ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 223

บทที่223 ความลับของเทพธิดาเวินถูกเปิดเผยจนหมด (1)

"ไปบริษัททำไม เรื่องในบริษัทฉันก็ไม่เข้าใจด้วย ฉันไม่อยากไปหรอก"ปฏิกิริยาแรกของเวินลั่วฉิงคือปฏิเสธ และปฏิเสธอย่างหนักแน่น"และตอนนี้ฉันก็เป็นท่านประธานบริษัทเวินซื่อกรุ้ปอีกด้วย ไปทำงานบริษัทคุณมันจะไม่เหมาะสม"

จะเหมาะหรือไม่เหมาะสมนั้นไม่สำคัญ สำคัญที่ว่าหากหลังจากนี้เธอจะเข้าบริษัทกับเขาทุกวัน แล้วเธอยังจะไปดูเด็กสองคนนั้นได้ยังไง เพราะฉะนั้น เธอจึงไม่เห็นด้วยอย่างเด็ดขาด

"เธอคิดว่าฉันกำลังหารือกับเธองั้นเหรอ"เย่ซือเฉินจ้องมองเธอแวบหนึ่ง น้ำเสียงอ่อนลงเล็กน้อยกลับเต็มไปด้วยคำข่มขู่

เวินลั่วฉิง"......"

เห็นได้อย่างชัดเจน ว่าเขาไม่ได้หารือกับเธอ แต่เป็นการคิดบัญชีกับเธอต่อภายหลัง

ถือว่าเขาร้ายกาจ เขากินของๆเธอแล้วยังไม่รู้จักพูดดีๆอีกเหรอ

กับข้าวเมื่อกี้เอาไปเทให้หมากินยังจะดีกว่า

"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปย้ายเข้าไปนอนที่ห้องฉัน"จู่ๆเย่ซือเฉินก็นึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องสำคัญอีกเรื่อง พวกเขาแต่งงานกันมาระยะหนึ่งแล้ว เขาคิดว่าต้องยุติการนอนแยกห้องกันซะที

ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ต้องนอนด้วยกันเท่านั้น

เวินลั่วฉิงกำลังคิดว่าจะใช้วิธีไหนพูดให้เย่ซือเฉินยอมเข้าใจ ให้เขาเห็นด้วยว่าเธอไม่ต้องไปที่บริษัท หลังจากนั้นจู่ๆก็ได้ยินเย่ซือเฉินบอกว่าจะนอนด้วยกันกับเธอ

เวินลั่วฉิงนิ่งอึ้งไปทันที นัยน์ตากลมโตเบิกกว้าง หลังจากได้สติก็รีบแสดงเจตนาออกมา"พรุ่งนี้ฉันจะไปที่บริษัท"

เธอไปที่บริษัท พรุ่งนี้เธอก็จะไปที่บริษัท ไปบริษัทยังดีกว่าการนอนด้วยกันอีก

เย่ซือเฉินชะงัก เงยหน้าขึ้นมา มองดูเธอ ด้วยท่าทีแปลกเล็กน้อย

เมื่อกี้เขาให้ข้อเลือกกับเธองั้นเหรอ

เขาบอกสองเรื่องนี้กับเธอ เพราะต้องการให้เธอปฏิบัติตาม ไม่ใช่ให้เธอเลือก

แต่ว่า ความหมายของเธอคือสามารถไปที่บริษัทได้ แต่จะไม่นอนกับเขาเด็ดขาด

สีหน้าเย่ซือเฉินขุ่นหมองลง ผู้หญิงคนนี้นี่มันทำเขาโมโหยังไงก็ทำอย่างงั้น

"เวินลั่วฉิง ฉันไม่ได้ให้เธอเลือก......"

"พรุ่งนี้ฉันจะเข้าบริษัทไปทำงาน สรุปกันตามนี้แล้วกัน ฉันจะไปนอนแล้วนะ จะได้พักผ่อนเพียงพอ พรุ่งนี้จะได้มีแรงทำงาน""เวินลั่วฉิงได้ยินคำพูดโมโหของเขาก็รู้เลยว่าต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ ดังนั้นรีบหนีอย่างรวดเร็ว

เวินลั่วฉิงขึ้นชั้นบนแล้ว ก็วิ่งเข้าห้องตัวเอง จากนี้ก็รีบล็อคประตูทันที การเคลื่อนไหวทั้งหมดทำเสร็จเพียงเวลาอันสั้น

แววตาเย่ซือเฉินประกายเล็กน้อย ตะลึงนิ่งงันไปชั่วขณะ เรื่องความรู้สึกเขายังให้เธอหาเหตุผลได้หลบหนีอีกเหรอ

อยากหนีเหรอ เธอคิดว่าเธอจะหนีพ้นงั้นเหรอ

ต้องมีสักวัน เขาจะให้เธออยากมานอนบนเตียงเขาด้วยความเต็มใจ

เย่ซือเฉินตอนนี้ทำได้เพียงแค่คิดเท่านั้น

แต่เขาคิดไม่ถึงมาก่อนเลย ว่าวันนั้นจะมาไวขนาดนี้

วันรุ่งขึ้น หลังเย่ซือเฉินลุกจากเตียงก็ไม่รีบจากไปก่อน แต่ยังคงรอเวินลั่วฉิงตลอดไม่ไปไหน

เวินลั่วฉิงแม้จะไม่เต็มใจ ไม่สมัครใจสักแค่ไหน แต่ก็ไม่มีวิธีทำอะไรได้ เมื่อคืนเธอรับปากด้วยตัวเอง ตอนนี้จะเปลี่ยนใจก็ไม่ได้ซะแล้ว

และหากตอนนี้เธอเปลี่ยนใจไม่ไปบริษัท ตอนกลางคืนก็ต้องไปนอนด้วยแน่นอน

เพราะฉะนั้น เธอจึงไม่มีทางให้เลือก

"ฉันอยากไปแผนกธุรกิจ"เมื่อถึงใต้ล่างบริษัทตระกูลเย่กรุ้ป เวินลั่วฉิงก็เริ่มเอ่ยออกมา

มาบริษัทเพราะโดนบังคับจนหมดหนทาง แต่เธอก็ต้องเรียกร้องอิสระให้ตัวเองบ้างสิ

เย่ซือเฉินพาเธอมาที่บริษัท ก็เพราะต้องการจับตามองเธอไม่ให้คลาดสายตา ไม่ให้เธอไปเถลไถลที่ไหน เธอคิดว่าเย่ซือเฉินต้องให้เธอเข้ามาบริษัทในนามของการร่วมทำงานบริษัทเวินซื่อกรุ้ปกับบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปอย่างแน่นอน หากเป็นเช่นนี้เย่ซือเฉินต้องให้เธออยู่ใกล้เขาทุกๆเวลาอย่างแน่นอน

เห็นได้ชัดเจนว่าไม่เหมาะสมเลยสักนิด

"ทำไม ฉันมาด้วยมันน่าอายมากหรือไง"สีหน้าเย่ซือเฉินขุ่นหมองและมืดหมองลงมา ให้เลขาหลิวไปส่งเธอ แต่ไม่ให้เขาไปส่ง พาเขาไปด้วยมันน่าอายมากหรือไง

"ไม่ใช่ค่ะ คือคุณสามีหล่อมากเกินไป ในบริษัทต้องมีสาวเล็ก สาวใหญ่มากมายตกหลุมรักคุณแน่นอน ถ้าคุณไปส่งฉันด้วยตัวเอง ฉันก็จะกลายเป็นศัตรูของพวกเธอทันที"

เย่ซือเฉินขมวดคิ้ว อะไรสาวเล็ก สาวใหญ่ บ้าบอสิ้นดี

"คุณคงไม่อยากให้ฉันถูกคนรังแกในบริษัท ใช่ไหม"ตอนนี้ท่าทีที่เวินลั่วฉิงแสดงออกทั้งคือความอ่อนโยน น้ำเสียงก็อ่อนโยนไปด้วย ทำให้คนไม่สามารถปฏิเสธได้

เธอรู้ว่าการจะเข้าหาเย่ซือเฉินนั้น มาไม้แข็งไม่ได้เด็ดขาด เธอสังเกตเห็นว่าเขาชอบไม้อ่อนไม่ใช่ไม่ไม้ ดังนั้น มีบางชั่วบางคราวก็ควรที่จะใช่ไม้อ่อนดู

เย่ซือเฉินเอ่ยอืออย่างเสียงเบา มีเขาอยู่ ใครจะกล้ารังแกเธอ

ถึงจะไม่มีเขา แล้วยังมีใครกล้ารังแกเธออีกเหรอ

แต่เห็นท่าทางเธอในตอนนี้แล้ว สุดท้ายเขาก็ไม่พูดอะไรออกมาอีก ไม่รู้เป็นเพราะเหตุผลเพี้ยนๆของเธอทำเขาเห็นด้วย หรือโดนท่าทางของเธอทำใจละลาย

"เลขาหลิว คุณเคยสังเกตไม่ว่าท่านประธานของคุณขี้เก๊กชะมัด"เมื่อออกจากลิฟต์ เวินลั่วฉิงก็คิดนึกท่าทางเมื่อกี้ของเย่ซือเฉิน ก็อดไม่ได้ที่จะอยากหัวเราะ

เลขาหลิวจ้องมองเธอ แล้วเอ่ยอย่างวางมาดขรึม "คุณหญิง......คำพูดนี้คุณพูดผิดแล้วครับ"

เวินลั่วฉิงชะงักเล็กน้อย เธอพูดผิดแล้วเหรอ เธอคิดว่ามันถูกต้อง ไม่ผิดเลยสักนิด เย่ซือเฉินไม่ขี้เก๊กเหรอ

หลังจากนั้น เลขาหลิวก็ค่อยๆพูดเติมคำหนึ่งออกมา "ท่านประธานไม่ใช่ของผมครับ แต่เป็นของคุณ"

"..…."เวินลั่งฉิงยกกระตุกมุมปาก นี่คือเรื่องสำคัญเหรอ นี่คือเรื่องสำคัญเหรอ

เย่ซือเฉินของเธอ มีความรู้สึกตะลึงมาก ใช่ไหมล่ะ

ตอนเลขาหลิวพาเวินลั่วฉิงไปที่แผนกธุรกิจ ทุกคนในแผนกธุรกิจก็มาครบกันแล้ว