ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 336

บทที่336 พ่อมาแล้ว (1)

เมื่อเวินลั่วฉิงตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้น เย่ซือเฉินก็ไปที่บริษัทแล้ว

เวินลั่วฉิงคิดว่า เป็นเวลานานแล้วที่ไม่ได้เห็นลูกน้อยทั้งสองคน วันนี้กว่าจะมีเวลานั้นยากมาก เธอต้องไปดูลูกๆทั้งสองคน

เวินลั่วฉิงลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว กำลังจะไปล้างหน้าแปรงฟัน ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น

เวินลั่วฉิงหยิบโทรศัพท์ เห็นว่าเป็นเห่อถงถงโทรมา ก็รีบรับสายทันที

“ฉิงฉิง จื่อโม่เกิดเรื่องแล้ว ”ทันทีที่เชื่อมต่อการโทร เสียงของเห่อถงถงดังขึ้นมา

ร่างกายของเวินลั่วฉิงแข็งทื่อขึ้น แล้วมือก็ถือโทรศัพท์แน่น หัวใจได้หยุดเต้นไปในชั่วขณะนั้น

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”เวินลั่วฉิงต้องการสงบสติอารมณ์ แต่เสียงสั่นอย่างน่ากลัว มือที่ถือโทรศัพท์สั่นอย่างควบคุมไม่ได้

จื่อโม่ของเธอ ห้ามเป็นไรไปนะ นั่นคือลูกรักของเธอ นั่นคือชีวิตของเธอ

“ฉิงฉิง คุณอย่าเพิ่งกังวล เมื่อกี้ครูอนุบาลโทรมา บอกว่าจื่อโม่ต่อสู้กับเด็กที่โรงเรียน แล้วเด็กที่โรงเรียนได้รับบาดเจ็บ จื่อโม่ก็ได้รับบาดเจ็บด้วยเช่นกัน ฉันคิดว่าเด็กสองคนสู้กัน แม้ว่าจะได้รับบาดเจ็บก็คงจะเจ็บเพียงเล็กน้อย คงจะไม่ร้ายแรงเกินไปหรอก ”เมื่อกี้เห่อถงถงก็กังวลมาก เธอโทรหาเวินลั่วฉิงทันทีที่เธอได้รับโทรศัพท์จากคุณครู

เมื่อกี้รีบเกินไป เลยไม่ได้พูดอย่างชัดเจน ตัวสั่นเมื่อได้ยินเสียงของเห่อถงถง เห่อถงถงรีบอธิบายครั้งแล้วครั้งเล่า

เวินลั่วฉิงคลายมือที่ถือโทรศัพท์ของเธอ โทรศัพท์ก็ตกลงพื้น แล้วเธอต้องการที่จะก้มลงไปหยิบมัน แต่ พอเธองอขา ก็นั่งลงไปบนพื้นดินโดยตรง

เมื่อกี้ทำให้เธอตกใจมาก

“ฉิงฉิง ฉิงฉิง” เห่อถงถงไม่ได้ยินเสียงของเวินลั่วฉิง แล้วได้ยินเสียงแปลก ๆ อีกสองสามครั้ง เลยอดไม่ได้ที่จะตะโกนเรียก

“ฉันอยู่”เวินลั่วฉิงรีบเก็บโทรศัพท์แล้วตอบกลับไป

“ฉิงฉิง ตอนนี้ฉันอยู่ข้างนอก กลับไปไม่ทัน ดังนั้นฉันเลยโทรหาคุณ คุณดูว่าคุณจะไปได้ไหม?"เสียงของเห่อถงถงมีความเป็นห่วง และมีความกังวลมาก

แต่ตอนนี้เธออยู่ห่างไกล วันนี้เธอได้รับงานๆนึง อยู่ชุมชนที่อยู่ด้านล่าง และวันนี้จี้หซีก็มีธุระพอดี เธอวางแผนที่จะส่งเด็กสองคนไปโรงเรียนอนุบาลในตอนเช้า จะรีบกลับมาตอนกลางคืนเพื่อไปรับเด็กทั้งสองที่โรงเรียน

แต่ เธอไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่อง และตอนนี้เธอเพิ่งมาถึง ซึ่งไม่มีทางที่จะกลับไปได้ทัน ไม่อย่างนั้น เธอจะไม่โทรหาเวินลั่วฉิงอย่างรีบร้อนหรอก

“ได้ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ ”เวินลั่วฉิงลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ในขณะนี้เธอได้สติกลับมาแล้ว

แน่นอนว่าเป็นเรื่องของเธออยู่แล้ว เด็กน้อยทั้งสองเป็นลูกเธอ เธอควรดูแลอยู่แล้ว แต่เพราะการที่เธอแต่งงานกับเย่ซือเฉิน แต่เธอกลับไม่มีเวลาไปดูลูกน้อยทั้งสองคนเลยด้วยซ้ำ ทั้งๆที่เด็กทั้งสองอยู่เมืองเดียวกับเธออยู่แล้ว

เธอทำหน้าแม่ได้ไม่ดีเลย

ตอนนี้จื่อโม่เกิดเรื่องที่โรงเรียนด้วย แน่นอนว่าเธอควรรีบไปให้ทันอยู่แล้ว

“ฉิงฉิง อย่ากังวลเกินไปเลย จื่อโม่คงไม่เป็นไรหรอก ครูโทรมาเพราะแม่ของเด็กคนนั้นที่เคยเป็นครูอนุบาลในโรงเรียนนั้น ครูบอกว่าจื่อโม่ทำให้ลูกของเธอบาดเจ็บ ก็เลย......”เห่อถงถงกลัวว่าเวินลั่วฉิงจะกังวลเกินไป เธอรู้ดีว่าลูกทั้งสองมีความสำคัญกับเวินลั่วฉิงมากเพียงใด

ที่ผู้ปกครองของเด็กฝ่ายนั่นบอกว่ามีปัญหา งั้นก็แสดงว่าจื่อโม่คงไม่เป็นอะไรมาก

“อืม ฉันรู้แล้ว สบายใจได้เลย ฉันไม่เป็นไร ”เวินลั่วฉิงเข้าใจความหมายของเธอ เธอแค่กลัวในตอนแรก รู้ว่าแค่เด็กสองคนทะเลาะกัน เธอก็สบายใจขึ้นมาก

แต่ว่า เธอยังต้องรีบไปให้ถึงเร็วที่สุด

เวินลั่วฉิงเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอในเวลาแค่ไม่ถึงหนึ่งนาที

จู่ๆเวินลั่วฉิงก็นึกถึงการปลอมบนใบหน้าของเธอได้ ในเมือง A เธอแต่งสภาพแบบนี้มาโดยตลอด เธอแต่งตัวแบบนี้ก็คือเวินลั่วฉิงในสายตาคนอื่น

เพราะเรื่องต่างๆในก่อนหน้านี้ ทำให้มีหลายคนในเมือง A ที่รู้จักเวินลั่วฉิง ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถไปโรงเรียนอนุบาลด้วยสภาพแบบนี้ได้

เวินลั่วฉิงรีบเช็ดเครื่องสำอางสำหรับปลอมตัวทั้งหมดบนใบหน้าของเธอออก เปิดเผยลักษณะรูปลักษณ์ที่แท้จริงของเธอ

เย่ซือเฉินอยากจะโทรให้เวินลั่วฉิง แต่กลัวว่าเธอยังไม่ตื่น กลัวว่าเขาจะรบกวนเธอ

เธอเหนื่อยมากแล้วจริงๆ คนที่ระมัดระวังมากๆอย่างเธอ เขาออกไปตั้งแต่เช้าเธอยังไม่รู้เลย

หลังจากเย่ซือเฉินคิดได้ก็โทรไปที่โทรศัพท์บ้านของวิลล่า

“ฮัลโหลค่ะ คุณต้องการหาใครหรอ?”คุณป้าหลิวรับสายอย่างบังเอิญ

“คุณหญิงตื่นหรือยัง?”เย่ซือเฉินไม่มีพูดเรื่องไร้สาระแม้แต่นิด ถามอย่างจริงจัง

“คุณหญิงตื่นแล้ว ”ไม่แปลกใจเลยที่คุณป้าหลิวได้รับโทรศัพท์จากคุณชายสามเย่ เพราะไม่ใช่เรื่องแปลกที่คุณชายสามเย่จะโทรกลับบ้าน แน่นอนว่าถามถึงคุณหญิงของเขา

“อืม ”เย่ซือเฉินตอบกลับ แล้วต้องการวางสาย เขาต้องการโทรหาเวินลั่วฉิงหลังจากวางสายโทรศัพท์บ้าน ที่แท้เธอตื่นแล้วนี่เอง ก็ไม่จำเป็นต้องกลัวว่าจะรบกวนเธออีก

“คุณหญิงออกไปแล้ว ” แล้ว คุณป้าหลิวรีบพูดต่ออีกประโยค

“ออกไปแล้ว? ไปที่ไหน?”เย่ซือเฉินหยุดวางสายโทรศัพท์ อดไม่ได้ที่จะถาม เช้าขนาดนี้เธอรีบออกไปมีเรื่องอะไรหรือเปล่า?

เขาบอกเธอแล้ว เรื่องในบริษัทไม่ต้องให้เธอยุ่ง เลขาหลิวจะดูแลทุกอย่างเอง

คุณปู่เวินยังไม่ได้กลับเมือง A เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะกลับบ้านเวิน

“ไม่ทราบค่ะ คุณหญิงไม่ได้พูด แต่คุณหญิงออกไปอย่างรีบมาก ดูเหมือนจะมีเรื่องเร่งด่วน ”คุณป้าหลิวนึกถึงสถานการณ์เมื่อเวินลั่วฉิงออกไป เลยรายงานต่อคุณชายสามเย่ตามความเป็นจริง

หลังจากเย่ซือเฉินวางสายโทรศัพท์ มุมคิ้วยกขึ้นเล็กน้อย คุณป้าหลิวบอกว่าเธอเดินอย่างรีบมาก มีเรื่องเร่งด่วนงั้นเหรอ?

เธอมีเรื่องอะไรที่เร่งด่วนอะไรกัน?