ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 434

บทที่ 434 คุณชายสามเย่เกิดความหึงหวง (3)

สีหน้าที่เคร่งขรึมอยู่แล้วของเย่ซือเฉินก็ยิ่งมืดครึ้มขึ้นมา ราวกับสามารถสาดน้ำฝนลงมาได้ตลอดเวลา ดวงตาทั้งคู่จ้องเขม่นอยู่ที่เธอราวกับจะจ้องให้ใบหน้าเธอเกิดหลุมขึ้นมาอย่างนั้น

คุณเย่！！

ดี ดีมาก ตอนอยู่ประเทศM เธอใช้สถานะจริงแสร้งทำเป็นไม่รู้จักเขา ขานเรียกเขาว่าคุณเย่ก็แล้วไป

ตอนนี้เธอใช้สถานะเวินลั่วฉิงเหมือนปกติที่อยู่กับเขา แต่เธอกลับเรียกเขาว่าคุณเย่ ฉะนั้นแสดงว่าเธอยากจะตัดสายสัมพันธ์แบ่งกั้นจุดยืนกับเขามากเลยทีเดียว？

ยังจะบอกว่าบังเอิญอีก？บังเอิญมากจริง บังเอิญจนตอนนี้เขาอยากจะบีบคอเธอให้ตายไปเลย

มุมปากของเลขาหลิวกระตุก บังเอิญ？ท่านประธานมาหาคุณนายโดยเฉพาะ จะไม่บังเอิญได้อย่างไร？

ท่าทางของท่านประธานก็คือมาหาคุณนาย ต้องการให้กระจ่างขนาดไหนก็เห็นได้ขนาดนั้น

คุณนายไม่ใช่เป็นคนฉลาดหรอกเหรอ？ทำไมบัดนี้จึงมองจุดนี้ไม่ออก？

“คุณเย่มาเยี่ยมคนไข้ที่โรงพยาบาลเหรอ？”เห็นเขาไม่ตอบและมีสีหน้าน่าสะพรึงกลัว เวินลั่วฉิงจึงถอนหายใจหนึ่งเฮือก คิดว่าเขาคงน่าจะมาดูคนไข้ที่โรงพยาบาล？

เพียงแต่คนนี้เขาเป็นอะไรกันนะ？ท่าทางเช่นนี้ของเขาน่ากลัวจัง

ระหว่างที่แต่งงานกับเขา ถึงแม้จะเคยเห็นเขาบันดาลโทสะมาก่อน แต่ก็ไม่ได้น่าสะพรึงกลัวเฉกเช่นตอนนี้

เพราะพวกเขาหย่าตามเงื่อนไขที่ตกลงกันไว้ ตอนนั้นเลขาหลิวก็ได้ซักถามความคิดเห็นของเขาแล้ว ซึ่งเขาก็เห็นด้วย ฉะนั้นเวินลั่วฉิงจึงรู้สึกว่าเรื่องนั้นจบลงอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว

ส่วนเวินลั่วฉิงที่รู้สึกว่าทั้งเรื่องไม่มีปัญหาอะไรแม้แต่น้อย

ฉะนั้นเวินลั่วฉิงจึงไม่มีทางคาดเดาว่าเย่ซือเฉินจะมาหาเธอโดยเฉพาะ ไม่ มารั้งเธอโดยเฉพาะ

ฉะนั้นเวินลั่วฉิงรู้สึกว่าตอนนี้เขาจะโกรธแค่ไหนก็ไม่เกี่ยวข้องกับเธอเลย

ฉะนั้นเวินลั่วฉิงจึงได้ถามไปเรื่อยๆ

“คุณนายครับ ท่านประธานเขา……”ในที่สุดเลขาหลิวอดไม่ได้ที่จะต้องพูดออกมา

“เลขาหลิว คุณยังเรียกฉันว่าคุณนายอยู่เหรอคะ？ฉันกับคุณเย่ได้หย่ากันแล้ว เลขาหลิวเป็นผู้ดำเนินเรื่องขั้นตอนทั้งหมดเอง คุณลืมไปแล้วเหรอ？”มุมปากของเวินลั่วฉิงขยับยิ้มเบาๆ สีหน้าเป็นธรรมชาติมากโดยที่ไม่มีอะไรผิดปกติเลย

เลขาหลิวสูดลมหายใจขึ้นหนึ่งเฮือก พลางหดตัวด้วยสัญชาตญาณ คุณนายช่างรู้จักจี้จุดตายจังเลย เพราะเรื่องนี้แหละ แค่วันนี้วันเดียวก็เกือบโดนท่านประธานทรมานให้ตายอยู่แล้ว ตอนนี้คุณนายยังมาเอ่ยถึงเรื่องนี้ในสถานการณ์เช่นนี้อีก มันเป็นการเอาชีวิตเขาชัดๆ？

เย่ซือเฉินจ้องมองดวงตาของเธอด้วยความเย็นชาอย่างเห็นได้ชัด ยิ่งจุดเผาความโกรธเคืองขึ้นมาชนิดที่เอาไม่อยู่เลยทีเดียว

หย่าแล้วเหรอ？เธอฝันหวานไปแล้ว เขายินยอมเสียเมื่อไหร่กัน？

“คุณเย่ ฉันไม่เสียเวลาคุณแล้ว……”เห็นเขาไม่พูดอะไร เวินลั่วฉิงก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่งงานมาสามเดือน เธอก็ยังพอรู้จักนิสัยของเขาอยู่บ้าง

ปกติเขาเป็นคนพูดแต่เรื่องสำคัญ สิ่งที่เขาไม่ใส่ใจ เขาจะไม่เหลียวแลมองแม้แต่แวบเดียว เขามาที่โรงพยาบาลน่าจะมีเรื่องสำคัญต้องทำล่ะมั้ง？

คาดว่าตอนนี้เธอน่าจะถ่วงเวลาเขาทำธุระ

ฉะนั้นเธอจึงรู้จักวางตัวเป็นฝ่ายออกไปเอง เพื่อจะได้ไม่ถูกเขาไล่ออกไป

“ไม่เสียเวลาเลย ผมมาหาคุณ”ในที่สุดเย่ซือเฉินก็เอ่ยปากพูดเสียที แต่น้ำเสียงลุ่มลึกและเคร่งเครียด ทำให้ผู้คนรู้สึกหายใจไม่ค่อยออกกับภัยอันตรายที่ผ่านมา

ดวงตาของเย่ซือเฉินหรี่ขึ้น เขาพูดได้อย่างไร้เยื่อใยจริงแท้ หากมีธุระให้เลขาหลิวมา เขาไม่จำเป็นต้องมา？ด้านความรู้สึกดีๆสำหรับเธอ เขายังเทียบเลขาหลิวไม่ได้เลยหรือ ไม่ได้รับการต้อนรับที่ดีเท่าเลขาหลิวเลย？

มองดูท่าทางลอยหน้าลอยหน้า ราวกับไม่ใช่เรื่องของเธอเสียอย่างนั้น เย่ซือเฉินก็กัดฟัน แทบอยากจะกัดเธอให้ย่อยสลายไปเสียเลย

บัดนี้ เย่ซือเฉินไม่อยากจะพูดไร้สาระกับเธอกะทันหัน เดิมทีก็เดินมาถึงด้านหน้าเธออยู่แล้ว นาทีต่อมา เขาจึงอุ้มเธอขึ้นมาแบกไว้ที่ไหล่ของตน ก่อนที่จะสาวเท้าเดินออกไปด้านนอก

“โอ้？เย่ซือเฉิน คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันลงมานะ”เวินลั่วฉิงมึนงงจนเอ๋อไปเลย คนนี้เป็นบ้าแล้วใช่ไหม？ถึงได้เขากล้าแบกเธอต่อหน้าสาธารณชนเช่นนี้？

เลขาหลิวก็มึนงงจนเอ๋อไปเช่นกัน ไม่เสียทีที่เป็นถึงท่านประธาน ช่างยอดเยี่ยมเหลือเกิน！

“ทำไม？ไม่เรียกคุณเย่แล้วเหรอ？”มุมปากของเย่ซือเฉินยกขึ้น ตอนนี้รู้จักร้อนรนแล้วหรือ！

“คุณเย่”เวินลั่วฉิงหยุดสตาร์ทไปสองวินาที ค่อยเปลี่ยนคำเรียกใหม่ เมื่อกี้ที่เรียกเช่นนั้นออกไปเป็นเพราะรีบร้อนเกินไปในชั่วขณะนั้น

ดวงตาหรี่เล็กน้อยของเย่ซือเฉินกวาดสายตามองเธอแวบหนึ่ง มือข้างหนึ่งตบไปที่ก้นของเธอหนึ่งครั้ง ไม่ได้แรงมากมาย เพียงแต่คำเตือนนั้นชัดเจนจนไม่รู้จะชัดเจนยังไงแล้ว

ร่างกายของเวินลั่วฉิงแข็งทื่อ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เห้อะ เย่ซือเฉินถึงขึ้นตบเธอ อีกทั้งยังเป็นก้นของเธอตอนที่อยู่ในอิริยาบถเช่นนี้อีก？

เวินลั่วฉิงอยากจะด่าทอให้สาสมแก่ใจ แต่สถานการณ์ปัจจุบันไม่ค่อยอำนวยต่อเธอเท่าใดนัก

“คุณปล่อยฉันลงมาก่อน ปล่อยฉันลงมา มีอะไรพวกเราคุยกันดีๆ”เวินลั่วฉิงรู้ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือให้เขาปล่อยเธอลงมาก่อน

ถูกเขาแบกไว้เช่นนี้ เพราะยังไงเสียเวินลั่วฉิงก็เป็นผู้หญิง จึงต้องมีความรู้สึกเก้อเขินอยู่บ้าง

“คุณคิดว่าเรื่องระหว่างเราแค่คุยกันดีๆก็สามารถคลี่คลายได้เหรอ？”ดวงตาของเย่ซือเฉินหรี่ขึ้นอย่างอันตราย คุยกันดีๆ？！