ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 234

บทที่234 ความสามารถที่แสดงออกมาของเทพธิดาเวิน ทำทุกคนตะลึงตาค้าง (6)

เพราะฉะนั้น บัญชีแค้นนี้ต้องชำระอย่างดีแน่

วันนี้หาเป็นคนอื่น แล้วหลิวฉินทำแบบนี้ มันเป็นการทำลายทั้งชีวิตผู้หญิงคนหนึ่งให้พังยับเยิน

ถึงขั้นบีบผู้หญิงคนหนึ่งให้ถึงกับตายได้เลยทีเดียว

อย่างเรื่องแบบนี้ เมื่อก่อนหลิวฉินอาจจะเคยทำมาแล้วก็ได้ เพราะฉะนั้น ครั้งนี้หากเธอไม่สั่งสอนหลิวฉินสักหน่อย ก็คงทำเรื่องเลวทรามแบบนี้อีกแน่

หลิวฉินแอบถอนหายใจ ตอนนี้เธอสงบสติอารมณ์ได้บ้างแล้ว จึงพบว่าบนพื้นนั้นคือไวน์แดงเท่านั้น

สภาพในสถานที่เหตุนี้ไม่มีร่องรอยการต่อสู้แม้แต่น้อย นอกจากไวน์แดงที่แตกกระจายขวดนั้น อย่างอื่นก็ยังคงสภาพเดิม

เพราะฉะนั้น ก็คงน่าจะไม่มีการฆ่าแกงกันหรอก น่าจะเป็นเพราะเธอคิดมากไป

และเวินลั่วฉิงยังเป็นคนโง่ และบื้ออีกด้วย แถมยังเป็นผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง จะทำร้ายประธานหลี่ได้ยังไงกัน

ตอนนี้ เธอมองหน้าเวินลั่วฉิงที่ยิ้มเบาๆอย่างสดใส ในใจก็เกิดความเยาะเย้ยขึ้นมา ในเวลานี้เวินลั่วฉิงยังสามารถยิ้มออกมาได้อีกเหรอ แถมยังยิ้มอย่างใสซื่อ ช่างโง่เสียจริงๆ

การที่เป็นแบบนี้ มันทำให้หลิวฉินไม่ต้องกังวลหรือกลัวอีกต่อไป จึงกล้าก้าวเดินไปตรงหน้าเวินลั่วฉิง

"พี่สะใภ้สามเรียกเธอไปหาทำไม"นักเรียนเสี่ยวชีเป็นเด็กขี้สงสัย ดูไม่เข้าใจ จึงทำได้เพียงถาม

ตอนนี้ ไม่มีใครสามารถตอบปัญหาของเขาได้

เพราะพวกเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน คงต้องรอให้้หลิวฉินเดินไปถึงก่อนถึงจะรู้

หลิวฉินเดินมาอยู่ตรงหน้าเวินลั่วฉิงแล้ว จะสังเกตเห็นว่าเวินลั่วฉิงกำลังเล่นมีดปอกผลไม้อยู่

หลิวฉินถึงกับอึ้งไป เล่นมีดปอกผลไม้นั้นไม่ถือว่าเป็นอะไร แต่มันสำคัญที่ว่า หลิวฉินสังเกตเห็นการเล่นระดับขั้นเทพเวินลั่วฉิงต่างหาก

"เวินลั่วฉิง ฉันเข้ามาแล้ว เธอสามารถบอกฉันได้หรือยังว่ามันเกิดอะไรขึ้น"หลิวฉินแอบถอนหายใจ จ้องมีดในมือของเวินลั่วฉิงแล้วก็รู้สึกหวาดเสียวขึ้นมา

"รู้ไหมนี่คืออะไร" เวินลั่วฉิงเอามีดปอกผลไม้ขึ้นมา แกว่งมีดเล่นไปมาตรงหน้าเธอ

"มีดปอกผลไม้"หลิวฉินมองเธอด้วยสายตาเหยียบๆแวบหนึ่ง คำถามปัญญาอ่อนแบบนี้คงมีเพียงคนโง่อย่างเวินลั่วฉิงที่ถามออกมาได้

"รู้ใช่ไหมว่าใช้ทำอะไร"เวินลั่วฉิงขยับมุมปากเล็กน้อย เสียงก็ลอยออกมาอย่างช้าๆ

"ก็ต้องใช้ปอกผลไม้สิ"หลิวฉินหงุดหงิดออกมาอย่างชัดเจน

"แต่ว่า มันยังสามารถใช้ทำอะไรได้อีกเยอะ อย่างเช่น......"เวินลั่วฉิงยิ้ม แล้วพูดเว้นแป๊บหนึ่ง จากนั้นก็ทำสีหน้าเคร่งขรึม แล้วพูดเสริมอย่างเย็นชา"ฆ่าคน"

เวินลั่วฉิงเอ่ยสิ้นเสียงลง ก็ถือมีดปอกผลไม้ในมือพุ่งไปหาหลิวฉินอย่างรวดเร็ว

"ว้าย เวินลั่วฉิงเธอมันบ้าไปแล้ว ช่วยด้วยค่ะ"หลิวฉินชะงักนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ หลังจากได้สติ ก็กลัวจนหน้าซีด ร้องตะโกนอยากหนีออกไป

เพียงแต่ จู่ๆเวินลั่วฉิงยื่นเท้าออกมา เท้าข้างหนึ่งก็เหยียบลงบนเท้าทั้งสองข้างที่อยู่ชิดกันของหลิวฉินอย่างแม่นยำ

จากนั้นเวินลั่วฉิงก็เอามีดปอกผลไม้ในมือบนกรีดลงตัวหลิวฉิน ด้วยความรวดเร็ว เร็วจนทำให้คนมองไม่เห็นว่ามีดกรีดตรงที่ตรงไหน

"กรี๊ด กรี๊ด กรี๊ด"ทั้งในห้องมีเพียงเสียงกรีดร้องของหลิวฉินเท่านั้น เป็นเสียงที่กรีดร้องอย่างตกใจกลัว

เวินลั่วฉิงยกเปลือกตาขึ้นเล็กน้อย แล้วจ้องเขม็งเธอแวบหนึ่ง มาถึงตอนนี้แล้ว ผู้หญิงคนนี้ยังคงจะแสดงละครต่อหน้าเธออีกเหรอ

"เธอจัดการนัดทานข้าวนี้ ส่งฉันไปให้กับประธานหลี่ ทั้งที่เธอรู้อยู่แล้วว่าประธานหลี่เป็นคนอย่างไง เธอทำแบบนี้เพราะอะไรล่ะ ยังต้องการให้ฉันบอกเธออยู่ไหม คนที่โดนเธอทำแบบนี้ ฉันไม่น่าจะใช้คนแรกใช่ไหม เมื่อก่อนทำร้ายไปกี่คนแล้วล่ะ"เวินลั่วฉิงมองเธอแอ๊บใสซื่อในตอนนี้ไม่ไหว เพราะแอ๊บได้ปลอมมาก จนเธอรู้สึกสกปรกลูกตาเป็นอย่างมาก

"เวินลั่วฉิง เธออย่ามาพูดมั่วๆนะ เธอมีหลักฐานอะไรล่ะ"สีหน้าหลิวฉินเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เรื่องนี้มีเพียงเธอกับประธานหลี่รู้เท่านั้น ประธานหลี่ไม่พูดออกไปอย่างแน่นอน เพราะฉะนั้นมันจึงเป็นการคาดเดาของเวินลั่วฉิงเท่านั้น ไม่มีหลักฐานอย่างแน่นอน

เธอรู้สึกว่าเพียงเวินลั่วฉิงไม่มีหลักฐาน ก็ไม่สามารถทำอะไรเธอได้

เวินลั่วฉิงมองออกถึงอาการกินปูร้อนท้องและการปิดบังของเธอ และมองออกว่านัยน์ตาของเธอได้ซ่อนความกลัวไว้ลึกๆ ปรารถนาอยากได้รับการช่วยเหลือแต่ก็ระแวงกับความกลัวที่จะถูกค้นพบไปด้วย

เพราะฉะนั้น หลิวฉินได้ทำร้ายผู้หญิงคนอื่นจริงๆด้วย อาจจะไม่ใช่แค่คนเดียว

แววตาเวินลั่วฉิงมีความเยือกเย็นขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด หลักฐานเหรอ เวลาที่หลิวฉินทำเรื่องเลวๆเคยคิดจะพูดถึงหลักฐานบ้างไหม

"หลักฐานเหรอ ในสังคมนี้ ใครเขาพูดเรื่องหลักฐานกับเธอ โง่จริง"เวินลั่วฉิงยิ้มเยาะเย้ย อย่างไม่เห็นด้วยอย่างแรง "จะพูดไป ฉันก็ไม่ใช่ตำรวจด้วยสิ ฉันจะเอาหลักฐานไปทำไมเหรอ"

รังแกเธอไม่มีหลักฐานงั้นเหรอ ตลกสิ้นดี

หลิวฉินจ้องมองเธอ กะพริบตาปริๆหลายครั้ง

เหมือนไม่ค่อยเข้าใจที่เวินลั่วฉิงพูดในเวลาอันสั้น

ไม่ ที่จริงแล้วเธอฟังเข้าใจ เพียงแค่ไม่ค่อยกล้าเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน

"เรื่องนี้ ฉันสรุปว่าเป็นแบบนี้ ก็พอ หากปรักปรำเธอจริงๆ งั้นก็ถือว่าเธอซวยก็แล้วกัน"เวินลั่วฉิงจ้องเธออีกครั้ง แล้วค่อยๆพูดเสริมขึ้นมา