ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 406

บทที่406 คุณชายสามเย่เจอลูกสาวแล้ว (6)

"เธอสร้างเรื่องพวกนี้ออกมา จากนั้นก็ไปนอน เหนื่อย ใครไม่เหนื่อยว่ะ พวกเราสอบสวนติดต่อกันมาหลายวันแล้ว หลาย วันมานี้ไม่ได้พักผ่อนเต็มที่เลยแม้แต่น้อย จะไม่เหนื่อยเลยรึไง"หมิงหยวนพูดเสริมขึ้นมาอีกประโยคหนึ่งด้วยความไม่พอใจเป็นอย่างมาก

เล้งหรงหรี่สายตาลง เพราะเขาก็ไม่เข้าใจจุดประสงค์ของเวินลั่วฉิงเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถตอบคำถามของหมิงหยวนได้ ตอนนี้ทั้งท้องของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยไปหมด

และในตอนนี้ทางด้านเย่ซือเฉินก็เช็กที่อยู่ของถังไป๋เชียนได้แล้ว

เย่ซือเฉินจ้องมองโรงพยาบาลเอกชนที่อยู่ตรงหน้า แล้วหรี่สายตาลง ถังไป๋เชียนรู้ข้อมูลตั้งนานแล้ว แต่จนถึงตอนนี้กลับไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆทั้งสิ้น นี่ปกติเหรอ

เห็นได้อย่างชัดเจนว่าไม่ปกติ

ถังไป๋เชียนแอบเอาเวินลั่วฉิงย้ายไปแล้วใช่ไหม

เวินลั่วฉิงรู้การมาของเขา หลังจากก็ทำตามความคิดของถังไป๋เชียนย้ายออกไปใช่ไหม

หากเป็นเช่นนั้น เขาจะบีบเธอให้ตายจริงๆด้วย

เย่ซือเฉินกำมือไว้อย่างแน่น จากนั้นก็คลายมือออก หาเธอให้ได้ก่อนแล้วค่อยมาว่ากัน

"ถังไป๋เชียนซ่อนได้เก่งจริงๆ ถึงกับมาซ่อนไว้ในโรงพยาบาลเลยนะเนี่ย"จางผิงที่ตามมาด้วยอดที่จะเอ่ยออกมาไม่ได้ เย่ซือเฉินแสยะยิ้ม แต่ถึงยังไงเขาก็หาเจอจนได้แล้ว จะมีประโยชน์อะไรอีก

ตอนนี้เขากลัวแค่ว่าเวินลั่วฉิงจะรู้ว่าเขามา แล้วตัวเองก็ซ่อนตัวไว้

ถังไป๋เชียนได้รับข่าวมานานแล้วจริงๆแหละ ดังนั้น จึงรู้ว่าเย่ซือเฉินมาตั้งนานแล้ว แต่ตอนนี้เวินลั่วฉิงไม่อยู่ เวินลั่วฉิงกลับเมืองAไปแล้ว ถังไป๋เชียนกลับคาดหวังให้เย่ซือเฉินเสียเวลากับทางนี้เยอะๆ เพราะฉะนั้น ทางด้านถังไป๋เชียนจึงไม่เคลื่อนไหวใดๆเลย

ตอนนี้เขาคิดจะไม่ทำอะไรทั้งนั้น เพื่อให้เย่ซือเฉินเสียเวลา

แต่ว่า......

เย่ซือเฉินเพิ่งเข้ามาในโรงพยาบาล เสียงร้องไห้ที่ดังลั่นจู่ๆก็ลอยเข้ามา

"หนูจะเอาคุณแม่ จะเอาคุณแม่ หนูจะเอาคุณแม่เท่านั้น" ถังจื่อซีในตอนนี้น้อยใจสุดๆ ทำไมเธอนอนหลับไปแล้วตื่นขึ้นมา คุณแม่ของเธอก็ไม่อยู่ข้างกายอีก

เย่ซือเฉินที่ฟังเสียงร้องไห้นั้นอยู่ ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ใจเหมือนกับจู่ๆก็โดนอะไรมาแทง เหมือนรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย

เด็กน้อยจื่อซีนั้นหลังตื่นจะงอแงอยู่แล้ว ตอนนี้ตื่นขึ้นมาก็หาเวินลั่วฉิงไม่เจออีก ดังนั้นจึงร้องไห้เสียใจเป็นพิเศษ และเสียงดังเป็นพิเศษ

"ทำไมถึงมีเด็กได้ ถังไป๋เชียนเริ่มลักพาเด็กมาขายเพื่อหาเงินเลี้ยงชีพแล้วเหรอ"เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ หลายคนเริ่มประหลาดใจเล็กน้อย ว่ากันตามเหตุผลแล้ว ข้างกายถังไป๋เชียนเป็นไปไม่ได้ที่จะมีเด็กอยู่ด้วยหนิ

นัยน์ตาเย่ซือเฉินประกายแวววับเด็กน้อย เขาดูแปลกมาก ถังไป๋เชียนครั้งนี้คือการหลบหนี เป็นการซ่อนตัวอยู่ที่นี่ เพราะฉะนั้น เขาเชื่อว่าคนในโรงพยาบาลนี้น่าจะเป็นคนของถังไป๋เชียนทั้งนั้น

งั้นเด็กคนนี้มันเป็นยังไงกันแน่

เสียงร้องไห้ของเด็กแล้วน่าจะยังเล็กอยู่มาก น่าจะยังเป็นเด็กสาวตัวน้อย

เป็นการร้องไห้ที่เสียใจจริงๆ รู้สึกเหมือนถูกลักขโมยมานิดๆ แต่เย่ซือเฉินรู้ ว่าถังไป๋เชียนถึงจะเป็นยังไงอีกก็ไม่ขโมยเด็กของคนอื่นมาแน่

เด็กจื่อซียิ่งร้องยิ่งเสียงดัง ยิ่งร้องยิ่งเสียใจ เย่ซือเฉินที่ฟังอยู่ ใจก็รู้สึกยิ่งทรมานขึ้นเรื่อยๆ ปกติเขาไม่ค่อยจะชอบเด็ก ปกติได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ก็จะรู้สึกรำคาญ

วันนี้เป็นอะไรไปเหรอ ทำไมได้ยินเสียงเด็กน้อยร้องไห้ ในใจเขาทำไมถึงไม่สบายแบบนี้

หลังจากนั้น จู่ๆเย่ซือเฉินก็ก้าวเดินอย่างรวดเร็ว ไปในทางเสียงร้องไห้ที่ดังลั่นนั้น

ตอนนี้ ถังจื่อซีอยู่ที่ชั้นสอง เย่ซือเฉินเดินตรงไปทางบันได ชั้นหนึ่งในตอนนี้เขาไม่เช็กดูอะไรเลย

เด็กจื่อซีเหมือนได้รับรู้อารมณ์ของถังไป๋เชียนแล้ว ต่อจากนั้นก็ยิ่งร้องไห้ดังขึ้นไปอีก ยิ่งเสียใจไปอีก

ถังจื่อซีในตอนนี้แม้แต่ฟังคำพูดของถังจื่อโม่ก็ไม่ฟัง

ถังจื่อโม่มองถังไป๋เชียนแวบหนึ่ง ในแววตามีความซับซ้อนเล็กน้อยที่ถูกซ่อนอย่างรวดเร็ว

ถังไป๋เชียนนิ่งอึ้งไปทันที จึงรู้ว่าในเมื่อกี้ได้เกิดใจร้อนมากไปในเวลาชั่วครู่ ตอนนี้ในสิ่งที่เขาควรจะทำคือหาทางมาขวางเย่ซือเฉินไว้

เดิมที เขาไม่ได้คิดแผนไว้สำหรับสถานการณ์ของเด็กสองคนนี้ไว้ เพราะเขาคิดว่าเย่ซือเฉินแค่มาหาเวินลั่วฉิงเท่านั้น ถึงจะเห็นเด็กทั้งสองก็ไม่สนใจอะไรมาก และถามอะไรมาก ในเมื่อหน้าตาเด็กทั้งสองก็ไม่ค่อยเหมือนกับเย่ซือเฉินสักเท่าไหร่

เขารู้ว่าเด็กทั้งสองไม่เคยพบเย่ซือเฉินมาก่อน เพราะฉะนั้นเด็กทั้งสองต้องไม่พูดอะไรกับเย่ซือเฉินอย่างแน่นอน

แต่ในตอนนี้การร้องไห้ของจื่อซี ได้ดึงดูดความสนใจทั้งหมดในทันที ตอนแรกเย่ซือเฉินไม่ควรสนใจ ก็อาจเป็นเพราะเสียงการร้องไห้ของถังจื่อซีจึงได้เกิดการสนใจก็เป็นไปได้สุดๆ

เมื่อเย่ซือเฉินเริ่มให้ความสนใจกัยเด็กทั้งสอน

แค่กลัวว่า......

สิ่งที่ถังไป๋เชียนไม่รู้คือ เย่ซือเฉินไม่เพียงสังเกตเห็นแล้ว แถมยังสังเกตเห็นเป็นพิเศษด้วย เพราะในขณะนี้เย่ซือเฉินกำลังเดินมาแล้ว

ถังไป๋เชียนรีบพาสองสามคนออกไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ขวางเย่ซือเฉินไว้ตรงหน้าบันได

เย่ซือเฉินเห็นถังไป๋เชียนที่เพิ่งออกมาอยู่ตอนนี้ ก็หรี่สายตาลงเล็กน้อย ในมุมปากปรากฏความเยือกเย็นเล็กน้อย

บนตึก เสียงร้องไห้ที่ของเด็กจื่อซีก็ลอยเข้าอย่างต่อเนื่อง และยังคงเหมือนเดิมคือความดังลั่น ความแสบแก้วหู และเศร้าเสียใจสุดๆนั้น

ในตอนนี้เย่ซือเฉินฟังแล้ว ก็รู้สึกเศร้าเสียใจเป็นอย่างมาก