ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 191

บทที่ 191 คุณชายเย่สามพบเข้าแล้ว(1)

เพียงแค่ได้ยินเสียงข้อความดังขึ้นเธอก็รู้ว่าเป็นเห่อถงถงที่ส่งมา เวลานี้เย่ซือเฉินยังมาไม่ถึง เวินลั่วฉิงหยิบมือถือกดเข้าไปดูข้อความ

เป็นเห่อถงถงที่ส่งข้อความมาให้เธอ น่าจะมีเรื่องอะไรบางอย่าง อาจจะเกี่ยวกับลูกน้อยทั้งสองของเธอ

“ที่รัก วันที่สิบเอ็ดเด็กน้อยทั้งสองหยุดยาว จื่อโม่บอกว่าอยากออกไปเที่ยวสักสองสามวัน เธอสะดวกออกจากบ้านไหม หากเธอไม่สะดวก ฉันก็จะพาเด็กน้อยทั้งสองคนไปเที่ยวสักสองสามวัน เด็กน้อยทั้งสองคนนี้ตั้งแต่กลับมายังไม่ได้ไปเที่ยวไหนเลย”

เวินลั่วฉิงดูข้อความที่เห่อถงถงส่งมา แล้วมองไปที่เย่ซือเฉินที่เพิ่งจะจอดรถเสร็จแวบหนึ่ง หัวใจตอนนี้ราวกับถูกแมวข่วน เธออยากไปเที่ยวกับลูกน้อยทั้งสอง แต่ว่าเย่ซือเฉินจะอนุญาตมั้ย?

“สามีจ๋า วันที่สิบเอ็ดมีวันหยุดยาว ฉันสามารถออกไปเที่ยวสักสองสามวันมั้ย?” เย่ซือเฉินได้เดินมาถึงด้านหน้าของเธอ เวินลั่วฉิงมองไปที่เขา ถามอย่างลองเชิง

“คุณอยากออกไปเที่ยว? ไม่กี่วันผมก็จะไปทำงานที่ประเทศRแล้ว ถึงเวลานั้นผมพาคุณไปด้วย” เย่ซือเฉินไม่ได้คิดมาก นึกว่าเธอแค่รู้สึกอุดอู้เกินไป เลยอยากออกไปเที่ยว

เวินลั่วฉิง: “...........”

ใครจะไปกับคุณ? เธอจะไปเที่ยวกับลูกน้อยของเธอต่างหาก?

อีกอย่าง ก็รู้ๆอยู่ว่าเขาไปประเทศRนั้นคือไปพร้อมกับเมิ่งโร่ถิง เธอจะไปทำไม? ไปเป็นก้านขวางคอเหรอ?

“สามีจ๋า ฉันอยากออกไปเที่ยวคนเดียว..........” เวินลั่วฉิงแอบถอนหายใจ พูดเสริมอีกครั้งอย่างระมัดระวัง

“ยังไง? ความหมายของคุณคือรังเกียจผม?” เย่ซือเฉินที่กำลังเตรียมจะเปิดประตูรถจู่ๆก็หยุดเคลื่อนไหวทันที มองมาทางเธออย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่าดวงตาคู่นั้นได้หรี่ลงทันที เขาไปเป็นเพื่อนเธอ เธอยังจะรังเกียจ?

ผู้หญิงคนนี้ช่างยั่วโมโหเขาเก่งเสียจริง!!

เวินลั่วฉิง: “...........”

ใช่ เธอรังเกียจเขา เธอชอบแค่ลูกน้อยทั้งสองของเธอ เธอแค่อยากออกไปเที่ยวกับลูกน้อยทั้งสองของเธอ

แต่ว่าคำพูดเหล่านี้เมื่อมาถึงตรงมุมปากของเวินลั่วฉิง ก็ได้ถูกกลืนเข้าไป

“ฉันไม่ได้รังเกียจคุณ ฉันแค่ไม่อยากไปประเทศR” เวินลั่วฉิงเห็นท่าทางของเขาตอนนี้ ไม่เพียงแต่กลืนคำพูดก่อนหน้านั้น ยังไม่กล้าพอจนต้องเปลี่ยนคำพูด

เธอคิด หากเธอพูดว่ารังเกียจเขา เขาคงจะตบเธอให้ตายคาที่ตรงนี้

“คุณไม่อยากไปประเทศR ผมสามารถพาคุณไปที่อื่น?” คุณอยากไปที่ไหนล่ะ? สีหน้าของเย่ซือเฉินผ่อนคลายลงเล็กน้อย แค่ไม่รังเกียจเขาก็พอ ในขณะนี้เขากลับเป็นสามีที่ดีที่สามารถพูดคุยได้ทุกเรื่อง

เวินลั่วฉิง: “...........”

ใครอยากให้เขาไปเป็นเพื่อนล่ะ เธอแค่ต้องไปพาลูกน้อยทั้งสองของเธอออกไปเที่ยว

เธอสามารถที่จะพูดว่าเธอรังเกียจเขา ก็คือรังเกียจเขา ก็คือรังเกียจเขางั้นเหรอ?!

“คุณเป็นอะไร?” เย่ซือเฉินเห็นปฏิกิริยาของเธอ ขมวดคิ้วเล็กน้อย: “ทำไมผมรู้สึกว่าท่าทางคุณเหมือนอยากจะกวาดผมไปให้พ้นจากบ้านหลังนี้”

มุมปากของเวินลั่วฉิงกระตุกเล็กน้อย ตาของเย่ซือเฉินไม่ต้องเฉียบคมขนาดนี้ก็ได้มั้ง?

เมื่อกี้เขามีความรู้สึกที่อยากจะกวาดเขาออกจากบ้านอย่างวู่วาม

แต่ว่าเธอทำได้เพียงแต่คิด ไม่สามารถทำแบบนั้นได้จริง

เธอรู้สึกว่าชาติที่แล้วเธอคงติดหนี้เย่ซือเฉิน สวรรค์ถึงได้ให้เธอมาชดใช้หนี้ในชาตินี้

สุดท้าย เวินลั่วฉิงก็ไม่ได้ออกไปเที่ยวกับลูกน้อยทั้งสอง เพราะว่าเย่ซือเฉินไม่อนุญาตให้เธอออกไปเที่ยวคนเดียว เย่ซือเฉินพูดแล้ว จะออกไปเที่ยวนั้นได้ แต่ต้องมีเขาไปด้วย

มีเรื่องอะไรทำให้เธอรีบร้อนได้ขนาดนี้?

เลขาหลิวได้ยกสัมภาระขึ้นรถไปแล้ว เห็นประธานของตัวเองยังยืนอยู่โดยไม่ขยับ มีความสงสัยเล็กน้อย แต่ก็ไม่กล้าเร่ง

“รอสักครู่” เย่ซือเฉินเป็นคนไม่ชอบอธิบาย สายตาคู่นั้นมองไปที่ด้านหลังของเวินลั่วฉิง ดวงตามีความซับซ้อนเล็กน้อย

เลขาหลิวมองตามทิศทางของเย่ซือเฉิน เห็นเวินลั่วฉิงเข้าก็เลยไม่สงสัยว่าทำไมท่านประธานถึงให้รอก่อน

“คุณหญิง คุณหญิงมารับท่านประธานหรือเปล่า?” นี่เป็นความเป็นไปได้แรกที่เลขาหลิวนึกถึง เวลานี้คุณหญิงปรากฏตัวตรงนี้ต้องมารับท่านประธานแน่นอน

หางคิ้วของเย่ซือเฉินขยับเล็กน้อย มารับเขา? เขาเหมือนจะไม่ได้บอกเธอว่าจะกลับมาเวลาไหน และไม่ได้ให้เธอมารับเขา แต่เขาได้บอกเธอไว้ว่า ไปทำงานสามวัน ดังนั้น เธอน่าจะรู้ว่าเขากลับมาวันนี้

แต่เธอจะมารับเขาโดยที่ไม่บอกเหรอ? เธอมีความรู้สึกสำนึกสูงขนาดนี้เชียว?

เย่ซือเฉินสงสัยเล็กน้อย ไม่ค่อยอยากจะเชื่อ แต่เขาก็ได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ค้นหาหมายเลขของเธอ

แต่ว่าเขายังไม่ได้โทร เวินลั่วฉิงก็ได้หยิบโทรศัพท์ออกมา เห็นได้ชัดว่ากำลังจะโทรออก

การกระทำของเย่ซือเฉินก็ได้หยุดลงทันที หากเธอมารับเขาจริง งั้นตอนนี้เธอก็ต้องโทรหาเขา ในใจของเย่ซือเฉินจู่ๆก็คาดหวังขึ้นมา

เพียงแต่เขาเห็นกับตาว่าเธอโทรออก แต่โทรศัพท์ของเขากลับไม่ดัง เห็นได้อย่างชัดเจน เธอไม่ได้โทรหาเขา

ซึ่งก็หมายความว่า เธอไม่ได้มารับเขา

ดวงตาของเย่ซือเฉินหรี่ลงเล็กน้อย เธอไม่ได้โทรหาเขา งั้นเธอโทรหาใคร?

เธอมารับใครกัน?