ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 216

บทที่ 216 คุณชายสามเย่หึงหวงจนสามารถเข้าสู่มิติใหม่ได้ （2）

มุมที่เลขาหลิวยืนถ่าย เป็นรูปที่ไป๋ยี่รุ่ยกำลังจับแขนของเวินลั่วฉิงอยู่ เวินลั่วฉิงก้มหน้าเล็กน้อยอยู่ตรงหน้าไป๋ยี่รุ่ย ซึ่งไม่เห็นว่าเธอกำลังมีอารมณ์แบบไหนอยู่ แต่หากมองจากในรูปแล้วจะเห็นเหมือนเธอกำลังรู้สึกเขินอายอยู่

และเป็นเพราะตอนนี้ไป๋ยี่รุ่ยกำลังจับข้อมือของเธออยู่ในระยะที่ใกล้ชิด และบวกกับมุมภาพรูปของเลขาหลิว จึงดูเหมือนทั้งคู่อยู่ใกล้กันมากๆราวกับตัวจะติดกันอยู่แล้ว

เลขาหลิวส่งรูปในลักษณะนี้ให้เย่ซือเฉินดู！！

เย่ซือเฉินเพิ่งลงจากเครื่องก็ได้รับรูปถ่ายที่เลขาหลิวส่งมาให้ ดวงตาของเขาจึงหรี่ขึ้น

“นายตายแล้วเหรอ？” หลังจากที่เย่ซือเฉินโทรหาเลขาหลิวติดแล้วก็พูดด้วยเสียงเย็นชาที่น่ากลัวยิ่งนัก

เลขาหลิวถอนหายใจแรงๆ เขาไม่ใช่คนที่ตายแล้ว แต่สถานการณ์เช่นนี้จะให้เขาทำตัวยังไง？ให้ไปแย่งตัวคุณนายมาซึ่งๆหน้าไหม？

เขาไม่บังอาจขนาดนั้น！

“เอามือถือให้เธอสิ”เลขาหลิวกำลังคิดอยู่ เสียงเย็นชาที่ทะลุเข้ากระดูกก็ได้ส่งมาอีกครั้งหนึ่ง

“ออ ครับ”เลขาหลิวมีไหวพริบที่รวดเร็ว จึงเข้าใจความหมายของประธานทันที เพียงแต่เลขาหลิวสงสัยว่าทำให้ท่านประธานไม่โทรหาคุณนายเลยละ？

ท่านประธานกลัวว่าคุณนายจะไม่รับสายเมื่ออยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ใช่ไหม？

หลังจากที่เลขาหลิวได้รับคำสั่งก็รีบเดินไปหาเวินลั่วฉิงทันที มีสายจากท่านประธาน เขาจึงมีข้ออ้างในการไปแล้ว

“ประธานเวินครับ สายจากประธานของพวกเราครับ”ตอนที่เลขาหลิวเดินมาอยู่ตรงหน้าของเวินลั่วฉิง ก็เอามือถือที่อยู่ในสายสนทนาให้กับเวินลั่วฉิง

เวินลั่วฉิงหยุดชะงัก จากนั้นก็ยิ้มเบาๆ ยอดเยี่ยมไปเลยเย่ซือเฉิน！เขาต้องจงใจทำอะไรอยู่แน่ๆ

เวินลั่วฉิงไม่ได้รีบร้อนจะรับสายจากมือของเลขาหลิว แต่มองไปยังไป๋ยี่รุ่ยแล้วค่อยๆพูดขึ้นว่า “คุณไป๋ ดิฉันไม่ค่อยรู้เรื่องของธุรกิจเท่าไหร่นัก หากคุณอยากจะคุยเรื่องที่เกี่ยวกับเรื่องนี้ก็คุยกับสามีของดิฉันได้เลยค่ะ สามีของฉันมีประสบการณ์ในด้านธุรกิจดีค่ะ”

เธอไม่ได้พูดเสียงดังมากนัก จึงไม่ทำให้คนรอบข้างได้ยิน แต่ก็ไม่ได้ต่ำไป จึงทำให้อีกฝั่งหนึ่งของสายอย่างเย่ซือเฉินได้ยินอย่างชัดเจน

ประเด็นคือตอนที่เธอพูดคำนี้ เป็นน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเชื่อมั่นและมีความรู้สึกพึ่งพิงเย่ซือเฉิน ตอนที่เธอพูดคำสุดท้ายเป็นน้ำเสียงแห่งความภาคภูมิใจ

และความโอ้อวด ซึ่งเป็นความเชื่อมั่นและโอ้อวดในตัวสามีของเธอนั่นเอง

เวินลั่วฉิงสะบัดมือออกจากมือของไป๋ยี่รุ่ย

เมื่อเลขาหลิวได้ยินคำพูดของเวินลั่วฉิงก็รู้สึกว่าน่าทึ่ง คุณนาย……ช่างยอดเยี่ยมเหลือเกิน？！

คำพูดเมื่อสักครู่ของคุณนายสามารถสยบความโมโหของท่านประธานของตนได้แล้ว

สีหน้าของไป๋ยี่รุ่ยดูแย่ขึ้นมาทันที เขาคิดไม่ถึงเลยว่าเวินลั่วฉิงจะทำอย่างนี้ เธอจงใจจะทำให้เขาลำบากใจหรือ？หรือเธอยังโทษเขาอยู่？

แน่นอนว่าอีกฝั่งหนึ่งของสายเป็นไปอย่างที่เลขาหลิวคาดการณ์ ขณะนี้เย่ซือเฉินไม่ได้โกรธแล้ว แถมยังรู้สึกดีใจเล็กน้อย

ฟังจากสิ่งที่เธอพูดก็รู้ว่าเธอได้บอกเรื่องที่พวกเขาแต่งงานให้ไป๋ยี่รุ่ยรู้แล้ว？！

เธอทำเช่นนี้ก็เพียงพอต่อการบ่งชี้ว่าเธอไม่มีเยื่อใยใดๆกับไป๋ยี่รุ่ยอีกต่อไป

เขาพอใจมาก พอใจที่เธอพูดถึงเขาด้วยน้ำเสียงที่ภูมิใจและโอ้อวด เห็นทีภรรยาของตนจะเริ่มรับรู้แล้ว

“โฮโหล สามีค่ะ”เวินลั่วฉิงรับสายด้วยเสียงเบาที่อ่อนโยน

สีหน้าไป๋ยี่รุ่ยยิ่งแย่กว่าเดิม

เวินลั่วฉิงกับเลขาหลิวเดินเข้าบริษัทด้วยกัน หลังจากที่เดินเข้าลิฟต์แล้ว ผู้คนที่หน้าตึกก็เริ่มวิพากวิจารณ์กันสนั่นหวั่นไหว

“เกิดอะไรขึ้น？เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น？”

“เหมือนประธานของบริษัทฉิงรุ่ยกรุ้ปคิดจะมาจีบประธานของพวกเรา แต่เหมือนโดนประธานของพวกเราปฏิเสธอย่างไม่ใยดี”

ถึงแม้ทุกคนรู้สึกคาดไม่ถึง แต่เมื่อกี้เหมือนจะเป็นเช่นนี้จริงๆ

“ประธานบริษัทฉิงรุ่ยกรุ้ปกับประธานของพวกเรามีความสัมพันธ์อะไรกันนะ？”

“ไม่รู้นะ แต่ดูเหมือนจะรู้จักกันเป็นอย่างดี และมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดา”

“เมื่อกี้เลขาหลิวเอามือถือให้ประธานของพวกเราคุย มันเป็นสายจากใครกัน”

“มือถือของเลขาหลิวให้ประธานของพวกเรารับสาย ใช่ประธานเย่หรือเปล่า？”

“เป็นไปได้ยากนะ？ประธานเย่มีฐานะเป็นอย่างไร เป็นไปได้อย่างไรที่จะโทรหาประธานของพวกเรา？ถึงแม้ตอนนี้บริษัทเวินซื่อกรุ้ปจะร่วมทำงานกับบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปก็ตาม ประธานเย่คงจะไม่เอาบริษัทเวินซื่อกรุ้ปอยู่ในสายตาหรอก”

“แล้วถ้าเป็นประธานเย่จริงๆล่ะ？”

“ถ้าเป็นประธานเย่จริงๆ แสดงว่าความร่วมมือของทั้งสองบริษัทมีปัญหาใหญ่โตขึ้นแล้ว”

บัดนี้ ไม่มีใครคิดว่าเวินลั่วฉิงกับเย่ซือเฉินจะมีความสัมพันธ์อย่างอื่น เพราะในสายตาของทุกคน มันเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้

“ฉันเข้าลิฟต์แล้ว คุณไปทำธุระของคุณเถอะค่ะ”หลังจากทีเวินลั่วฉิงเข้ามาในลิฟต์ก็วางสายแล้วคืนมือถือให้เลขาหลิว

“คุณนายเก่งมากเลยครับ”ขณะนี้เลขาหลิวมองเวินลั่วฉิงด้วยสายตาที่นับถือยิ่งนัก