ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 30

ตอนที่ 30 ไม่ต้องรีบ

“พี่ กลับมาทำไมไม่บอกล่วงหน้ากันสักคำ ฉันจะได้ไปรับพี่ไง ไหนๆพี่ก็กลับมาแล้ว งั้นพี่รีบกลับบ้านเถอะ” เวินหรวนหรวนพยายามกดไฟแห่งความโกรธแค้นลง ใบหน้าเธอยิ้มแย้ม ดูยังไงก็คือการเสแสร้งยิ้มออกมา

เมื่ออยู่ที่สาธารณะ เธอไม่อาจจะทำอะไรเวินลั่วฉิงได้ แต่เมื่อถึงบ้าน เธอจะหาโอกาสลงมือจัดการเธอแน่นอน

เวินลั่วฉิงไม่ได้รับรู้สิ่งที่เธอคนนั้นคิดอยู่ในใจ ในใจของเธอนั้นยิ้มอย่างเย็นชา ความแค้นเมื่อห้าปีก่อนจะต้องล้างแค้นให้สาสม หากว่าพวกเขายังกล้ารวมหัวมาทำร้ายเธออีก ก็อย่าหาว่าเธอไม่เตือน

“โอเค” เวินลั่วฉิงตอบกลับ เธอไม่ได้รับรู้สิ่งที่เวินหรวนหรวนคิดอยู่ในใจ

ตั้งแต่วินาทีที่แรกที่เวินลั่วฉิงเห็นหน้าเย่อหยู่นานนั้น เธอก็เมินหน้าเขาชนิดที่ว่า เหมือนเขาไม่มีตัวตนยืนอยู่ตรงนั้น

เย่อหยู่นานเองก็รับรู้ถึงจุดนี้ หน้าของเขาบึ้งตึง ถึงแม้ว่าเขาจะเกลียดเธอ ไม่ชอบเธอ แต่การที่ถูกเธอเมินใส่แบบนี้ ใจลึกๆก็รู้สึกไม่ดีนัก

แต่ทว่า เวินลั่วฉิงได้หมุนตัวเดินออกไปแล้ว

เย่อหยู่นานจ้องมองภาพที่เธอเดินจากไป ดวงตาของเขาค่อยๆหรี่ลง เขารู้สึกทั้งเย็นยะเยือก ทั้งโกรธแค้น และยังมีความรู้สึกที่ไม่พอใจอยู่

“หยู่นาน พวกเราไปกันเถอะ” เวินหรวนหรวนมองไปยังเขาที่ยังคงจ้องมองไปที่เวินลั่วฉิง สีหน้าของเธอบึ้งตึง แล้วรีบดึงตัวเขาเดินออกไป

เธอรู้สึกได้ว่า ไม่ได้เจอกันถึงห้าปี เวินลั่วฉิงนั้นเปลี่ยนไปมาก เธอไม่เหมือนเธอคนเดิมที่ดูบ้านนอกอีกต่อไป

เวินลั่วฉิงหาที่นั่งสักที่นั่งลง วันนี้เธอได้นัดถงถง มาเจอที่นี่

หากว่าเธอคือผู้หญิงคนนั้นในคืนวันนั้นจริงๆ เธอจะต้องรู้ว่า เย่อหยู่นานทำอะไรไปบ้าง เธอไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเธอได้แน่

“พี่สาม จะลองไปทดสอบเธอมั้ย?” แววตาของคุณชายห้าฉิงนั้นเป็นประกาย อยู่ๆก็คิดเรื่องสนุกออกมา หากว่าเป็นไปตามที่พี่สามคาดเดาเอาไว้ เรื่องนี้คงจะน่าสนุกขึ้นมา

“ไม่ต้องรีบ” ดวงตาของเย่ซือเฉินจ้องมองเวินลั่วฉิงผ่านกล้องวงจรปิด เขาจิบปากขึ้นเล็กน้อย เธอพึ่งจะกลับมา เรื่องนี้ยังมีเวลา

เขายังไม่อยากทำให้เธอรู้สึกตัวในตอนนี้ เขาต้องการลงมือเงียบๆไม่ให้เธอรู้ตัว รอจังหวะต้อนให้เธอจนมุมแล้วจัดการเด็ดขาดให้จบในทีเดียว

“จากที่ฟังคำพูดของเวินหรวนหรวนเห็นได้ชัดว่า ไม่รู้เรื่องที่พี่ของเธอจะกลับมา พี่ว่า เธอกลับมาถึงแต่ยังไม่ยอมกลับเข้าบ้าน มาที่นี่ตัวคนเดียวเพื่ออะไรกัน?” คุณชายห้าฉิงมองดูเวินลั่วฉิงนั่งนิ่งอยู่ในห้องโถง อยู่ๆก็เกิดคำถามผุดออกมา

เย่ซือเฉินไม่ตอบ ได้แต่หรี่ตาลง เขาเองก็อยากจะรู้ว่า เธอมาที่นี่ตัวคนเดียวเพื่อทำอะไร?