนุกครั้งนี้น่าจะอันตรายถึงชีวิตได้เลย

เวินหรวนหรวนไม่ได้โง่ โดยเฉพาะในสถานการณ์เช่นนี้เธอ ปฏิกิริยาตอบรับเธอค่อนข้างไว เธอเห็นสีหน้าท่าทางของคุณชายห้าฉิงแล้วก็พอจะมองออกว่าอะไรเป็นอะไร

“คุณชายเย่ ดื่มกันสักแก้วสิ” คุณชายห้าฉิงยกแก้วเขย่าไปมายื่นไปทางเย่อหยู่นาน แต่สายตากลับมองไปยังเวินลั่วฉิงที่นั่งอยู่ด้านข้างเย่อหยู่นาน

เย่อหยู่นานรู้สึกแปลกใจ คิดไม่ถึงว่าคุณชายห้าฉิงจะเป็นฝ่ายขอชนแก้วกับเขา ก่อนหน้านี้มีคนมาชวนเขาดื่มเหล้าตลอด แต่เขาก็ปฏิเสธไป คราวนี้คนที่มาชวนดื่มกลับเป็นคุณชายห้าฉิง คุณชายสามเย่ก็มาด้วย เขาไม่อาจปฏิเสธได้

“หยิบเหล้าให้ฉันแก้วหนึ่งสิ” เย่อหยู่นานขยับตัวไม่ได้ ตัวเองจึงไม่สามารถไปหยิบเหล้าเองได้ จึงออกปากให้เวินลั่วฉิงช่วยหน่อย

เวินลั่วฉิงขมวดคิ้ว เดิมทีไม่อยากขยับตัวไปไหน แต่เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นเบียร์แก้วใหญ่ที่อยู่ด้านข้าง เธอจึงยกเบียร์แก้วใหญ่แก้วนั้นมาวางไว้ตรงหน้าเย่อหยู่นาน

“ทำไมเหรอ ประธานเวินกลัวว่าคุณชายเย่จะเมาเหรอ” คุณชายห้าฉิงกระพริบตาแล้วเอ่ยประโยคนั้นขึ้นมา

เย่ซือเฉินที่ถือแก้วเหล้าอยู่ในมือเริ่มบีบแก้วจนแน่น แต่สีหน้าเขายังคงเย็นชา ไม่แสดงอาการใด ๆ ทั้งสิ้น

เขาไม่พูดอะไร และไม่ได้หันไปมองเวินลั่วฉิง

เวินลั่วฉิงแววตาเข้มขึ้น เธอรู้ว่าฉิงถิงตั้งใจพูด เดิมทีเธอแค่อยากเอาคืนเย่อหยู่นาน และเรื่องนี้ก็เป็นเพียงเรื่องธรรมดาเรื่องหนึ่งเท่านั้น ถูกฉิงถิงพูดขึ้นมาแบบนี้ กลายเป็นเข้าใจผิดไปกันใหญ่

ถึงแม้ระหว่างเธอกับเย่ซือเฉินจะเป็นแค่การแต่งงานตามข้อตกลง และถึงแม้เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นพวกเขาจะต้องเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ต้องรักษาระยะห่างไว้ แต่เวินลั่วฉิงก็ไม่อยากให้ระหว่างทั้งสองคนเกิดการเข้าใจผิดกัน

เย่อหยู่นานถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ เขาต้องกล้ำกลืนฝืนทนอย่างมากที่จะไม่บีบคอเธอ ผู้หญิงคนนี้รู้อยู่แก่ใจว่าเขาอยากจะเข้าห้องน้ำแต่ก็ไปไม่ได้ เธอยังจงใจยื่นเบียร์ให้เขาอีก

ในตอนนี้ มีเพียงเย่อหยู่นานเท่านั้นที่รู้ว่าเวินลั่วฉิงตั้งใจเอาคืนเขา เพราะคำพูดของคุณชายห้าฉิงเมื่อสักครู่นี้ ถ้าเป็นคนนอกมาได้ยินก็คงคิดว่าเวินลั่วฉิงเป็นห่วงเป็นใยเขา คิดว่าเวินลั่วฉิงกลัวเย่อหยู่นานจะดื่มจนเมาเลยหยิบเบียร์ให้เขาแทน