ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 328

บทที่ 328 ผลตรวจ DNA (1)

เสี่ยวหู่ไปหาบันทึกข้อมูลการตรวจ DNA ของเย่โป๋เหวินในตอนนั้น ใช้เวลาไม่นานก็หาพบ

ในส่วนของคุณปู่เย่ก็ง่ายมาก เพราะคุณปู่เย่มีนัดตรวจกับที่โรงพยาบาลตี้อีประจำอยู่แล้ว ทางโรงพยาบาลจึงหาข้ออ้างให้คุณปู่เย่มาเข้ารับการตรวจรักษาที่โรงพยาบาล

ทั้งหมดดำเนินการได้อย่างราบรื่นมาก ถังหลินจัดการเรื่องต่าง ๆ ได้อย่างเรียบร้อยมาก

อีกทั้งคุณชายสามเย่อยู่ต่างประเทศ ไม่รู้เรื่องราวอะไรสักนิด ทำให้เรื่องทำหมดจัดการได้โดยไม่มีใครระแคะระคายอะไรทั้งสิ้น!

เวินลั่วฉิงไม่มีความรู้เกี่ยวกับเรื่องธุรกิจเลยสักนิด แต่เย่ซือเฉินก็ยังจะพาเธอมาด้วย แม้แต่ประชุมก็ยังให้เธอนั่งอยู่ข้าง ๆ

เวินลั่วฉิงที่ฟังรายงานเฉพาะด้านอะไรพวกนั้นแล้วก็รู้สึกง่วงนอน ที่จริงหลายวันมานี้เธอนอนไม่เพียงพอ ทำให้สะลึมสะลือจนหลับไป

เวินลั่วฉิงนั่งอยู่ข้าง ๆ เย่ซือเฉิน เธอนอนหลับไปแล้ว ตัวเธอจึงเอนเอียงไปทางเย่ซือเฉิน เย่ซือเฉินที่กำลังพูดในที่ประชุมอยู่นั้นก็หยุดพูดทันที แล้วยื่นแขนออกไปอย่างรวดเร็ว แต่รับเธอไว้อย่างเบามือที่สุด จากนั้นก็ค่อย ๆ โอบเธอไว้ในอ้อมกอด

ท่าทางของเขาดูอ่อนโยนมาก เวินลั่วฉิงจึงไม่รู้สึกตัวเลย ได้แต่เอนตัวซบอยู่ในอ้อมกอดเขาอย่างนั้น แล้วหลับต่อ

ผู้คนในห้องประชุมตาโตจนแทบจะหลุดออกมา ท่านประธานพาผู้หญิงคนหนึ่งมาร่วมประชุมด้วยก็ทำให้พวกเขาตกตะลึงมากพอแล้ว

ยิ่งท่าทางที่อ่อนโยนของท่านประธาน ท่าทีที่ยอมตามใจ ทำให้พวกเขาสงสัยเหลือเกินว่าคนตรงหน้านั้นใช่ท่านประธานของพวกเขาหรือเปล่า

มีเพียงเลขาหลี่ที่สีหน้าเป็นปกติ ไม่ได้ตื่นเต้นตกใจอะไร

นั่นคือภรรยาของท่านประธาน ท่านประธานดีกับภรรยาก็เป็นเรื่องปกติ

เมื่อคืน เขาก็เข้าใจหมดแล้ว ต่อหน้าภรรยา ท่านประธานก็ไม่ใช่ท่านประธานคนเดิมของพวกเขาอีกแล้ว

ดังนั้นตอนนี้ไม่ว่าท่านประธานจะทำอะไรเขาก็ไม่รู้สึกว่าเป็นเรื่องแปลก

ท่านประธานไม่ได้พูดอะไรต่อ อีกทั้งตอนนี้ผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดของท่านประธานกำลังหลับสบาย คนอื่นจึงไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร?

ยังจะประชุมต่ออีกไหม?

“ต่อได้ แต่เสียงเบาหน่อยนะ” เย่ซือเฉินออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเบา ๆ

เมื่อสักครู่นี้ในเมื่อเธอหลับได้ แสดงว่าพวกเขาประชุมกันก็ไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรต่อการนอนของเธอ เขาเห็นเธอเริ่มง่วงนอนตั้งแต่พวกเขาเริ่มประชุมกันแล้ว เผลอ ๆ เธอคงคิดว่านี่เป็นเพลงกล่อมเด็ก

จากนั้นทุกคนต่างพากันกดเสียงพูดให้เบาลง ขณะที่พูดก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองเวินลั่วฉิง กลัวจะทำให้เวินลั่วฉิงตื่น

สุดที่รักของท่านประธานนั้น ถ้าหากพวกเขาเสียงดังจนทำให้เธอตื่นล่ะก็ พวกเขาคิดว่าท่านประธานคงไม่ปล่อยพวกเขาไว้แน่

ทุกคนต่างพากันพูดให้สั้นขึ้น แต่เพราะช่วงนี้มีเรื่องอะไรมากมาย ทำให้การประชุมใช้เวลาไปถึงหนึ่งชั่วโมงครึ่งแล้ว

แต่เวินลั่วฉิงยังคงหลับไม่ตื่น

เย่ซือเฉินส่งสัญญาณบอกให้ทุกคนไปได้แล้ว แต่เขากลับไม่ขยับตัวสักนิด ไม่แม้กระทั่งเปลี่ยนท่าทาง เขากลัวว่าถ้าขยับตัวสักนิดจะทำให้เวินลั่วฉิงตื่นได้

เย่ซือเฉินนั่งกอดเวินลั่วฉิงอยู่อย่างนั้นอีกหนึ่งชั่วโมงกว่า เมื่อเห็นท้องฟ้าเริ่มมืดลงแล้ว แต่เวินลั่วฉิงยังคงไม่มีทีท่าว่าจะตื่นนอน

มุมปากเย่ซือเฉินยกขึ้นเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย สงสัยช่วงนี้เขาคงทำให้เธอเหนื่อยมากเกินไป

ตอนนี้ฟ้ามืดแล้ว เย่ซือเฉินจำเป็นต้องปลุกเธอให้ตื่น

เย่ซือเฉินก้มหน้าลง บรรจงจูบที่หน้าเธอเบา ๆ

“หยุดกวนได้แล้ว ให้ฉันนอนต่ออีกสักแปปนะ” เวินลั่วฉิงกึ่งหลับกึ่งตื่นพูดอู้อี้ออกมา เย่ซือเฉินจึงหยุดนิ่งทันที

เย่ซือเฉินไม่ได้รบกวนเวินลั่วฉิงอีก รอให้เวินลั่วฉิงตื่นขึ้นมาเอง ตอนนี้ใกล้หนึ่งทุ่มแล้ว

ท้องฟ้ามืดแล้ว แต่เย่ซือเฉินไม่ได้เปิดไฟ

เวินลั่วฉิงลืมตาขึ้นมา มองเห็นอะไรไม่ชัด เธออึ้งไปเล็กน้อย เมื่อนึกขึ้นได้ก็ยื่นมือออกไป ตอนที่คลำโดนเย่ซือเฉิน เธอก็แอบถอนหายใจออกมา จากนั้นก็รู้สึกว่ามีอะไรแปลกไป : “เย่ซือเฉิน ค่ำมืดขนาดนี้นายนั่งหลับเหรอ?”

เมื่อได้ยินที่เธอพูด เย่ซือเฉินอดหัวเราะไม่ได้ ดูท่าสาวน้อยคนนี้จะหลับจนมึนไปแล้ว ไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังอยู่ที่ไหน

เย่ซือเฉินหยิบโทรศัพท์ออกมา ใช้แสงสว่างจากโทรศัพท์ เพื่อให้เวินลั่วฉิงมองดูรอบ ๆ ให้ดี ที่นี่ไม่ใช่โรงแรม แต่เป็นห้องประชุม

“พวกนายประชุมกันเสร็จแล้วเหรอ?” เวินลั่วฉิงคิดขึ้นมาได้ก็ลูบจมูกตัวเองไปมา แก้เขิน

เธอหลับไปนานเท่าไหร่เนี่ย?

“อืม” เย่ซือเฉินตอบกลับเบา ๆ ไม่ได้อธิบายอะไรมากมาย

เวินลั่วฉิงเป็นคนฉลาด ช่างสังเกต ห้องประชุมในตอนนี้มีเพียงพวกเขาสองคน ไม่ได้เปิดไฟ ด้านนอกก็เงียบสงัดมาก แสดงว่าประชุมเสร็จนานแล้ว

“ทำไมนายไม่ปลุกฉัน?” เวินลั่วฉิงรู้สึกผิด

“เรียกแล้ว เธอด่าฉัน บอกให้ฉันไปให้พ้น” ขณะที่เย่ซือเฉินพูด ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้มอยู่ แต่ดวงตายังคงคอยสำรวจอยู่ เขาอยากรู้ว่า คำพูดนั้นก่อนที่เธอพูดออกมาก่อนหน้านี้คือเธอตื่นแล้ว หรือเธอกำลังฝันอยู่

จากที่เขาดู ระหว่างสองอย่างนี้มีข้อแตกต่างมากเลยทีเดียว...

“ไม่ใช่มั้ง? ฉันด่านายเหรอ? ฉันไม่เคยด่าคนนะ” เวินลั่วฉิงจ้องเขา ไม่ค่อยเชื่อคำพูดเขาเท่าไหร่

แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่ด่าคนอื่น เพราะข้างกายเธอมีลูกทั้งสองคนอยู่ ปกติเวลาพูดเธอจะระวังเป็นพิเศษ