ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 58

ตอนที่ 58 การหลบหนีล้มเหลว

“พี่สาม เธอยังไม่ลงมาอีกเหรอ? เมื่อกี้ผมลงไปตรวจสอบที่ชั้นสองแล้ว ไม่เห็นเธอ” คุณชายห้าฉิงก็ออกมาจากลิฟท์ มองเห็นลิฟท์ที่เวินลั่วฉิงนั่งลงมาขณะนี้จอดอยู่ที่ชั้นหนึ่ง เมื่อกี้เขาเห็นลิฟท์ลงมาที่ชั้นหนึ่ง ดังนั้นจึงไม่ได้หยุดอยู่ที่ชั้นสองแล้วก็ตามลงมาข้างล่างเลย

แต่ว่าเห็นได้อย่างชัดเจนว่าผู้หญิงคนนั้นยังไม่ลงมา

ความโชคดีของเวินลั่วฉิงไม่เลว เมื่อสักครู่ตอนที่เธอออกจากลิฟท์ที่ชั้นสอง พอดีกับที่มีคนขึ้นลิฟท์ แล้วลงไปที่ชั้นหนึ่ง

เมื่อได้ยินคำพูดของคุณชายห้านฉิ เย่ซือเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ว่าก็ไม่ได้ตอบกลับอะไร ดวงตาคู่นั้นยังคงมองอยู่ที่เวินลั่วฉิง

ต่างกับคุณชายห้าฉิง เย่ซือเฉินไม่ได้เห็นรูปร่างหน้าต่าของเวินลั่วฉิงก่อนหน้านี้ เขาเคยเห็นเพียงรูปแผ่นหลังของเธอ

แผ่นหลังในรูปภาพนั้นนอกจากความโอหังที่คุ้นเคยนั้น สิ่งที่เขาเห็นอย่างชัดเจนมีเพียงสีผมและสีของเสื้อผ้า

แต่ตอนนี้ สีผมของเวินลั่วฉิงเปลี่ยนไปแล้ว สีของเสื้อผ้าก็เปลี่ยนไป เสื้อผ้าไม่ใช่แค่สีที่ไม่เหมือนกัน แม้กระทั้งรูปแบบและเนื้อผ้าก็ไม่เหมือนกัน เดิมทีเป็นรูปแบบรัดตัว ตรงกลางของเสื้อคลุมมีเข็มขัดเส้นนึง แต่ว่าอีกด้านนึงกลับเป็นรูปแบบลำลอง ทั้งสองข้างมีกระเป๋าที่นูนใหญ่ดูเป็นธรรมชาติอย่างละกระเป๋า แน่นอนว่าของที่เธอใช้สำหรับการปลอมตัวทั้งหมดใส่อยู่ในกระเป๋าใบใหญ่นี้

ตอนที่เธอมา กระดุมเสื้อคลุมที่สวมใส่อยู่บนตัวเธอติดกระดุมไว้ และรัดเข็มขัด จึงดูรัดตัวมาก ตอนนี้เสื้อคลุมของเธอเปิดออก เสื้อผ้าถูกปล่อยจนถึงระดับกว้างสุด ขอบของเสื้อคลุมมีการพับซ้อนที่ชาญฉลาด ซ่อนสีเดิมเอาไว้อย่างมิดชิด

เสื้อซับในบนตัวเธอเป็นเสื้อคอต่ำ ความยาวของเสื้อซับไม่เท่ากับความยาวของเสื้อคลุม ชุดก่อนหน้านี้ไม่มีการเล็ดลอดออกมา ดังนั้นจึงไม่สามารถดึงดูดความสงสัยของคุณชายห้าได้

แม้กระทั่งรองเท้า เธอก็เปลี่ยนหมด ตอนที่เธอมาสวมใส่รองเท้าส้นสูงที่สูงเกือบสิบเซนติเมตร ขณะนี้รองเท้าที่สวมใส่คือรองเท้าส้นแบนที่มีพื้นรองเท้าบางมาก ความสูงจึงต่างกันท่อนนึง

พูดได้คือ คุณชายห้าฉิงก่อนหน้านี้ที่เห็นเธอกับตอนนี้ที่เห็นเธอ ไม่มีจุดที่เหมือนกันเลย

ไม่เช่นนั้น คงไม่สามารถหลอกคุณชายห้าฉิงได้ง่ายขนาดนั้น

แน่นอนว่า การแต่งตัวของเธอเวลานี้อันที่จริงเหมาะสมกับการสวมใส่ส้นสูงมากกว่า เพียงแต่ว่า ถ้าหากเธอเอาส้นสูงใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อก่อน เดาว่าคงถูกจับได้ตั้งนานแล้ว ยังดีที่ขาของเธอยาว รองเท้าในตอนนี้กับการแต่งตัวลำลองก็เข้ากันอย่างมาก

แม้ว่าเวินลั่วฉิงจะเตรียมตัวมาอย่างครบถ้วน แม้ว่าเธอจะใจเย็นขนาดไหน เวลานี้ถูกเย่ซือเฉินจ้องมองแบบนี้ ในใจก็รู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย เพียงแต่ว่าโชคดีที่ธาตุแท้จิตวิทยาของเธอแข็งแกร่งพอ จึงไม่ได้เผยให้เห็นความแตกต่างแม้แต่น้อย

เห็นได้อย่างชัดเจนมากกว่าเย่ซือเฉินสงสัยเธอ เพราะว่าเธอบังเอิญลงมาในเวลานี้พอดี แม้ว่าจะเปลี่ยนลิฟท์ แต่ว่าความพอดีของเวลาทำให้เย่ซือเฉินไม่ระมัดระวังตัวไม่ได้

แต่ว่า มีอยู่เรื่องนึงที่เวินลั่วฉิงชัดเจนอย่างมาก นั่นก็คือ เวลานี้เธอลงลิฟท์มาพร้อมกับคุณชายห้าฉิง เย่ซือเฉินจึงลดความสงสัยในตัวลงเป็นอย่างมาก

นี่จึงเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเธอถึงวางตอนจบแบบนี้ให้กับคุณชายห้าฉิง

เธอคำนวณมาอย่างแม่นยำถึงความขี้สงสัย และจิตใจที่ชอบความครึกครื้นไม่เกรงกลัวต่อความเดือดร้อนของคุณชายห้าฉิง ต้องลงมาชั้นล่างแน่นอน เมื่อลิฟท์ปิดประตูลง รอยยิ้มที่เธอยิ้มให้คุณชายห้าฉิงนั้นเป็นการปูเรื่องราวที่สำคัญที่สุด ภายหลังที่ลิฟท์หยุดในแต่ละชั้น เป็นเพราะว่าเธอต้องการเวลาในการปลอมตัว ยิ่งไปกว่านั้นเพื่อเป็นการกระตุ้นความขี้สงสัยของคุณชายห้าฉิน

แน่นอนว่า เป้าหมายของเธอไม่เพียงแต่ต้องการที่จะขึ้นจากลิฟท์พร้อมกับคุณชายห้าฉิงเท่านั้น ที่สำคัญไปกว่านั้นคือ เธอรู้ว่าคุณชายห้าฉิงสามารถ “ช่วย” เธอได้

เวลานี้เวินลั่วฉิงค้นพบอย่างชัดเจนว่า เพราะว่าประโยคเมื่อสักครู่ของคุณชายห้าฉิง ความสงสัยในสายตาของเย่ซือเฉินได้ลดลงเล็กน้อย

และตอนนี้ เธอก็ยังออกมาจากลิฟท์ก่อนคุณชายห้าฉิงก้าวนึง ไม่มีการหลบเลี่ยงใด ๆ ไม่มีการลังเลใจใด ๆ ไม่มีความหวาดผวาใด ๆ เผชิญหน้ากับเย่ซือเฉินที่เดินมาโดยตรงแบบนั้น

ถึงแม้ว่าอารมณ์บนใบหน้าของเย่ซือเฉินไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ แต่เธอรู้ว่า เธอทำแบบนี้แน่นอนว่าต้องลดความสงสัยของเขาในตัวเธอในระดับหนึ่ง

ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ เธอยิ่งหลบหลียิ่งทำให้เขาสงสัย ถ้าหากเธอเป็นฝ่ายรุก อย่างน้อยทำให้จิตใจของเขาผ่อนคลาย

เวลานี้ถูกเย่ซือเฉินจ้องมองแบบนี้ เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถเดินไปแบบนี้ได้แน่ เขาก็ไม่สามารถปล่อยให้เธอเดินผ่านไปได้ราบรื่นแบบนี้แน่ ดังนั้น เธอจำเป็นต้องทำเรื่องที่สอดคล้องกับการแต่งตัวแบบนี้ของเธอ

เธอเดินมาข้างหน้าเขา แล้วหยุดเดิน สองเท้ายังมีความห่างกับเขานิดหน่อย แต่ว่าเมื่อเธอก้มเอวและท่อนบนเอนตัวไปข้างหน้า ความห่างนั้นก็เปลี่ยนเป็นหดสั้นลงมาก

ขณะที่เย่ซือเฉินกดลงบนกระเป๋าของเธอ พบว่ากระเป๋าทั้งสองว่างเปล่า รู้สึกได้ถึงลมหายใจที่พัดเข้าหาตัวเขา สายตาเคร่งขรึมเล็กน้อย ร่างกายยืนตรง

คุณชายห้าฉิงดูอย่างตกตะลึงนิดหน่อย

“ผู้หญิงคนนี้มาจากไหนกัน?” พอดีกับที่ลิฟท์เปิดออก ตำรวจคนหนึ่งเดินออกมา คุณชายห้าฉิงจำได้ว่าเขาอยู่ที่ชั้นสอง

“เอ่อ?” ตำรวจนายนั้นที่เพิ่งเดินออมาอึ้งนิดหน่อย มองดูเวินลั่วฉิงแวบนึง แล้วรีบตอบอย่างรวดเร็ว “หัวหน้าอู๋พากลับมา เป็นนักเต้นอยู่ที่ร้านเหล้า แต่ว่าเรื่องไม่ใหญ่โต แล้วก็ไม่ได้เกี่ยวกับเธอโดยตรง จึงปล่อยตัวไป”

นายตำรวจคนนั้นเคยได้ยินเรื่องนี้มา แต่ก็ไม่เคยเจอแดนเซอร์ผู้หญิงคนนั้น แต่ดูจากการแต่งตัวของเวินลั่วฉิงในตอนนี้ จึงคิดว่าเวินลั่วฉิงคือผู้หญิงคนนั้น

นายตำรวจอยากจะแสดงออกต่อหน้าหัวหน้าสำนักงาน ดังนั้นถึงแม้ว่าจะไม่มั่นใจ แต่ก็อยากจะขายตัวเอง เอาอกเอาใจต่อหน้าหัวหน้าสำนักงาน ถ้าหากดูตามสถานการณ์ปกติแล้วการคาดเดาของเขานั้นไม่น่าผิดพลาด แต่ว่ามักมีเรื่องที่คาดไม่ถึงเกิดขึ้นได้เสมอ

ไม่พูดไม่ได้ว่า ความโชคดีของเวินลั่วฉิงนี้ดีจนเกินไปแล้ว คำพูดของตำรวจคนนี้ตรงกันกับการกระทำของเวินลั่วฉิงโดยบังเอิญ

เพราะว่าคำพูดประโยคนี้ของนายตำรวจ ความสงสัยในสายตาของเย่ซือเฉินจึงลดลงอย่างมาก

“ยังไร้ยางอายอยู่อีก? ยังไม่รีบไปอีก” คุณชายห้าฉิงสีหน้าโมโหเล็กน้อย น้ำเสียงไม่ดีจึงเป็นเรื่องปกติ

เวินลั่วฉิงกระตุกมุมปาก สีหน้าผิดหวังเล็กน้อย มีท่าทีไม่ยอม แต่ก็มีความกลัวอยู่ ร่างกายหดตัวเล็กน้อย ถอยระยะห่างจากเย่ซือเฉิน ทรงตัวอย่างมั่นคง จากนั้นจึงเดินไปทางประตู บิดตัวไปมายังกับต้นหลิว

“หยุดอยู่ตรงนั้น” เพียงแต่ว่า เวินลั่วฉิงเดินไม่ถึงห้าก้าว เสียงของเย่ซือเฉินจู่ ๆ ก็ดังขึ้นมาจากข้างหลังเธอ

เวินลั่วฉิงใจสั่นเล็กน้อย ที่สุดแล้วก็ยังถูกเขาจับได้ หลบหนีไปไม่สำเร็จ!