ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 349

บทที่349 ถอดหน้ากากของเธอ (1)

เย่ซือเฉินลงมาจากรถ ก็เห็นว่าเวินลั่วฉิงได้ลงมาจากรถแล้ว ดวงตาของเย่ซือเฉินรีบหรี่ลง เพียงแค่ไม่กี่ก้าวก็สามารถมายืนอยู่ตรงหน้าเธอได้

ในตอนนี้ รถของถังไป๋เชียนขับออกไปไกลแล้ว

คนขับรถแท็กซี่เอารถมาจอดเอาไว้ด้านหลังของเย่ซือเฉิน เพราะว่าเย่ซือเฉินยังไม่จ่ายค่ารถให้ แต่ว่าคนขับรถแท็กซี่ก็ยังไม่กล้าที่จะเอ่ยปากขอ

ในตอนนี้ มองจากมุมของคนขับรถแท็กซี่ เห็นเพียงแค่ผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าของเย่ซือเฉิน ริมฝีปากของคนขับรถแท็กซี่เผยอขึ้นเล็กน้อย

อย่าบอกนะว่าที่ตามอย่างไม่คิดชีวิตนี่? นี่ก็คือกำลังแย่งผู้หญิง? ผู้ชายคนนี้ไล่ตามผู้หญิงคนนี้ขนาดนี้ ผู้หญิงคนนี้คงจะสำคัญกับเขามาก!

เหมือนกับที่เวินลั่วฉิงคิดเอาไว้ เธอลงจากรถ เย่ซือเฉินก็ไม่ได้ตามถังไป๋เชียนไปอีก

เย่ซือเฉินยืนอยู่ตรงหน้าเวินลั่วฉิง ก็แค่จับจ้องเธออยู่ตลอด ริมฝีปากปิดแน่น ไม่พูดออกมาแม้แต่คำเดียว เพียงแค่ดวงตาทั้งคู่ลึกล้ำขึ้นเรื่อยๆ แต่ว่าความโกรธในแววตากลับมากขึ้นเรื่อยๆ

เย่ซือเฉินมองใบหน้าของเวินลั่วฉิง มองใบหน้าของเธอที่กลับมาปลอมตัวเหมือนปกติ

ฉิงถิงจะต้องไม่รู้แน่ๆmrsถังก็คือเวินลั่วฉิง ไม่อย่างนั้น ฉิงถิงคงไม่กล้าหลอกเขา

ดังนั้น เขามั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าก่อนหน้านี้เธอไม่ได้ปลอมตัว ยังไงก็ไม่มีทางใช่สภาพในตอนนี้

ดังนั้นนี่คือก็คือเธอเห็นว่าเขานั้นตามเธอมาแล้วก็ปลอมตัวอีกครั้ง!

ตอนที่เจอถังไป๋เชียนแต่งตัวสวยๆ พอมองเห็นเขาก็เปลี่ยนเป็นสภาพปลอมตัวแบบนี้

เธอนี่มันแน่จริงๆ!!

ถ้าเกิดว่าเขาไม่ได้ตามมา เธอนั้นตั้งใจว่าจะไปไหนกับถังไป๋เชียนกัน?

เธอนั้นจะออกห่างจากถังไป๋เชียนไหม?

คิดถึงพวกนี้ ดวงตาขอเย่ซือเฉินในพริบตาเดียวก็มีความโกรธแสนอันตรายพวยพุ่งออกมา

เวินลั่วฉิงประสานสายตาเข้ากับสายตาของเขาในตอนนี้ ในใจสั่นกลัว แววตาของเขาน่ากลัวมาก แถมความเงียบของเขาในตอนนี้ ยิ่งทำให้คนเราตกใจกลัว

เขาไม่พูดอะไร เวินลั่วฉิงในตอนนี้ก็จับใจของเขาไม่ถูก ก็เลยไม่กล้าพูดอะไรมั่วๆ

ยังไงเสียเรื่องวันนี้ก็ซับซ้อนมาก

“คะ...คุณผู้ชาย คุณยังไม่ได้จ่ายค่ารถ......” คนขับรถเห็นเย่ซือเฉินยืนนิ่งไม่ขยับ ไม่ได้คิดที่จะจ่ายเงิน ถึงแม้ว่าเขาจะกลัวเย่ซือเฉิน แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยเตือนหนึ่งประโยค ตอนนี้กิจการไม่ดี เขายังจะต้องเลี้ยงครอบครัว

เย่ซือเฉินราวกับว่าไม่ได้ยินอย่างไรอย่างนั้น ขยับสักนิดยังไม่ขยับ ราวกับว่าเมื่อกี้ที่นั่งรถของคนอื่นนั้นไม่ใช่เขา

เขายังคงยืนอยู่แบบนั้นไม่ขยับ แล้วก็ไม่มีการตอบกลับใดใด ดวงตาคู่หนึ่งยังคงจ้องมองมาที่เวินลั่วฉิงเหมือนเดิม

เวินลั่วฉิงชะงักไป รีบชักธนบัตร50หยวนออกมาส่งให้กับคนขับรถ “ไม่ต้องทอนค่ะ”

เธอรู้ว่าเย่ซือเฉินจะต้องมาจากทางห้างสรรพสินค้ากว่างยู่แน่ ถนนสายนี้ก็แค่สามสิบกว่าหยวนเอง แต่ว่า เวินลั่วฉิงหวังเพียงว่าในคนขับรถแท็กซี่คนนี้จะรีบๆไปเสียที

คนขับรถยื่นมือออกไปรับเงิน แล้วมองเห็นหน้าตาของเวินลั่วฉิง ก็ชะงักไปอย่างเห็นได้ชัด ครู่หนึ่งที่สีหน้าแปลกๆนั้นไม่สามารถเก็บไว้ได้

คนขับรถคิดไม่ถึงว่าชายหนุ่มที่หล่อ ที่ดูมีราศีคนหนึ่ง กลับที่จะทุ่มเทไล่ตามผู้หญิงที่น่าเกลียดขนาดนี้

ผู้หญิงที่น่าเกลียดขนาดนี้ จำเป็นที่จะต้องไล่ตามขนาดนั้นไหม? เมื่อกี้สมองของผู้ชายคนนั้นไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม

เวลาปกติต่อหน้าเขา ตั้งแต่ไหนแต่ไรเธอไม่เคยสวมกระโปรงแบบนี้ ความจริงตู้เสื้อผ้าในห้องของเขามีเสื้อผ้าใหม่ๆของเธอแขวนอยู่เต็มไปหมด แต่ว่าเป็นเธอที่ไม่เคยสวมเลย

ต่อหน้าของเขา เธอไม่เคยใส่ใจพวกนี้ บางทีควรพูดว่า ต่อหน้าเขา เธอพยายามแต่งตัวให้ตัวเองดูน่าเกลียดตลอด

แต่ว่า เวินลั่วฉิงพูดว่าก็แค่ไปส่ง ไม่ใช่จะไปพร้อมกัน คำพูดนี้ทำให้ไฟโมโหภายในใจของเย่ซือเฉินลดลงไปไม่น้อย

“ต่างอะไรกันเหรอ?” หัวคิ้วของเวินลั่วฉิงเลิกขึ้นเล็กน้อย ตัวตนของรุ่นพี่จำเป็นที่จะต้องปิดเป็นความลับ เธอนั้นไม่สะดวกที่จะพูดกับเขา แต่ว่าเธอกลับคิดว่านี่ไม่ได้ต่างอะไรกันมาก ไม่ว่าจะเป็นใคร เธอก็ล้วนจะไปส่งเขาที่สนามบินก็จะกลับมาแล้ว

เพื่อเขา แม้แต่ลูกทั้งสองคนของเธอยัง ‘ตัดใจ’ ทิ้งลง

“คุณว่ายังไงล่ะ?” เย่ซือเฉินเขม็งตามองเธอครั้งหนึ่ง จะไม่มีความแตกต่างเหรอ? ถังไป๋เชียนสำหรับเธอแล้วพิเศษมากเลยไม่ใช่เหรอ? ถ้าเกิดว่าถังไป๋เชียนไม่ได้พิเศษ เธอไปพบกับถังไป๋เชียนทำไมจะต้องแต่งตัวสวยขนาดนั้นด้วย?

ดวงตาของเวินลั่วฉิงกะพริบด้วยความรวดเร็ว “เย่ซือเฉิน คุณไม่ได้คิดว่าฉันจะหนีไปกับใครหรอกใช่ไหม?”

ถึงแม้ว่าเวินลั่วฉิงจะคิดว่านี่ค่อนข้างที่จะเหลือเชื่อ แต่ว่าปฏิกิริยาตอบรับของเย่ซือเฉินในตอนนี้ทำให้เธอนั้นมีความรู้สึกแบบนี้อยู่

บอกตามตรง ในตอนแรกเย่ซือเฉินคิดเอาไว้แบบนี้อยู่แล้ว แต่ว่าเมื่อกี้เธอพูดว่าก็แค่ไปส่งคน เขาก็เชื่อเธอแล้ว

“คุณกล้า” โดนเธอพูดความคิดเข้าให้ อยู่ๆเย่ซือเฉินก็ไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเอง เขม็งตาใส่เธออีกครั้ง แอบซ่อนความน่าอายของตัวเองเอาไว้

เวินลั่วฉิงชะงักไปนิดหน่อย กล้าไม่กล้า ปัญหานี้เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลย แต่ว่า เธอไม่มีทางไป อย่างน้อยก็คงจะไม่จากไปทั้งแบบนี้

ยังไงเสียระหว่างพวกเขาก็มีข้อตกลงกันอยู่ เรื่องที่เธอรับปากเขาเอาไว้ยังทำไม่ได้ เธอจะหนีไปทั้งๆที่เป็นแบบนี้ได้ยังไง

เพียงแค่จากท่าทางของเย่ซือเฉินในตอนนี้ จากนิสัยของเขา วันนี้เรื่อวนี้กลัวว่าไม่น่าจะจบง่ายๆขนาดนั้น

ดังนั้นถัดไปก็รอเธอไป........