ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 237

บทที่ 237คุณชายสามเย่มีอาการหึงรุนแรง ผลที่ได้รับจากการที่คุณชายสามเย่โกรธ (2)

คุณชายสามเย่มีอาการหึงรุนแรง ผลที่ได้รับจากการที่คุณชายสามเย่โกรธ (2)

คนที่กล้าทำอย่างนี้กับพี่สาม ที่เขาเคยเห็นก็มีแต่ซ้อสามคนเดียวนี่แหละ

ซ้อสามกล้าหาญจริงๆ แต่ว่า เขาก็ยังเป็นกังวลแทนซ้อสามเหมือนกัน

เขาคิดว่าบางทีพี่สามอาจจะพุ่งไปจับตัวพี่สะใภ้โดยตรง จากนั้นทำการสั่งสอนซ้อสาม！！

เย่ซือเฉินหรี่ตาลงมองไปที่เวินลั่วฉิงที่อยู่ในกล้องวงจรปิด ทำการโทรศัพท์ต่อ เขาอยากรู้เหมือนกันว่า เธอสามารถทำเป็นมองไม่เห็นได้ถึงเมื่อไหร่ ？

“ฉันวางสายก่อนนะ มีโทรศัพท์เข้ามา พี่ช่วยส่งเอกสารไปที่อีเมลฉันแล้วกันนะ” ครั้งนี้ เวินลั่วฉิงมีปฏิกิริยาเสียที มองดูที่โทรศัทพ์สักครู่ เบ้ปากเล็กน้อย ท้ายที่สุดก็ยอมให้ความสำคัญกับการโทรมาของคุณชายสามเย่ มีแต่อารมณ์ที่เห็นได้ชัดว่าไม่เหมือนเดิม เห็นได้ชัดว่ามีความไม่พอใจอย่างชัดเจน

ทำไมเขาโทรถี่เหมือนตามล่าจะเอาชีวิต！

รู้ทั้งรู้ว่าเธอกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ ทำไมต้องโทรแล้วโทรอีกด้วย？

เห็นเธอแสดงอาการไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน ทำให้สีหน้าของเย่ซือเฉินมืดขึ้นไปอีก

เธอไม่พอใจเหรอ？หรือเป็นเพราะเขาไปรบกวนเวลาของเธอกับรุ่นพี่ผู้ชายที่ อ่อนโยนและอ่อนหว่านพูดคุยกัน เธอจึงไม่พอใจเหรอ？！

เขาถึงจะเป็นสามีตัวจริงของเธอ！

“ทำไมเหรอ？โทรศัพท์ของสามีชั่วคราวเหรอ？”เยว่หงหลิงทายได้แม่นยำมาก จึงล้อเธอเล่นอีกครั้ง

“ไม่มีอะไรที่ปิดบังพี่ได้เลย” เวินลั่วฉิงตอนแรกกะว่าจะวางสาย เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของเยว่หงหลิง จึงพูดเสริมขึ้นว่า

“เรื่องของเธอเขารู้มากแค่ไหน？”น้ำเสียงของเยว่หงหลิงมีความจริงจังขึ้นมา เพราะว่าฐานะที่แท้จริงของเวินลั่วฉิง หรือแม้แต่โฉมหน้าที่แท้จริงของเธอคนนอกยังไม่มีใครรู้เลย

“ไม่รู้ แต่ว่าเขาเคยพูดว่าที่เขาเลือกฉัน เพราะเห็นว่าฉันโง่ ฉันน่าเกลียด” เวินลั่วฉิงจำเหตุผลที่เย่ซือเฉินบอกเธอตอนที่เขาจะแต่งงานกับเธอได้ จึงใช้คำพูดที่เย่ซือเฉินเคยพูดให้เธอฟังพูดซ้ำอีกครั้งให้คนอื่นฟัง

ซึ่งตอนนั้น เธอรู้สึกได้ว่าเย่ซือเฉินไม่ได้จะมาสู่ขอเธอ แต่เหมือนจะมาล้างแค้น

เสียงหัวเราะของเยว่หงหลิงดังมาจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ พร้อมด้วยประโยคกึ่งติดตลกแต่จริงใจ：“ไม่ต้องกังวล ฉันไม่รังเกียจเธอหรอก ยินดีต้อนรับเข้าสู่อ้อมกอดฉันได้ตลอดเวลา”

“พู่ล” เวินลั่วฉิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา：“แน่นอนฉันไม่รังเกียจเธออยู่แล้ว รอฉันหน่อยนะ หนึ่งปีหลัง ไม่ อีกสิบเอ็ดเดือนหลัง ฉันจะรีบกลับไป”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของเวินลั่วฉิง ดวงตาของเย่ซือเฉินหรี่ลงอย่างดุร้าย และเย็นชาที่สุด อันตรายถึงที่สุด

อะไรที่เรียกว่าอีกสิบเอ็ดเดือนหลังเธอก็จะกลับไป？

กลับที่ไหนเหรอ？

กลับไปข้างกายถังไป๋เชียนเหรอ？

เธอ ต่อหน้าเขา กับผู้ชายคนอื่น คุยเรื่องที่จะหนีตามกันไปเหรอ？

เวลานี้เขาน่าจะโมโหเกินไป จนลืมไปว่าเขาสามารถมองเห็นเวินลั่วฉิงได้ แต่เวินลั่วฉิงมองไม่เห็นเขา อีกอย่างเวินลั่วฉิงก็ไม่รู้ว่าเขากำลังมองเธออยู่

เห็นเธอบอกว่าจะวางสายแล้ว แต่ก็ยังพูดกับผู้ชายคนอื่น หยอกล้อจีบกัน เย่ซือเฉินมีความรู้สึกวู่วามอยากพุ่งเข้าไปหาตรงนั้นเลย

เมื่อกี้เธอพูดอะไรอีกนะ？

เขาเลือกเธอเพราะว่าเธอน่าเกลียด？！ เพราะว่าเธอโง่？

รุ่นพี่ผู้ชายของเธอ ไม่รังเกียจเหรอ？

เพราะฉะนั้นความหมายของเธอคือเขารังเกียจเธอ？

ถ้าเขารังเกียจเธอจะแต่งงานกับเธอเหรอ？

ทันใดนั้นเย่ซือเฉินนึกขึ้นมาได้ว่า ถังไป๋เชียนตอนนี้อยู่ที่เมืองA บัดซบสิ้นดี ไม่รู้ว่าตอนนั้นลมอะไรพัดทำให้เขามีความคิดที่จะวางกับดักถังไป๋เชียนไว้ที่เมืองA？

เย่ซือเฉินใช้มือถือส่งข้อความไปฉบับหนึ่ง เนื้อหาของข้อความคือให้ทุกคนที่กำลังตามล่าถังไป๋เชียนนั้น ปล่อยถังไป๋เชียนให้ออกจากเมืองAได้

เรื่องของห้าปีที่แล้วเธอเล่าให้ถังไป๋เชียนฟังเหรอ？

แต่ว่าเขารู้สึกว่าสิ่งที่เธอพูดเหมือนจะไม่ใช่เรื่องห้าปีที่แล้ว สีหน้าของเธอเมื่อกี้เหมือนมีความหนักใจแฝงอยู่ ยังมีอาการของความกังวลเล็กน้อย แถมยังมีอารมณ์ที่ซับซ้อนแฝงอยู่ข้างในด้วย

ถ้าเป็นเรื่องของห้าปีที่แล้ว เธอเป็นไปไม่ได้ที่จะมีอารมณ์ที่ซับซ้อนเช่นนั้น แต่ถ้าในใจเธอมีเขา ก็อาจจะเป็นไปได้ แต่หลักฐานยืนยัน เธอไม่ได้มีเขาอยู่ในใจเลย เพราะฉะนั้นเธอไม่จำเป็นต้องมีความกังวลและเป็นห่วง

เธอยังมีเรื่องอะไรปิดบังเขาอีกกันแน่

ถึงแม้เขาระยะเวลาอันสั้นนี้เขาทายไม่ออกว่าเรื่องอะไร แต่เขารู้สึกได้ว่ามันต้องเป็นเรื่องที่สำคัญามากแน่นอน สำคัญมากจนทำให้เธอไม่สามารถปกปิดความรู้สึกได้เลย！！

แต่ว่าเรื่องนั้นถังไป๋เชียนรู้！！เมื่อคิดถึงจุดนี้สีหน้าของเย่ซือเฉินยิ่งดูไม่ดีขึ้นไปอีก

ด้านนั้น เวินลั่วฉิงได้วางสายลงไปแล้ว ความรู้สึกของสีหน้าเธอเมื่อกี้ได้หายไปแล้ว กลับคือสู่สภาพปรกติเหมือนเดิม

เย่ซือเฉินหรี่ตามองไปที่จอมอนิเตอร์ที่มีเธออยู่ในนั้น ดูแล้วเหมือนเธอจะมีเรื่องปิดปังเขาไม่น้อยเลยทีเดียว

เย่ซือเฉินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง กดเบอร์โทรออก

อีกฝั่งหนึ่งของห้อง เวินลั่วฉิงเห็นเป็นโทรศัพท์ของเย่ซือเฉิน คิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย คนคนนี้มีเรื่องด่วนอะไรกันจำเป็นต้องโทรติดต่อถี่ขนาดนี้？

โทรแล้วโทรอีกจี้ไม่ยอมหยุด？

เวินลั่วฉิงหายใจเข้าลึกๆ เพื่อทำการปรับเปลี่ยนอารมณ์ของตัวเอง จากนั้นถึงรับโทรศัพท์ของเย่ซือเฉิน แล้วถือก็พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและอ่อนหวานพูดขึ้นว่า“ที่รัก”

“น้ำเสียงนี้ฟังแล้วคุ้นหูดีอยู่ แต่ทำไมมีความรู้สึกว่ามันไม่ค่อยกลมกลืนกันเท่าไหร่” สีจี้เหวยพูดเสริมขึ้นเหมือนถ้าไม่มีเรื่องวายเกิดขึ้นเขาจะไม่มีความสุขยังไงยังนั้นเลย

ถ้าจะพูดไปแล้ว น้ำเสียงของเวินลั่วฉิงหาข้อตำหนิ่ได้ยาก เป็นแม่สีเรือนคนหนึ่งเลยก็ว่าได้

ที่สำคัญคือเมื่อกี้พวกเขาเพิ่งเห็นว่าเธอมีความลับเยอะเหลือเกิน เห็นกับตาว่าเมื่อกี้เธอไม่รับโทรศัพท์ของเย่ซือเฉินเพราะผู้ชายคนอื่น

ดังนั้นเวลานี้ได้ยินน้ำเสียงแบบนี้ของเธอ มันจึงไม่มีความกลมกลืนเลย