ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 454

บทที่ 454 อาการหึงหวงคุณชายสามเย่กำเริบ (4)

“ค่ะ”สถานการณ์เช่นนี้ เวินลั่วฉิงได้แต่พยักหน้ารับปาก ถึงแม้จะเป็นคนแปลกหน้า เธอก็ไม่อาจละเลยความเป็นตายร้ายดีของคนอื่นได้

ไป๋ยี่รุ่ยยังไม่ฟื้น แต่เขากลับจับมือเธอไว้ไม่ปล่อย

เวินลั่วฉิงนั่งอยู่อย่างนี้เป็นเวลาหลายชั่วโมง

ระหว่างนั้นเวินลั่วฉิงโทรศัพท์หาคุณปู่ เธอไม่ได้บอกเรื่องไป๋ยี่รุ่ยได้รับบาดเจ็บ บอกเพียงว่าเกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อย ทำให้เธอกลับไปไม่ได้ชั่วคราว

คุณปู่นึกว่าเธอคืนดีกับไป๋ยี่รุ่ยกันแล้ว จึงมีเรื่องต้องคุยกันมากมาย ฉะนั้นจึงไม่ได้ซักไซ้อะไรให้มากความนัก

ตอนกลางคืน เย่ซือเฉินไปที่โรงพยาบาล ตอนที่เธอจากไปในตอนเช้า เขาบอกว่าจะไปรับเธอที่โรงพยาบาล บอกให้เธอรอเขา

เขาคิดว่าตอนนี้เธอต้องอยู่ที่โรงพยาบาลที่คุณปู่เวินรักษาแน่ๆ

เพราะตอนนี้คุณปู่เวินยังรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ยิ่งไปกว่านั้นเธอรู้ว่าแล้วผู้ชายที่เธอได้เสียกันในห้าปีก่อนเป็นเขา เธอต้องรู้สึกผิดและเชื่อฟังเป็นพิเศษแน่ๆ

ขณะที่เย่ซือเฉินเดินเข้าโรงพยาบาล อดยกมุมปากขึ้นมายิ้มไม่ได้

เย่ซือเฉินเดินไปยังห้องคนไข้ของคุณปู่เวินโดยตรง จากนั้นมองผ่านหน้าต่างบานเล็กตรงประตูไปยังด้านในห้องคนไข้ แต่ทว่าก็ไม่พบเห็นเงาของเธอแต่อย่างใด

เย่ซือเฉินกำลังคิดว่า เธออาจจะมีธุระออกไปด้านนอก เขาจึงรอเธออยู่ตรงนี้อย่างไม่เร่งรีบ

เขาทราบดี เธอไม่อยากให้คุณปู่เวินรู้เรื่องราวของพวกเขา ฉะนั้นเย่ซือเฉินจึงไม่ไปปรากฏตัวต่อหน้าคุณปู่เวินเป็นการชั่วคราวก่อน

เขาไม่อยากบีบคั้นเธอมากเกินไป บางครั้งจำเป็นต้องค่อยเป็นค่อยๆไป

เรื่องนี้ต่างจากเรื่องในห้าปีก่อน

“คุณปู่เวินค่ะ ญาติของคนล่ะคะ？ดิฉันมีเรื่องต้องกำชับญาติของคุณค่ะ”ด้านในห้องคนไข้ พยาบาลกำลังตรวจร่างกายของคุณปู่เวินอยู่

“ภรรยาของผมออกไปซื้อของแล้วครับ”ขณะที่คุณปู่เวินพูดถึงภรรยาของตนอยู่นั้น นัยน์ตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

“แล้วหลานสาวของท่านล่ะคะ？ช่วงนี้ คุณหนูใหญ่ตระกูลเวินมาอยู่เฝ้าไข้ท่านทุกวันเลยไม่ใช่เหรอคะ？ทำไมวันนี้ไม่เห็นหน้าเธอทั้งวันเลยคะ？”ด้านในห้องคนไข้ พยาบาลน้อยถามต่ออีกหนึ่งประโยค

พอได้ยินคำพูดของพยาบาล สีหน้าของเย่ซือเฉินก็เคร่งขรึม ไม่เห็นหน้าเธอมาทั้งวัน？

หมายความว่าอะไร？หรือตลอดทั้งวันนี้เธอไม่ได้มาที่โรงพยาบาลเลย？

“ฉิงฉิงเคยมาตอนเช้า จากนั้นก็มีธุระออกไปด้านนอก”เวินลั่วฉิงไม่อาจทนให้คนอื่นเข้าใจในตัวเวินลั่วฉิงผิดไม่ได้ ฉะนั้นจึงรีบอธิบาย

ได้ฟังคำพูดของคุณปู่เวิน สีหน้าของเย่ซือเฉินเคร่งขรึมเพิ่มขึ้นหลายส่วน ตอนเช้าเคยเข้ามา จากนั้นมีธุระออกไป？แล้วก็ไม่เคยกลับมาอีกเลย？！

เธอพูดเองว่าจะมาดูแลคุณปู่ แต่ทว่าเธอแค่โผล่หน้ามาตอนเช้า จากนั้นก็หายตัวไปเลย

แล้ววันนี้ทั้งวันเธอไปไหนแล้ว？

ยัยบ้านี่สมควรตายจริงๆ เคยบอกว่าอย่าหายตัว แต่ผู้หญิงคนนี้ยังกล้าหายตัวเฉยซะงั้น

เย่ซือเฉินรีบนำมือถือออกมาโทร

อีกฝั่งหนึ่ง ด้านในห้องคนไข้ไป๋ยี่รุ่ย มือถือของเวินลั่วฉิงดังขึ้นมากะทันหันจนทำให้เธอสะดุ้งตกใจ เพราะมือขวากำลังจับมือของไป๋ยี่รุ่ยเอาไว้ เธอจึงจำเป็นต้องใช้มือซ้ายในการเอามือถือออกมา ซึ่งมันไม่สะดวกเอาซะเลย จึงมีความเชื่องช้าเล็กน้อย

กว่าจะเอามือถือออกมาได้นั้นไม่ง่ายเลย เธอเห็นรายชื่อผู้โทรเข้าในหน้าจอมือถือก็ตกใจจนหัวใจเต้นแรงตุกๆทันที

เวินลั่วฉิงนึกถึงเรื่องในเมื่อเช้า ตอนที่เธอออกมา เย่ซือเฉินบอกว่าจะมารับตอนกลางคืน หากไม่เจอตัว ให้ตนรับผิดชอบเอาเอง……

ดวงตาของเวินลั่วฉิงกะพริบเบาๆ ตอนนี้เธอนึกขึ้นมาได้ว่าผู้ชายในห้าปีก่อนเป็นเขา เธอก็รู้สึกผิดในใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

จนมาจนปู่นี้แล้ว เธอยังไม่เคยรู้สึกผิดในใจเท่านี้มาก่อนเลย

ฟังออกมาเขาโกรธมาก โกรธมากที่สุด！！

“……”เวินลั่วฉิงคิดไว้แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ มุมปากของเธอกระตุกอย่างแรง อยากอธิบายด้วยจิตใต้สำนึก “เมื่อกี้ฉัน……”

เวินลั่วฉิงอยากจะพูดว่าเมื่อกี้เธอไม่ได้จงใจวางสาย เป็นเพราะไม่ระวัง แต่เวินลั่วฉิงรู้ว่าเขาคงไม่เชื่อเด็ดขาด

เวินลั่วฉิงแอบถอนหายใจหนึ่งเฮือก เพราะความเข้าใจผิดในเรื่องหย่าแท้ๆ จนทำให้เขาต้องมารังควานเธอขนาดนี้ ตอนนี้เขายังรู้เรื่องห้าปีก่อนอีก คาดว่าชีวิตดวงน้อยๆของเธอต้องจะรักษาไว้ยากเสียแล้ว

เธอจะอยู่ให้ห่างๆจากเขา ห่างจากเขา ห่างจากเขา จำเป็นต้องอยู่ให้ห่างจากเขา

ทางที่ดีคือตัวสายสัมพันธ์กับเขาทิ้งตลอดกาล และไม่ต้องเจอหน้ากันอีก

แต่ทว่าเวินลั่วฉิงก็รู้ดี สถานการณ์เช่นนี้เธออยากหลบหน้าเขานั้นยากเย็นนัก

สิ่งที่เย่ซือเฉินอยากจะทำ ไม่มีใครขัดขวางได้ และเธอก็ไม่มีความสามารถอย่างนั้นด้วย

ตอนนี้เวินลั่วฉิงรู้สึกเสียใจภายหลังเหลือเกิน หากรู้แต่แรก ตีให้ตายเธอก็ไม่ยินดีตอบตกลงแต่งงานตามกับเย่ซือเฉินแบบมีเงื่อนไขเด็ดขาด

“คุณอยู่ไหน？”เสียงของเย่ซือเฉินส่งมาอีกครั้ง เห็นได้ชัดว่ามีความดุดันหลายส่วน ดุดันในลักษณะที่อยากจะกัดเธอให้ตาย

เวินลั่วฉิงได้ยิน มือก็สั่นเทาด้วยจิตใต้สำนึก

“ฉิงฉิง”เวินลั่วฉิงยังไม่ทันตอบ จู่ๆไป๋ยี่รุ่ยก็ลืมตาขึ้นมามองเวินลั่วฉิง ก่อนที่จะเรียกเธอ

ถึงแม้เสียงของไป๋ยี่รุ่ยไม่ดังมาก แต่ก็ไม่ได้เบาจนเกินไป

และบัดนี้ มือของเวินลั่วฉิงยังคงถูกไป๋ยี่รุ่ยกุมเอาไว้ ฉะนั้นเธอจึงกำลังนั่งอยู่ตรงหน้าเตียง ซึ่งพวกเขาอยู่ในระหว่างที่ใกล้กันอยู่แล้วไป๋ยี่รุ่ยพูดขึ้นมากะทันหันเช่นนี้ อีกฝั่งหนึ่งของสาย เย่ซือเฉินก็คงจะได้ยินแน่ๆ

เวินลั่วฉิงสะดุ้งตกใจ！！