ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 564

บทที่ 564 หญิงร้ายชายเลวถูกตบหน้าอย่างจัง (1)

“คุณพ่อ ผมก็แค่หวังดี ถ้าพ่อไม่เชื่อก็ช่างปะไร เห็นได้ชัดว่าบริษัทเย่อซื่อกรุ้ปคิดจะทำลายบริษัทของพวกเรา ดังนั้นหากบริษัทของพวกเราตกอยู่ในมือของเย่ซือเฉินเมื่อไหร่ คงต้องอนาถเป็นแน่ คุณชายสามเย่ไม่ใช่คนโง่ที่จะยอมลงทุนโดยเปล่าประโยชน์

หากเขาทำเช่นนี้ ไม่สู้ไปเปิดบริษัทใหม่จะดีกว่าอีก ดังนั้นผมคิดว่าไม่นานบริษัทเวินซื่อกรุ้ปก็คงไม่เหลืออีกแล้ว”เวินจีหยันรู้สึกว่าสถานการณ์ปัจจุบันของบริษัทเวินซื่อกรุ้ป แม้แต่คนโง่ยังไม่คิดจะร่วมลงทุนเลย ยิ่งไปกว่านั้นเย่ซือเฉินก็ไม่ใช่คนง่ายอะไร

“แล้วงั้นนายก็รอดูก็แล้วกัน”คุณปู่เวินหัวเราะอีกครั้ง เขาก็อยากดูว่าผลสุดท้ายจะเป็นยังไง

“คุณพ่อ คุณพ่อดูสิ พ่อรีบดูเร็ว”บังเอิญกับเวลานี้เวินจื้อหลงที่ถือโทรศัพท์ในมือก็พล่ามออกมาด้วยความตกตะลึง

“ตกอกตกใจอะไรกัน？”เวลานี้เวินจีหยันอารมณ์ไม่ดี จึงจ้องเขม็งเขาแวบหนึ่ง

“พ่อดูรายงานข่าวเศรษฐกิจเร็วๆ หุ้นบริษัทเวินซื่อกรุ้ปพุ่งสูงขึ้นแล้ว และสูงมากๆด้วย”มือที่กำมือถือไว้ของเวินจื้อหลงสั่นระริก“โอ้สวรรค์ ตอนที่บริษัทเวินซื่อกรุ้ปรุ่งเรืองที่สุดก็ไม่เคยสูงขนาดนี้มาก่อนเลยนะ？อันนี้จะได้ราคาเท่าไหร่กัน？”

“อะไรนะ？เป็นไปได้ยังไง？ฉันดูหน่อยสิ”เวินจีหยันก็รู้สึกอึ้ง รีบเอามือถือจากเวินจื้อหลงมาดูแวบหนึ่ง จากนั้นก็ตกตะลึงตาค้าง

“ทำไมเป็นแบบนี้？ทำไมเป็นแบบนี้？เย่ซือเฉินหมายความว่าอะไรกันแน่？เย่ซือเฉินเอาเงินมาลงทุนขนาดไหนกัน？”เวินจีหยันที่กุมมือถือไว้ก็ควบคุมไม่ให้มือสั่นเทาไม่ได้

“เกิดอะไรขึ้น ฉันดูหน่อย”หลี่หยุนก็รีบวิ่งเข้าไปดู ดวงตาทั้งคู่เบิกกว้างถึงขีดสุด“โอ้สวรรค์ สูงขนาดนี้เลยเหรอ และยังสูงขึ้นเรื่อยๆอีกด้วย！！จะขึ้นถึงเมื่อไหร่กัน？มันจะมีมูลค่าถึงเพียงใดกัน？”

ถึงแม้คุณปู่เวินคาดเดาได้ว่าเย่ซือเฉินจะมีการเคลื่อนไหว แต่ก็ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ อีกทั้งยังเป็นการเคลื่อนไหวใหญ่โตอีกด้วย จึงรู้สึกตกตะลึงไปด้วย

เมื่อกี้เวินจีหยันพูดถูกอยู่ประโยคหนึ่ง เอาเงินมาลงทุนเพื่อฟื้นฟูบริษัทเวินซื่อกรุ้ปนั้นยากกว่าเปิดบริษัทใหม่เป็นไหนๆ

เพราะตอนนี้ภายในบริษัทเวินซื่อกรุ้ปมีปัญหาซับซ้อนมากมายหล่นทับไว้

แต่เย่ซือเฉินกลับทำได้ อีกทั้งใช้เวลาเพียงแค่ครึ่งวันก็ทำผลงานเช่นนี้ออกมาได้ เย่ซือเฉินไม่ใช่คนโง่งม แถมยังฉลาดปราดเปรื่องอีกด้วย ดังนั้นทุกอย่างที่เขาทำก็มีเพียงเหตุผลเดียว ซึ่งก็คือทำเพื่อฉิงฉิง

“ถ้าพ่อยังมีหุ้นอยู่ในมือ พวกเราจะขายได้เงินมากมายเลยนะ”เวินหรวนหรวนเห็นตัวเลขในมือถือพลันกลืนน้ำลายด้วยจิตใต้สำนึก

“แกโง่หรือเปล่า บริษัทเย่อซื่อกรุ้ปเอาหุ้นของพ่อไปแล้ว ทำไมจะร่วมลงทุนกับบริษัทเวินซื่อกรุ้ปได้อีก？แต่ว่าตอนนี้ในมือของพวกเรายังมีหุ้นส่วนร้อยละ สามสิบห้า……”ดวงตาเวินจีหยันสว่างวาบ รีบปรายตามองคุณปู่เวินอย่างรวดเร็ว“คุณพ่อ หุ้นร้อยละสามสิบห้าของพ่อ หากขายตอนนี้ก็จะได้เงินจำนวนมหาศาลเลยนะครับ”

เวินจีหยันรู้เพียงว่าในมือคุณปู่เวินมีหุ้นส่วนร้อยละสามสิบห้า แต่เขาไม่รู้ว่าหุ้นที่ไป๋ยี่รุ่ยกวาดซื้อไป ได้คืนให้คุณปู่เวินเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ซึ่งรวมทั้งหุ้นร้อยละสิบเจ็ดของเวินจีหยันกับหุ้นย่อยๆจำนวนหนึ่งด้วย

หุ้นที่ไป๋ยี่รุ่ยคืนให้แก่คุณปู่เวินคิดเป็นร้อยละสามสิบแปด ดังนั้นตอนนี้คุณปู่เวินมีหุ้นส่วนอยู่ในบริษัทเวินซื่อกรุ้ปร้อยละเจ็ดสิบสาม

ได้ยินคำพูดของเวินจีหยัน อีกสามคนที่เหลือก็ละสายตามามองคุณปู่เวินพร้อมกัน ซึ่งแววตาแต่ละคนเต็มไปด้วยความโลภ

“หุ้นส่วนของฉันยกให้ฉิงฉิงหมดแล้ว ฉันไม่มีอะไรอยู่ในมืออีก”ทำไมคุณปู่เวินจะมองความคิดของพวกเขาไม่ออก ดูท่าทางของพวกเขาแล้วทำให้รู้สึกแดกดันยิ่งนัก

เวินลั่วฉิงมองหล่อนแวบหนึ่งโดยที่ไม่ได้พูดอะไร แล้วเดินเข้าไปหาคุณปู่“คุณปู่ค่ะ ร่างกายยังฟื้นฟูได้ไม่เพียงพอ กลับไปพักผ่อนที่ห้องกันเถอะค่ะ”

ระหว่างที่พูด เวินลั่วฉิงก็ประคองคุณปู่เวินเพื่อจะกลับเข้าห้องนอน

“ฉิงฉิงเป็นเด็กกตัญญูเหลือเกิน ไม่เสียแรงที่ตระกูลเวินเอ็นดู หนูพาคุณปู่ของหนูกลับไปพักผ่อนที่ห้องก่อน ช่วงนี้ลำบากหนูแล้ว

วันนี้ป้าจะลงครัวทำกับข้าวอร่อยๆให้ทานกันนะ”บัดนี้การเป็นกุลสตรีของหลี่หยุนทำให้ทุกคนประหลาดใจ

“ใช่แล้ว ส่งคุณปู่เข้าห้องเสร็จก็ลงมานะ หลายวันก่อนป้าซื้อของขวัญมาให้หนูด้วย หนูมาดูว่าชอบหรือเปล่า”หลี่หยุนเสริมขึ้นมาหนึ่งประโยค

เวินลั่วฉิงอดหัวเราะเย็นในใจไม่ได้ หลี่หยุนคิดจะทำอะไร ทำไมเธอจะไม่รู้

“ใช่ ใช่ ฉิงฉิง ป้าหนูไปซื้อของขวัญให้หนูโดยเฉพาะเลยนะ หนูไปส่งคุณปู่เข้าห้องเสร็จก็ให้ลงมาเอานะ”เวินจีหยันเห็นหลี่หยุนส่งสัญญาณทางสายตามาให้จึงพูดคล้อยตามหนึ่งประโยค

เวินลั่วฉิงไม่ได้สนใจพวกเขา ประคองคุณปู่เวินขึ้นไปชั้นบน

“ฉิงฉิง เห็นได้ชัดว่าพวกเขาอยากได้หุ้นส่วน หนูอย่าหลงกลเชียวนะ ไม่ว่าพวกเขาพูดอะไรก็ไม่ต้องเชื่อนะ”หลังจากที่เข้ามายังห้องนอน คุณปู่เวินก็เตือนเธออย่างเป็นห่วง