ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 338

บทที่ 338 คุณพ่อมาแล้ว（3）

หรือว่าตอนนี้เธอจะถึงบริษัทแล้ว ไม่แน่ ในเวลาถัดไปเธอก็อาจจะปรากฏตัวต่อหน้าเขา

ในเวลานี้ เย่ซือเฉินรู้สึกตื่นเต้น และลุ้นเป็นอย่างมาก

เย่ซือเฉินวางโทรศัพท์ เก็บเอกสารที่อยู่บนโต๊ะ แล้วนั่งบนเก้าอี้ สายตามองตรงไปที่ประตูห้องทำงาน ตอนนี้เขาไม่อยากทำอะไรเลย รอเธอมาอย่างเดียว

ตอนเวินลั่วฉิงเดินไปถึงหน้าประตูอนุบาล ถูกยามห้าม

“ฉันเป็นแม่ของถังจื่อโม่ เมื่อกี้ครูโทรมา ว่าให้ฉันมา”เวินลั่วฉิงอธิบายอย่างมีมารยาท ถอดแว่นตาและหมวกออก เธอรู้ว่าการแต่งกายของเธอตอนนี้ทำให้คนอื่นสงสัยได้ง่ายมาก

ยามเห็นรูปร่างหน้าตาของเธอ ตะลึงไปเลย จ้องมองเธอแบบนั้นสักพัก ไม่กะพริบตาเลย ลืมการตอบสนองโดยสิ้นเชิง

“ฉันเข้าไปได้ไหม？”เวินลั่วฉิงมองเขา ยิ้มอย่างมีมารยาท

“ได้ ได้ครับ คุณ คุณ เชิญครับ ”ยามยังเป็นชายหนุ่มที่อายุยังน้อย เห็นหน้าตาของเวินลั่วฉิงก็ตะลึงอยู่แล้ว เห็นเวินลั่วเฉิงยิ้มแบบนั้น เขารู้สึกไม่มีใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว พูดติดอ่างไปเลย

“เจ้าหลี่ เป็นอะไร ？ทำไมถึงพูดติดอ่าง”ลูกพี่ใหญ่ที่อยู่ในห้องยามได้ยินเจ้าหลี่พูดติดอ่างแบบนี้ ก็อดไม่ไหวที่จะหัวเราะ

“นั่นใครเหรอ？ถึงให้นายพูดติดอ่างแบบนี้？”เพราะความสงสัยลูกพี่ใหญ่ก็เดินออกมา เมื่อเขาเห็นเวินลั่วฉิง ก็ตะลึงไปเลย

เวินลั่วฉิงก้าวเท้า เดินตรงไปที่ชั้นอนุบาล

ว่าแล้วแม่คนนี้ทำหน้าที่ได้ไม่ดีจริงๆ เธอเพิ่งจะมาอนุบาลของลูกๆครั้งแรก ดังนั้น เธอยังไม่รู้เลยว่าห้องเรียนของลูกอยู่ที่ไหน แต่ถงถงเคยบอกเธอแล้ว ว่าลูกๆทั้งสองคนอยู่ชั้นอนุบาล2/2

“ผมโตขนาดนี้ เพิ่งจะเห็นคนที่สวยมากขนาดนี้เป็นครั้งแรก ”เจ้าหลี่รู้สึกเพ้อเหมือนฝันเลย

“โอ๊ย นายเพิ่งอายุเท่าไหร่ ผมอายุมากขนาดนี้แล้ว ก็เพิ่งเคยเห็นผู้หญิงสวยขนาดนี้เป็นครั้งแรกเหมือนกัน ถ้าไม่ใช่ว่าเห็นกับตา จะไม่เชื่อเลยว่าสามารถสวยได้ถึงขนาดนี้ ”ลูกพี่ใหญ่มองกลับไปที่เจ้าหลี่：“หยุดมองเถอะ เธอเป็นแม่คนแล้วนะ”

สวยขนาดนี้ ผู้หญิงที่งดงามเพอร์เฟกต์ขนาดนี้คงไม่ใช่คนอย่างพวกเขาที่จะคิดพร่ำเพ้อถึงได้

เวินลั่วฉิงเข้าไปในอนุบาล ยังไม่เจอห้องอนุบาล 2/2เลย ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กๆ เสียงร้องไห้สะเทือนใจมาก เหมือนเสียงฆ่าหมูเลย

เวินลั่วฉิงหยุดเดิน แล้วได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่ง ：“ไม่ร้องนะลูก ไม่ร้องนะ”

เสียงของผู้หญิงได้หยุดลง แล้วเสียงก็ดังขึ้น ยังมีอารมณ์โกรธที่เห็นได้ชัดเจน：“ผู้ปกครองของถังจื่อโม่ทำไมยังไม่มา ไม่ใช่ว่าจะหนีความรับผิดชอบนะ ไม่กล้ามาแล้วงั้นหรอ？”

เวินลั่วฉิงขยิบตา มองเข้าไป แล้วเดินตรงไปที่ห้องสำนักงาน

“คุณเป็นใคร？”ผู้หญิงอ้วนคนหนึ่งเห็นเวินลั่วฉิง ก็ตะลึง และดูมีความโกรธในน้ำเสียงที่พูด ผู้หญิงที่สวยๆเป็นงูพิษหมดเลย แล้วเธอก็เป็นงูพิษในฝูงงูพิษ

“ฉันเป็นแม่ของถังจื่อโม่”เวินลั่วฉิงมองไปที่ผู้หญิงคนนั้น ในแววตาไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรมากมาย น้ำเสียงก็เป็นแบบธรรมดามาก

“คุณเป็นแม่ของถังจื่อโม่？”ครูหยูที่นั่งใกล้ๆถังจื่อซีรีบลุกขึ้นมาในทันที และมีสีหน้าที่งุนงง

“แม่ แม่ ”ตอนแรกยังรู้สึกเศร้า ถังจื่อซียังมีน้ำตาบนใบหน้าแต่พอเห็นเวินลั่วฉิงแล้วกลับยิ้มออกมา วิ่งเข้าไปกอดเวินลั่วฉิงไว้

เวินลั่วฉิงนั่งลงไป กอดถังจื่อซีไว้

“คุณถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้น ？ เรื่องนี้ยังไม่ชัดเจนอีกหรอ ？เขาตีลูกชายของฉัน คุณดูเขาตีลูกชายของฉันหนักขนาดนี้ ลูกชายของฉันยังเจ็บจนลุกไม่ขึ้น ยังร้องไห้อยู่เลย ”ผู้หญิงอ้วนไม่รอให้ถังจื่อโม่ตอบ ก็มาแบบคนผิดชอบร้อนตัวแล้วฟ้องก่อน

เวินลั่วฉิงมองไปที่เด็กผู้ชายอ้วนที่นอนอยู่บนพื้น กลิ้งไปมา และร้องไห้โวยวาย

มองไปแบบนี้ ร่างกายของเด็กผู้ชายไม่มีแผลอะไรเลย และเสื้อผ้าของเด็กผู้ชายก็เรียบร้อย ไม่เหมือนว่าจะถูกตีเลยสักนิด

เด็กผู้ชายร้องว่าเจ็บ ดูแล้วเหมือนแกล้ง แกล้งทำเป็นเจ็บ

ตรงกันข้าม ร่างกายของถังจื่อโม่มีแผล หลังมือของถังจื่อโม่ยังมีรอยแผลอยู่ และยังมีเลือดไหลออกมา

ตอนเวินลั่วฉิงเห็นแผลหลังมือของถังจื่อโม่ครั้งแรก แค่รู้สึกสงสาร แต่ตอนนี้ จู่ๆเธอก็รู้สึกว่าเรื่องนี้มันไม่ปกติ

เห็นได้ชัดเจนมาก ความเจ็บปวดของเด็กผู้ชายอ้วนคนนั้นไม่ได้เป็นการแกล้ง เด็กผู้ชายห้าขวบไม่สามารถแกล้งเจ็บได้เหมือนจริงขนาดนี้

และแผลบนมือของถังจื่อโม่เหมือนว่าเขาตั้งใจที่จะทำให้มีไว้มากกว่า

ดังนั้น ตอนนี้ในใจเวินลั่วฉิงมั่นใจมาก ถังจื่อโม่ได้ตีเด็กผู้ชายอ้วนคนนั้นอย่างหนักจริงๆ

ปกติจะมีรุ่นพี่ และยังมีมู่หรงดัวหยางคอยสอน ถังจื่อโม่รู้วิธีในการตีคนมาก รู้ว่าตีตรงจุดไหนเจ็บสุด และจะไม่มีแผลเหลือไว้

เห็นเด็กผู้ชายอ้วนที่ร้องไห้ได้ทรมานมากขนาดนั้น เวินลั่วฉิงรู้สึกเป็นห่วง และที่ทำให้เวินลั่วฉิงเป็นห่วงกว่านั้นคือ ที่จริงแม่ของเด็กผู้ชายอ้วนนั้นคิดว่าลูกชายของตัวเองแกล้งเจ็บ ก็เลยไม่ได้สนใจ และไม่เป็นห่วงเด็กผู้ชายอ้วนเลย

และตอนนี้แม่ของเด็กผู้ชายอ้วนก็เหมือนจะจงใจที่จะหาเรื่อง