ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 558

บทที่ 558 ฝีมือผู้ใหญ่ตระกูลเย่ทั้งสอง คุณชายสามเย่โต้ตอบอย่างไม่เกรงกลัว (5)

คุณปู่เย่นึกว่าเวินลั่วฉิงเชื่อคำพูดของเขา จะถูกเขาโจมตีจนสะเทือนใจ ในใจแอบรู้สึกดีใจ จากนั้นรีบพูดซ้ำเติมอีกคำ: “ดังนั้น ฉันแนะนำให้คุณตายใจเสียแต่ต้นเถอะ อย่าคิดหวังในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้อีกเลย ซือเฉินไม่มีทางชอบเป็ดขี้เหร่อย่างคุณหรอก”

ที่จริงเวินลั่วฉิงในขณะนี้ไม่ได้ฟังคำพูดของคุณปู่เลย เธอกำลังคิดอยู่เรื่องหนึ่ง เธอนึกถึงตอนที่เย่ซือเฉินบีบบังคับให้เธอแต่งงานด้วย

สถานะอย่างเย่ซือเฉินอยากหาคนมาแต่งงานด้วย มีผู้หญิงมากมายที่อยากแย่งกันแต่งกับเขา

แต่ว่า ทำไมเย่ซือเฉินจะต้องเลือกเธอ? อีกทั้งยังทำทุกวิถีทางข่มขู่เธอ

เธอจำวันที่เย่ซือเฉินแต่งงานกับเธอคืนแรก เย่ซือเฉินยังหาน้ำยามา คิดอยากจะล้างความเสแสร้งบนใบหน้าของเธอ เธอยังจำได้ว่าเย่ซือเฉินตั้งใจจับเอวของเธอด้วย

ตอนนั้น เห็นได้ชัดเลยว่าเย่ซือเฉินกำลังลองใจเธออะไรสักอย่าง

ในตอนนั้นเธอก็รู้สึกสงสัยบ้างแล้ว

ตอนนี้ดูแล้ว ตอนนั้นที่เย่ซือเฉินแต่งงานกับเธอ ไม่ใช่เพราะหุ้นส่วนของตระกูลเย่อะไรทั้งนั้น ต้องเป็นเพราะเรื่องของคืนนั้นเมื่อห้าปีก่อน

ดังนั้น ตั้งแต่แรก เย่ซือเฉินตั้งใจวางแผนไว้อยู่แล้ว แต่ว่า ตอนนั้นเย่ซือเฉินน่าจะไม่ใช่เพราะชอบเธอ น่าจะเป็นเพราะจะคิดบัญชีกับเธอเมื่อห้าปีก่อน

แต่ว่าตอนนี้ เธอคิดว่าเย่ซือเฉินน่าจะชอบเธอจริงๆ

“ฉันรู้ว่าตอนนี้สถานการณ์ของธุรกิจตระกูลเวินไม่ดี ฉันให้เงินคุณสักก้อนก็ได้ เงินก้อนโตที่พอให้คุณใช้ได้ทั้งชีวิต คุณเอาเงินแล้วออกไปจากเมืองA ไปให้ยิ่งไกลยิ่งดี อย่ากลับมาที่นี่อีกตลอดไป และอย่าให้เย่ซือเฉินหาคุณเจออีก” นี่คือสิ่งที่คุณปู่คิดเอาไว้ตั้งนานแล้ว เขาคิดว่าขอแค่เวินลั่วฉิงจากไป เรื่องนี้น่าจะจบลง

แน่นอนว่าคุณปู่เย่รู้ว่าเย่ซือเฉินเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของตระกูลเวิน ตระกูลเวินจะต้องฟื้นคืนกลับมาได้เหมือนเดิม ดังนั้นเขาจึงรีบถือโอกาสนี้ไล่เวินลั่วฉิงไปไกลๆซะ

“ขอโทษค่ะ ที่นี่มีบ้านของฉันอยู่ ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น” เวินลั่วฉิงมองหน้าคุณปู่เย่ คำพูดไม่ช้ามากและก็ไม่รีบร้อนใจมาก แต่กิริยาอาการแน่วแน่มาก ตอนนี้คุณปู่เวินสุขภาพไม่ค่อยดี เธอตัดสินใจแล้วว่าต่อจากนี้ไป เธอจะดูแลคุณปู่เวินให้ดี

ยิ่งไปกว่านั้นคือ เธอกลับไปอยู่ตระกูลถังแล้ว ญาติหลายๆคนก็อยู่ในเมืองA ลูกรักทั้งสองคนก็จะกลับมาในไม่ช้านี้แล้ว ดังนั้น เธอไม่มีทางจะไปไหนแน่นอน

“ตระกูลเวินตอนนี้ไม่เหลืออะไรแล้ว อีกอย่างคนของตระกูลเวินก็ไม่ได้นับคุณเป็นคนในครอบครัวด้วย ถ้าคุณไม่วางใจเรื่องคุณปู่เวิน ก็พาเขาไปด้วยก็ได้ ฉันจะให้เงินก้อนใหญ่ที่ทำให้พวกคุณพอใช้จ่าย” คุณปู่เย่ได้ยินคำพูดของเธอ สีหน้าของเขาอ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย ถ้าเธอแค่ไม่วางใจเรื่องตระกูลเวิน ก็แก้ปัญหาได้ไม่ยาก

“เช็คใบนี้คุณเก็บเอาไว้ พอให้คุณใช้ได้ทั้งชีวิตแล้ว”คุณปู่เย่ยื่นเช็คที่เตรียมเอาไว้ให้เวินลั่วฉิง เวินลั่วฉิงไม่ยอมรับไว้ อีกทั้งยังไม่มองเลยแม้แต่น้อย

“ฉิงฉิง คุณรับเอาไว้เถอะ ถ้าไม่อย่างนั้น คุณจากไปแล้วเราก็ไม่วางใจ” ในที่สุดคุณย่าเย่ก็เอ่ยปากพูด น้ำเสียงนั้นฟังดูแล้วรู้สึกสงสารนิดๆ

“ฉันไม่ได้บอกว่าจะไป” เวินลั่วฉิงหันไปมองคุณย่าเย่ บอกกลับประโยคหนึ่งด้วยเสียงเบาๆ คุณย่าเย่ฟังน้ำเสียงเช่นนี้ของเธอแล้ว รู้สึกตกใจ

ครั้งก่อน คุณปู่เย่ก็รู้ความร้ายกาจของเวินลั่วฉิงอยู่แล้ว รู้ว่าเธอไม่ง่าย

เวินลั่วฉิงยิ้มๆ แต่ว่าครั้งนี้ไม่พูดอะไรมากอีก เธอรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องพูดกับพวกเขามากมาย พวกเขาอยากจะทำอะไรก็ทำไปเถอะ

“ฉันว่าแล้ว ฉันรู้ว่าคุณมีความคิดเช่นนั้น คุณเป็นผู้หญิงที่โลภมากจริงๆ ฉันจะบอกคุณให้นะ ถ้าคุณคิดจะหลอกเงินจากซือเฉิน ไม่มีทาง” คุณปู่เย่เห็นเวินลั่วฉิงไม่ปฏิเสธ เขานึกว่าพูดถูกจุดจนเธอโต้ตอบไม่ออก

สองตาของคุณย่าเย่กระพริบๆ เดินไปข้างๆของเวินลั่วฉิง จับมือของเวินลั่วฉิงขึ้นมา ถอนหายใจเบาๆทีหนึ่ง จากนั้นค่อยๆพูด: “ฉิงฉิง ตอนที่คุณกับเฉินเฉินหย่ากัน คงไม่ได้เงินไปเท่าไหร่ใช่ไหม? ที่จริงตามเหตุผลแล้ว พวกคุณหย่ากัน เฉินเฉินควรจะให้สิ่งตอบแทนคุณบ้าง คุณวางใจเถอะ ฉันจะคุยกับเฉินเฉินให้ ให้เขาทดแทนคุณบ้าง”

ไม่พูดไม่ได้ว่า ในตอนนี้คุณย่าเย่แสดงเป็นนางฟ้าใจดีได้เก่งมาก

เวินลั่วฉิงถึงกับตะลึง ทั้งสองตาจ้องหน้าคุณย่าเย่อยู่ ในใจรู้สึกเศร้านิดๆ วิธีที่แข็งกระด้างของคุณปู่เย่เช่นนี้ไม่น่ากลัว ที่น่ากลัวที่สุดคือการใช้มีดที่อ่อนนุ่มเช่นคุณย่าเย่

“ขอโทษนะคะ ฉันยังมีธุระอื่น ขอตัวก่อนนะคะ” เวินลั่วฉิงปัดมือของเธอออก ไม่อยากพูดมากกับพวกเขาอีก พูดกับคนแบบนี้มากไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก

“คุณหมายความว่าจะไม่ยอมเลิกกับซือเฉินใช่ไหม?” คุณย่าเย่ออกเสียงพูดอีกครั้ง ครั้งนี้ เห็นได้ชัดว่าน้ำเสียงของเธอเข้มขรึม เห็นได้ชัดว่าเธอแกล้งเสแสร้งต่อไปไม่ไหวแล้ว

“ฉันคิดว่า ฉันไม่จำเป็นต้องรับปากอะไรกับพวกท่านนะคะ” เวินลั่วฉิงหยุดก้าวเท้าเดินต่อและหันกลับมามองเธอ คำพูดของเธอยังถือว่าไว้หน้ากันแล้ว พยายามเก็บอารมณ์มากแล้ว